Το Rocking.gr επιλέγει: Οι 20 κυκλοφορίες του 2006

31/12/2006 @ 11:42

Χωρίς εισαγωγές και συμπεράσματα για το αν η χρονιά που μας άφησε ήταν δημιουργική ή όχι, σας παρουσιάζουμε, όπως και κάθε χρόνο, τη λίστα με τις 20 κορυφαίες κυκλοφορίες του 2006, έτσι όπως διαμορφώθηκε με βάση τις επιλογές του κάθε συντάκτη. Ιδού λοιπόν τα albums που κυκλοφόρησαν το περασμένο, πια, έτος και θεωρούμε ότι αξίζουν μια θέση στη δισκοθήκη σας. Για να διαβάσετε την πλήρη κριτική κάποιου δίσκου κάντε κλικ στο εξώφυλλο του.

20. Gov't Mule - High & Mighty Υπέροχη δουλειά, ακομπλεξάριστοι μουσικοί, μια ξεχωριστή ροκ προσωπικότητα που όταν δεν κρατά ζωντανές μπάντες - θρύλους όπως οι Allman Brothers Βand και οι The Dead βγάζει υπέροχα άλμπουμς. Σεβασμός και μια βαθιά υπόκλιση στο μεγαλείο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) του τεράστιου Warren Haynes.
19. Bob Dylan - Modern Times Από το "Modern Times" λείπει η rockabillικη σπιρτάδα του "Love And Theft" (του αριστουργηματικού προκατόχου του νέου δίσκου), όμως κυριαρχεί μία folk / blues / country διάθεση που μόνο στους κλασικότερους δίσκους του Dylan μπορεί κανείς να βρει. Οι συνθέσεις του "Modern Times" είναι οι πιο επιβλητικές που έχει γράψει ο Dylan εδώ και πολλά χρόνια. Μεγάλες σε διάρκεια, ατμοσφαιρικές, με χαμηλούς ρυθμούς και τους στίχους του Bobby να εντυπωσιάζουν - όπως πάντα άλλωστε.
18. Celtic Frost - Monotheist Ο ήχος είναι αρκετά βαρύς με ζωηρά, ρυθμικά riffs που δίνουν την ευκαιρία στον ακροατή να ανακαλύψει σιγά - σιγά το συναίσθημα και την ένταση που κρύβονται πίσω απ' αυτά. Οι στίχοι κρύβουν μία νωθρότητα και μία μελαγχολία σε μερικά σημεία, αν και παραμένουν αρκετά προκλητικοί. Κατά ένα παράξενο τρόπο, καταφέρνουν να αναμίξουν στοιχεία του παρελθόντος με κάτι καινούριο και το αποτέλεσμα είναι αυτό που ακούμε σε αυτόν τον δίσκο.
17. My Dying Bride - A Line Of Deathless Kings Ο δίσκος είναι αρκετά σκοτεινός και μυστηριακός. Οι αργόσυρτες μελωδίες είναι σήμα κατατεθέν του, όπως πάντα με τους My Dying Bride, καθώς και οι μελωδικές γραμμές όπου η μια κιθάρα παίζει μια οκτάβα πιο πάνω από την άλλη. Ακόμα και οι lead κιθάρες είναι πιο εμφανείς πλέον. Δε λείπουν και οι στιγμές που ανεβάζουν στροφές, αρκετά εύστοχα, δίνοντας έναν ξεχωριστό τόνο στα κομμάτια. Κατά κύριο λόγο όμως οι ταχύτητες παραμένουν χαμηλές και η μελωδία κυριαρχεί στη φωνή, τις κιθάρες και τα πλήκτρα.
