Ιανουάριος 2022 - και πώς ο ακραίος ήχος έκρυβε τις μεγαλύτερες ευαισθησίες
Το Footnotes βρίσκει το ηθικό δίδαγμα του ξεκινήματος του '22 σε δύο απόκοσμες κυκλοφορίες από Βέλγιο και Γαλλία
-Follow "2022: All Those Footsteps" Spotify playlist-
Το 2022 είναι, πιθανότατα, η χρονιά της γενιάς μας που ξεκίνησε με το πιο λειψό "new year, new me" συναίσθημα από κάθε άλλη. Είναι, βλέπετε, που είμαστε θεωρητικά δικαιολογημένοι να εστιάζουμε πρώτα σε μια αλλαγή στον κόσμο έξω προς κάτι (πιο) φυσιολογικό, το οποίο στην προκειμένη κατάσταση θα λέγαμε πως μας αρκεί… Προτού μιλήσουμε για κάτι πιο δίκαιο. Προτού μιλήσουμε για μεγάλες προσωπικές αλλαγές και αμερικανίσουμε με new year resolutions και τέτοια θεμιτά γλυκανάλατα.
Ως εκ τούτου, δίχως κάποια δόση πρωτοτυπίας, η προσοχή της στήλης Footnotes κάθε ξεκίνημα έτους είναι στραμμένη στο μουσικό μπάσιμο που θα κάνουν οι σκηνές που παρακολουθούμε. Ακόμα περισσότερο δε, στο τι θα κατακτήσει τις ψυχές μας - απόρροια συγκυριών της προσωπικής ζωής μας σε συνάρτηση με τις προσωπικές συγκυρίες κάποιων μουσικών οπουδήποτε στον πλανήτη. Άλλωστε, αυτή η τυχαία, αόρατη τομή δύο ή περισσοτέρων φαινομενικά άσχετων μεταξύ τους ζωών είναι που προσφέρει τις συγκινήσεις στη μουσική - τουλάχιστον με τον τρόπο που την ακούμε εμείς (κι εσείς).
Τσεκάροντας αρκετές κυκλοφορίες του Γενάρη του 2022 από όλο αυτό που λέμε «ευρύτερο φάσμα», η μπίλια μοιάζει να κάθεται σε (και να συνοψίζεται από) δύο κομμάτια, από δίσκους οι οποίοι είναι βυθισμένοι στη μαυρίλα, τον αρνητισμό, τη σήψη κοινωνίας και ανθρώπων. Ωστόσο, τα ίδια τα συναισθήματα που αποπνέουν, πιθανότατα και ως αποτέλεσμα των προαναφερθέντων παραγράφων, κρύβουν τόση ευαισθησία και αγνή ένταση που δεν βρίσκει κανείς εύκολα, ακόμα και σε ήχους που αυτά ακριβώς είναι τα μέγιστα ζητούμενα. Ίσως φταίει που ουδέποτε ήταν και στις προθέσεις των ίδιων των δημιουργών τους, γι’ αυτό μοιάζουν πιο ειλικρινή. Σίγουρα γι' αυτό θέλει πιο πολλή προσοχή για να ξεκλειδωθούν.
Σημείωση: Έκαστα κυκλοφόρησαν ως single τέλη του 2021, ωστόσο το νόημα σε αυτές τις περιπτώσεις αποκτάται σε συνάρτηση με το σύνολο του δίσκου όπου βρίσκονται.
Chapter I: Wiegedood - "Now Will Always Be"
Στην πανέμορφη Γάνδη, μια από τις ομορφότερες πόλεις που έχω επισκεφτεί, και κατευθείαν από τη θεοσκότεινη κολεκτίβα των Amenra, που ως μουσική αίρεση φέρει το κουλ όνομα Church Of Ra, βρίσκουμε τους Wiegedood. Για να καταλάβετε σε τι αισθητική βρισκόμαστε, ακόμα ένα γνωστό μέλος της κολεκτίβας είναι οι εξαιρετικοί Oathbreaker.
Οι Wiegedood, μετά από τρεις πανομοιότυπες στη δομή τους κυκλοφορίες, από το 2015 μέχρι το 2018, τα De doden hebben het goed Ι, ΙΙ και ΙΙΙ, ανοίγουν φέτος νέο κεφάλαιο. Ο ήχος τους γίνεται πιο black metal από ποτέ. Βασικά, γίνεται πιο black metal υπό την έννοια της επιρροής από τις κλασικές black metal μπάντες του παρελθόντος (βλέπε Mayhem ή Marduk). Καταλαβαίνει κανείς πως πήραν κατευθείαν ύλη από το πλέον ανίερο ποτήριο. Οι ίδιοι, στις φετινές τους συνεντεύξεις, δηλώνουν εντελώς συνειδητά πως θεματολογικά επέλεξαν να βυθιστούν στον ζόφο περισσότερο από ποτέ, εστιάζοντας στα «πιο βρώμικα και αηδιαστικά μέρη του ανθρώπου και της κοινωνίας»…
Τότε πώς, διάολε, βρήκα το "Now Will Always Be" το πιο όμορφο τραγούδι που άκουσα φέτος; Σίγουρα δεν ήταν αυτή η πρόθεσή τους. Ακόμα και το visualizer του στο YouTube είναι κάπως απροσδιόριστα σιχαμερό. Και το πιο παράξενο; Του ταιριάζει.
