The Go! Team

Ξέρεις τι είναι τα double dutch vocals; Το blaxploitation; Πώς να νικήσεις σε battle jam με samples από τηλεοπτικές σειρές των '80s; Πιστεύεις πως το hip-hop ταιριάζει στη μουσική των Sonic Youth; To Bollywood στη jazz; Τα manga στην electronica; Όχι, δεν κάπνισα κάτι περίεργο και σου κάνω αυτά τα παλαβά ερωτήματα. Απλά τελείωσα άλλη μία ακρόαση του "Rolling Blackouts" των Βρετανών The Go! Team, που μου έδωσε απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, τα οποία ποτέ δε με απασχόλησαν.

Πιθανότατα τους ακούς για πρώτη φορά, η αλήθεια όμως είναι πως η μπάντα αυτή από το Brighton δεν είναι καινούργια. Έχει ήδη μια ιστορία 7 περίπου χρόνων και αυτός είναι ο τρίτος δίσκος της. Ήδη από το ντεμπούτο τους είχαν αναπτύξει ένα ξεχωριστό μουσικό στυλ, που ανακάτευε double dutch vocals (κάτι παρόμοιο με τα «κορακίστικα» για τους Βρετανούς), το blaxploitation (το κίνημα για την περηφάνια των African Americans των Η.Π.Α. στα '70s), hip-hop, electronica, jazz και πολλά samples από Bollywood. Η παραγωγή τους ήταν αρκετά lo-fi και προσπαθούσαν στις studio εκτελέσεις των κομματιών να περνούν όσο το δυνατόν περισσότερο την ενέργεια που είχαν επί σκηνής.

Στο "Rolling Blackouts" συνεχίζουν να σερβίρουν το ίδιο φαγητό, αλλά με ελαφρώς παραλλαγμένη συνταγή. Για παράδειγμα, τα Bollywood samples δίνουν τη θέση τους σε jingles από πετυχημένες '80s τηλεοπτικές σειρές και νέοι punk καλλιτέχνες συνεργάστηκαν με το συγκρότημα, δίνοντας στα φωνητικά κάτι παραπάνω από τα battle jams της τραγουδίστριας τους. Ήχοι προσεκτικά επιλεγμένοι ένας-ένας για τις ώρες που έχουμε περάσει παλιότερα ακούγοντας τους έχουν παρεισφρήσει στα κομμάτια τους. Από το "Secretary Song", που θα μπορούσε να είναι το intro theme για ένα manga των '90s, μέχρι το "Yosemite Theme", που άνετα άνοιγε σαπουνόπερα στα '80s.

Το πρόβλημα με τους The Go! Team είναι πως είναι τόσο ανέμελα και χαρούμενα παρτιάρηδες, που δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις αν τους θεωρείς ανέκδοτο ή μια πολύ δημιουργική και πρωτότυπη pop μπάντα. Στο "Rolling Blackouts" θα βρεις αρκετά κομμάτια που θα τα συμπαθήσεις, δύσκολα όμως θα βρεις κάποιο που θα το αγαπήσεις και θα κολλήσεις μαζί του. Ακόμη χειρότερα, η εμπειρία του να ακούσεις σερί όλα τα τραγούδια του δίσκου είναι μάλλον επίπονη. Όσες φορές το προσπάθησα, η lo-fi παραγωγή του δίσκου μετέτρεψε τους χαρωπούς συνδυασμούς τους σε έναν ενοχλητικό και ζαλιστικό σαματά, που μετέτρεπε την παλαβομάρα της μουσική τους σε ένα συνεχές βουητό.

Μετά από πολλές ακροάσεις καταλήγω πως το δίσκο δύσκολα θα τον ξεθάψω από τη δισκοθήκη μου στο μέλλον. Παρ' όλα αυτά, έχω έντονη την επιθυμία να τους δω να παίζουν live. Κάτι μου λέει πως όλα τα μειονεκτήματα του δίσκου θα είναι σε δεύτερη μοίρα στο live και θα μου προσφέρουν μια πολύ κεφάτη συναυλιακή εμπειρία. Και τότε ποιος ξέρει; Ίσως μετά από ένα πολύ καλό live να μου δώσουν το λόγο που χρειάζομαι για να ξεθάψω το "Rolling Blackouts". Έως τότε όμως, καλώς θα σκονίζεται σε κάποια γωνιά.