[7]: Αγαπημένες Ταινίες του Ridley Scott: Days of Future Past

Mε αφορμή το "The Martian", ίσως την μοναδική αξιόλογη ταινία του Sir Ridley Scott τα τελευταία 15+ χρόνια που ίσως αξίζει να μνημονευτεί στο μέλλον, φρεσκάρουμε τη μνήμη μας με τις 7 αγαπημένες ταινίες ενός σπουδαίου σκηνοθέτη.



Αν και αποφασίζει κάθε χρόνο να πετάει τη καριέρα και την υστεροφημία του στα σκουπίδια (τα τελευταία του πονήματα, "Kingdom Of Heaven", "A Good Year", "Body Of Lies", "Robin Hood", "The Counselor", "Exodus: Kings And Gods" δεν έπεισαν κανέναν, δεν υπάρχει καμία λογική στην εμμονή του για τρία sequel του εντυπωσιακά άδειου και ανεγκέφαλου "Prometheus" με απευθείας tie-in στο κλασικό "Alien", ενώ η θλιβερή απόφασή του για sequel στο "Blade Runner" τον εντάσει δυστυχώς αυτόματα στη λίστα «Ποιός θέλει να γίνει George Luca$ στη θέση του Luca$»), δεν θα ξεχαστεί ποτέ ως ένας από τους πιο επιδραστικούς και καινοτόμους κινηματογραφιστές της δεκαετίας του '80...



...όπου επωμίστηκε χωρίς πολλά πολλά τον σύγχρονο ρόλο του πατέρας της κινηματογραφικής φαντασίας, αλλά και εκείνο ενός από τους πιο ανήσυχους και ριψοκίνδυνους νέους σκηνοθέτες, με μεγάλο του όπλο την εικαστική πανδεσία των παραγωγών του, ρισκάροντας και παίζοντας πάντα στα άκρα, με ταινίες αντιδιαμετρικά αντίθετες μεταξύ τους, μη εμπορικές και συνάμα απίστευτα επιδραστικές στην κινηματογραφική ποπ κουλτούρα...



Από μελλοντολογικές δυστοπίες, μελαγχολικά ανδροειδή, γυναικία road trips, εξωγήινα τέρατα, ρωμαϊκές αρένες, γκανκστερικά έπη, αμερινακοστρατόκαβλες σαχλαμάρες και φουτουριστικά νεο-νουάρ, η καριέρα του Scott τα έχει όλα και συνεχώς ανοίγει τους ορίζοντές της, παρ’ όλο το προχωρημένο της ηλικίας της... Ακολουθούν 7 στιγμές ενός δημιουργού που κάποτε μας έκανε να αναρωτηθούμε αν όντως τελικά τα ανδροειδή ονειρεύονται ηλεκτρονικά πρόβατα ή να κλάψουμε απέναντι στο διασημότερο άλμα στο κενό της σύγχρονης κινηματογραφικής ιστορίας...

---

1. Blade Runner (1982)



Μπορούν τα ανθρωποειδή να ονειρευτούν ηλεκτρονικά πρόβατα; Μπορεί να υπάρξει εξιλέωση σε μια πόλη που αγγίζει τον ουρανό και «φτύνει» φωτιές καίγοντάς τον; Μπορεί να υπάρξει κάθαρση και απάντηση στην τραγωδία / κωμωδία της επίγειας ζωής μέσα σε ένα απολύτως απάνθρωπο περιβάλλον όπου μια μηχανή θα βιώσει περισσότερο συναίσθημα από τον ίδιο τον Άνθρωπο; Μπορεί μια μηχανή να παρουσιάσει μέσω μιας οντολογικής οπτικής, ολόκληρο το δράμα της Ύπαρξης και την αγωνία του Θανάτου; Τι ορίζει έναν άνθρωπο, η φυσική υπόσταση, η μνήμη ή το συναίσθημα; Ή μήπως όλα τα παραπάνω θα χαθούν μέσα στον χρόνο, σαν δάκρυα στην βροχή; O Ridley Scott διασκευάζει Philip Dick και παραδίδει μια ταινία-σταθμό του παγκόσμιου κινηματογράφου, που μισήθηκε όσο λίγες την εποχή που κυκλοφόρησε, πέρασε μια θύελλα προβλημάτων παραγωγής και κατέληξε με διαφορετικές εκδόσεις ανά τα χρόνια, ώσπου η Director's Cut έκδοσή να αποκαταστήσει τις ισορροπίες και να υποδείξει το αυτονόητο: το "Blade Runner" είναι αν όχι η καλύτερη, μία από τις τρεις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών.- Το cyberpunk φουτουριστικό noir Ευαγγέλιο του Scott θα αλλάξει για πάντα το τοπίο, θέτοντας ερωτήματα με τέτοια ωμότητα και αμεσότητα που λίγες ταινίες τόλμησαν. Με ένα καταπληκτικό cast, μια άνευ σχολιασμού μουσική επένδυση από τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, ένα τρομακτικά καλογραμμένο escalating σενάριο και, φυσικά, μια εικαστική προσέγγιση η οποία εμπνέει ακόμα και σήμερα σχεδόν κάθε μορφή Τέχνης, ότι και να ειπωθεί για την εξαιρετική πλοκή που δένει τα παραπάνω και τα αλλεπάλληλα σοκ που προκαλεί στον θεατή είναι λίγο... Το twist του φινάλε αποκτά χαρακτήρα πλέον κλασικό και τα ερωτήματα που ταλανίζουν το κεφάλι του θεατή παραμένουν έως και σήμερα συγκλονιστικά αιχμηρά και βασανιστικά αληθινά... Όταν θα πέσουν οι τίτλοι τέλους και το εμβληματικό score του Vangelis θα αφήσει αποσβολωμένο μέχρι και τον τελευταίο θεατή, τότε η αλήθεια θα λάμψει δίχως καμία ρανίδα φωτός...απλά και αναμενόμενα θα χαθεί, like tears in the rain...