16. Solitude Aeturnus - Alone Ο κύριος Perez έβαλε όλη του τη μαεστρία και έγραψε έναν εξαιρετικό δίσκο που αναρωτιέμαι μετά από αυτό τι θα μπορούσε να ακολουθήσει. Βαριές και δεμένες κιθάρες, βασανιστικά riffs που θαρρείς πως κουβαλάνε τον πόνο όλου του κόσμου, τύμπανα που καθηλώνουν και μία φωνή, όπως πάντα, μαγευτική. Εννέα και τα τραγούδια του άλμπουμ (εκτός και αν κυνηγήσετε τη special edition που περιέχει ένα 10λεπτο bonus) και, χωρίς υπερβολή, το ένα είναι καλύτερο από το άλλο.
15. Archive - Lights Το "Lights" είναι μια δουλειά υψηλών προδιαγραφών από ένα συγκρότημα που όλα αυτά τα χρόνια έχει αποδείξει πως ξέρει να συνδυάζει την καινοτόμο "πολιτική" του με μελωδίες που ελκύουν και το πιο δύσκολο αυτί. Οι fan των Archive περιεργαζόμενοι τη νέα αυτή κυκλοφορία δε θα συναντήσουν την παραπάνω πολιτική με ενδεχόμενο αποτέλεσμα μια πιο συνοφρυωμένη ακρόαση. Για τους υπόλοιπους... Το "Lights" είναι ο ιδανικός δίσκος συνάντησης με μια πραγματικά αξιόλογη -δύσκολη κουβέντα για τους καιρούς μας- μπάντα.
14. The Who - Endless Wire Το "Endless Wire" είναι άλλο ένα αριστούργημα στο μακρύ κατάλογο του θρυλικού γκρουπ. Χωρισμένο σε δύο μέρη, το "Endless Wire" είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο ώστε οι Who να δηλώνουν αφενός το «ποιοι είμαστε» αλλά και αφετέρου το «ποιοι ήμασταν». [...] Το "Wire & Glass" τοποθετείται κατά την άποψη μου ανάμεσα στις 5-6 κορυφαίες στιγμές που έχουν κυκλοφορήσει καλλιτέχνες των '70s από το 1985 και μετά. Απλά απολαυστικό.
13. Audioslave - Revelations Στο "Revelations" οι Audioslave έχουν ωριμάσει, έχουν κατασταλάξει και απλά γράφουν τη μουσική που γουστάρουν. Δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν, δεν είναι η νέα ελπίδα της μουσικής μας, δεν είναι είναι η υπερμπάντα που όλοι περιμένουν να αντικαταστήσει τα μεγαθήρια του παρελθόντος. Είναι οι Κύριοι Commerford, Cornell, Wilk και Morello και μας χαρίζουν ένα δίσκο που θα ακούμε για πολύ καιρό. Όσοι πιστοί προσέλθετε.
12. Isis - In The Absence Of Truth Ομολογώ ότι η μουσική τους ακούγεται πιο ώριμη από ποτέ. Κινούνται πάνω - κάτω στο ίδιο post rock κλίμα σε σχέση με το "Panopticon", αν και αυτή τη φορά τα πλήκτρα είναι αρκετά πιο 'μπροστά', χρησιμοποίησαν πιο πολλά φωνητικά (ως επί το πλείστον μελωδικά και λιγότερο brutal) και έχουν εισάγει κάποιες ανατολίτικες μελωδίες στον ήχο τους καθώς και κάποια ambient στοιχεία. Η παραγωγή είναι άψογη και βοηθά πολύ στο συνολικό αποτέλεσμα.
11. Amorphis - Eclipse Οι Amorphis ξέρουν να μελαγχολούν, ξέρουν να οργίζονται και ξέρουν να δίνουν στα κομμάτια τους όσο χρόνο χρειάζονται για να «αναπνεύσουν», αλλά όχι υπερβολικό έτσι ώστε να μελώσουν και να μας ξενερώσουν. Το "Eclipse" έχει κομμάτια για όλα τα γούστα: από τα πιο χορευτικά μέχρι τα πιο πειραματικά, οι Φινλανδοί καταφέρνουν να πάνε το μουσικό τους καράβι και σε άλλον ένα προορισμό, τόσο με ασφάλεια (ως προς τη μουσική) όσο και με περιπέτεια (ως προς τη φαντασία).