Πέρα από το συγκεκριμένο κομμάτι, ολόκληρος ο δίσκος είναι εξαιρετικός. Μονολιθικός στην ουσία του - κάθε κομμάτι αποτελείται από ένα ή δύο riff - αλλά πλουραλιστικός στην εκφορά του. Οι Wiegedood ευθαρσώς λένε πως επιχειρούν να βάλουν δύσκολα στον ακροατή, δεν θέλουν η ακρόαση να είναι μια θετική, όμορφη εμπειρία. Για να φτάσεις σε έναν ρυθμό 4/4 που μπορείς να κουνηθείς λίγο μαζί του πρέπει να αντέξεις (και να ενστερνιστείς) πολλά στριφνά μέρη. Και το κατάφεραν στο έπακρο.
Chapter II: Celeste - "De Tes Yeux Bleus Perlés"
Για να πας από τη Γάνδη στη Λυών οδικώς χρειάζεσαι περίπου όση ώρα θες να πας από την Αθήνα στην Καβάλα. Χάριν ευκολίας, θα κάνουμε τη μετάβαση σε αισθητά μικρότερο χρονικό διάστημα, φτάνοντας στην πατρίδα των Celeste.
Η εν λόγω μπάντα έχει επιλέξει ως σήματα κατατεθέντα τρία πολύ συγκεκριμένα πράγματα: Τις ζωντανές εμφανίσεις στο απόλυτο σκοτάδι, με μόνη πηγή φωτός κόκκινους φακούς στα κεφάλια των μελών της, τους τίτλους δίσκων που τελειώνουν σε (s) και τα εξώφυλλα δίσκων με ασπρόμαυρες καλλιτεχνικές φωτογραφίες γυναικείων μορφών.
Χάρη σε μια τέτοια φωτογραφία έφτασαν για πρώτη φορά στα αυτιά μου το μακρινό 2010 που κυκλοφόρησε το τρίτο τους άλμπουμ, ονόματι "Morte(s) Née(s)"... Το φετινό "Assassine(s)" είναι αισίως η έκτη δισκογραφική τους δουλειά, όλες ποιοτικότατα δείγματα αρτιστικού και απεγνωσμένου black/sludge/post-metal. Η ειδοποιός διαφορά φέτος δεν είναι πως υπέγραψαν στη Nuclear Blast και φτάνουν άρα σε μεγαλύτερο ακροατήριο. Αντιθέτως, είναι πως πέτυχαν μια από τις πιο σεμιναριακές παραγωγές στον σκληρό ήχο των τελευταίων ετών.
Το βάθος του ήχου που πέτυχε ο Chris Edrich (The Ocean, Klone etc) στην παραμόρφωση της κιθάρας είναι εξωπραγματικός. Το εναρκτήριο riff του "De Tes Yeux Bleus Perlés" με δάνειο απευθείας από τους συμπατριώτες τους, Gojira, εποχής των πραγματικών κορυφών τους ("From Mars To Sirius"/"L’ Enfant Sauvage") απογειώνεται. Το κατέβασμα που κάνει o Guillaume Rieth (κιθαρίστας/κύριος συνθέτης) είναι μια μαχαιριά στην καρδιά, μέσα στο αδυσώπητο και ανελέητο περιτύλιγμά του.
Το "De Tes Yeux Bleus Perlés" είναι ένα τραγούδι για τα όμορφα τα γαλανά σου μάτια, κοντά 60 χρόνια μετά το ομώνυμο κομμάτι που έγραψε ο Μάρκος Βαμβακάρης. Συνοψίζει έναν συμπαγή δίσκο που άγει τον ακραίο ήχο για να παράγει αυτό που αισθάνεται ως τέχνη
Footnotes
♠ Για να αλαφρύνουμε λίγο το κλίμα μετά από τόση μαυρίλα, ας το πάμε στο αντίθετο άκρο και ας ελπίσουμε να μην σπάσει το τζάμι από τη μεγάλη διαφορά θερμοκρασίας. Αν σε κάποια χρόνια θέλουμε να μιλάμε με νοσταλγία για εμπορική pop που έκανε πάταγο αλλά ήταν ταυτόχρονα άκρως ποιοτική (όπως κάνουμε τώρα με κάποιους δίσκους των ‘90s και ‘00s), τότε θα ήθελα να ποντάρω τα λεφτά μου στο φετινό άλμπουμ του The Weeknd, "Dawn FM". Αν αντέχεις αυτούς τους ήχους, είναι πολύ μπροστά από την εποχή του. Μην ξεχνάτε πως κάποτε στο Rocking βάζαμε Daft Punk στις λίστες μας, διάολε!
♠ Το "Wider Than The Sky" των 40 Watt Sun ήταν από τους κορυφαίους δίσκους της περασμένης δεκαετίας κατά την προσωπική μου άποψη. Μέχρι τώρα το εξίσου μελαγχολικό μα αρκετά πιο θετικό "Perfect Light" δεν έχει καταφέρει να με κερδίσει. Από την άλλη, πόσο εύκολα να αναπαράγεις συναισθήματα τόσο έντονα με τόση αφοπλιστική απλότητα; Είναι ανθρωπίνως (σχεδόν) αδύνατον, οπότε ο κίνδυνος ήταν κάτι παραπάνω από υπαρκτός.
♠ Νέο τραγούδι The Builders And The Butchers μετά από πέντε χρόνια απραξίας, για όσους αρέσκονται στην gothic country. "Stop The Rain".
Cover art: "Hero" by Juan Ahumada (photo of a wounded agave plant)
-Follow "2022: All Those Footsteps" Spotify playlist-
Playlists archive
"2021: All Those Footsteps"
"2020: All Those Footsteps"
"Black Metal: Winds of the Quarantine Days (2018-2020)"
"Fear the Name of Lodbroksson
