«10»: Η Aurora είναι η αλήθεια
Ζωντανά στιγμιότυπα από τη υπέροχη πορεία μιας συναρπαστικής καλλιτέχνιδας
Από τους Νίκο Καταπίδη, Αντώνη Μαρίνη, 02/05/2025 @ 12:18
Κατά κανόνα, ο όρος «χαρισματικός» και τα παράγωγα του στον καλλιτεχνικό χώρο μεταφράζονται σε έπαινο. Χωρίς καμία υπερβολή, στην περίπτωση της Aurora ο χαρακτηρισμός περισσότερο θα έκοβε, παρά θα έδειχνε την πραγματική εικόνα. Οι μουσικές που φτιάχνει, η ειλικρίνεια στις αλήθειες που μοιράζεται, η μαγεία που βγάζει επί σκηνής, τα συναισθήματα στις γραμμές που τραγουδάει, η αμεσότητα σε κάθε λόγο της, τα πάντα γύρω από τη δημιουργό από τον βορρά ξεχειλίζουν φρεσκάδα και ελπίδα.
Με αφορμή την πολυαναμενόμενη, πρώτη επί ελληνικού εδάφους, εμφάνισή της στο Release Athens Festival, επιχειρούμε μια αναδρομή από τις ημέρες των μακρινών '10s μέχρι το σήμερα μέσα από εμβληματικά και αγαπημένα ζωντανά βίντεο που δείχνουν την εξέλιξη και ρίχνουν φως στις διαφορετικές πτυχές μιας φανταστικής φωνής. Αντί bonus track στην απολύτως υποκειμενική δεκάδα, αφήνουμε εδώ το ημιχαοτικό συνοδευτικό από την περσινή εμφάνισή στο Royal Albert Hall, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις.
1
Στα Βραβεία Νόμπελ Ειρήνης
(2015)
Το πιο προφανές ξεκίνημα σε αυτό το μικρό αφιέρωμα. Σοβαρή υποψηφιότητα για την πιο τρελή «γεια σου κόσμε» εισαγωγική σεκάνς των τελευταίων δέκα χρόνων. Έτσι, σκέτο, χωρίς υφολογικές αναφορές ή άχρηστους περιορισμούς. Δεν είναι μόνο ότι η εμφάνιση έγινε πριν καν κυκλοφορήσει ντεμπούτο, σε αυτό το πλαίσιο. Ούτε ότι, παρά το νεαρό της ηλικίας, η ερμηνεία είναι επιεικώς καθηλωτική. Είναι αυτά, συν την γενναία δόση προοικονομίας, με την ακαταμάχητη μελαγχολία του 'take me home where I belong' για κερασάκι.
2
Για τα Pandora Sessions
(2015)
Είναι στιγμές που νομίζεις πως το στούντιο λυγίζει από το βάρος μιας ερμηνείας. Στο "Running With The Wolves" των Pandora Sessions, η Aurora δεν τραγουδά απλώς - αφήνεται. Με φωνή που μοιάζει να έρχεται κατευθείαν απ' τα δάση που ξυπνούν στο σούρουπο, στήνει ένα άγριο παραμύθι, άμεσο και ατόφιο. Κανένα φίλτρο, καμία φιοριτούρα· μόνο ένστικτο, μόνο καρδιά. Κλείνεις τα μάτια και, για λίγο, τρέχεις μαζί της, εκεί που ο κόσμος είναι ακόμα άγριος και ελεύθερος.
3
Στο Nidarosdomen
(2017)
(2017)
Όταν το "Churchyard" αντηχεί στα πέτρινα σωθικά του καθεδρικού ναού Nidaros (στα νορβηγικά: Nidarosdomen), ο χρόνος παγώνει. Η Aurora, μικρή φιγούρα μπροστά στη βαριά κληρονομιά αιώνων, γίνεται μέρος της ίδιας της ιστορίας που αφηγείται. Η φωνή της, τυλιγμένη σε ιερές αντηχήσεις, τραβάει από μέσα μας φόβους, τύψεις και σιωπηλά αντίο. Κάθε λέξη, κάθε παύση, μοιάζει να γράφεται με το ίδιο μελάνι που γέμισε τους παλιούς θρύλους.
4
Με τους Wardruna
(2018)
(2018)
Μαζί με τους Wardruna, η Aurora ξεγυμνώνεται μπροστά στο αρχέγονο μεγαλείο του βορρά. Εκεί όπου ο θάνατος και η ζωή μπλέκονται σαν παλιές ιστορίες γύρω από τη φωτιά, εκεί ακουμπά η φωνή της, αιθέρια αλλά γεμάτη γη. Μαζί με τον σπουδαίο Einar Selvik, φέρνουν τον μύθο στο τώρα. Είναι μια στιγμή όπου το παλιό και το νέο σφίγγουν τα χέρια και τραγουδούν για όλα όσα χάνονται κι όλα όσα μένουν.