10. Iron Maiden - A Matter Of Life And Death Αν είναι ο δίσκος της χρονιάς είναι ένα τελείως υποκειμενικό θέμα αλλά σίγουρα είναι μία από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της χρονιάς και όχι επειδή είναι Maiden και «πρέπει» να είναι καλός, αλλά επειδή πραγματικά χαρίζει πολλές καλές στιγμές που είναι ικανές να αντέξουν στο χρόνο. Σαφώς καλύτερο από τον προκάτοχο "Dance Of Death" αλλά όπως λένε και οι στίχοι του "The Legacy", «only time will tell».
09. Wolfmother - Wolfmother Τι έκαναν; Αλχημείες όπως και οι Witchcraft, αλλά με περισσότερα συστατικά: Έβαλαν σε ένα τεράστιο καζάνι να βράζουν, έχοντας ως βάση τη δεκαετία του '70, Hendrix, Deep Purple, Uriah Heep, Sabbath, Jethro Tull, Zeppelin με λίγο καλπασμό a la Motorhead και μια εισαγωγή από το "Killers", κι εγένετο... "Wolfmother". Προσθέστε, τέλος, και τα φωνητικά Plant meets Cedric Bixler από Mars Volta, και γίναμε!
08. Europe - Secret Society Σε γενικές γραμμές πολύ καλή και δυνατή δουλειά, αρκετά πιο ώριμη από την προηγούμενη και πιο συγκροτημένη. Στο κοινό που γνωρίζει πως ζούμε στο 2006 και πως συγχρόνως οι Europe έχουν και κάποια ηλικία, το "Secret Society" θα ικανοποιήσει σε μέγιστο βαθμό! Οι υπόλοιποι που είναι κολλημένοι μεταξύ 1986 - 1990 και νομίζουν πως οι Σουηδοί είναι ακόμη 27-30 χρονών, μπορεί να 'χουν να πουν τα δικά τους, ως συνήθως...
07. The Answer - Rise Όλα τα υλικά της επιτομής του hard rock είναι συσσωρευμένα στον δίσκο αυτό και με τις κατάλληλες πινελιές από funk / blues & gospel (ακούστε τα "Memphis Water" και "Preachin" και θα επιδοθείτε σε τρελό air guitar, δοξάζοντας ταυτόχρονα τον Κύριο) δημιουργούν ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα της χρονιάς. Πολλοί εκλεκτοί εκλιπόντες θα είναι υπερήφανοι για τη μουσική κληρονομιά που άφησαν πίσω τους, με προεξέχοντα τον Rory Gallagher, κι ευελπιστώ πως οι The Answer δε θα τη μαγαρίσουν.
06. Red Hot Chili Peppers - Stadium Arcadium Οι Red Hot Chili Peppers στο "Stadium Arcadium" είναι πιο ώριμοι από ποτέ και κατά τη γνώμη μου καταφέρνουν επιτέλους να αποστασιοποιηθούν πλήρως από την επιτυχία του "Californication" και να περπατήσουν σε άλλα μουσικά μονοπάτια, πράγμα που δε συνέβη και με το προηγούμενο album της μπάντας. Δείχνουν ότι πλέον είναι τεράστιο όνομα γιατί δεν προσπαθούν να αναμασήσουν έναν ήχο που τους εκτόξευσε σε δημοτικότητα και πωλήσεις, αλλά δημιουργούν πάνω σε νέες βάσεις και φτιάχνουν ίσως το πιο '70s και "σκοτεινό" album της καριέρας τους.
