California Breed

...στο τελευταίο επεισόδιο του «Ίντριγκες και Ροκ εν Ρολ»....

- Glenn Hughes: Ρε Τζοοοο, πότε θα κάνουμε κανά λάιβ;
- Joe Bonamassa: Γκλεν με έχεις πρήξει, κάθε μέρα αυτό μου λες... Είμαι busy με τα δικά μου... Κάθε σολιά και βροχή το δολάριο λέμε. Δεν μπορώ να ασχοληθώ μαζί σου τώρα.
- Glenn: Γιατί με πληγώνεις; Αχ, εγώ φταίω ρε Τζο που σε έκανα μάγκα, αφού είσαι έτσι θα βρω και εγώ άλλον.
- Joe: Αν είσαι τσουτσέκιος και το κάνεις αυτό ξέχνα το όνομα Black Country Communion για πάντα, μουαχαχαχα!
- Derek Sherinian: Ωωωω τι σου είπεεεεε!
- Glenn: Α, όλα κι όλα! Εντάξει λοιπόν,δεν με νοιάζει, στην Ιαπωνία εγώ είμαι θεός χρυσό μου! Τα’χω κανονίσει παίρνω το Jason, τον Derek και ένα πιτσιρικά που μου έχει προτείνει καιρό ο Julian Lennon και πάμε για άλλα! Πφφ...
- Derek: Εεεε... Γκλεν; Εγώ βασικά λέω να πάω με τον Τζο, μου έταξε λαγούς με πετραχήλια ξέρεις τώρα... Δεν πέφτουν και πολλά δικαιώματα από τους Dream Theater πια και καταλαβαίνεις...
- Glenn: Πάμε ρε Τζέησον, δεν έχουμε καμία δουλειά με αυτούς εδώ...
- Jason: Φστ μπόινγκ!

...και κάπως έτσι γεννήθηκαν οι California Breed μετά το άδοξο αλλά αναμενόμενο τέλος του supergroup των Black Country Communion...

Έτσι, με την φρέσκια συνθετική αντίληψη του 23-χρόνου Andrew Watt, ο Glenn Hughes και ο Jason Bonham ξέφυγαν από την ενδεχομένως στείρα πλέον προσέγγιση των Black Country Communion. Οι California Breed -επιτυχώς και ευτυχώς - αποφεύγουν τις επιτηδεύσεις και τους συμπλεγματικούς εντυπωσιασμούς των Black Country Communion, ενώ κρατάνε απόλυτα την ισορροπία των νεωτερισμών με τις ιστορικές καταβολές του Glenn αλλά και του Bonham. Η παραγωγή του Dave Cobb αναδεικνύει με σύγχρονη προοπτική το παρελθόν του Hughes και σε σημεία ο δίσκος αισθητικά παραπέμπει σε μπάντες της δεκαετίας του '70 όπως οι Who και οι Led Zeppelin αλλά έχει και κάποια υποδόρια στοιχεία από A.O.R, blues, μέχρι και (τολμώ να πω) brit pop.

Το πνεύμα του μπαμπά-Bonham και κατ' επέκταση των Led Zeppelin είναι διάχυτο, διότι αφενός ο ήχος με την έντονη αντήχηση των τυμπάνων του Jason και αφετέρου η τεχνική του προσέγγιση στο άλμπουμ είναι πολύ κοντά στο στυλ του μακαρίτη John. Ειδικά προς το τέλος του τραγουδιού "Midnight Oil" είναι ιδιαίτερα εμφανές ότι το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει, χωρίς να ξενίζει ή ξινίζει τον ακροατή.

Ο βυσματίας αλλά συμπαθής Andrew Watt (βλ. φιλία με τον ζαβό γιο του Lennon, Julian) κάνει εξαιρετική δουλειά και στα riff αλλά και στα παλιομοδίτικα σόλο του, κρατώντας στιβαρά τον hard rock χαρακτήρα του δίσκου, ενώ πετάει από εδώ και από εκεί -και λόγω ηλικίας προφανώς- μερικά ψήγματα από τις δεκαετίες του '90 και του 2000.

Όμως πιο εντυπωσιακός είναι ο Ηughes, που παίρνει την κατάσταση, αλλά πάνω από όλα το μπάσο, στα χέρια του. Η funk προσέγγιση του Hughes επιστρέφει και αυτή διακριτικά αλλά θριαμβευτικά και το μπάσο αναλαμβάνει και αυτό πιο ενεργό ρόλο, αφού -και ως trio πλέον- οι ενορχηστρώσεις των τραγουδιών το αποζητούν. Όμως αυτό που γνήσια κλέβει την παράσταση είναι ότι παρά τα 62 του χρόνια η φωνή του Hughes έχει ακόμα εντυπωσιακό εύρος και πάει ακόμα πολύ ψηλά χωρίς προσπάθεια.

Από τις δώδεκα συνολικά συνθέσεις του δίσκου, ξεχωρίζω το "Midnight Oil" για τους λόγους που προανέφερα και λόγω του υπέροχου κιθαριστικού σόλο, το "The Way" που παραπέμπει αρκετά στον πρώτο καλό δίσκο των Black Country Communion, το "Sweet Tea" που ήταν άλλωστε και το πρώτο single του δίσκου, το "Spit You Out" το οποίο μου θυμίζει αρκετά στην αρχή Arctic Monkeys και το "Invisible" που στις εκρήξεις του ακούς τις υπέροχες και υποδειγματικές μπασογραμμές του Glenn.

Το άλμπουμ αναμφισβήτητα έχει κάποιους ελάχιστους ψευτο-εντυπωσιασμούς αλλά δεν είναι ούτε τετριμμένοι, ούτε έχει την διεκπεραιωτικότητα των δύο ή τριών τελευταίων κυκλοφοριών των Black Country Communion. Είναι ένα ευχάριστο άκουσμα που -παραδόξως- ξεπερνά αρκετά το μέσο όρο και δεν σου δίνει την αίσθηση αρπαχτής. Από ότι φαίνεται ο Glenn, όπως και ο Jason και το ταλαντούχο βύσμα, ψάχνουν να βρουν ένα μόνιμο όχημα να εκφράζουν το ταλέντο αλλά και την ματαιοδοξία τους. Όσο αυτός ο συνδυασμός συνοδεύεται από μια συσκευασία έμπνευσης έχει λόγο ύπαρξης και δεν ενοχλεί και υποτιμά τον ακροατή. Προς το παρόν, οι California Breed το πάνε καλά, έχω πολύ ενδιαφέρον αλλά και περιέργεια για την επόμενη δουλειά τους, εκτός και αν βέβαια στο επόμενο επεισόδιο του σήριαλ «Ίντριγκες και Ροκ εν Ρολ» θα έχουμε πάλι εξελίξεις...