[7]: Μovie franchises που πρέπει απλά να τελειώσουν οριστικά!

Προχτές βλέποντας -για κάποιο δικό μου ανεξήγητο μάλλον λόγο- το trailer για το επερχόμενο πέμπτο έργο της σειράς των "Pirates of the Caribbean", το πρώτο πράγμα που είπα -πριν ξεκινήσει καν το trailer- ήταν «γιατί;»... σίγουρα το πρώτο έργο της σειράς ήταν μια αξιοπρεπέστατη χολυγουντιανή ντισνεική κλωτσοπατινάδα, αλλά από 'κει και πέρα, η σειρά πήρε εντυπωσιακά την κάτω βόλτα και σχεδόν στιγμάτισε για πάντα αρνητικά και τον πρωταγωνιστή της Johnny Depp, μετατρέποντας τον σε μια κινούμενη καρικατούρα για τους επόμενους ρόλους της καριέρας του...

Οπότε το εύλογο ερώτημα είναι, ποια είναι τα movie franchise τα οποία απλά ΠΡΕΠΕΙ να σταματήσουν... το εύκολο θα ήταν να αραδιάσουμε σειρές όπως των "Transformers", το "Fifty shades...", το "Resident Evil" κτλ... όμως οι παραπάνω σειρές ταινιών είναι εκ φύσεως και απ' αρχής τους κακές, οπότε λόγο για περισσότερο θάψιμο δεν βρίσκω προσωπικά...

Υπάρχουν, όμως, εκείνα τα movie franchises που έδωσαν υπέροχα πράγματα στην ακμή τους, καθόρισαν την εποχή τους μερικώς ή ολικώς και αν όχι τέλεια, σίγουρα άφησαν ένα δυνατό στίγμα στον κινηματογραφικό χάρτη... σήμερα αρκετά από αυτά δυστυχώς επιχειρούν να διασύρουν το καλό τους όνομα στη λάσπη της μετριότητας, καθώς λανθασμένες επιλογές σκηνοθετών, σεναρίων, ηθοποιών και η ακόρεστη δίψα για κορυφές στα box-office σε μια εποχή που η πρωτότυπη έμπνευση βρίσκεται σε όλο και λιγότερες ταινίες, τα μετέτρεψαν σε μηχανές δολαρίων εύκολης και ανώδυνης απόλαυσης, έναντι οποιασδήποτε καλλιτεχνικής ανησυχίας που κουβαλούσαν στην εποχή της δόξας τους...

Υγ.Οι παρακάτω απόψεις-σκέψεις (ίσως και ακραίες) είναι ξεκάθαρα προσωπικές και δεν γράφτηκαν για να προκαλέσουν την «οργή των fan» αλλά αντιθέτως, γράφτηκαν από έναν fan επειδή αγαπάει υπερβολικά κάποιες από αυτές, μεγάλωσε μαζί τους και υπό κάποιο μαγικό τρόπο του άλλαξαν και τη ζωή του μερικώς... και του είναι δύσκολο να μείνει απαθής όταν σε συζητήσεις με μικρότερούς του φίλους ανακαλύπτει ότι κάποιος δεν έχει δει το "Alien" ή δεν το τελείωσε γιατί το βρήκε βαρετό, αλλά περιμένει πώς και πώς τη συνέχεια του "Prometheus" ή βάζει στο ίδιο τσουβάλι το "Jurassic Park" με το "Jurassic World" γτ οκ, δεινόσαυροι, duh...

Υγ. 2: Tα comic book movie franchises είναι ο πιο εύκολος στόχος... ειδικά πχ αν επικεντρωθεί κανείς στις τρεις ταινίες so far του DC cinematic universe -που πιθανότατα στην ιστορία ολόκληρου του κινηματογράφου, δεν έχει υπάρξει μεγαλύτερο in your face product placement και εκμετάλλευση των fanboys-, οι ταινίες αυτές θα έπρεπε να σταματήσουν πριν καν αρχίσουν... όμως η Marvel δέχομαι -χωρίς να μπορώ πλήρως να ταυτιστώ- ότι αν και υπο-προϊόν ενός άψογα ενορχηστρωμένου marketing, έχει δώσει καλές στιγμές και τουλάχιστον μια αξιοπρεπή επίτευξη ενός ονείρου του μέσου comic book geek από τα μέσα των '50s, αυτού του να δει live τους αγαπημένους του ήρωες στη μεγάλη οθόνη... μιας και βρίσκεται λοιπόν ακόμα, στη πορεία προς το peak της κινηματογραφικής αθανασίας που επιχειρεί να κερδίσει τα επόμενα χρόνια, το gendre παίρνει άφεση αμαρτιών so far...