05. Neil Young - Living With War Οδηγούμενος από την αποστροφή του για τον πόλεμο και την κυβέρνηση του George Bush Jr. καταφέρνει να περάσει το μήνυμα του μέσα από 10 τραγούδια δυναμίτες που θα αγαπήσουν σίγουρα όσοι λάτρεψαν άλμπουμς όπως τα "Rust Never Sleeps" και "Ragged Glory" και τραγούδια σαν το "Rockin' In The Free World" και "Be The Rain". H μουσική του "LWW" κινείται σε ηλεκτρισμένα μονοπάτια στα οποία περπατούν οργισμένοι χίπηδες φωνάζοντας αντιπολεμικά συνθήματα.
04. Mastodon - Blood Mountain Sludge, doom, death, progressive, heavy, classic, όλα μέσα είναι! Απ' όποιο σημείο και να ακούσεις τη μουσική των Mastodon εκείνη σε κερδίζει. Τα riff είναι χαρακτηριστικά, τα τύμπανα επελαύνουν και το rhythm section στηρίζει απειλητικά και θυμωμένα το όλα στερέωμα. Άλλες φορές είναι πιο heavy, άλλες πιο thrashαριστοί, άλλες πιο progressive, άλλες πιο stoner και άλλες πιο death. Παίζουν όλα τα είδη δηλαδή, αναμειγνύοντάς τα πολύ πετυχημένα και κάνοντας τη μουσική τους επιθετική και heavy as hell.
03. Motorhead - Kiss Of Death Το "Kiss Of Death" είναι ο δίσκος που ονειρεύεται ο κάθε Motorhead οπαδός και όχι μόνο. Σκληρό, ατόφιο, βρώμικο rock'n'roll όπως μας έχουν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια. Όλοι είναι σε δαιμονιώδη φόρμα και αυτό φαίνεται. Οι συνθέσεις, εξαιρώντας κάποια μικρά νέα στοιχεία που έχουν, πιστεύω ότι στέκονται επάξια στο ένδοξο πρόσφατο παρελθόν τους. Από την πρώτη μέχρι και την τελευταία νότα ακούγοντας το δίσκο θέλεις να λικνιστείς στους ρυθμούς των μελωδιών.
02. Muse - Black Holes And Revelations Ακούγοντας το "B.H.A.R." συναντάς όλα τα στοιχεία των Muse που τους έκαναν αναγνωρίσιμους. Τα arpeggio στα πλήκτρα με αυτό το διαστημικό συναίσθημα είναι ακόμα εδώ. Η φωνή του Matt σαν κλάμα ανοίγει το δρόμο στις καθαρτικές μελωδίες της κιθάρας και των πλήκτρων, δίνοντας και αυτά με τη σειρά τους την ευκαιρία στο μπάσο και τα drums να σπάσουν με την ένταση τους κάθε πιθανή αντίσταση του ακροατή, παραλύοντας τον. Πλέον όντας έρμαιο των τριών μουσικών από την Αγγλία, απολαμβάνει κάθε στιγμή του δίσκου.
01. Tool - 10.000 Days Οι Tool δείχνουν ότι ο καιρός λειτουργεί υπέρ και όχι κατά τους, αφού αντί να παρακμάζουν, ωριμάζουν και εξελίσσονται. Αδυνατώ να φανταστώ τι μουσική θα παίζουν σε 5-10 χρόνια (πόσο μάλλον σε περισσότερα) από τώρα και τι κατεύθυνση θα ακολουθήσουν. Ίσως κάποια στιγμή να χρειαστεί να σταλεί κάποιο δείγμα της δουλειάς τους σε κάποιον πιο εξελιγμένο πλανήτη για έρευνα και αποκωδικοποίηση, ίσως κάποια στιγμή να βάζουμε τα cd τους στο ηχοσύστημα και να μην ακούμε τίποτα, να χρειάζεται ειδικό chip στον εγκέφαλο για να συντονιστούμε στη συχνότητά τους... θα δείξει.

Καλή χρονιά σε όλους!