Όποτε φιλοτιμηθεί να γράψει καμιά αράδα, κυρίως έχει να κάνει με το ευρύτερο φάσμα του σύγχρονου punk-rock, αλλά δε θα ντραπεί να κάνει τον ειδήμονα σε πολλαπλά ταμπλό, για τα οποία δεν ξέρει σχεδόν...
Λοιπόν, κύριοι. Με το "Day & Age" σας έδωσα το μπένεφιτ οβ δε ντάουτ, που λέμε και στο χωριό, και είπα στον εαυτό μου, «ασ' τα τα παιδιά, πειραματίζονται, θέλουν να δουν πόσο μπορούν να το τραβήξουν μέχρι να τους πουν ότι εκτίθενται». Το κατάπια αυτό, το άφησα να περάσει, κυρίως επειδή υπήρχε ένα "Losing Touch" και ένα "Dustland Fairytale", και δεν έδωσα σημασία στο ατόπημα. Μετά όμως έσκασε και το σόλο δισκάκι του Flowers. Εκεί πάλι είπα στον εαυτό μου «ευτυχώς, θα το βγάλει από το σύστημα του το ρετρό ψηλοφωνητιλίκι και τον χαμό Κυρίου στο συνθομάζεμα, και θα μας γυρίσει πίσω με κιθάρες και φανφάρες». Ατύχησες φίλος. Όχι μόνο δεν γύρισε πίσω ανανεωμένος, άλλα στις βαλίτσες του κουβάλησε ό,τι μάζεψε τα τελευταία χρόνια αυτά από τα μοναχικά του ταξίδια -που δεν ήταν τίποτε άλλο από ανεμπνεύσεις και μελωδίες νερομπούλι- και μας τα πέταξε όλα στα μούτρα με την επωνυμία "Battle Born".
Η μπάντα αυτή είχε τα πάντα να προσφέρει και δυστυχώς η φθίνουσα πορεία της προσωπικά μου αφήνει μία πικρία μεγάλη, παρόλο που κάπως κατάφεραν και έχουν αναδειχθεί σε τιτάνιο μοντέρνο όνομα. Η εύκολη λύση, που δεν είναι άλλη από την αναίσχυντη τοποθέτηση μίας ατμοσφαιρίζουσας synthογραμμής σε κάθε τους κομμάτι, το οποίο μετά θα κριθεί αν γίνει χιτάκι ανάλογα με το αν θα πατήσει σωστά ο Flowers και το πόσο ψηλά θα πάει τα φωνητικά, έχει κουράσει αφάνταστα. Τα κάνατε το 2008, τέσσερα χρόνια ήταν θαρρώ αρκετά ώστε να βγει κάτι καλύτερο από αυτά τα δώδεκα κομμάτια. Ειρωνικό είναι επίσης πώς κατάφεραν και έβγαλαν ένα σύνολο τόσο -εκνευριστικά- ομογενές, όταν την παραγωγή του δίσκου ανέλαβαν πέντε (!) διαφορετικά άτομα.
Ψάχνοντας να βρω σημεία να κρατηθώ από τον δίσκο, αν εξαιρέσουμε το συμπαθητικό single "Runaways" -που κυρίως λόγω επανάληψης το 'χω συμπαθήσει-, κατάφερε να ξεχωρίσει το "Matter Of Time" που έχει μία αχνή υποψία ενδιαφέρουσας κιθαροδουλειάς και το "Deadlines And Commitments" που, αντιθέτως με τον υπόλοιπο δίσκο, κρύβει κάποιες πραγματικά ευφάνταστες και εντυπωσιακές φωνητικές γραμμές και μελωδίες. Κατα τ' άλλα, δεν θα μου φανεί παράξενο αν δεν ξανακούσω ποτέ μου αυτόν τον δίσκο, πράγμα που δεν ισχύει για το "Day & Age" που δείχνει μονάχα ότι καλός λίγος πειραματισμός με τον ήχο σου, αλλά όταν του αλλάζεις τον αδόξαστο και το κουράζεις, δεν πας πουθενά.
Κρίμα, ίσως την επόμενη φορά.
Η μπάντα αυτή είχε τα πάντα να προσφέρει και δυστυχώς η φθίνουσα πορεία της προσωπικά μου αφήνει μία πικρία μεγάλη, παρόλο που κάπως κατάφεραν και έχουν αναδειχθεί σε τιτάνιο μοντέρνο όνομα. Η εύκολη λύση, που δεν είναι άλλη από την αναίσχυντη τοποθέτηση μίας ατμοσφαιρίζουσας synthογραμμής σε κάθε τους κομμάτι, το οποίο μετά θα κριθεί αν γίνει χιτάκι ανάλογα με το αν θα πατήσει σωστά ο Flowers και το πόσο ψηλά θα πάει τα φωνητικά, έχει κουράσει αφάνταστα. Τα κάνατε το 2008, τέσσερα χρόνια ήταν θαρρώ αρκετά ώστε να βγει κάτι καλύτερο από αυτά τα δώδεκα κομμάτια. Ειρωνικό είναι επίσης πώς κατάφεραν και έβγαλαν ένα σύνολο τόσο -εκνευριστικά- ομογενές, όταν την παραγωγή του δίσκου ανέλαβαν πέντε (!) διαφορετικά άτομα.
Ψάχνοντας να βρω σημεία να κρατηθώ από τον δίσκο, αν εξαιρέσουμε το συμπαθητικό single "Runaways" -που κυρίως λόγω επανάληψης το 'χω συμπαθήσει-, κατάφερε να ξεχωρίσει το "Matter Of Time" που έχει μία αχνή υποψία ενδιαφέρουσας κιθαροδουλειάς και το "Deadlines And Commitments" που, αντιθέτως με τον υπόλοιπο δίσκο, κρύβει κάποιες πραγματικά ευφάνταστες και εντυπωσιακές φωνητικές γραμμές και μελωδίες. Κατα τ' άλλα, δεν θα μου φανεί παράξενο αν δεν ξανακούσω ποτέ μου αυτόν τον δίσκο, πράγμα που δεν ισχύει για το "Day & Age" που δείχνει μονάχα ότι καλός λίγος πειραματισμός με τον ήχο σου, αλλά όταν του αλλάζεις τον αδόξαστο και το κουράζεις, δεν πας πουθενά.
Κρίμα, ίσως την επόμενη φορά.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
