Dr. Strange: Μια κριτική

...είδαμε τη νέα ταινία της Marvel και να...

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 03/11/2016 @ 13:05

Ο όρος superhero fatigue είναι κάτι που ακούμε όλο και πιο συχνά τελευταία. Ότι πόσες πλέον ταινίες με υπερηρωικό context να αντέξει να δει κανείς μέχρι είτε τα κλισέ να αρχίσουν να παραείναι κλισέ, είτε ο κόσμος να βαρεθεί το είδος γενικά. Στα οχτώ χρόνια που έχουν περάσει από το πρώτο Iron Man, η Marvel έχει καταφέρει να χτίσει ένα εκτενές κινηματογραφικό σύμπαν - το λεγόμενο MCU - που μέχρι σήμερα μετρά δεκατέσσερεις ταινίες.

Πέρα λοιπόν από τη Marvel (Disney), όμως, έχεις και δύο ακόμα μεγάλα στούντιο που προσπαθούν να παίξουν το παιχνίδι αυτό. Η DC (Warner) με το δικό τους ανάλογο υπερηρωικό σύμπαν και η Fox που κατέχει τα δικαιώματα των X-Men, Fantastic Four και Deadpool. A, είναι και η Sony, αλλά ας μην τα μπλέξουμε παραπάνω τα πράματα. Το πόηντ είναι πως κάθε κινηματογραφική σεζόν κατακλύζεται πλέον από κάμποσες ταινίες με υπερήρωες, και είναι λογικό πως κάτι φρέσκο πρέπει να φέρεις στο τραπέζι κάθε φορά για να μη βαριέται ο κοσμάκης.

Marvel Cinematic Universe

Δεκατρείς ταινίες έχεις κάνει βέβαια, πόση φρεσκαδούρα μπορείς να βάλεις πλέον στο παιχνίδι; Και κάπου εδώ μπαίνει ο Dr. Strange. Εάν δεν ξέρεις τίποτα για τον χαρακτήρα, δεν θα μου φανεί παράξενο, γιατί ουδέποτε υπήρξε στο Marvelικό επίκεντρο, τουλάχιστον όχι όσο άλλοι κλασικοί ήρωες. Το κυρίως κλου είναι ότι κάνει μαγικά. Παίζει με διαστάσεις, τον χρόνο, την πραγματικότητα... Να φανταστείς πως η πρώτη του εμφάνιση σε comic ήταν περίπου στα μέσα της δεκαετίας του '60, οπότε καταλαβαίνεις τι πίνανε και σε κανέναν δεν δίνανε εκεί στα κεντρικά της Marvel. Στον κόσμο, λοιπόν, που έχεις την τεχνολογία του Tony Stark, τα πειράματα του Dr. Bruce Banner και το γελοίο τόξο του Hawkeye, τι γίνεται όταν φέρνεις μαγικά;

Το λοιπόν, η ταινία είναι καλή. Ένα κλασικό Μarvel origin story δηλαδή, στον δρόμο που χάραξε το πρώτο Iron Man. Έχεις τον παρεξηγήμενο ήρωα, το δράμα, τον κακούλη, τη διαδρομή του ήρωα προς τον σουπερήρωα, τη μεγάλη μάχη και τέλος το redemption. Φόρμουλα δοκιμασμένη και επιτυχημένη. Αυτό, όμως, που κάνει απαραίτητη τη θέαση της ταινίας είναι τα εφέ και η σκηνοθεσία του Scott Derickson.

Ghost Rider appearance in Dr. Strange confirmed

Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που είναι υπέρμαχοι του 3-D; Γιατί οποιαδήποτε κριτική έχω δει ή σε όποιον έχω μιλήσει γενικά, δεν έχω πέσει πάνω σε κάποιον που να πει: «ξέρεις, εγώ πιστεύω πως το να φορώ τα πιο άβολα γυαλιά του κόσμου που αντί για φακούς έχουν διαφανή μεμβράνη Σάνιτας φέρνει το κάτι παραπάνω στην κινηματογραφική αυτή προβολή». Ε, εδώ να πω πως έχει κάποιο νοήμα το 3-D. Βασικά, έχει νόημα το IMAX 3-D. Δεν ξέρω κατά πόσο προσβάσιμο είναι σε όλους και πόσο κοστίζει ένα τέτοιο εισιτήριο, αλλά αν υπάρχει η δυνάτοτητα να το δεις έτσι, τότε δεν υπάρχει αμφιβολία στο μυαλό μου ότι αυτό πρέπει να κάνεις.

