Ανάμεσα στις λέξεις που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανείς για να χαρακτηρίσει τους Bullet For My Valentine, το «υποτιμημένοι» δικαιωματικά έχει μια θέση στη λίστα με τις πιο άστοχες. Μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στον σκληρό ήχο των τελευταίων δεκαετιών, για ένα συγκρότημα που από την πρώτη στιγμή είχε την αγάπη και την προσοχή ολόκληρου του mainstream μουσικού κόσμου. Από την άλλη, ο παροξυσμός που συνόδευσε την κυκλοφορία του ντεμπούτου το μακρινό 2005 δεν ήταν παράλογος. Δεν θα χωρούσε στα καλύτερα metal άλμπουμ της δεκαετίας, αν δεν το άξιζε πραγματικά.
Όπως συμβαίνει συνήθως όταν μπλέκεται το ευρύ κοινό, ωστόσο, τα πράγματα δεν ήταν απλά. Για την πλειοψηφία, το ενδιαφέρον αφενός παρέμεινε σε επιφανειακά επίπεδα (βλ. μεγάλα singles, για να είμαστε ειλικρινείς κυρίως το "Tears Don't Fall") και αφετέρου δεν κράτησε για πολύ. Ήδη από τον τρίτο δίσκο τα παράπονα ήταν πολλά, και όχι ακριβώς για κάποιον ξεκάθαρο λόγο. Ακολούθησε λίγα χρόνια μετά το "Temper Temper" κι έδωσε τη χαριστική βολή. Ηθελημένα ή μη, η μπάντα αγνόησε επιδεικτικά όλα όσα περίμενε ο κόσμος, και έδωσε μια δουλειά όχι κάτω του μετρίου, αλλά σίγουρα παράξενη.
Τι κι αν το "Venom" ήταν μια επιστροφή στον ήχο που καθιέρωσε τον Matt Tuck και την παρέα του, με κομμάτια που κοιτάνε στα ίσια τις επιτυχίες του παρελθόντος. Τι κι αν το περσινό "Gravity" κατάφερε κάμποσες φορές να βρει ισορροπία ανάμεσα στα μελωδικά και τα πιο heavy στοιχεία, δίνοντας κάμποσα δυνητικά singles. Εκείνοι που άφησαν τη μπάντα στην προηγούμενη δεκαετία, θα ζητήσουν τα προφανή. Εμείς μαζεύουμε τα υπόλοιπα, κάποια απ' τα οποία σίγουρα θα ακούσουμε από κοντά την Παρασκευή και το Σάββατο, κάποια που ελπίζουμε, και κάποια που είναι δεδομένο ότι θα μείνουμε με την ελπίδα.
Πριν τους χρυσούς δίσκους, τα chart, τα βίντεο-υπερπαραγωγές και τις «οι-επόμενοι-τάδε» υπερβολές που τόσο αγαπάει ο μουσικός τύπος, ο ήχος των Bullet For My Valentine ήταν κάπως έτσι. Διαρκείς εναλλαγές ανάμεσα σε καθαρά και brutal φωνητικά, κιθάρες που παραπέμπουν προς metal κατευθύνσεις, double-bass drumming και μελωδίες ικανές να τραβήξουν το βλέμμα του mainstream. Ήδη από τότε, βέβαια, η παραγωγή ήταν γυαλισμένη στα όρια του δυνατού και η θεματολογία είχε αυτό τον απλοϊκό emo αέρα που ποτέ δεν κατάφεραν να τινάξουν από πάνω τους. Οι βάσεις για τα όσα θα ακολουθούσαν βρίσκονται εδώ. (Α.Μ.)
Στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας η metal μουσική προχωρούσε μπροστά στους νέους της ήρωες. Μόνο τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 2005 από μπάντες όπως οι System Of A Down, οι Mastodon, οι Avenged Sevenfold, οι Killswitch Engage, οι Trivium και οι Bullet For My Valentine να δει κάποιος (πχ
εδώ) θα καταλάβει τι συνέβαινε. Στο ντεμπούτο των Ουαλών με σύστησε το δεύτερο video/single μέσα από αυτό, του "Suffocating Under Words Of Sorrow" και με έπιασε κατευθείαν από το λαιμό. Έχοντας το εξαιρετικό κιθαριστικό παίξιμο στο προσκήνιο (και σε riff και σε σόλο) το συνδυάζει με άψογες φωνητικές γραμμές και με το νεύρο που φέρνουν τα νιάτα. Παραμένει μια από τις καλύτερες συνθέσεις τις μπάντας και μια από τις πιο αποστομωτικές απαντήσεις για την χαζή ερώτηση του «πόσο metal είναι» οι BFMV.
(Χ.Κ.)
Έχοντας γίνει οπαδός των Bullet For My Valentine από το πρώτο άλμπουμ, ανυπομονούσα για τον διάδοχό του. Λίγους μήνες πριν κυκλοφορήσει το "Scream Aim Fire" το πρώτο δείγμα ήρθε μέσω ενός CD που συνόδευε το περιοδικό Kerrang, με το τραγούδι "Eye Of The Storm". Το περιοδικό αγοράστηκε άμεσα από πρακτορείο τύπου εξωτικού νησιού, όπου υπηρετούσα το χρέος μου στην πατρίδα και το εν λόγω τραγούδι έπαιζε στο discman στο repeat για πολύ καιρό. Πρόκειται για απλό-κατανοητό-πιασάρικο-πορωτικό metal, με τη riffάρα του και γενικά το κιθαριστικό παίξιμο να ξεχωρίζουν για μια ακόμα φορά. Πραγματικά απορώ γιατί δεν έγινε ποτέ fan favorite και αναντικατάστατο στα set της μπάντας. (Χ.Κ.)
