Motorhead

"We are Motorhead. We play rock n' roll".

Πέρασαν 30 χρόνια από το σωτήριο έτος 1975 όταν η χειρότερη μπάντα στον κόσμο (όπως την αποκάλεσαν οι "ειδικοί") έκανε την εμφάνιση της στο μουσικό προσκήνιο. Οι Bastards (όπως ονομάζονταν στην αρχή) με αρχηγό τον κύριο Lemmy Kilmister δεν ταίριαζαν σε κανένα μουσικό ύφος και στυλ της εποχής. Όπως ήταν φυσικό, λοιπόν, οι κριτικοί της εποχής τους "έθαψαν" με δόξα και τιμή αφού πρώτα προέβλεψαν ότι θα έχουν διαλυθεί μέσα σε 1 χρόνο από το ντεμπούτο τους! Οι Motorhead, και ιδιαίτερα ο ιδρυτής τους, είχαν σαν απάντηση την πρώτη φράση αυτού του άρθρου και τη συνόδευαν πάντα με το μεσαίο δάχτυλo τους υψωμένο! Τα χρόνια πέρασαν και περιέργως αυτή η μπάντα όχι μόνο δε διαλύθηκε αλλά κατέκτησε δίκαια τη δική της θέση στη μουσική ροκ ιστορία. Το πόσο ψηλά τώρα βρίσκεται αυτή η θέση είναι υποκειμενικό αλλά δε νομίζω ότι έχει και τόσο μεγάλη σημασία για group όπως οι Motorhead. Έτσι κι αλλιώς δεν διεκδίκησαν ποτέ τη δόξα και την ευρεία αναγνώριση. Αυτό που κατάφεραν σίγουρα όμως ήταν να επηρεάσουν χιλιάδες μπάντες και να δημιουργήσουν φανατικούς οπαδούς σε όλο τον πλανήτη.

Φτάνοντας στο 2005 βρίσκουμε τους Motorhead με ένα πολύ καλό νέο album και με την μακροβιότερη και, σύμφωνα με τον Lemmy, καλύτερη σύνθεση τους (Kilmister / Campbell / Dee). Η περιοδεία τους που ξεκίνησε το 2004 (με σταθμό και την Ελλάδα) συνεχίζεται και φέτος. Από αυτή την περιοδεία διάλεξαν να μαγνητοσκοπήσουν τη συναυλία που έλαβε χώρα στις 7 Δεκεμβρίου στο Düsseldorf (Γερμανία) και να μας την παρουσιάσουν σε ένα πολύ όμορφο και πλούσιο διπλό dvd.

To πρώτο πράγμα που μου άρεσε σε αυτή την κυκλοφορία ήταν το set list της συναυλίας που είναι αισθητά διαφοροποιημένο από τα αντίστοιχα προηγουμένων ετών και με τραγούδια που είχαν χρόνια να παιχτούν ζωντανά. Τραγούδια κλασσικά όπως τα "Dr. Rock" και "Love Me Like A Reptile" αλλά και λιγότερο γνωστά όπως τα "I Got Mine" και "Dancing On Your Grave" από το αδικημένο album "Another Perfect Day". Ξεχωρίζει το εκπληκτικό "Just 'Cos You Got The Power" με τον Campbell και την κιθάρα του να κλέβουν την παράσταση. Από το "Inferno" ακούγονται τα "Killers" και "In The Name Of Tragedy" σε πολύ καλές εκτελέσεις, ενώ η έκπληξη έρχεται με το "Whorehouse Blues" σαν πρώτο encore. Ο Lemmy με φυσαρμόνικα και χωρίς το μπάσο του και στις ακουστικές κιθάρες ο Campbell και o Mikkey Dee (!) να παίζουν τα blues είναι μια εικόνα όχι και τόσο συνηθισμένη, δε νομίζετε;

Δεύτερο πολύ θετικό στοιχείο αυτής της κυκλοφορίας είναι η πολύ μοντέρνα σκηνοθεσία (πολύ καλύτερη από το "25 & Alive - Boneshaker") με καλή εναλλαγή των πλάνων και με φοβερές λήψεις από κάμερες γερανούς, ενώ για πρώτη φορά είδα σε μαγνητοσκόπηση συναυλίας να χρησιμοποιείται μια τεχνική παρόμοια με αυτή στην ταινία "Swordfish" (με τον John Travolta και την Halle Berry) και συγκεκριμένα στη σκηνή με την έκρηξη στην αρχή της. Κάμερες τοποθετημένες κυκλικά και σε μικρή απόσταση μεταξύ τους στο μπροστινό μέρος της σκηνής, η εικόνα παγώνει και μεταφερόμαστε κυκλικά γύρω από τον Lemmy ή τον Phillip Campbell! Πολύ εντυπωσιακοί είναι και οι φωτισμοί με δεκάδες δέσμες φωτός να ξεκινούν από τη σκηνή, όχι μόνο από το πάνω μέρος αλλά πραγματικά από κάθε γωνιά της.