Υγ. 3: Fury Road μια φορά στα τριάντα χρόνια

Yγ. 4: ...

X-Men

Τώρα εδώ το θέμα σηκώνει μεγάλη συζήτηση, μιας και διάλεξα μόνο αυτήν τη σειρά από το κομμάτι των comic book movies σαν το franchise που πρέπει να πεθάνει σύντομα και με συνοπτικές διαδικασίες... συνοπτικά, σαν φίλος των comic από πολύ μικρός, σχεδόν καμία ταινία δεν με άφησε ικανοποιημένο -αλλά αυτό είναι μια τελείως διαφορετική κουβέντα-... σαν ΤΑΙΝΙΑ, όμως, τα δύο πρώτα X-Men ήταν ένα εξαιρετικό μπάσιμο του είδους στον κινηματογραφικό χάρτη, πατώντας δυνατά στα ενήλικα πόδια τους, θίγοντας με έξυπνο τρόπο τα ευαίσθητα θέματα που πραγματευόντουσαν και στο χαρτί, με αξιοπρεπή δράση, πολύ καλές ερμηνείες και μερικές iconic σκηνές που μέχρι και σήμερα αποτελούν πρότυπο για τέτοιου είδους ταινίες... από 'κει και μετά όμως, με την αποχώρηση του Singer στο τρίτο μέρος, το "X-Men: Last Stand" ήταν μια πραγματικά σαχλή ταινία, το prequel "First Class" του ταλαντούχου Mathew Vaughn αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον με το πολύ καλό και αρκετά ενήλικο τελικό αποτέλεσμα, το "Days of Future Past" αν και έγινε μεγάλη επιτυχία, δεν άγγιξε ούτε κατά διάνοια την αίγλη και αξία των δύο πρώτων ταινιών, ενώ το "Αποκαλιψ" :p προσωπικά το είδα σε τρεις δόσεις γιατί ήταν απλά κακό... με το μπλέξιμο του timeline της σειράς να έχει αναγάγει τον πονοκέφαλο επίλυσής του σε Ολυμπιακό άθλημα και τις side movies του Wolverine να συναγωνίζονται ποια είναι χειρότερη από την άλλη, το πολύπαθο και όλο σκαμπανευάσματα σύμπαν των αγαπημένων μεταλλαγμένων θα έπρεπε εδώ και καιρό να είχε λήξει... πόσο μάλλον τώρα που η σειρά έχει μετατραπεί σε ένα one woman show της Jenifer Lawrence και η νέα alternative γενιά μεταλλαγμένων δεν δείχνει ικανή να σηκώσει στις πλάτες της ένα τέτοιο franchise... αρκεί ένας Deadpool να φέρει την κινηματογραφική άνοιξη; 'Οχι, μιας και νομίζω θα προτιμήσει να πορευτεί μόνος με τη δική του X-Force στα σκαριά -και γιατί όχι άλλωστε...

