Δίχως αναστολές κάλεσμα Dream Theater προς nerds
Η κρυφή, μασονική σύνδεση του νέου τους δίσκου με τους Iron Maiden και τους Metallica
Δεν περιμένουμε κάποια cyberpunk mindfuck σύλληψη που θα μας τινάξει τα μυαλά στον αέρα, αυτό είναι βέβαιο. Όμως μιλάμε για διπλό δίσκο σε δύο πράξεις, με 35 κομμάτια και χαρακτήρες που θα αποκαλύπτονται σιγά-σιγά και χάρτες του φανταστικού αυτού κόσμου και minisite για να τα παρακολουθείς όλα αυτά… Για να το πούμε και λιμανίσια, πήρανε το wet dream του κάθε nerd και τσαλαβούτηξαν μέχρι τ’ αυτιά. Όλη η φουτουριστική καρακιτσαρία είναι μέσα κι εγώ, προσωπικά, ήδη ψήθηκα με τα χίλια, τι άλλο να ζητήσει κανείς; Δεν θα ντραπούμε κιόλας, κύριοι.
«Όταν μια μπάντα πάει να βαλτώσει μουσικά, υπάρχει πάντα μια φόρμουλα, στα πλαίσια της οποίας ό,τι γράψει θα προκύψει πέντε φορές καλύτερο»
Ενόσω το περιμένουμε, θα κάνω και μια αναδρομή στο Firefly αν μου βγει ο χρόνος –όχι το κομμάτι των Fates Warning ρε μπουνταλά, για την αδικοχαμένη σειρά του Joss Whedon μιλάω, που μου έφερε στο μυαλό η κίνηση εντυπωσιασμού των Dream Theater. Έχει έναν αέρα Firefly μπολιασμένου σε Battlestar Galactica …και με αυτές τις αναφορές, έχω φέρει κοντά μου τους αναγνώστες που θα ήθελα σήμερα!
Εν πάση περιπτώσει, γενικά μιλώντας, όταν μια μπάντα πάει να βαλτώσει μουσικά υπάρχει πάντα μια φόρμουλα στα πλαίσια της οποίας ό,τι γράψει θα προκύψει πέντε φορές καλύτερο. Το καταλαβαίνεις ήδη από την ανακοίνωση. Αν είσαι οι Dream Theater και γράψεις έναν δίσκο με 35 κομμάτια και κοσμοπλασία και ιστορία με ηρωικούς χαρακτήρες, ε ήδη έβαλες το πρώτο γκολ από τα αποδυτήρια.
«Αν είσαι οι Iron Maiden και στοχεύσεις σε συνθέσεις άνω των δέκα λεπτών με επικό συναίσθημα ξέρεις ότι έχεις πάρει ήδη τους δύο πρώτους πόντους»
Αν είσαι οι Iron Maiden και στοχεύσεις σε συνθέσεις άνω των δέκα λεπτών με επικό συναίσθημα, ξέρεις ότι έχεις πάρει ήδη τους δύο πρώτους πόντους και θα πάμε να ξεθάψουμε “The Rime Of The Ancient Mariner” και “Alexander The Great” πριν ακόμα βγει στα ράφια. Αν είσαι οι Metallica και μετά από loads, reloads, st. angers βγάλεις έναν δίσκο που σφύζει από metal και ιδέες από riffs το ένα μετά το άλλο, σαν να επιχειρείς να γυρίσεις στο “…And Justice For All”, ε ρε φίλε οι πιθανότητες για πατάτα εκμηδενίζονται. Παίζεις μπάλα από ένα επίπεδο και άνω.
