«Να πεθάνει ο King να ζήσει το ιδίωμα»

Δεν είναι δύσκολο να το φανταστείς. Τo Facebook θα γεμίσει για λίγες μέρες με αναρτήσεις του "The Thrill Is Gone", ο Scorsese θα διοργανώσει την συναυλία προς τιμήν του, ο Clapton θα κυκλοφορήσει το "How Blue Can I Get? - A Tribute To B.B. King" το πολύ μέσα σε έναν χρόνο, ο υπεύθυνος του ελληνικού δισκοπωλείου - πολυκαταστήματος θα καταραστεί το ότι δεν είχε παραγγείλει τίποτα από τον καλλιτέχνη εδώ και χρόνια και οι ελληνικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί στα FM θα θυμηθούν το "When Loves Comes To Town" συνοδευόμενο με μια αναφορά στα Grammy και στο Rock N' Roll Hall Of Fame.

Θα κάνουν και τα «μουσικά sites» ένα τσαπατσούλικο αφιέρωμα με 10 βίντεο από το You Tube και θα πάμε παρακάτω για τον επόμενο θάνατο.

Σε πρώτη ανάγνωση το λυπηρό κατά τα άλλα γεγονός θα ήταν ικανό να δώσει μια ώθηση και μια προσοχή στο ιδίωμα όπως έγινε με την ταινία "Blues Brothers" το 1980, ή την δεκαετία του '60 όταν η rock σκηνή αποφάσισε όπου βρεθεί και όπου σταθεί να αναφέρει τον Robert Johnson.

Στην πραγματικότητα πέρα από ένα «Greatest Hits» που θα αγοράσει o πιο ώριμος ακροατής μετά θάνατον, μόνο τα σχετικά torrents θα δουν μια σύντομη «άνθηση».

Και αυτό γιατί τα blues ήταν και θα παραμένουν στο περιθώριο, μιας και από την φύση τους αποτελούν κάτι το ακατέργαστο (και βαρετό για την μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου), ενώ για μια τεράστια μερίδα ανθρώπων θα είναι πάντα κάτι που θα θυμίζει το τι πέρασαν οι πρόγονοί τους όχι πολλά χρόνια πριν.

Μεγάλη εξαίρεση στον κανόνα του αντιεμπορικού υπήρξε ο ίδιος ο B.B. King, ο οποίος αποτελεί τον αστέρα του ιδιώματος εδώ και 65 χρόνια! Βέβαια για να το επιτύχει αυτό, πέρα από την αδιαμφισβήτητη πρωτοπορία και εξέλιξη που προσέφερε «μαγειρεύοντας» διάφορα στυλ, βοήθησε και το γεγονός πως παρουσιάστηκε στο κοινό ως ένας «αριστοκράτης», καλοντυμένος και με τρόπους, πολύ μακριά από την κλισέ εικόνα του εργάτη στις βαμβακοφυτείες.

Έκανε πωλήσεις, τον λάτρεψαν οι ροκάδες και το κοινό ανεξαρτήτου φύλου και φυλής, τιμήθηκε περισσότερο στην χώρα του και από όσο ο Μίκης Θεοδωράκης στην Ελλάδα, τον έχει ξεπατικώσει σε παίξιμο και ερμηνεία όλος ο ντουνιάς.

Και μετά ποιός θα αναλάβει καθήκοντα; Ο Buddy Guy δικαίως θα ανακηρυχθεί βασιλιάς στην θέση του βασιλιά αλλά δεν έχει ούτε ένα "The Thrill Is Gone" στην φαρέτρα του, ο Stevie Ray Vaughan έφυγε νωρίς και κάτι μου λέει πως ο Bonamassa δεν θα πιάσει μεγαλύτερες κορυφές για να τραβήξει περισσότερο προς τα πάνω την σκηνή.

Όπως περίπου έγινε με τον Louis Armstrong -με τον οποίο υπάρχουν και αρκετές ομοιότητες στην πορεία της καριέρας τους, όπως οι νέες τεχνικές που ανέπτυξαν και οι δύο στο όργανό τους, η στροφή στην εμπορικότητα και φυσικά η ταμπέλα του «πρεσβευτή»-  και τον Miles Davis στην jazz, όπως συνέβη με τον Pavarotti στην όπερα, έτσι και στα blues δεν θα υπάρχει πια η προσωπικότητα που θα τραβά πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας και που θα είναι γεγονός η συναυλία της, έστω και για το «είδα και τον Β.B. King. Check».

Τα blues φυσικά δεν θα πεθάνουν. Κουβαλούν μια μεγάλη παράδοση και έχουν αφήσει τεράστιο αποτύπωμα στην εξέλιξη της μουσικής. Απλά θα χάσουν την περισσότερη από την λίγη λάμψη που τους έχει απομείνει, τουλάχιστον μέχρι να (και αν) βρεθεί το επόμενο αστέρι.

Και για αυτόν τον λόγο λοιπόν, να τα χιλιάσεις Κε King!

Υ.Γ.: Υπόσχομαι να επανέλθω στον μεγάλο bluesman με ένα άρθρο - οδηγό για την μουσική του το συντομότερο δυνατό.