Trailer

---

2. Alien (1979)



Τρία χρόνια πριν το "Blade Runner", ο Ridley Scott είχε την ευκαιρία να λάμψει για πρώτη φορά στο είδος της επιστημονικής φαντασίας, σε μια ταινία που εν έτει 2014 δεν έχει χάσει καθόλου από την λάμψη της, ίσα - ίσα συνεχίζει να επανατροφοδοτεί την pop κουλτούρα με ολοένα και περισσότερα υποπροϊόντα, είτε σε μορφή comics, spin off ταινιών, εν δυνάμει sequels, video games κτλ. Το ζήτημα όμως εδώ είναι ένα: το "Alien" είναι όχι μόνο μια από τις πιο τρομακτικές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ, αλλά μια ταινία που ίσως και άθελα της θίγει και πάλι, σε λιγότερο βαθμό, ζητήματα ιδιαίτερης βαρύτητας όπως την -ξανά- τεχνητή νοημοσύνη ως το επικίνδυνο «τρίτο άκρο» του Ανθρώπου αλλά και την μοναδικότητα-ματαιότητά του μέσα σε ένα τεράστιο και εχθρικό σύμπαν. Το σκάφος «Νοστρόμο», διαστημικό τάνκερ με πλήρωμα μεροκαματιάρηδες «σκουπιδιάρηδες» του διαστήματος θα λάβει ένα άγνωστο σήμα κινδύνου από έναν κοντινό πλανήτη. Εκεί, πέρα από την ανακάλυψη ενός μυστηριώδους αλλά άδειου εξωγήινου (;) σκάφους, δεν θα βρει κάποιο σημείο ζωής. Όταν απογειωθεί όμως ξανά με σκοπό την επιστροφή στη Γη, θα ανακαλύψει ότι μαζί του επιβιβάστηκε κρυφά ο ίδιος ο Θάνατος, προσωποποιημένος στη μορφή ενός εξωγήινου πλάσματος του οποίου η όψη είναι πλέον περιττό να τολμήσει να περιγράψει κανείς ως προς τον τρόμο που εμπνέει... Με βασικό όπλο τους κανόνες του «στοιχειωμένου σπιτιού» και τα εφιαλτικά σχέδια του Giger στον σχεδιασμό των σκαφών αλλά φυσικά και του ίδιου του πλάσματος, ο Scott τοποθετεί την δράση στο διάστημα, επιλέγει σοφά να δείξει απειροελάχιστες φορές το «πλάσμα», εντείνοντας έτσι τον τρόμο και την αγωνία και μέσω της νεαρής Sigourney Weaver δημιουργεί το πρώτο σύγχρονο μοντέλο γυναίκας-ηρωίδας αλλάζοντας τον ρου των ταινιών δράσης! Αγωνιώδες, επιβλητικό, μεγαλοπρεπές, τρομακτικό και πανέξυπνο, το "Alien" αποτελεί ταινία-σταθμό του χώρου... Όπως χαρακτηριστικά έγραφε τότε και το tagline της αφίσας... «Στο διάστημα, κανείς δεν ακούει τις κραυγές σου»!

Trailer

---

3. The Duelists (1977)



Κατά τους Ναπολεόντιους πολέμους, μια ανευ σημαντικής αφορμής κόντρα ξεκινάει μεταξύ δύο Ναπολεόντιων Ουρσάρων, η οποία όμως θα διαρκέσει 15 χρόνια, φτάνοντας στο σημείο να ξεχαστεί ο αρχικός της λόγος ύπαρξης... στο μεσοδιάστημα, η μια μονομαχία διαδέχεται την επόμενη αφού καμία δεν τελειώνει οριστικά και αναβάλλεται για το μέλλον... Με φόντο την Ευρώπη του 19ου αιώνα και μια στυλιστική νατουραλιστική οπτική που θυμίζει αδερφάκι του "Barry Lyndon", το ντεμπούτο του Scott κερδίζει το βραβεί Καλύτερου Ντεμπούτου στο φεστιβάλ Καννών του 1977 και δίνει την δυνατότητα στους Κηθ Καρανταιν και Χάρβευ Καητέλ να πλάσουν δύο εξαιρετικά γκρίζους και πολυεπίπεδους χαρακτήρες, τοποθετημένους σε μια Ευρώπη βγαλμένη κυριολεκτικά σαν από πίνακα εποχής, καθώς βαδίζουν μέσα στην ίδια την Ιστορία και αναπαράγουν διαχρονικές αξίες, φόβους, πάθη και αρχέτυπες εμμονές. Πηγή έμπνευσης το ομότιτλο διήγημα του Joseph Conrand ("Heart Of Darkness"). Ένα κλασικό cult διαμάντι που με τη πάροδο του χρόνου απέκτησε φανατικό κοινό και κέρδισε επάξια την θέση που του αξίζει στην κινηματογραφική Ιστορία.