Είναι κάποιες συνταγές που ξέρεις εκ των προτέρων ότι είναι σωστές. Μπορεί να τις κατηγορείς για τα κίνητρά τους, αλλά σε τελική ανάλυση είναι τίμιες και ευπρόσδεκτες. Ειδικά αν τις αντιπαραβάλλεις με τις ανοησίες της μόδας των sequels στον metal χώρο πριν κάμποσα χρόνια. Δεν ξεχνάμε τις κατ’ όνομα συνέχειες των “Land Of The Free”, “Keeper Of The Seven Keys”, “Operation: Mindcrime”, “Paradox” και τόσων ακόμα… Είτε κάποια από αυτά μας άρεσαν είτε όχι, επρόκειτο για κατάμουτρη καλλιτεχνική προσβολή, σαν να σου βάζουν δίσκο των King Crimson δώρο με την Espresso. Και μόνο ο ένας που θα κάνει στην άκρη το CD για να δει τα βυζιά του εξωφύλλου, this means war!
Ας μείνουμε, όμως, στο θέμα μας. Το να δημιουργήσεις κάτι βαρύγδουπο στα μονοπάτια που κατ’ εξοχήν ενθουσιάζεται το κοινό σου, μπορεί να αποτελέσει καλλιτεχνική ώθηση και δημιουργικό κίνητρο για έναν καλλιτέχνη. Δεν είναι ξεπούλημα. Είναι ένα στοίχημα με τον εαυτό σου. Και μετά το ομώνυμο “Dream Theater” που υποτίθεται ότι είναι ένα νέο ξεκίνημα για την μπάντα όπως μας είπαν, τότε αυτή η νέα ελπιδοφόρα μπάντα με το κάπως αδιάφορο «ντεμπούτο» μπορεί να μας επιφυλλάσσει κάτι πραγματικά δυνατό, 13 χρόνια μετά το “Train Of Thought”. Το πρώτο κομμάτι που μας έδωσαν στη δημοσιότητα δεν ειν’ κακό.
Footnotes
♠ Μιας που μαζευτήκατε εδώ στις υποσημειώσεις μου οι προγκμεταλλάδες, να σας εκμυστηρευτώ ότι παρά τις θετικές κριτικές που πήρε παγκοσμίως το φετινό Symphony X, εμένα ειλικρινά δεν μου μίλησε καθόλου. Ίσα-ίσα που ξεφούσκωσε. Και, υπόψιν, γουστάρω πάρα πολύ ακόμα και το “The Iconoclast” (για να μείνουμε στα των φουτουριστικών concept). Για πιο πίσω δε, μόνο προσκύνημα.
♠ Όπως κάθε δίσκος έχει το target group του, έτσι και κάθε άρθρο έχει το αντίστοιχο κοινό που απευθύνεται. Λόγου χάρη, με αφορμή την τεράστια επιτυχία της Adele –η οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν είναι rock όπως επληροφορήθην και έπεσα από τα σύννεφα!- είχαμε άρθρο περί (ή μάλλον κατά) streaming στο protagon.gr. Και ο αρθρογράφος έχει όλα τα σωστά επιχειρήματα του κόσμου, μόνο που δεν λαμβάνει υπόψιν τη σκοτεινή πλευρά της σελήνης: τους ακροατές που δεν ακούμε μόνο Adele και Scorpions και Kanye West. Εμείς οι καμένοι των 100 δίσκων το χρόνο τι θα απογίνουμε δίχως BandCamp και Spotify και SoundCloud; Πώς θα ξεδιαλέγουμε τι μας κάνει και τι όχι, εμείς οι που προκύψαμε τόσο ψωροπερήφανοι και δεν αφήνουμε να το κάνουν άλλοι για εμάς; Κάποιες ώρες αφ’ ότου είχα γράψει στην παλάμη μου αυτήν την υποσημείωση, ήρθε ο Father John Misty να με σιγοντάρει με post του στο Facebook: «Turns out people don't want to be able to listen to all the music in the world for free, they just want to be able to buy Adele records.».
♠ Και αφού είπαμε BandCamp, στα λαγούμια που έσκαψα αυτήν την εβδομάδα έπεσε στην αντίληψή μου αυτό το άγνωστο πραγματάκι. Ονομάζονται Fish Leg, είναι από το Las Vegas και διατείνονται πως αυτό που θα ακούσετε είναι TechnicalExperimentalWorldylikemusic με ακουστικές κιθάρες. Ενδιαφέρον.
