The Crown

Είκοσι χρόνια γεμάτα death/thrash για την παρέα από τη Σουηδία, μία επαναηχογράφηση-ανέκδοτο του πλέον αναγνωρίσιμου δίσκου της το 2004 και στο καπάκι η απροσδόκητη διάλυση της. Οι Crown μπορεί να μη φιγούραραν ποτέ στα top ονόματα που έβγαλε η μεταλλομάνα πατρίδα τους, αλλά έχουν αναμφισβήτητα ένα πλούσιο ιστορικό από πίσω τους.

Μετράω φυσικά από την εποχή που ονομάζονταν Crown Of Thorns και αναγκάστηκαν να κοντύνουν το όνομα τους σε The Crown. Έξι δίσκους πρόλαβαν να μας χαρίσουν πριν τη διάλυση τους, αλλά έξι χρόνια μετά επιστρέφουν για να συνεχίσουν το έργο τους.

"Doomsday King" ονομάζεται, λοιπόν, ο καινούριος δίσκος της μπάντας και μοναδικός απών ο, συνήθης ύποπτος, Johan Lindstrand, ο οποίος υποθέτω συνεχίζει ακάθεκτος με τον κλώνο-παρωδία της original μπάντας του. Στο μικρόφωνο αυτή τη φορά ο Jonas Stålhammar (των Utumno και God Macabre για όσους παρακολουθούν παλιά σουηδικά death metal group) και εκεί έγκειται και το μεγαλύτερο μειονέκτημα ενός, τυπικού κατά τ' άλλα, The Crown album.

Για το στυλ που έχουν διαμορφώσει όλα αυτά τα χρόνια οι Σουηδοί, ο Lindstrand είναι ο ιδανικός άνθρωπος για τη δουλειά. Ο Tompa στο "Crowned Ιn Terror" τον αντικατέστησε κάτι παραπάνω από επάξια, ειδικά αν αναλογιστούμε και το ειδικό βάρος που κουβαλά το όνομα του. Ο Stålhammar, πάλι, ακούγεται αταίριαστος. Η φωνή του δε δένει και πολύ καλά στα thrashy κομμάτια της μπάντας και αυτά δυστυχώς είναι και η πλειοψηφία του "Doomsday King". Ή, πιο σωστά, η πλειοψηφία του υλικού τους. Στα πιο μελωδικά τραγούδια, από την άλλη, όπως είναι το "Desolation Domain" για παράδειγμα, το ύφος του κολλάει γάντι.

Προσπερνώντας αυτό το σημαντικό μειονέκτημα, στα καθαρά μουσικά θέματα έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο που δεν ξεφεύγει από τις φόρμες που μας έχει συνηθίσει το συγκρότημα. Δε μας εκπλήσσουν σε κανένα σημείο των 45 λεπτών που διαρκεί ο δίσκος και δε νομίζω να ενθουσιάσουν κιόλας κανέναν μ' αυτό το ψιλομελωδικό στυλάκι εν έτει 2010. Παραβλέποντας κάτι μικροδάνεια από Slayer (κυρίως), At The Gates και άλλους γνωστούς άγνωστους εδώ κι εκεί, καθώς και κάποιες επαναλήψεις από κομμάτι σε κομμάτι, ερχόμαστε να κρίνουμε τη συνολική εικόνα του "Doomsday King".

Έτσι όπως το βλέπω, πρόκειται για ένα απλά συμπαθητικό come back album, το οποίο πιο πολύ σαν αφορμή για περιοδείες θα χρησιμεύσει στους Crown, παρά σαν οτιδήποτε άλλο. Από την πλευρά του οπαδού, πάλι, προβλέπω γρήγορα να μαζεύει σκόνη σε κάποιο ράφι. Ευελπιστούμε σε κάτι καλύτερο μελλοντικά και ταχεία επιστροφή του Lindstrand πίσω απ' το μικρόφωνο. Όπως έκανε και το 2003 δηλαδή.