The Uncanny Valley

Μια αποψάρα περί της μελλοντικής χρήσης του CGI

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 19/01/2017 @ 12:26

Μεγαλώνουμε και όπως μεγαλώνουμε κι εμείς μεγαλώνουν και αυτοί που θαυμάζουμε. Βρισκόμαστε πιστεύω σε μία ιδιαίτερη καμπή στη γενικότερη ιστορία της διασημότητας, την οποία δυσκολεύομαι να αποδώσω ακριβώς έτσι όπως θέλω.

Ενώ σίγουρα η έννοια του «αστέρα» και του «θαυμαστή» υπήρχε από τις πρωταρχικές στιγμές της γέννησης του χώρου του θεάματος, θαρρώ πως η έννοια του «φανμπόη» είναι κάτι που έχει δημιουργηθεί τις τελευταίες μονάχα δεκαετίες. Ναι, και στο παρελθόν υπήρχαν διάσημοι, αλλά ήταν ελάχιστοι συγκριτικά με σήμερα και επίσης το στίγμα τους δεν ήταν εύκολο να μεταδοθεί σε παγκόσμια κλίμακα. Δεν υπήρχαν οι υποδομές για παγκόσμια διανομή, Internet, Twitter, IMDb, torrents, Netflix και πάει λέγοντας. Οι αστέρες του σήμερα φαντάζουν πιο προσιτοί, γιατί η μηχανή του Hollywood δεν αφήνει τίποτα κρυφό, και όσο μαθαίνουμε γι' αυτούς, τόσο νοιαζόμαστε.

The Uncanny Valley

Άσε που είναι αδύνατον να ξεφύγουμε από το προσωπικό μας bias, δηλαδή τους ανθρώπους με τους οποίους μεγαλώσαμε εγώ κι εσύ και δεν θα σκεφτούμε τους τιτάνες των δεκαετιών του '40 και του '50. Τελοσπάνων, αυτό που θέλω να πω είναι πως φτάνουμε σε μία εποχή που η δεύτερη γενιά των μεγάλων αστέρων - δικιά μου ονομασία, δεν ξέρω καν αν στέκει - αρχίζει και χάνει λίγη από τη λάμψη τους, καθώς φτάνουμε σε ηλικίες επικίνδυνες. Aν μας έμαθε τίποτα το 2016 είναι πως κανείς δεν είναι ασφαλής και καλό θα ήταν να αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε για σπαραχτικές απώλειες διαφόρων θρύλων, ανεξαρτήτως δημιουργικού χώρου.

Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της σκέψης, και με την κυκλοφορία του "Rogue One", ένα είναι το θέμα που κυρίως συζητιέται, και αυτό έχει να κάνει με την ψηφιακή αναδημιουργία ηθοποιών. Προσοχή, άλλο το ψηφιακό de-aging - που ναι μεν είναι παρακλάδι της ίδιας συζήτησης - αλλά στην ουσία δεν πραγματεύεται τα ίδια ακριβώς ηθικά διλήμματα. Η συζήτηση έχει να κάνει με το αν βρισκόμαστε προ των πυλών μίας νέας κινηματογραφικής εποχής όπου θα είναι εφικτό να έχουμε μπροστά στις οθόνες μας ένα ψηφιακό δημιούργημα γνωστού ηθοποιού που δεν θα καταλαβαίνουμε αν αυτό που βλέπουμε είναι κέρινο ομοίωμα της Μαντάμ Τισώ που άφησαν στο κέντρο της Αθήνας μεσημέρι Αυγούστου ή ο ίδιος ο γνωστός ηθοποιός με σάρκα και οστά.

 

Προς το παρόν η τεχνολογία δεν είναι ακόμα αρκετά προχωρημένη ώστε να μπορέσει να διαπεράσει το λεγόμενο "uncanny valley", δηλαδή το να μην φαίνεται απόκοσμο - και στην ουσία τέρμα παράξενο - κάποιο ανθρώπινο ομοίωμα, σε βαθμό τέτοιο που να το θεωρήσουμε αληθινό.