Αvatar

Το "Avatar", η εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών, μπορεί να μην έχει τη στιγμή αυτή αποκτήσει κάποιο sequel αλλά είναι γνωστό εδώ και καιρό ότι ο James Cameron δουλεύει ταυτόχρονα σε τέσσερεις (!!!) συνέχειές του, γεγονός που αυτομάτως το βάζει για τα καλά στον χώρο των movie franchises... η πρώτη ταινία του 2010, ένας τεχνολογικός άθλος που εγκαινίασε το 3D σινεμά στη νέα γενιά και έσπρωξε την εξέλιξη των CGI εφέ στα άκρα, κατέκτησε την κορυφή του παγκόσμιου box office, έδωσε δουλειά σε χιλιάδες προγραμματιστές για την επόμενη εξαετία και... έδωσε στο κοινό μια μετριότατη ταινία όπου το τεχνολογικό της θαύμα επισκίαζε κατά σχεδόν απόλυτο βαθμό το ισχνό, προβλέψιμο, κλισέ και «ακίνδυνο» totally safe σενάριο της, καθώς και την ομολογουμένως εντυπωσιακή φαντασία του δημιουργού της, που έπλασε μεν έναν εντυπωσιακό κόσμο αλλά τον γέμισε με κινούμενα κλισέ και αδιάφορες υπεραπλουστευμένες υπο-ιστορίες... η κατάσταση γίνεται λίγο πιο άβολη, όταν σκεφτεί κανείς ότι από πίσω από το όλο εγχείρημα είναι ο Cameron, δημιουργός μερικών από τις καλύτερες περιπέτειες των '80s και early '90s, ανέκαθεν πρωτοπόρος στο οπτικό κομμάτι και master στον κινηματογραφικό ρυθμό των ταινιών του, πάντα όμως «παγιδευμένος» σε απλοϊκά πρότυπα ηρώων και καταστάσεων... και αν αυτά στη δεκαετία του '80 και '90 έπιασαν, εν έτη 2010 είναι λίγο άτοπο να μην προσπαθείς να συμβαδίσεις και με την εποχή σου λίγο στο σεναριακό κομμάτι... Το "Avatar" ήταν ένα έργο που έπρεπε να συμβεί, καθώς τεχνολογικά πήγε τον κινηματογράφο μπροστά... με τέσσερα "Avatars" στα σκαριά, το πιο συνηθισμένο comment που θα διαβάσει κανείς σε κάποιο άρθρο σχετικά με αυτήν την κίνηση είναι "who the fuck cares" τώρα πια που δεν θα εντυπωσιάσει τόσο εύκολα κάποιον το τεχνικό κομμάτι μιας ταινίας  και η επόμενη ερώτηση, αν ο Cameron μπορεί να ανατρέψει τον πρόσφατο εαυτό του στο κομμάτι storytelling και να δώσει κάτι γενναίο, πρωτοπόρο και «επικίνδυνο», όπως έκανε κάποτε με τα "Abyss", "Aliens" και τα δύο "Terminator" και όχι με τα πιο πρόσφατα all-around themed βαρετά και κλισέ marketing wonders των "Titanic" και "Avatar"...

Die Hard

Για να το πούμε κοφτά και παντελονάτα: το "Die Hard" του 1988 είναι Η Καλύτερη Περιπέτεια Όλων Των Εποχών.- Το αριστούργημα του McTiernan με τον τέλειο συνδυασμό over the top και ρεαλιστικής δράσης του πιο ανθρώπινου ήρωα των '80s (δίπλα στα θηρία των Stallone και Arnold), έδωσε στο παγκόσμιο σινεμά έναν από τους καλύτερους «κακούς» όλων των εποχών με τη μορφή του Alan Rickman και μια από τις πιο καλοσκηνοθετημένες ταινίες δράσης που άλλαξαν για πάντα το gendre του action cinema. Οι δύο συνέχειες που ακολούθησαν, μπορεί να μην το έφτασαν σε ποιότητα αλλά παραμένουν ακόμα και σήμερα υποδειγματικές περιπέτειες, με πλήθος σκηνών ανθολογίας και καλογυρισμένη ασταμάτητη δράση... Το πρόβλημα αρχικά εντοπίστηκε στο τέταρτο έργο της σειράς, το "Live free or Die Hard" του Len Wiseman, όπου ο John McClane μετατρέπεται σχεδόν σε υπερήρωα, προσπαθώντας να σταματήσει ομάδα χακεράδων με αρχηγό τον απελπιστικά αδιάφορο «κακό» του Timothy Olyphant... Όμως πέρα από τη μετριότατη πλοκή και την «υπερηρωποίηση» του πρωταγωνιστή σε σούπερ μπάτσο που ρίχνει ελικόπτερα με αμάξια και κάνει παρκούρ πάνω σε καταρρέουσσα γέφυρα και φτερά μαχητικών αεροπλάνων (!), το έταιρο στοιχείο που χαντάκωσε την τέταρτη ιστορία του ανθρώπου που βρίσκεται πάντα στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, ήταν το PG-13 rating -σε αντίθεση με τα υπόλοιπα R-Rated έργα της σειράς- που ουσιαστικά «ευνούχισε» όλα τα αγαπημένα χαρακτηριστικά του ήρωα από τις προηγούμενες ταινίες (το ακατάσχετο κάπνισμα on screen, το αίμα, το αγαπημένο catchphrase "Yippee ki-yay motherfucker" και τη βωμολοχεία του Willis), κάνοντας ουσιαστικά ένα από τα πιο «με χαρακτήρα» blockbusters των προηγούμενων δεκαετιών σε μια αδιάφορη περιπέτεια της σειράς. Αυτά όμως τελικά δεν ήταν τίποτα μπροστά στο όνειδος που ακολούθησε, με τίτλο "A Good Day to Die Hard" του 2013 από τον John Moore, μια «ταινία» σχεδόν παρωδία του εαυτού της, με απαράδεκτο generic σενάριο, αδιάφορη κακογυρισμένη δράση, βαρετούς χαρακτήρες, πνιγμένη στα ειδικά εφέ, με έναν Bruce Willis πιο αδιάφορο από ποτέ και τον χειρότερο sidekick της σειράς στο πρόσωπο του Jai Courtney. Σήμερα, με τη σειρά να έχει πάρει την κάτω βόλτα, μια ακόμα συνέχεια είναι στα σκαριά ενώ και το απαραίτητο prequel ελέω εποχής αναμένεται να την ακολουθήσει, μην αφήνοντας έναν κινηματογραφικό θρύλο να βγει στη σύνταξη όπως του αρμόζει...

