Transatlantic

Πότε ένιωσες τελευταία φορά ευγνωμοσύνη από τη μουσική που άκουσες; Πότε ένιωσες ότι θες να πεις ευχαριστώ στους ανθρώπους που τη συνέθεσαν, που την απέδωσαν και σου προσέφεραν τόσα πολλά; Πότε έχεις νιώσει τόση σιγουριά ότι αυτή η μουσική είναι από τα ωραιότερα πράγματα που έχεις ακούσει ποτέ και υπερβαίνει μουσικές με τις οποίες έχεις μεγαλώσει, παρά το γεγονός ότι έχει μόλις ένα χρόνο που κυκλοφόρησε; Συγχωράτε με για το βαρύγδουπο των δηλώσεων, αλλά όλα αυτά τα αισθάνομαι για τους Transatlantic και το περσινό τους αριστούργημα "The Whirlwind".

Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του για να γίνει ο απολογισμός του τι απέμεινε από το πέρασμα του ανεμοστρόβιλου, αφού η περιοδεία που ακολούθησε ξεπούλησε σχεδόν παντού, ενθουσίασε και δεν άφησε αμφιβολίες. Το απόσταγμα αυτής της περιοδείας, η οποία ολοκληρώθηκε και τυπικά λίγο καιρό μετά, με την καθολική αναγνώριση στη headline εμφάνιση του High Voltage Festival στην ίδια πόλη, παρουσιάζεται στο νέο επικό διπλό DVD "Whirld Tour 2010: Live At Shepherd’s Bush London".

Όσοι είχαν δει το προ επταετίας "Live In Europe" έχουν ιδέα για το τι είναι ικανό αυτό το συγκρότημα, γνωρίζουν πως όσα για άλλους είναι ακατόρθωτα, για αυτούς είναι παιχνιδάκι και πως το επίπεδο όλων είναι τόσο υψηλό, που η απόδοση είναι κάτι που δεν επιδέχεται κριτικής. Τι έχει μείνει ίδιο; Η βοήθεια σε ρόλο «πασπαρτού» του Daniel Gildenlow, οι άπειρες μελωδίες, τα δίφωνα, τα πολυφωνικά σημεία ταυτόχρονα με το τεχνικό παίξιμο και οι 3,5 ώρες για ένα και μόνο show. Τι άλλαξε; Είναι ακόμα πιο δεμένοι, το budget της παραγωγής είναι μεγαλύτερο και ο Gildenlow είναι ισότιμο μέλος, που όχι μόνο το ζει και το χαίρεται, αλλά δίνει τη δική του διάσταση, τόσο μουσικά, όσο και ως παρουσία. Κυρίως, άλλαξε το status με τους Transatlantic, που θεωρούνται πλέον το μουσικό μεγαθήριο που πάντα ήταν, στο εξωτερικό τουλάχιστον.

Επίσης, όσοι έχετε ασχοληθεί με τους μουσικούς που απαρτίζουν τους Transatlantic, γνωρίζετε. Γνωρίζετε το μουσικό ταλέντο και τη δύναμη της φωνής του Neal Morse, την εξαιρετική vintage αισθητική του Roine Stolt, το πόσο σπουδαίες μπασογραμμές τοποθετεί ο Pete Trewawas και το πόσο σπουδαίος drummer είναι ο Mike Portnoy (το θυμήθηκαν κι άλλοι εσχάτως) ή πόσο τεράστια πολυτέλεια αποτελεί η προσθήκη του Gildenlow. Θα διακρίνετε όμως μια δίψα, μια φλόγα στα μάτια των μουσικών, θα αντιληφθείτε ότι και οι ίδιοι έχουν συνειδητοποιήσει πως διαθέτουν κάτι σπουδαίο να δώσουν στον κόσμο, θα καταλάβετε πως αυτή η μπάντα έχει ψυχή και ξέρει πως το timing για αυτή είναι τώρα. Όταν ο Portnoy λέει στο κοινό ότι είναι το show που θα μείνει στην ιστορία, φαίνεται πως το εννοεί.

