«10»: Αγαπημένα άλμπουμ των Mad John The Wise

Η πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα επιλέγει κι αναλύει εκείνους τους δίσκους που στέκονται ψηλότερα στις προτιμήσεις της

Από τον Σπύρο Κούκα, 28/02/2018 @ 16:29

Έχοντας μόλις κυκλοφορήσει το ντεμπούτο άλμπουμ τους και λίγες μέρες πριν την εμφάνιση τους στη σκηνή του Temple, παρέα με τους The Mound, βρήκαμε την ιδανική αφορμή για να ρωτήσουμε τους Mad John The Wise σχετικά με δέκα άλμπουμ του ευρύτερου σκληρού ήχου που ξεχωρίζουν των προτιμήσεων τους.

Mad John The Wise

1
Jethro Tull
"Aqualung"
Jethro Tull - Aqualung
Οι Jethro Tull το 1972 βρήκαν την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο hard rock και τη folk. Την «ατσαλάκωτη» αγγλική αισθητική και την «μεθυσμένη» ποίηση του δρόμου. Ακροβατούσαν ανάμεσα στο θεατρικό και το γραφικό κι όμως κανείς δεν μπορούσε να τους αμφισβητήσει. O Ian Anderson είναι από τους καλλιτέχνες που χτυπάνε φλέβα. Είναι λόρδος, ποιητής και σάτυρος και όταν σηκώνει το πόδι του και παίρνει τη γνωστή του πόζα, το φλάουτο βγάζει φλόγες. Στο solo του “Locomotive Breath” τραγουδάμε ακόμα και την ανάσα του. Το “Aqualung” είναι για εμάς το soundtrack του χειμώνα.
2
Bob Dylan
"Bringing It All Back Home"
Bob Dylan - Bringing It All Back Home
To 1965, ο Dylan παράτησε τη folk σκηνή που τον ανέδειξε κι έφτιαξε τη δική του. Έφτιαξε έναν ήχο καινούριο, βαρύ και θορυβώδη για να χωρέσει τους προβληματισμούς της γενιάς του. Αυτός ο δίσκος έχει αντίδραση, ποίηση, ηλεκτρισμό και θράσος. Κανείς μέχρι τότε δεν είχε δοκιμάσει αυτό το συνδυασμό και κάποιοι γι’ αυτό τον αποκάλεσαν Ιούδα. Στους υπόλοιπους το "Bringing It All Back Home" έδειξε τι είναι η rock μουσική, από τους Beatles ως τους Bad Religion.
3
High On Fire
"Death Is This Communion"
High on Fire - Death Is This Communion
Από το πρώτο riff του "Fury Whip" μέχρι το κλείσιμο του "Return To Nod”"οι High on Fire έδωσαν ήχο στους πίνακες του Frank Frazetta και στα μυθιστορήματα του Robert E. Howard. Αυτός ο δίσκος είναι επιβλητικός και βαρύς, doom και thrash ταυτόχρονα. Ο ήχος του αλήτικος, επικός, μπουνταλάδικος, old school και εντελώς αναγνωρίσιμος. Τα riffs του Matt Pike είναι το σχολείο της αλητείας και του τσαμπουκά. Οι High on Fire είναι οι Motorhead της δικής μας γενιάς. Spit in their evil eyes!
4
Pink Floyd
"Wish You Were Here"
Pink Floyd - Wish you were here
Αυτός ο δίσκος μπορεί με δύο νότες να σβήσει τα πάντα γύρω και να σε μεταφέρει αλλού. Αρκεί να πας σε θάλασσα ή βουνό, μια νύχτα χωρίς φεγγάρι και να ξαπλώσεις ώστε να βλέπεις μόνο ουρανό, με τη μουσική παρέα. Έτσι καταλαβαίνεις που βρίσκεσαι, το σύμπαν που σε περιβάλλει.
5
Led Zeppelin
"Led Zeppelin IV"
Led Zeppelin - Led Zeppelin IV
Είναι πραγματικά δύσκολο να διαλέξεις μόνο έναν δίσκο από τους Led Zeppelin χωρίς να σκέφτεσαι όλα τα μεγαλειώδη, ιστορικά κομμάτια που άφησες απ’ έξω. Η folk αισθητική και η ενέργεια του Jimmy Page είναι στοιχεία που πραγματικά άλλαξαν τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την κιθάρα. Τα βαριά τύμπανα του Bonham επηρέασαν όλους τους heavy rock drummers όπως και ο τεράστιος ήχος τους. Το “Battle of Evermore” είναι ανατριχιαστικό σαν το μυστήριο γύρω από τα τέσσερα σύμβολα και την παράξενη βίλα Bron-Yr-Aur.
6
Opeth