Indiana Jones

Ο Indy θα είναι πάντα, εκτός από πρωταγωνιστής τριών εκ των πιο δημοφιλών και διασκεδαστικότερων περιπετειών όλων των εποχών, εκείνος ο ήρωας που μιλούσε κατευθείαν στην καρδιά του θεατή, που δεν κρυβόταν πίσω από υπερφουσκωμένους μύες ή σκουριασμένα πολυβόλα, αλλά έπαιρνε από το χέρι όποιον ήταν διατεθειμένος να τον ακολουθήσει στις περιπέτειές του και τον μετέτρεπε αυτομάτως σε παιδί όπου όλος ο κόσμος είναι μια αυλή και ένα πελώριο παιχνίδι. Με το μαγικό άγγιγμα του Steven Spielberg, ο Indy αντιμετώπισε ναζί, έσωσε τον κόσμο από τις δυνάμεις του σκότους, πάλεψε με γερμανικά αεροσκάφη, τανκ, πλοιάρια, υποβρύχια και στο τέλος κάλπασε στο ηλιοβασίλεμα, σαν άλλος Λώρενς, ρίχνοντας την αυλαία σε μια σπουδαία κινηματογραφική κληρονομιά. Το 2008, το "Indiana Jones and the Kingdom of Crystal Skull" επανέφερε τον θρυλικό του πρωταγωνιστή στα κινηματογραφικά δρώμενα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο: Μια ταινία πνιγμένη στα ειδικά εφέ, με κακογραμμένο απλοϊκό σενάριο και υποτυπώδη πλοκή, μια διεκπεραιωτική σκηνοθεσία και ένα αβυσαλλέα κακό φινάλε που συμπεριλάμβανε εξωγήινους (!) και ιπτάμενους δίσκους. Το άγγιγμα του George Lucas που επέστρεψε σαν παραγωγός μετά την κινηματογραφική απάτη που λεγόταν "Star Wars prequels" δεν κρυβόταν πουθενά, με τον Spielberg να υπογράφει την πιο απρόσωπη σκηνοθετική του δουλειά. Ο Shia LeBeouf ως Indiana Jones Junior ξεσήκωσε πρωτοφανές μένος απέναντι στο πρόσωπό του, ενώ η επανεμφάνιση αγαπημένων χαρακτήρων όπως της Marion Ravenwood από το πρώτο έργο δεν λειτούργησε όπως περίμενε η παραγωγή. Η ταινία χλευάστηκε από κοινό και κριτικούς και θεωρητικά αποτέλεσε την ταφόπλακα των περιπετειών του αγαπημένου μας αρχαιολόγου μέχρι τον Μάρτιο του 2016 όπου η Disney, με τα δικαιώματα πλέον του franchise στην κατοχή της, ανακοίνωσε πέμπτη ταινία για το 2019 - άμεση συνέχεια των γεγονότων της τέταρτης -, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά τη διάθεση να καπηλευτεί στο έπακρο τα κεκτημένα της ασχέτως αν αυτά πλησιάζουν αισίως την ηλικία των 80 σε μερικά χρόνια...