Βέβαια, οι απόψεις διίστανται. Αφού είδα το "Rogue One", σε συζητήσεις με διάφορους, κάποιοι δεν γνώριζαν ότι ο Peter Cushing - ηθοποιός που παίζει Grand Moff Tarkin - έχει πεθάνει από το 1994, πράγμα που σημαίνει πως η παρουσία του στην ταινία δεν τους εξέπληξε όπως εμένα, άρα δεν τον πρόσεξαν με τον τρόπο που τον πρόσεξα εγώ, κοιτώντας τα ψυχρά, κενά του μάτια, περιμένοντας να μου δώσει κάποιο tip για το τι κάνει τον κόμπο L1, X, Δ, R2. Εκ των υστέρων κατάλαβαν πως κάτι παιζόταν, αλλά το πόηντ μου είναι πως δεν ήταν ηλίου φαεινότερον για όλους, και αυτό σημαίνει πως το Hollywood είναι κοντά, είναι πολύ κοντά.

Εκεί, όμως, που ξεκινά το ήθικο δίλημμα είναι εάν ο Peter Cushing θα συμφωνούσε να χρησιμοποιηθεί η εικόνα (for lack of a better word) του στην ταινία. Είμαι σίγουρος πως κάτι τέτοιο δεν θα προβλεπόταν στη διαθήκη του (γιατί άλλωστε να προβλεπόταν;), οπότε βρισκόμαστε σε μία πολύ άβολη θέση. H Lucas Films ισχυρίζεται ότι πήρε την άδεια των απογόνων του, αλλά τι σκατά ξέρουν και αυτοί για τις επιθυμίες του αποθανούντος; Δεν έχω καμία αμφιβολία πως μετά το "Rogue One" διαθήκες και συμβόλαια ανανεώνονται με νέους όρους αβέρτα, γιατί ποιος θέλει να μην έχει έλεγχο του legacy του ονόματός του όταν πεθάνει; Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι τόσο μεγάλο, καθώς η μηχανή του Ηollywood και των αντζεντών θα το δαμάσει ανάλογα, τι γίνεται όμως με τους ήδη νεκρούς, και κυρίως με την περίπτωση της Carrie Fisher;

Τα γυρίσματα του "Episode XIII" ολοκληρώθηκαν πριν το θάνατό της άρα το ερώτημα έχει να κάνει με το τι θα κάνει η Lucas Films για το "Episode IX", σε περίπτωση που δεν την έχουν ήδη σκοτώσει την πριγκίπισσα της καρδιάς μας Leia. Οι προφανείς απαντήσεις είναι δύο: είτε μειώσουν τον ρόλο της στην ταινία και συμβιβαστούμε με CGI τρομούργημα είτε έχουμε να κάνουμε με κάποιο recasting (είτε κάποιο αμάλγαμα των δύο αυτών επιλογών). Βέβαια, η Disney είπε πως δεν έχει σκοπό να τη ζωντανέψουν, οπότε κάτι είναι κι αυτό.

Προσωπικά, καθώς μιλάμε για το γαμημένο Star Wars και για τη Leia, δεν θα μου φαινόταν παράξενο αν οι fan αναγνώριζαν το πρόβλημα των δημιουργών και ήταν ΟΚ με ένα off-movie θάνατο, το οποίο θα το μαθαίναμε στο opening scroll. Έτσι θα το ήθελα εγώ, αποφεύγουμε δηλαδή τις άβολες στιγμές μίας Σούπερ Μάριο Leia ή άλλης ηθοποιού, και έχουμε να ζήσουμε μονάχα με τις ενοχές ότι δεν της δώσαμε το hero’s death που θα της άξιζε (μένα και αυτό θα μου άρεσε, γιατι θα έδειχνε μία και καλή πως η ιστορία του Star Wars είναι και μεγαλύτερη από το Skywalkerέικο και από το fan service). Βέβαια εκεί μπλέκουμε με θεματικές γραμμές που έχουν να κάνου με το redemption arc του Kylo Ren, που περιπλέκει σίγουρα τα πράματα, αλλά τα παιδιά εκεί στη Disney είναι πιο έξυπνα από μένα, οπότε κάτι θα σκεφτούν. Περιμένω τα οργισμένα σας μηνύματα.

Κλείνοντας, η θέση μου σε σχέση με την ψηφιακή αναδημιούργηση αποθανούντων (ή και γενικά απώντων) ηθοποιών με βρίσκει κατά βάση αντίθετο. Βασικά, με βρίσκει σε δύο αντικροούμενα στρατόπεδα, γιατί από τη μία είμαι υπέρμαχος στο να χρησιμοποιείται η τεχνολογία στο να μας κάνει τη ζωή εύκολη, από την άλλη μου αρέσει και ο κινηματογραφός να κρύβει λίγη ανθρωπιά και κάτι πιο απτό. Τι να κάνεις, δεν είναι στο χέρι μου αυτά, οπότε ποιος χέστηκε;

  • SHARE
  • TWEET