Symphony X

Underworld

Nuclear Blast (2015)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 09/07/2015
Μοντέρνα δουλειά που ρίχνει κλεφτές ματιές στο ένδοξο παρελθόν
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Πάνε κιόλας τέσσερα χρόνια από την κυκλοφορία του αμφιλεγόμενου "Iconoclast", που παγίωσε τη στροφή των Symphony X σε ένα πιο heavy και λιγότερο συμφωνικό ήχο. Με το "Underworld", σύμφωνα με τα λεγόμενα της μπάντας, η εξέλιξη του ήχου τους συνεχίζεται, ρίχνοντας όμως μερικές ματιές και στο παρελθόν, προσπαθώντας έτσι να επιτύχουν μια πιο σφαιρική προσέγγιση στη μουσική τους. Είναι άραγε όντως ένα πισωγύρισμα ή μια ένδειξη συνθετικής ωριμότητας; Πισωγύρισμα δεν είναι, γιατί σίγουρα οι εποχές του "The Divine Wings Of Tragedy" και "The Odyssey" έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, και η μετατόπιση της μπάντας προς πιο σκοτεινά μουσικά μονοπάτια δείχνει να ικανοποιεί τόσο μεγάλο μέρος του κοινού όσο και των ίδιων των μελών της μπάντας. Τώρα αν είναι συνθετική ωριμότητα, εξαρτάται από την οπτική που το βλέπει κανείς. Σίγουρα τα κομμάτια είναι καλοδουλεμένα και προσεγμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, ωστόσο δεν παύουν να μου αφήνουν την αίσθηση πως γράφτηκαν σε μεγάλο βαθμό με στόχο να συνεχίσουν την εμπορική επιτυχία του "Iconoclast".

Ο δίσκος ξεκινά με το πρωτότυπα (στον χώρο του prog) ονοματισμένο "Overture", κλασικό ορχηστρικό Symphony X με έντονα πλήκτρα, χορωδία και επική ατμόσφαιρα, που λειτουργεί σαν εισαγωγή στο πρώτο single του δίσκου, το "Nevermore". Ένα κυρίως power metal κομμάτι, με κοφτερές riffάρες από τον Michael Romeo, ενώ επιτέλους τα φωνητικά του Rusell Allen δεν περιορίζονται μόνο σε επιθετικό ύφος, αλλά ξεδιπλώνονται όμορφα και σε πιο καθαρές στιγμές όπως και στο μελωδικό ρεφρέν.

Το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου αποτελεί ένα από τα αγαπημένα του γράφοντος, καθώς έχει την σύγχρονη προσέγγιση της μπάντας, αλλά λίγο τα ενισχυμένα πλήκτρα, λίγο το πάντρεμα σκότους και φωτός στις μελωδίες και τα φωνητικά το καθιστούν μια σύνθεση που καταφέρνει να συνδυάσει τα καλύτερα στοιχεία του ήχου των Symphony X. Χωρίς και πάλι να πρωτοτυπεί ιδιαίτερα καταφέρνει να αφήσει μια ιδιαίτερα θετική εντύπωση. Εν συνεχεία το "Without You", με την Fates Warning εισαγωγή του, ακουστικές κιθάρες, έναν συγκλονιστικό Rusell Allen που ξεδιπλώνει την ομορφιά της φωνής του (ναι προτιμώ το καθαρό του ύφος σε σχέση με τα «tough guy vocals») και το πιάνο που γεμίζει το κομμάτι με μια νοσταλγική χροιά και φέρνει στο μυαλό τις παλιότερες δουλειές της μπάντας.

Δεν λείπουν και οι πιο αδιάφορες στιγμές στο άλμπουμ, όπως για παράδειγμα το "Kiss Of Fire", ένα σχεδόν στερεοτυπικό power metal κομμάτι που ναι μεν περιέχει κλασικά δυνατά riff και εντυπωσιακά σόλο, ωστόσο αφήνει την αίσθηση του filler, κυρίως λόγω της έλλειψης κάποιας ενδιαφέρουσας φωνητικής μελωδίας.

Κάποια κομμάτια ακόμη που ξεχωρίζουν είναι το "To Hell And Back" με την '80s εισαγωγή του και την κάπως ανορθόδοξη δομή, ενώ το "Swan Song" αποτελεί μια απο τις πιο συγκινητικές και ποικίλες συνθέσεις, με τα πλήκτρα του Michael Pinnella να πρωταγωνιστούν και να μας προσφέρουν μαγικές μελωδίες.

Θεματικά χωρίς το "Underworld" να είναι ένα καθαρά concept άλμπουμ, αντλεί έμπνευση από τη Θεία Κωμωδία του Δάντη και βασίζεται στην ιδέα του ότι κάποιος μπορεί να πάει μέχρι και στην κόλαση για αυτούς που νοιάζεται στη ζωή του. Όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο, αλλά εξυπηρετεί στο να υπάρχει μια ομοιογένεια στον δίσκο και ταιριάζει και με το σκοτεινό μουσικό ύφος που επικρατεί.

Στα τεχνικά ζητήματα του "Underworld", προφανώς όπως και στους τελευταίες δουλειές της μπάντας η παραγωγή είναι ιδιαίτερα καλή, με τα όργανα να διακρίνονται ξεκάθαρα, με τον απαραίτητο όγκο όπου αυτό χρειάζεται, ωστόσο σε κάποιες στιγμές η μόδα της υπερσυμπίεσης για χάρη της έντασης μπορεί να κουράσει τον ακροατή. Παικτικά φυσικά η μπάντα αποτελείται από δεξιοτέχνες και δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο από εντυπωσιακή αρτιότητα και μπόλικες στιγμές εντυπωσιασμού.

Μετά από τόσα χρόνια αναμονής λοιπόν, το "Underworld" αποτελεί μια αξιόλογη προσθήκη στη δισκογραφία των Symphony X, αφήνοντας όμως πίσω στιγμές μεγαλείου και πρωτοτυπίας και επικεντρώνεται στο πάντρεμα του παρόντος με το παρελθόν, μέσα από στιβαρό και μοντέρνο songwriting. Αξιοπρεπέστατη λοιπόν δουλειά που δυστυχώς όμως στη σύγχρονη εποχή δεν εντυπωσιάζει.
  • SHARE
  • TWEET