Alien

Λίγα πράγματα μπορεί κανείς να πει σχετικά με μια εκ των κορυφαίων ταινιών επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών, που μαζί με το "Blade Runner" του ιδίου σκηνοθέτη, Ridley Scott, σήμερα έχουν σημαδέψει την επιστημονική φαντασία σαν είδος γενικότερα. Με μια εξαιρετική συνέχεια από τον James Cameron, το τελικό αμφιλεγόμενο τρίτο μέρος της σειράς από τον David Fincher, ένα γοτθικό industrial διαμαντάκι που δεν μπόρεσε να φτάσει στα ίδια επίπεδα με τους δύο προκατόχους του, έδωσε παρ' όλα αυτά ένα αξιοπρεπές φινάλε στις περιπέτειες της Ripley και του Alien που στοίχειωσε τις κινηματογραφικές αίθουσες και τα όνειρα των θεατών για σχεδόν μια δεκαετία... Το 1997 ο Jean-Pierre Jeunet μετέφερε 200 χρόνια στο μέλλον τις περιπέτειες της αναγεννημένης Ripley και βύθισε το franchise στον πάτο με το καλογυρισμένο και ανά διαστήματα επικίνδυνα όμορφο αλλά παράλληλα οριακά χαζό, over the top και πραγματικά αχρείαστο τέταρτο sequel του. Η ταινία απέτυχε σχεδόν σε κάθε επίπεδο και το franchise αναλώθηκε σε άλλα υποπροϊόντα (videogames κτλ), ώσπου ο δημιουργός του, Ridley Scott, αποφάσισε να επιστρέψει στην ταινία που τον καθιέρωσε και να διηγηθεί την απαρχή της, με το prequel να ονομάζεται "Prometheus". Δυστυχώς η ταινία ήταν, πέρα από εξαιρετικά όμορφη και καλο-σκηνοθετημένη, μια πελώρια φούσκα-αποκύημα της όποιας φαντασίας διέθετε τότε ο Damon Lindelof, σεναριογράφος του τηλεοπτικού Τίποτα που ακούει στο όνομα "Lost". Αδιάφοροι χαρακτήρες, κλισέ επί κλισέ επί κλισέ, αποκαθήλωση των μυστηρίων της πρώτης ταινίας που είχαν γιγαντώσει τον θρύλο των "Aliens" και ένα κακό cliffhanger, οδήγησαν την ταινία στην απόλυτη μετριότητα και αδιαφορία... Ο Scott σήμερα δουλεύει πάνω σε τρεις (!) συνέχειες του "Prometheus" ενώ ο one-hit-wonder Neil Blomkamp δουλεύει πάνω σε ένα πέμπτο φιλμ, ανακοινώνοντας ότι θα παρακάμπτει το τρίτο έργο της σειράς και θα δώσει «το τέλος που αρμόζει» στο franchise, ακυρώνοντας μια αμφιλεγόμενη μεν, cult αγαπημένη ταινία των early '90s και βυθίζοντας την υστεροφημία της σειράς στις πιο σκοτεινές πτυχές του γαλαξία...

Terminator

Ο James Cameron κέρδισε το στοίχημα με την αθανασία στην πρώτη φάση της καριέρας του, με ταινίες όπως "The Abyss", "Aliens" και "True Lies" αλλά σίγουρα αυτό που τον έκανε Βασιλιά του Κόσμου δεν ήταν τίποτε άλλο από τις περιπέτειες του John και Sarah Connor στα "Terminator" του 1984 και "Terminator 2: Judgment Day" του 1991... με μεγάλο πρωταγωνιστή στον ρόλο της ζωής του τον Arnold Schwarzenegger ως μεταλλικό ρομπότ-δολοφόνο από το μέλλον, τα δύο έργα λογίζονται ως δύο εκ των κορυφαίων περιπετειών της εποχής τους, με το "Τ2" ειδικά να θεωρείται από πολλούς ως και η κορυφαία περιπέτεια των '90s... Από 'κει και πέρα, τα απαράδεκτα πέρα για πέρα sequels και prequels "Τerminator 3: Rise of the Machines" του 2003, "Τerminator Salvation" του 2009 και το περσινό "Terminator Genisys", όλα από άλλους σκηνοθέτες και με τον Cameron να έχει αποχωρήσει από το franchise μετά το "Τ2", βούλιαξαν στον πάτο το κινηματογραφικό αυτό τρένο, του οποίου το επόμενο μέρος προς το παρόν μπήκε on hold από την Paramount, λόγω της κριτικής και εμπορικής επιτυχίας του "Genisys"... Δυστυχώς ο Arni δήλωσε πρόσφατα ότι η συνέχεια του "Genisys" θα γίνει τελικά πραγματικότητα και η κατρακύλα αυτού του κινηματογραφικού πρϊόντος δείχνει να μην έχει σταματημό...

