Ανασκόπηση 2015: Hard Rock / Melodic Rock / AOR
Οι «παλιοί» έδωσαν βροντερό παρών, ενώ μερικοί «νέοι» έδειξαν τα δόντια τους
Το 2015, ο χώρος του hard rock και του μελωδικού σκληρού ήχου, χαρακτηρίστηκε απ' τις κυκλοφορίες των μεγάλων ονομάτων του χώρου. Είτε πρόκειται για καταξιωμένες μπάντες, είτε για συμπράξεις διάσημων μουσικών του είδους, έδωσαν πολλοί το παρών. Τα γεγονότα που θα μας μείνουν ήταν πολυποίκιλα, με το μενού να περιλαμβάνει ξεκατινιάσματα, επανενώσεις και μεγάλες επιστροφές.
Για τι θα θυμόμαστε το '15 λοιπόν; Ας δούμε παρακάτω...
♦ Οι ειδήσεις ♦
1. Η επανένωση του original line up των Guns N' Roses είχε συζητηθεί και διαψευστεί τόσες φορές που είχε φτάσει να είναι ένας απ' τους κλασικούς σύγχρονους rock μύθους. Παρ' όλα αυτά, μετά τη δημόσια συμφιλίωση του Slash με τον Axl Rose, ο μύθος έγινε επιτέλους πραγματικότητα, μιας και έπειτα από διάφορες ενδείξεις τον τελευταίο καιρό, ήρθε εν τέλει η πολυπόθητη επίσημη ανακοίνωση του reunion.
2. Όπως και με τους Guns N' Roses, η επιστροφή του Ritchie Blackmore στα rock μονοπάτια είναι επίσημη. Ο θρυλικός κιθαρίστας ανακοίνωσε πως μέσα στο '16 θα δώσει μερικές συναυλίες, στις οποίες θα παίξει κομμάτια των Deep Purple και των Rainbow, εμφανιζόμενος μάλιστα και στο ιστορικό Monsters Of Rock Festival.
3. Στις αρνητικές ειδήσεις, ξεχώρισε ο θάνατος του ντράμερ των Twisted Sister και των Adrenaline Mob, A.J. Pero. O Pero περιόδευε με τους Adrenaline Mob όταν εξέπνευσε στο tour bus κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού. Ο Dee Snider των Twisted Sister, πάντως, δήλωσε πως η μπάντα πιθανότατα θα συνεχίσει να είναι ενεργή.
4. Σε κάτι πιο ελαφρύ, ο Sammy Hagar τα έχει βάλει για τα καλά με το στρατόπεδο των Van Halen. Πρώτα, «την είπε» στον David Lee Roth, υποτιμώντας τις φωνητικές του ικανότητες, ενώ αργότερα τα έβαλε με τα αδέρφια Van Halen, κατηγορώντας τους ότι χρησιμοποίησαν διάφορα τεχνάσματα για να τον εμποδίσουν να παίζει τραγούδια της μπάντας. Ξεκατίνιασμα χωρίς τέλος.
5. Άλλο ένα βραχύβιο supergroup τελικά αποδείχτηκαν οι California Breed. Μετά από ένα ικανοποιητικό ντεμπούτο, κατάφεραν να κινήσουν το ενδιαφέρον για το τι θα ακολουθούσε, όμως οι εξελίξεις ήταν αρνητικές για το σχήμα. Η αποχώρηση του Jason Bonham ήταν ένα πρώτο σημάδι, ενώ έπειτα από λίγους μήνες ο Glenn Hughes ανακοίνωσε με μια συνοπτική ανάρτηση στο Facebook την διάλυση του σχήματος.
♦ Τα μεγάλα ονόματα ♦
1. Europe - "War Of Kings": Με το "Bag Of Bones" οι Europe έκαναν μία επιτυχημένη στροφή προς το bluesy classic rock, ικανή να τους ανοίξει νέους ορίζοντες. Στον φετινό διάδοχό του, οι Σουηδοί συνέχισαν αυτό που πέτυχε τότε, συνδυάζοντας το εξαιρετικά με έναν ελαφρώς πιο γνώριμο για εκείνους hardrock ήχο.
