Έχοντας καθιερωθεί ως κορυφαίος κιθαρίστας εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ο Gus G συνεχίζει να είναι δραστήριος σε διαφορετικά επίπεδα, με βασική ενασχόληση του Firewind. Ο εξαιρετικός, δέκατος κατά σειρά δίσκος του συγκροτήματος με τίτλο "Stand United" κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο, δίνοντας το έναυσμα για μία ακόμη μεγάλη περιοδεία.
Oι Firewind αναμένεται να ολοκληρώσουν τη χρονιά με μια σειρά συναυλιών στα Βαλκάνια έχοντας στο πλευρό τους σπουδαίους Masterplan. Στις συναυλίες σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Λάρισα special guests θα είναι οι αξιόλογοι Sunbust, ενώ μετά από πολλά χρόνια, μαζί τους στη σκηνή θα βρεθεί ο πρώην τραγουδιστής τους Apollo Papathanasio.
Στα πλαίσια της καταλληλότερης προετοιμασίας, παράλληλα με τη μουσική των Firewind, ζητήσαμε από τον Gus G να επιλέξει και να μας παρουσιάσει δέκα κιθαριστικά άλμπουμ που τον επηρέασαν. Ο κορυφαίος Έλληνας κιθαρίστας μοιράζεται μαζί μας πώς έγινε η πρώτη επαφή, τις αρετές των αντίστοιχων θρύλων της εξάχορδης και τα τραγούδια που ξεχωρίζει.
Peter Frampton - "Frampton Comes Alive!" (1976)
Ο λόγος που έπιασα κιθάρα στα χέρια μου. Το επικό σόλο στο "Do You Feel Like We Do" μου άλλαξε τη ζωή στη μικρή ηλικία των εννέα χρονών.
Yngwie Malmsteen - "Rising Force" (1984)
Μία ακόμη WTF στιγμή της ζωής μου σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, όταν άκουσα το παίξιμο του Yngwie στο "Trilogy Suite Op. 5". Στη συνέχεια άκουσα τις υπόλοιπες δουλειές του, ξεχωρίζοντας το ντεμπούτο του. Ξεκάθαρα το άλμπουμ που με έκανε να κλειστώ στο δωμάτιό μου για τέσσερα χρόνια και να παίζω κιθάρα δέκα ώρες τη μέρα.
Joe Satriani - "Surfing With The Alien" (1987)
Μετά τον Yngwie ακολούθησε η μύησή μου στην κιθαριστική μουσική. Ο Joe Satriani είναι άλλη μία μεγάλη επιρροή, κανείς δεν γράφει μελωδικά instrumental κομμάτια όπως αυτός. Το εν λόγω άλμπουμ θεωρείται βίβλος για τους rock κιθαρίστες. Σε κάποια φάση είχα μάθει να το παίζω ολόκληρο από αρχή μέχρι τέλους!
Steve Vai - "Passion And Warfare" (1990)
Τον ίδιο καιρό με τον Malmsteen και τον Satriani, έμαθα και για τον «μαθητή» του Satch, τον Steve Vai. Το "Passion And Warfare" αποτελεί άλμπουμ-σταθμό που επηρέασε γενιές κιθαριστών. Όταν έκανα audition για το Berklee College Οf Music, έπαιξα το κομμάτι "Sisters" από αυτό το άλμπουμ. Πιστεύω ότι αυτό ίσως μου εξασφάλισε και την υποτροφία στο Berklee.
Michael Schenker Group - Assault Attack" (1982)
Ίσως το αγαπημένο μου άλμπουμ απο MSG. Μεγάλες επιρροές το ομότιτλο κομμάτι και το "Desert Song" . Ο Schenker κάνει την κιθάρα να «κελαηδάει» με έναν πολύ απλό ήχο, χωρίς πολλά εφέ, παίζοντας «καρφί» στον ενισχυτή. Από αυτόν μάλλον υιοθέτησα το απλό setup κ να βασίζομαι στα χέρια μου κ όχι τόσο πολύ στα εφέ. Επίσης από τους πιο εκφραστικούς κιθαρίστες χωρίς να χρησιμοποιεί καν τρέμολο, κάτι ακόμα που πήρα αποό αυτόν. Οι μελωδίες του τα λένε ολα!
Marty Friedman - "Dragon's Kiss" (1988)
Όταν μπήκα στο rabbit hole του shred instrumental rock, ανακάλυψα την σχολή του Mike Varney και της Shrapnel Records. Ο Marty Friedman ξεχώριζε από όλους με τις εξωτικές, γιαπωνέζικες κλίμακες και μελωδίες του. Το πρώτο του σόλο άλμπουμ είναι all time classic και με επηρρέασε πολύ στο πώς να ενορχηστρώνω κιθαριστικά μέρη και να βάζω layers από κιθάρες, αλλά ταυτόχρονα ήταν ένας πολύ heavy δίσκος.
Jason Becker - "Perpetual Burn" (1988)
Απλά άκου το "Altitudes". Αδιανόητο παίξιμο για ένα παιδί 19 χρονών! Πολύ μπροστά από την εποχή του ο Jason. Δυστυχώς το ALS του στέρησε την ικανότητα να παίξει κιθάρα και τις κινητικές του ικανότητες, αλλα ο τύπος ειναι genius.
Vinnie Moore - "Mind's Eye" (1986)
Θα έλεγα ότι το "Minds Eye" στον χ;vρο του neoclassical metal είναι το πιο σημαντικό άλμπουμ της εποχής του μετά το "Rising Force" του Yngwie. Όχι μόνο από πλευράς παιξίματος, αλλά και από πλευράς συνθέσεων. Από τα αγαπημένα μου άλμπουμ γενικότερα, έμαθα πολλά μελετώντας το στυλ του Vinnie Moore.
Racer X - "Street Lethal" (1986)
Τον Paul Gilbert τον έμαθα μέσα από ένα instructional video. Ο Paul έμαθε σε γενιές ολόκληρες τα μυστικά του shred. Η αλήθεια είναι οτι ανακάλυψα την μουσική του μετά από τα βίντεο με μαθήματα. Οι Racer X μου άρεσαν ιδιαίτερα και ανήκουν επίσης στη σχολή Varney. Φαντάσου Judas Priest στυλ αλλά πιο speed και πιο τεχνικό. Μεγάλη επιρροή και για την μετέπειτα μουσική που έκανα στους Firewind.
Al Di Meola - "Elegant Gypsy" (1977)
Ο πατέρας μου μου είπε για αυτ'ον τον φοβερό κιθαρίστα, επειδή τον άκουσε σε ένα δίσκο να τζαμάρει με τον Νταλάρα. Λίγο άκυρο, ξέρω, αλλά αυτό ήταν έναυσμα να ψάξω και να μάθω περισσότερα για τον Al Di Meola. Το εν λόγω άλμπουμ είναι all time classic στην fusion κατηγορία. Το "Mediterranean Sundance" κομάτι-σταθμός για την κιθάρα με τον θρύλο Paco De Lucia.