Trailer

---

4. Gladiator (2000)



Eπουδενί δεν θεώρησα το "Gladiator" ως μια εκ των «μεγάλων» ταινιών του Scott... παραμένει στα μάτια μου μια υπεραπλουστευμένη ιστορία εκδίκησης, με όλα τα κλισέ που περιμένει κανείς να δεί, τις ιστορικές ανακρίβιες και τα σταθερά μελοδραματικά ιντερλούδια του είδους. Όμως παραμένει επίσης και μια άκρως χορταστική και αφάνταστα διασκεδαστική ταινία, υψηλού production value, ενός συγκλονιστικού soundtrack-καρπό συνεργασίας μεταξύ των Hans Zimmer και Lisa Gerrard των Dead Can Dance, μερικών άκρως εντυπωσιακών σκηνών μονομαχιών και φυσικά μια ερμηνεία-οδοστρωτήρα του Russell Crowe η οποία του χάρισε και ένα Oscar ερμηνείας και μια θέση στον κινηματογραφικό χάρτη της εποχής. Πομπώδες, βαρύγδουπο, εθιστικό και άκρως επαγγελματικά προσεγμένο και κινηματογραφημένο, το έπος της χλαμύδας του Scott κέρδισε αρκετά βασικά Oscar και παραμένει μέχρι και σήμερα ένα fun favorite του κοινού.

Trailer

---

5. Thelma & Louise (1991)



Δύο φιλενάδες ξεκινούν μια συγκλονιστική καταδίωξη κατά μήκος της Αμερικής. Όχι φεμινιστικός ύμνος –όπως αρχικά δείχνει-, αλλά ένα πραγματικό μανιφέστο ελευθερίας, φιλίας και συντροφικότητας, το καθηλωτικό road trip στην καρδιά του Αμερικανικού Νότου από τον Scott με συνταξιδιώτες της Susan Sarandon και Geena Davis στις ερμηνείες της ζωής τους, δεν παραδίδεται σε φτηνούς μελοδραματισμούς αλλά πατάει λυσασμένα το γκάζι στην καρδιά του θεατή, με τον αυθεντικό του συναισθηματισμό και την ειλικρίνιά του. Συγκινεί, διασκεδάζει και προβληματίζει τον μέσο θεατή, πρωτού το ανυπέρβλητο φινάλε σφραγίσει και εξυμνήσει με τον πιο δυνατό τρόπο μια εκ των πιο δυνατών φιλιών που είδαμε ποτέ στην μεγάλη οθόνη. Κλασικό από τη πρώτη μέρα κυκλοφορίας του, η ουσιαστικά πρώτη ξεκάθαρη ταινία χαρακτήρων του Scott κουβαλάει όλα εκείνα τα συστατικά που διαμορφώνουν μια ταινία αξεπέραστη μέσα στο χρόνο: ειλικρίνια, συγκίνηση, ανατρεπτικότητα, γέλιο και αυθεντικότητα!

Trailer

---

6. Black Rain (1989)



Νεο-νουάρ τοποθετημένο στην Ιαπωνία των '80s, όταν δύο αστυνομικοί του Los Angeles θα επιχηρήσουν να επανασυλλάβουν διαβόητο κακοποιό της Yakuza που τους ξέφυγε κατά την μεταφορά στη χώρα του. Michael Douglas και Andy Garcia το δίδυμο των αστυνομικών σε μια ταινία εικαστικά φυσική συνέχεια του "Blade Runner", με το ψυχρό νέον να λούζει το φουτουριστικό Τόκυο των '80s το οποίο μοιάζει βγαλμένο από τα πιο ψυχρά μελλοντολογικά πολύχρωμα όνειρα του Ρικ Ντεκαρντ. Ταινία σαφέστατα περισσότερο εικαστικής απόλαυσης παρά σεναριακής, παρόλο το επαρκές –αν και αδύναμο σε σημεία- κεντρικό στόρυ, το "Black Rain" παρέμεινε ένα cult διαμαντάκι το οποίο πολλοί φίλοι του σκηνοθέτη αγνοούν, λανθασμένα μεν, μιας και πρόκειτε για έναν εικαστικό θρίαμβο του Scott που σε κερδίζει και σε αποζημιώνει στο έπακρο.

Trailer

---

7. Legend (1985)



Τα είχαμε ξαναπεί στο αφιέρωμα του "Sword And Sorcery":

TIΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.-

Trailer