2. Michael Monroe - "Blackout States": Δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία. Η αναγέννηση της καριέρας του Φινλανδού τα τελευταία χρόνια, δεν ήταν παροδική. Μπορεί να μην παρουσίασε κάτι το καινοτόμο, όμως για μία ακόμη φορά κυκλοφόρησε ένα χορταστικό σύνολο rock & roll, punk και hard rock, μοιάζοντας να κατέχει το «σπορ» όσο λίγοι της εποχής του.
3. Black Star Riders - "The Killer Instinct": Παραμένοντας (οικειοθελώς) υπό την σκιά της τεράστιας κληρονομιάς των Thin Lizzy, οι Black Star Riders έφτιαξαν έναν ικανοποιητικό διάδοχο του ντεμπούτου τους. Στη συγκεκριμένη όμως δουλειά, υπάρχουν σαφέστατα σημάδια εξέλιξης, τα οποία δίνουν ελπίδες για ακόμα καλύτερα πράγματα στο μέλλον.
4. House Of Lords - "Indestructible": Ο James Christian και η μπάντα του έχουν σταθερή δισκογραφική παρουσία εδώ και αρκετά χρόνια. Ακόμα πιο σημαντικό, όμως, είναι το γεγονός πως έχουν καταφέρει να κρατήσουν και την ποιότητα της μουσικής τους εξίσου σταθερή. Το "Indestructible" δεν αποτελεί έκπληξη σε αυτόν τον τομέα, καθώς ακούμε το γνωστό καλοδουλεμένο melodic hard rock των «Λόρδων».
5. Bon Jovi - "Burning Bridges": Έπειτα από το μακροσκελές σήριαλ της αποχώρησης του Richie Sambora, το σχήμα κυκλοφόρησε φέτος την πρώτη του δουλειά χωρίς αυτόν. Το αποτέλεσμα ήταν ένας επί της ουσίας σόλο δίσκος του Jon Bon Jovi, ο οποίος όμως ήταν εν τέλει ένα επίπεδο πάνω απ' την προηγούμενη δουλειά της μπάντας του.
♦ Αυτά που θα θυμόμαστε ♦
1. Eclipse - "Armageddonize": Οι Σουηδοί κατάφεραν φέτος το (φαινομενικά) ακατόρθωτο. Δημιούργησαν ένα ακόμα καλύτερο άλμπουμ απ' το κορυφαίο "Bleed And Scream", προσφέροντας άψογο σύγχρονο μελωδικό hard rock, αποδεικνύοντας πως δεν υπάρχει δικαιολογία για όλες τις κολλημένες σε χιλιοπαιγμένες μανιέρες μπάντες του είδους.
2. We Are Harlot - "We Are Harlot": Το ντεμπούτο των We Are Harlot είναι ένας αμετανόητα ανέμελος rock δίσκος. Δεν πρόκειται να βρεις βαθυστόχαστους στίχους, αλλά αν ψάχνεις δυναμικές κιθάρες, ασταμάτητο groove και μία εθιστικότατη rock & roll διάθεση, τότε δεν θα βρεις καμία καλύτερη φετινή κυκλοφορία.
3. Stryper - "Fallen": Η φήμη τους ως ένα απ' τα πιο διασημότερα Christian rock σχήματα έχει κάνει αρκετούς να τους κοιτούν υποτιμητικά. Τη φετινή τους δουλειά, πάντως, μόνο να την υποτιμήσεις δεν μπορείς, καθώς αποτελεί μία εκ των κορυφαίων του σχήματος και ένα από τα πιο καλοδουλεμένα melodic σύνολα για το 2015.
4. Thunder - "Wonder Days": Μετά από τις πολλαπλές διαλύσεις κι επανενώσεις του συγκροτήματος, το "Wonder Days" δεν θα με εξέπληττε να ήταν απλά μέτριο. Τελικά, όχι μόνο δεν ήταν μέτριο, αλλά μας παρουσίασε τους Βρετανούς πιο ώριμους από ποτέ, μέσα από ένα πενηντάλεπτο ποιοτικού κλασικού rock.
5. Toto - "XIV": Εννέα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την τελευταία δουλειά του ιστορικού AOR σχήματος. Πολλά μεσολάβησαν από τότε, όμως το ταλέντο έμεινε αμείωτο. Οι Toto κατάφεραν να συνθέσουν έντεκα χορταστικά κομμάτια, συνδυάζοντας τις πολυποίκιλες επιρροές τους υπό ένα απολαυστικό melodic rock πρίσμα.