Το σκηνικό είναι τέλειο, πορτοκαλί και μαύρο φόντο εναλλάσσονται και τα φωτορυθμικά κάνουν ακόμα πιο απολαυστικό το οπτικό αποτέλεσμα. Ειλικρινά, μαγεύτηκα βλέποντας τη δύναμη στην ερμηνεία του Morse στο "The Wind Blew Them All Away", που υπενθυμίζει στους κατέχοντες δύναμη και εξουσία πως αυτούς πρώτους θα σηκώσει ο ανεμοστρόβιλος. Ένιωσα δέος στο πολυφωνικό refrain του "A Man Can Feel" και στο πώς εναλλάσσονται τα δίδυμα των φωνητικών με τόση αρμονία σε όλα τα τραγούδια. Πώς να περιγράψω το πόσο δυνατό είναι το συναίσθημα όταν ο Morse τραγουδάει για την αξιοπρέπεια στη ζωή και το θάνατο στο "Rose Colored Glasses" ή την κορύφωση στην εκτέλεση του "Lay Down Your Life" που και πάλι ο Morse ερμηνεύει χωρίς αύριο και ο Glidenlow δίνει το δικό του show; Τα φώτα σβήνουν και οι 5 τραγουδάνε "Is It Really Happening?" για να οδηγηθούν σε ένα ονειρικό ορχηστρικό μέρος και να προχωρήσουν στο τέλος του πρώτου μέρους του set μέσα σε αποθέωση, με τον Portnoy να σημειώνει «we're not half way done» μετά από σχεδόν μιάμιση ώρα.

Με το outfit κάποιων μελών να αλλάζει, οι Transatlantic συνεχίζουν αποδίδοντας υλικό από τους δύο προηγούμενους δίσκους τους, το όποιο περιέχει στιγμές ανάλογου μεγαλείου. Τζαμαρίσματα, αυτοσχεδιασμοί, ροή μελωδιών και εκπλήξεις που σε καθηλώνουν στην οθόνη. Σε ένα από τα ομορφότερα τραγούδια, το "We All Need Some Light", ο Stolt αναλαμβάνει τα κύρια φωνητικά σε μια πανέμορφη ερμηνεία, ενώ συνοδεύει διακριτικά την προσωπική υπόθεση του Neal Morse στο "Bridge Across Forever". Ακούστε πώς χωράνε κάπου μέσα στα τραγούδια τους σημεία από Timberlake μέχρι Deep Purple, σε στιγμές πραγματικού χιούμορ, απολαύστε τα ακουστικά μέρη και δείτε ότι σημασία έχει η ροή της μουσικής και οι μελωδίες που περιέχονται σε ένα τραγούδι ανεξαρτήτως διάρκειας.

Μερικά ακόμα highlights; Το αδιάκοπο headbanging του Gildenlow και το ξεφάντωμά του με το slide στο "Strangers In Your Soul", το crowd surfing του Portnoy, όπως και το ότι στη μέση ενός τραγουδιού κατεβαίνει μόνος του να πιάσει μια μπαγκέτα που είχε πέσει στο ενδιάμεσο κενό για να τη δώσει ιδιόχειρα σε έναν οπαδό που ταξίδεψε από τη Βραζιλία. Στα extras περιλαμβάνεται η ιστορική σύμπραξη με τον Steve Hackett των Genesis για το "The Return Of The Giant Hogweed" στη σκηνή του High Voltage Festival, ένα εξαιρετικό behind the scenes, όπου θα καταλάβετε ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, ενώ παράλληλα περιέχει πολλές στιγμές γέλιου και μια από κοινού συνέντευξη όλων των μελών. Υλικό που προσθέτει επιπλέον αξία, σε μια ούτως ή άλλως εντυπωσιακή κυκλοφορία.

Τι άλλο πρέπει να πω για να καταστήσω σαφές πως θεωρώ τους Transatlantic την κορυφαία μπάντα εκεί έξω σήμερα; 3,5 ώρες που για μένα ήταν μια στιγμή, μουσικές που δε γράφονται από τον οποιοδήποτε και απόδοση που σπάνια συνδυάζει τόσο εντυπωσιακά την τεχνική με την ουσία και το συναίσθημα. Δεν είναι απλά επιτακτική αγορά, αλλά ένα κόσμημα για τις δισκοθήκες που θα σταθεί δίπλα στο "Operation: Livecrime" και στο "Live Scenes From New York". Ναι, τόσο καλό! Το λέω και νιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά, αλλά βλέποντας το DVD αντιλήφθηκα τί έσπειρε το σπόρο στο μυαλό του Portnoy για να εγκαταλείψει τους Dream Theater. Τέτοιο μεγαλείο έχουν μια δεκαετία να αγγίξουν και πιθανότατα δε διέκρινε πως θα ξαναφτάσουν εκεί. Και ο Mike ποτέ δεν είδε τους Dream Theater ως συμβατική μπάντα και τον εαυτό του ως συμβατικό μουσικό. Οι Transatlantic παράγουν μουσική μεγαλείου σήμερα και δεν αντιλαμβάνονται οποιονδήποτε όρο συμβατικότητας.

«Thank God for the Transatlantic». Είναι εδώ να μας θυμίζουν την ομορφιά της μουσικής.