Πώς γίνεται να είναι υποτιμημένο ένα κομμάτι που μετρά 27 εκατομμύρια (είκοσι επτά, ολογράφως) προβολές ρωτάτε, και άδικο δεν έχετε. Όχι πλήρως, τουλάχιστον. Το 2008 η μπογιά του ντεμπούτου της τετράδας κρατούσε ακόμα καλά και το "Hearts Burst Into Fire" κατάφερε να κερδίσει με το σπαθί του μια θέση ανάμεσα στα πιο αγαπημένα τραγούδια για τους πιστούς του σχήματος. Αν ρωτάτε εμένα, όμως, η επιτυχία του θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερη. Όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις, ο κόσμος πεθαίνει για μια καλή ροκ μπαλάντα. Πόσο δε για μια εξαιρετική, με μελωδία και ρεφραίν για ραδιόφωνα, νοσταλγική διάθεση, στίχους που ανεβάζουν το ζάχαρο και όλα τα καλά. (Α.Μ.)
Είναι μάλλον το λιγότερο «υποτιμημένο» από τα τραγούδια αυτής της λίστας γιατί - αν μη τι άλλο - μπορεί να θεωρηθεί fan favorite. Όντας το δεύτερο single μέσα από το
"Fever", το "The Last Fight" έχει καπαρώσει μια θέση στα set της μπάντας και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν έχει αυτή τη riffάρα, μερικές από τις καλύτερες φωνητικές γραμμές που έχει γράψει ο Tuck και τρομερό solo. Εξαιρετικά παιγμένο, φρέσκο metal, σε ένα τραγούδι που θα άξιζε να θεωρείται ανάμεσα στις 2-3 πιο σημαντικές συνθέσεις των Bullet For My Valentine, αλλά και μια από τις καλύτερες συνθέσεις στον ευρύτερο μοντέρνο metal χώρο. (Χ.Κ.)
Ο χρόνος έχει κατατάξει το
"Temper Temper" στην τελευταία θέση της αξιολογικής κατάταξης των άλμπουμ των Bullet For My Valentine, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχει τις μεμονωμένες εξαιρετικές στιγμές του. Η πιο δυνατή εξ' αυτών είναι το "Truth Hurts" που έχει όλα τα δυνατά σημεία τα οποία κάνουν τους Ουαλούς να ξεχωρίζουν. Riffάρα, παραγωγάρα, ρεφραινάρα κοκ. Ούτε single έγινε, ούτε το παίζουν στα live τους όμως. Κακώς και κακώς λέω εγώ.
(Χ.Κ.)
Let's go again! Ο κανόνας των sequel είναι γνωστός και θα ήταν παράλογο να περίμενε κανείς από τους Bullet For My Valentine να τον σπάσουν. Προσπερνώντας την προφανή πρώτη σύγκριση, ωστόσο, το αποτέλεσμα δεν είναι καν μέτριο. Ναι, το δεύτερο μέρος δεν ξεπερνά το πρωτότυπο, ούτε καν το αγγίζει. Το "Tears Don't Fall" είχε αυτό το κάτι που πέρασε σε κοινό πολύ πέρα από τα όρια του σκληρού ήχου. Το έχουν ακούσει και το έχουν τραγουδήσει άτομα που η σχέση τους με το rock φτάνει μέχρι t-shirt των AC/DC με στρασάκια. Πέρα από αυτό, το "Part 2" διατηρώντας άθικτο το κεντρικό θέμα καταφέρνει να σταθεί ένα σκαλί χαμηλότερα, αλλά με το κεφάλι ψηλά. (Α.Μ.)
Όταν γράφουν με βάση τις δυνάμεις τους, οι Bullet For My Valentine βγάζουν κομματάρες που ξέρεις ότι στα live θα σε κάνουν να κοπανηθείς και να τραγουδήσεις. Το "No Way Out", έχει όλα αυτά τα στοιχεία που θα έλεγε κανείς χαρακτηριστικά, και (προφανώς) χωρίς να καινοτομεί, είναι ένα ορμητικό και όμορφο κομμάτι. Riff, δίκασες, maiden-ίλες, και το αναμενόμενα πιασάρικο ρεφρέν, έρχονται να φτιάξουν μια σύνθεση βγαλμένη από τις ένδοξες εποχές της μπάντας. (Ν.Κ.)
Κάθε άλμπουμ των Bullet οφείλει να έχει ένα τραγούδι που θα μπορούσε να παίζει σε trailer αμερικανικής teenage-love ταινίας. Το "Venom" είναι ακριβώς αυτό, μια μπαλαντοειδής σύνθεση, που αν το άκουγες να παίζει σε κάποια ταινία θα σε έκανε να ψάξεις περί τίνος πρόκειται. Κι όπως ντρέπεσαι να παραδεχτείς ότι βλέπεις τέτοιες ταινίες, όσο και να το παίζεις σκληρός μεταλλάς, αν το έπαιζαν live θα άναβες αναπτήρα (ή κινητό για να 'σαι και μοντέρνος) και θα έδινες πόνο τραγουδώντας. (Ν.Κ.)
Με μια πιο μοντέρνα προσέγγιση όπως και όλο το
"Gravity", το "Over It" παρά τους παιδαριώδεις στίχους σε κάνει να πάλλεσαι με το γρήγορο, σχεδόν χορευτικό ρυθμό του, ενώ ο συνδυασμός του riff με το κιθαριστικό lead είναι τόσο εθιστικά που δυσκολεύεσαι να βγάλεις τη μελωδία από το κεφάλι σου. Σίγουρη επιτυχία για χοροπήδημα και δημιουργία φεστιβαλικής διάθεσης, από μια μπάντα “καταδικασμένη” να γράφει χιτάκια.
(Ν.Κ.)