♦ Αυτά που θα ξεχάσουμε ♦
1. Whitesnake - "The Purple Album": Ένας αχρείαστος δίσκος. Ο David Coverdale αποφάσισε να «τιμήσει» τη θητεία του στους Deep Purple, όμως το αποτέλεσμα σίγουρα δεν τον δικαιώνει. Οι διασκευές είναι άνευρες και κατώτερες των περιστάσεων, όντας ανούσιες και απογοητευτικές, τόσο για τους οπαδούς των Purple όσο και των Whitesnake.
2. Def Leppard - "Def Leppard": Η επιστροφή των Βρετανών στη δισκογραφία δεν στέφθηκε με επιτυχία. Η φετινή τους δουλειά χαρακτηρίζεται από άνοστες συνθέσεις με μερικές μονάχα στιγμές άξιες της φήμης της μπάντας.
3. Scorpions - "Return To Forever": Κι όμως είναι ακόμα εδώ... Τι κι αν ανακοίνωσαν την απόσυρσή τους; Φέτος κυκλοφόρησαν νέο άλμπουμ, το οποίο παρότι συνέπεσε με την επέτειο των 50 χρόνων του σχήματος, δεν ξεπέρασε τις χαμηλές προσδοκίες που έχουν θέσει με τις τελευταίες τους κυκλοφορίες.
4. Federal Charm - "Across The Divide": Το ντεμπούτο των πιτσιρικάδων αγαπήθηκε πολύ απ' το Rocking.gr δυο χρόνια πριν. Γι' αυτό και ο διάδοχος του μας φάνηκε τόσο απογοητευτικός. Το νεύρο και η σπιρτάδα του πρώτου τους δίσκου, αυτή τη φορά ήταν σαφώς μειωμένα, συμβάλλοντας σε ένα μέτριο άλμπουμ.
5. The Answer - "Raise A Little Hell": Σίγουρα δεν πρόκειται για έναν κακό δίσκο. Όμως, λόγω της άνισης φύσης του, δυστυχώς κινείται περισσότερο στα επίπεδα του "New Horizon" παρά των τριών καλύτερων προηγούμενων άλμπουμ του συγκροτήματος.
♦ Οι συνεργασίες ♦
1. Revolution Saints - "Revolution Saints": Μερικές φορές η Frontiers πετυχαίνει το τζακ ποτ. Πολλές οι συνεργασίες που έχει θεσπίσει η δισκογραφική, αλλά λίγες τόσο επιτυχημένες όσο το συγκεκριμένο supergroup. Castronovo, Blades και Aldrich ταιριάζουν γάντι, δημιουργώντας ένα ζηλευτό και ιδιαιτέρως χορταστικό melodic σύνολο.
2. Kiske / Somerville - "City Of Heroes": Σαφώς ανώτερο της προηγούμενης σύμπραξής τους, στο "City Of Heroes" οι δύο μεγάλες φωνές δεν απογοητεύουν. Μπορεί να πρόκειται τελικά για ένα by the book μελωδικό άλμπουμ, όμως δεν παύει να είναι μαεστρικά φτιαγμένο.
3. Voodoo Hill - "Waterfall": Η μουσική σύμπραξη των Glenn Hughes και Dario Mollo είχε σχεδόν ξεχαστεί. Έντεκα χρόνια μετά τον τελευταίο τους δίσκο, όμως, οι δύο μουσικοί επανενώθηκαν και δημιούργησαν ένα ποιοτικό σύνολο με έξυπνη ισορροπία ανάμεσα στο blues / soul του πρώτου και το melodic hard rock του δεύτερου.
4. Sweet & Lynch - "Only To Rise": Οι δύο έμπειροι μουσικοί, με το ντεμπούτο τους ως δίδυμο, καταφέρνουν να φτάσουν τον πήχη που έχει τεθεί από τη φήμη τους στον χώρο. Χωρίς καμία άσχημη στιγμή, το "Only To Rise" ικανοποιεί κάθε οπαδό της μουσικής και των δύο.
5. Peterik / Scherer - "Risk Everything": Ένας δίσκος κάπως άνισος, ο οποίος πατάει αρκετές φορές στην cheesy πλευρά του AOR. Η παρτίδα δεν χάνεται τελείως, κυρίως χάρη στις φωνές των δύο τραγουδιστών αλλά και κάποιων ωραίων συνθέσεων.