5
Για το Lindmo
(2020)
(2020)
Από τη διασκευή του πάντα ταιριαστού στη μικρή οθόνη "Half The World Away" στο μέσο της περασμένης δεκαετίας μέχρι τα πιο πρόσφατα περάσματά, η παρουσία της Aurora στην τηλεόραση της χώρας της είναι, δικαιολογημένα κι αναμενόμενα, τακτική. Το ότι εν μέσω προώθησης του "A Different Kind Of Human", πρόλαβε να χαρίσει μέσω ενός talk show αυτή την υπέροχη εκδοχή του "It Happened Quiet" με την Silja Sol και τον Fredrik Svabø λίγο πριν η πανδημία φέρει τα πάνω κάτω, το λες και ευτύχημα.
6
Για το Vevo
(2021)
(2021)
Κλέβουμε; Όχι δα. Μπορεί. Ελάχιστα. Δεν θα το αναλύσουμε. Η lawful good φωνούλα μέσα μας τσινάει λίγο ότι η επιλογή του συγκεκριμένου βίντεο είναι μη αντιπροσωπευτική, και ίσως κάπως άδικη, αφού το στήσιμο στις περιοδείες περιλαμβάνει συνοδευτική μπάντα πολύ πριν τις μέρες του "The Gods We Can Touch". Από την άλλη, ανάμεσα στο μονοπλάνο, την ασταμάτητη κίνηση και τα απολαυστικά ανεβοκατεβάσματα στις γραμμές, θα ήταν παράλογο να πούμε ότι το σύνολο δεν στέκεται σαν ωραιότατη απεικόνιση της σύνθεσης. Ας αρχίσουν οι χοροί!
7
Με την Pomme και τον Waxx
(2022)
(2022)
Για όλη τη λάμψη ενός τεράστιου σκηνικού και τα έντονα φώτα μιας υπερπαραγωγής, υπάρχει μια ξεχωριστή ομορφιά στην απλότητα ενός μικρού χώρου με δύο μικρόφωνα και μια ακουστική κιθάρα. Πολύ περισσότερο όταν σε αυτές τις θέσεις βρίσκονται τρεις άνθρωποι που πραγματικά χαίρονται να συνεργάζονται. Ακριβώς αυτό συμβαίνει στην παρούσα περίπτωση, με τον Waxx (χωρίς πλαίσιο, λόγο ή αιτία, απαραίτητη δήλωση σεβασμού) να σιγοντάρει και τη χροιά της Pomme να ολοκληρώνει εκείνον της πρωταγωνίστριας με τον πιο φυσικό τρόπο. Τα χαμόγελα στο τέλος τα λένε όλα.
8
Με τους Bring Me The Horizon
(2024)
(2024)
Όταν το χάος συναντά το όνειρο, γεννιέται κάτι σαν το "Limousine". Οι Bring Me The Horizon ξεσπούν με την οργή του χαμένου, κι εκεί, μέσα στο θόρυβο, γλιστρά η Aurora: εύθραυστη αλλά αλύγιστη, με ένα σκοτεινό τόνο που δε μας έχει συνηθίσει. Η φωνή της δεν προσπαθεί να καλύψει τον πόνο - τον φωτίζει. Μέσα στη live καταιγίδα του τραγουδιού, χαράζει μικρές στιγμές τρυφερής απόγνωσης που κάνουν την καταστροφή να μοιάζει, κάπως, όμορφη. Ένας ύμνος για όλα τα πράγματα που δεν μπορούμε να σώσουμε.
9
Με τον Jacob Collier
(2024)
(2024)
Ακολουθώντας το αταίριαστα ταιριαστό σερί των δύο παραπάνω καταχωρήσεων, εδώ η τριλογία ολοκληρώνεται με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο. Το ντουέτο με τον Jacob Collier και ο συνδυασμός δύο τραγουδιών τους, από μόνα τους θα ήταν ικανοί λόγοι για να κλειδωθεί η θέση, και κάτι παραπάνω από τη στιγμή που το 1/2 είναι το τιτάνιο "The Seed". Το ότι το εγχείρημα έτρεξε για χάρη της Greenpeace, προσθέτει κάμποσους πόντους. Η τοποθέτησή του στο Σβάλμπαρντ, πάνω στο πέλαγος κι ανάμεσα σε παγόβουνα, το απογειώνει σε βαθμό που αναλύσεις και σχολιασμοί εξαφανίζονται ολοκληρωτικά.
10
Στο KEXP
(2025)
(2025)
Σε ένα στούντιο όπου ακόμα και η ανάσα ακούγεται, ανοίγουν πληγές που δεν ήξερες ότι έχεις. Το "A Soul With No King" στο KEXP δεν είναι απλά μια καλή εμφάνιση, μοιάζει σαν μια εξομολόγηση. Κάθε βλέμμα, κάθε ράγισμα στη φωνή, μιλά για χαμένες μάχες και μικρές νίκες που δεν θα τραγουδηθούν ποτέ. Δεν χρειάζεται σκηνικά, δεν χρειάζεται φώτα - μόνο εκείνη και το άδειο δωμάτιο. Κι εσύ εκεί, να κρατάς την αναπνοή σου, μην τύχει και σπάσεις τη μαγεία.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