Υπάρχουν σκηνές στην ταινία που είναι εντυπωσιακά trippy, στις οποίες ο Strange ταξιδεύει σε άλλες διαστάσεις και είναι λες και πέφτει μέσα από καλειδοσκόπιο. Άλλες σκηνές απεικονίζουν δράση που βάζουν τα γυαλιά σε οτιδήποτε προσπάθησε να κάνει ο Nolan με το "Inception" και άλλες απλά παρουσιάζουν τα μαγικά με τέτοιο τρόπο και χρώμα που απλά κάθεσαι και χαζεύεις. Επειδή, όντως, δεν είναι τίποτα εξωφρενικά καινούργιο σαν βασική πλοκή, πολλές φορές αγνοούσα το τι πραγματικά γινόταν στην οθόνη και απλά χάζευα. Καλό είναι αυτό, κακό είναι, δεν ξέρω, αλλά κάτι σίγουρα έχει να πει για το θέαμα που είχα μπροστά μου. Ενδιάφερον, επίσης, είναι και αυτό που έφερε ο Derickson στην ταινία, έχοντας ως σπεσιαλιτέ του ταινίες με πιο horror υπόβαθρο. Η σωστή ατμόσφαιρα μυστηρίου/μυστικισμού που αποτυπώθηκε στη μεγάλη οθόνη έφερε πράγματι κάτι φρέσκο στο MCU.

Η ταινία προφανώς δεν είναι τέλεια, καθώς πάσχει από πολλά από τα κλασικά προβλήματα της Marvel, κυρίως το ότι έχουμε να κάνουμε με έναν μέτριο ανταγωνιστικό χαρακτήρα. Αυτό είναι ακόμα πιο εκνευριστικό όταν έχεις κάνει cast τον Mads Mikkelsen στον ρόλο αυτό και του δίνεις γενικότατες κακίες να κάνει. Τέλοσπαντων, αυτούς έχουμε με αυτό παίζουμε. Πέρα από αυτό, το χιούμορ της ταινίας είναι λίγο παντού και χύμα. Γνωρίζαμε ότι με το τέλος των γυρισμάτων έφεραν τον πολύ Dan Harmon (Community, Rick and Morty) να βάλει κάποιες πιο ανάλαφρες πινελιές στην ταινία, αλλά πόσα να κάνεις όταν έχει γυριστεί όλη η ταινία; Έτσι, έχεις κάποιες ατάκες που φαίνονται σαν να βγήκαν από το πουθενά και δεν δουλεύουν πάντα. Πολλά είναι καλά όμως.

Ανέφερα, βέβαια, το casting και γενικά, δεν είναι δυνατόν να έχεις έστω και μέτρια ταινία με τους Cumberbatch, Swinton, Ejiofor και Mikkelsen μέσα. Έτσι και είναι δηλαδή, δεν έχω κανένα παράπονο από κανέναν, κι ας φωνάζουν κάποιοι ότι ο χαρακτήρας της Swinton έπρεπε να παιχτεί από ασιάτη. Διαφωνώ κάθετα, την εξωπραγματικότητα που φέρνει σε μία ταινία η Swinton δεν μπορεί να τη φέρει κανείς άλλος. Τέλος.

Dr. Strange

Πάνω κάτω, αυτά. Η ταινία δεν είναι η καλύτερη στο Marvelικό ρόστερ, ούτε δηλαδή η καλύτερη Marvelική που είδα φέτος (Civil War, με άνεση), αλλά σίγουρα αξίζει να τη δει κάποιος που γουστάρει το τι έχουν κάνει μέχρι τώρα ή θέλει να πάρει λίγο κινηματογραφικό LSD. Πάντως, ενδιαφέρον έχει να δούμε τώρα πώς θα δέσει ο Strange στο γενικότερο κόσμο της Marvel και με τους άλλους υπερήρωες. Ποιος δηλαδή να πάει κοντρά σε έναν μάγο; Υποθέτω η Scarlet Witch που είναι επίσης μάγισσα; Δεν ξέρω, δεν μας έχουν πει ακριβώς τι μπορεί να κάνει. Τέλοσπαντων, δεν με νοιάζει κιόλας ιδιαίτερα. Όμορφα πράματα να βλέπουμε να ξεχνιόμαστε λίγο ρε αδερφέ.

  • SHARE
  • TWEET