Yak

Λονδρέζοι. Τρεις. Παραγωγή από τον μπασίστα των Pulp, Steve Mackey. Στοιχεία πανικού. Garage μελωδίες. Αλητεία. Θόρυβος. Παραμόρφωση. Μεγάφωνα. Ξύλο.

Όταν το ξεκίνημα γίνεται με το εκρηκτικό "Victorious (National Anthem)" δεν χρειάζεται να γράψω καμία εισαγωγή. Αυτή η παραμόρφωση, η βρωμιά και η αρρώστια που διακατέχει τη σύνθεση είναι ένα ελπιδοφόρο noise-rock, που έχει λείψει πολύ τελευταία. Απανωτά σου σκάει το "Hungry Heart" και σε καθηλώνει. Αυτό το punk blues ύφος του, με το τόσο δυναμικό του χτίσιμο, παράγουν μια απίστευτα όμορφη τραγουδάρα. Το "Use Somebody" ακολουθεί για να κλείσει την αρχική τριάδα σαν ένας ύμνος στους Stooges. Έχει κρατήσει όλα τα όμορφα στοιχεία του παρελθόντος και τα σερβίρει σε ένα μοντέρνο και ακραίο πιάτο που πραγματικά έχει όμορφη γεύση. Το "Interlude I" σε ετοιμάζει για την επόμενη ασύνδετη, αλλά τόσο ενδιαφέρουσα τετράδα. Αρχικά, το εσωστρεφές και αρκετά ψυχεδελικό "Roll Another" ακολουθείται από το πλέον παλαβό "Curtain Twitcher". Αποκρουστικά φωνητικά, όμορφα τύμπανα και ένταση. Μια καφρίλα που θυμίζει τα καλά των '68 και των Pissed Jeans.

Σαν να μη φτάνουν αυτά, το επόμενο "Take It" παρουσιάζει το πιο χαοτικό και υπνωτικό σημείο της κυκλοφορίας. Εκτός τόπου και χρόνου σε φέρνει με ένα δυνατό riff και μια επίθεση ψυχεδέλειας στο ιδιαίτερο "Harbour The Feeling". Εδώ ο θόρυβος συναντά τον ρυθμό. Ο χορός το ξύλο και η διάθεση απλά ανεβαίνει. Είναι το πιο εναλλακτικό κομμάτι τους και μάλλον το πιο επίμονο. Έχει όλες τις προδιαγραφές να γίνει χιτάκι. Κάτι που δεν έχει το "Alas Salvation". Αν και με αρκετά πιασάρικο αλά White Stripes ρυθμό, είναι ριζοσπαστικά μικρό και εκπληκτικά κακόμορφο. Επίσης ιδιόμορφο είναι και το επόμενο "Smile". Με περισσότερο μελωδική μουσική και Nick Cave στυλάκι, σε φτιάχνει για να θυμηθεί τις Grinderman επιτυχίες του. To "Doo Wah" είναι το πιο βατό τους κομμάτι. Μια indie rock σύνθεση που θυμίζει The Strokes, ίσως Interpol, μπορεί Franz Ferdinand, καταλάβατε τελοσπάντων, με λίγο παραπάνω θόρυβο και fuzz από τους παραπάνω. To "Interlude II" σε ψιλοχαζέυει για να σε αφήσει στο παντελώς τρελό "Please Don’t Wait For Me". Άρρυθμο, ανώμαλο, άρρωστο και εντελώς παραπλανητικό. Ίσως ξελογιαστικό. Δελεαστικό και έτοιμο να σε αποπλανήσει. Έχει μια όμορφη μαστούρα του παρελθόντος και κλείνει αυτόν τον γεμάτο από κάθε άποψη δίσκο, εντελώς παρανοϊκά, με δυνατά χτυπήματα στα τύμπανα, φρέσκα φωνητικά, σκαμπανεβάσματα, αλλαγές και παρατραβηγμένες χορδές.

To μεγαλύτερο πλεονέκτημα αυτών των συνθέσεων και της σειράς που έχουν μπει σε αυτόν τον δίσκο, είναι ότι παραμένουν απρόβλεπτα. Απειλητικό. Όμορφο. Μανιακό. Δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσεις τον δίσκο και στο τέλος να μην χαμογελάσεις, έστω νοητά. Οι Yak είναι μια μπάντα που θα κάνει αίσθηση τώρα, θα κάνει πολλή μεγαλύτερη, όμως, στο μέλλον.