"Heritage"
Opeth – Heritage
Μπορεί να μην είναι ο πρώτος δίσκος που σου ‘ρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι τους Opeth, αλλά αποτελεί κρυφό διαμάντι της δισκογραφίας τους. Λείπουν τα death στοιχεία που έχουν συνήθως οι Opeth, αλλά αντικαθίστανται  από μια ενισχυμένη folk μεριά τους. Ο Åkerfeldt είναι γεμάτος καλλιτεχνική έμπνευση, ενώ όλη η μπάντα φαίνεται να βρίσκεται στη καλύτερή τους φόρμα και πιο δεμένοι από ποτέ. Καταχθόνιες ακουστικές, διαβολικά riff, μελαγχολικά περάσματα και επικά φινάλε (όπως το απίστευτο τελείωμα του "Folklore") είναι οι λόγοι που αυτός ο δίσκος είναι από τους καλύτερους prog δίσκους της δεκαετίας, κι ας χρειάζεται να τον ακούσεις τουλάχιστον 5 φορές για τον καταλάβεις/αγαπήσεις.
7
Isis
"Panopticon"
Isis – Panopticon
Στον τρίτο τους full-length δίσκο, οι Isis δείχνουν μια καλλιτεχνική ωριμότητα και σιγουριά για το τι και πως θέλουν να παίξουν. Αν έπρεπε να περιγράψουμε το δίσκο με μία λέξη είναι ισορροπία. Μια απόλυτα επιτυχημένη ισορροπία ανάμεσα στο σκληρό βάρβαρο sludge που εδραίωσαν οι Neurosis, και ενός πιο ευαίσθητου, υπομονετικού, μελωδικού post metal. Αυτό το πάντρεμα ακραίων ιδεών, χωρίς θυσίες -ούτε μια νότα δεν είναι περιττή, ούτε ένα riff αχρείαστο- είναι που κάνει τον υβριδικό αυτό δίσκο να ξεχωρίζει και να αποτελεί πηγή έμπνευσης.
8
Mastodon
"Crack The Skye"
Mastodon – Crack The Skye
Όταν έχεις την τύχη να παρακολουθείς την εξέλιξη μιας γιγάντιας μπάντας αναρωτιέσαι που θα φτάσουν. Τους ερωτευτήκαμε με το Leviathan και το Blood Mountain, και εκεί που σκέφτεσαι «αυτό ήταν, μέχρι εκεί πάει», κυκλοφορεί το "Crack The Skye". Η κορυφή του κολοσσού που λέγεται Mastodon. Οι μουσικές ιδέες είναι πιο στοχευμένες, οι ενορχηστρώσεις πιο ώριμες, οι φωνές καλύτερες, και έχουν το budget και την εμπειρία να τα αξιοποιήσουν. Αλλά αυτό που ξεχωρίζει είναι το πόσο συναισθηματικά φορτισμένος είναι ο δίσκος αυτός: από τον Brann που παίζει για την αδικοχαμένη αδελφή του, την Skye, στον Brent που γράφει τα καλύτερα riff της ζωής του, ως τον guest star Scott Kelly των Neurosis, που στο ομώνυμο κομμάτι ουρλιάζει λες και δεν υπάρχει αύριο. Ένα πραγματικό αριστούργημα το οποίο σε εκτοξεύει σε αιθέριους κόσμους.
9
Tool
"Lateralus"
Tool – Lateralus
Η μπάντα που διακόπτει χειμωνιάτικες βόλτες στο κέντρο και κάνει μάτια να κλείνουν για να εκτιμήσεις αυτό που θέλεις εσύ να σου πει. Είναι τα riff, οι φωνογραμμές, η απόλυτη συμμετρία μελωδίας και ρυθμού στο μπάσο και φυσικά τα φερμένα από το μέλλον grooves των τυμπάνων, που κάνουν τους Tool με διαφορά μία από τις αξιότερες προς επιρροή μπάντες παγκοσμίως. Δύσκολο να παίξεις τα κομμάτια τους, ακόμη πιο δύσκολο να ερμηνεύσεις μονομιάς το τι συμβαίνει, σχεδόν αδύνατο να σκεφτείς όπως αυτοί.
10
Kvelertak
"Meir"
Kvelertak - Meir
Μέχρι το 2015 άγνωστη για εμένα μπάντα. Μάλιστα με ήχο και ύφος που σνόμπαρα για χρόνια. Μέχρι που τους άκουσα. Τσαμπουκάς, νεύρο, άγνωστο λεξιλόγιο. Δεκάδες τα επίθετα που τους χαρακτηρίζουν, όλα πακεταρισμένα σε ένα υπέροχο '90s nostalgia περιτύλιγμα. Δύσκολο να διαλέξω δίσκο, αλλά ο πιο μεστός προσωπικά θεωρώ πως είναι το “Meir” που από την αρχή μέχρι το τέλος σπάει κόκκαλα. Με άλλαξαν. Και σίγουρα προς το καλύτερο, με βάση το πόσο χτυπιέμαι όταν τους ακούω.
  • SHARE
  • TWEET