Jurassic Park

Στην τελευταία του ίσως μεγάλη στιγμή ως Παραμυθάς, ο Steven Spielberg έσπασε κάθε κοντέρ και κάθε ρεκόρ εισιτηρίων, κάνοντας το "Jurassic Park" του 1993 την πιο εμπορική ταινία όλων των εποχών τον καιρό που προβλήθηκε. Σε έναν εξαιρετικό συνδυασμό "Jaws" - "Ιndiana Jones" και "Close Encounters of the Third Kind", με μπούσουλα το εξαιρετικό μυθιστόρημα του Michael Crichton και το σενάριο του ιδίου του συγγραφέα με τον David Koepp, με ένα ουσιαστικό καστ καλών ηθοποιών -έναντι χολυγουντιανών σταρ πρώτης γραμμής- και τα καλύτερα δυνατά ψηφιακά και practical εφέ της ILS αλλά και του team του σπουδαίου Stan Winston, το «πάρκο» του Spielberg άνοιξε τις πύλες του παρασύροντας μικρούς και μεγάλους σε ένα εξαιρετικό θρίλερ-περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας. Ήταν ένα θέαμα πρωτοφανές για την εποχή του και από τις πολύ λίγες ταινίες του χώρου που κατορθώνουν μέχρι και σήμερα να μην δείχνουν «γερασμένες» και να καθηλώνουν με τον ρυθμό τους όπως και τότε... η συνέχεια του "Jurassic Park" με τον υπότιτλο "The Lost World", ενώ σαν ιδέα δεν ήταν άσχημη, λίγο η αίσθηση της επανάληψης, λίγο η έλλειψη μοναδικότητας η οποία είχε βοηθήσει πολύ την πρώτη ταινία, λίγο το μετριότατο τρίτο act-rip off του "King Kong" και λίγο το απείρως μετριότατο και πιο αδιάφορο κεντρικό story, παρόλες τις προσπάθειες του Spielberg και του ικανού cast, δεν κατάφερε να κερδίσει το κοινό και την κριτική και πάνω κάτω έβαλε το όλο project στο σφυρί, το οποίο οριστικά θάφτηκε με την τρίτη ταινία, σκηνοθετημένη από τον Spielberg των φτωχών Joe Johnson το 2001, η οποία ήταν πραγματικά αδιάφορη και προχειροδουλεμένη... Όλα αυτά μέχρι το 2015, όπου ο νέος στον χώρο Colin Trevorrow αναβίωσε το πάρκο με το "Jurassic World", κάνοντάς το παράλληλα και την τρίτη πιο εμπορική ταινία όλων των εποχών. Προσωπικά το "Jurassic World" συνοψίζει για εμένα την αληθινή εικόνα του σύγχρονου αμερικάνικου blockbuster εν έτη 2016: Sequel-prequel-comic-whatever, CGI αχταρμάς, generic story με υπεραπλουστευμένους χαρακτήρες απλά για να προχωρά η δράση, αδιάφοροι «κακοί», απανωτές σκηνές δράσης χωρίς να αφήνουν χώρο για το οποιοδήποτε character development, τραβηγμένες ιδέες από τα αυτία ("-it can camouflage") και ισχυρές δόσεις nostalgia factor όπου χρειαστεί για να μη χαθεί πλήρως το παλιό κοινό, σε συνδιασμό με κακό «αμερικάνικο» φθηνό χιούμορ και μια αίσθηση corporate merchandise product μελετημένο στη λεπτομέρεια με σκοπό την κυριαρχία στο παγκόσμιο box office... το "Jurassic World" θα με κάνει να απορρώ για πάντα ΓΙΑΤΙ έκανε τόσα εισιτήρια -ήταν ένα προϊόν τέλεια μελετημένου marketing-, ενώ δυστυχώς δείχνει ότι θα ξεζουμίσει όσο δεν πάει την αρχική ταινία, εώς ότου ξεμείνει από «ιδέες» και προχωρήσει στο απαραίτητο reboot για έναν νέο κύκλο εκμετάλλευσης...