Τρίτο στοιχείο που ξεχώρισα είναι η απόδοση των Motorhead και ειδικά του Mikkey Dee. Ο Lemmy τον αποκαλεί "the best drummer in the world". Υπερβολή ή όχι ο άνθρωπος δίνει το δικό του show και η απόδοσή του στα "Sacrifice", "In The Name Of Tragedy" και "Overkill" είναι απίστευτη! Το καλύτερο του όμως είναι το drums solo το οποίο είναι φοβερό σε τεχνική και ταχύτητα ενώ ταυτόχρονα δεν είναι καθόλου βαρετό όπως πολλών συναδέλφων του. Δείτε το γιατί δεν περιγράφεται με λόγια. Σαν σύνολο οι 3 τους είναι πολύ δεμένοι και η φωνή του Lemmy πιο βραχνή από ποτέ, κάτι που ίσως σε πολλούς να μην αρέσει αλλά δε μας νοιάζει καθόλου, έτσι δεν είναι; Το μόνο που δε μου άρεσε πολύ είναι η έλλειψη δεύτερης κιθάρας σε συγκεκριμένα τραγούδια ("Killed By Death" και "Just 'Cos You Got The Power" είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα) που έχουν ηχογραφηθεί και ακούγονται καλύτερα με 2 κιθάρες. Πάντως οι εκτελέσεις ακόμα και αυτών των κομματιών είναι πολύ καλές.

Τέλος, το δεύτερο dvd έχει κάποια πολύ ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ όπως το "L.A. special" στο οποίο βλέπουμε σκηνές από το party που έδωσαν οι Motorhead στο Los Angeles για τα 30 χρόνια τους. Ανάμεσα στους καλεσμένους οι Ronnie James Dio, Carmine Appice, Kerry King, Dave Grohl αλλά και ο Triple H! Πολύ καλό είναι και το "Fans" στο οποίο μιλάνε και μας δείχνουν τα Motorhead τατουάζ τους οι οπαδοί από την συναυλία στην Γερμανία. To πιο ενδιαφέρον όμως είναι το "We Are The Road Crew", στο οποίο μιλάνε όλα τα μέλη της ομάδας που εργάζεται για τις συναυλίες του group. Από τους μηχανικούς ήχου μέχρι τον αθυρόστομο μάγειρα που κλέβει την παράσταση πολύ εύκολα! Εδώ μαθαίνουμε πολλές ενδιαφέρουσες άχρηστες πληροφορίες όπως στα πόσα decibel παίζουν οι Motorhead, πως "απήγαγαν" τον τεχνικό για τις κιθάρες από την Βραζιλία, πως τρώει το ψάρι του ο Lemmy και άλλα τέτοια! Τέλος στο "Testimonials" υπάρχει η εξιστόρηση του φιάσκου με το όνομα Athens Open Air Festival από τον τεχνικό μπάσου των Motorhead με λίγη δόση υπερβολής ίσως αλλά με αυτά που είδε ο άνθρωπος τον δικαιολογώ!

Στο σύνολό του το "Stage Fright" είναι μια πλούσια και δυνατή κυκλοφορία και αν το συγκρίνουμε με το προ 5ετίας "25 & Alive - Boneshaker" υστερεί μόνο στο ότι δεν έχει τόσο πλούσιο 2ο dvd όσον αφορά τη μουσική (δεν υπάρχουν βιντεοκλίπ και ζωντανές εμφανίσεις παρά μόνο ντοκιμαντέρ). Το κυρίως πρόγραμμα όμως είναι σαφώς καλύτερο κυρίως στην εικόνα αλλά και στον ήχο (Dolby Digital 5.1 & AC3 Stereo).

Μην το σκέφτεστε. Απλά αποκτήστε το και ακούστε το πολύ δυνατά.