Sun Kil Moon

Η μισή αλήθεια είναι ότι είναι απαιτητικό το να ακούσεις ακόμα και τον καλύτερο δίσκο των Sun Kil Moon αδιάκοπα. Το αργό τέμπο, η μίνιμαλ ενορχήστρωση και η προσοχή που απαιτούν τα λόγια του Mark Kozelek το εξασφαλίζουν αυτό. Η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι ακόμα και στον χειρότερο δίσκο των Sun Kil Moon υπάρχουν τραγούδια που μπορεί και να είναι συγκλονιστικά. Το "Universal Themes" από αυτή την άποψη δεν αλλάζει και πολύ τα δεδομένα.

Αυτό που είναι καινούργιο είναι η επιμονή στις μεγάλης διάρκειας συνθέσεις, κάτι που δεν είναι πρωτόγνωρο για τη δισκογραφία τους, δεν έχει όμως επιχειρηθεί ποτέ σε ένα ολόκληρο άλμπουμ. Το μικρότερο κομμάτι στο "Universal Themes" είναι λίγο κάτω από επτά λεπτά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μέσα σε αυτά τα χρονικά όρια ο Mark Kozelek έχει το περιθώριο να αναπτύξει περισσότερα τα μουσικά του θέματα και αυτό είναι εν πολλοίς σωστό. Παρότι η βάση όλων των τραγουδιών του είναι μία ρυθμική ακουστική (συνήθως) κιθάρα, προσθέτει ενορχηστρωτικά τρυκ εδώ και εκεί, ενώ άλλες φορές το ίδιο το τραγούδι αλλάζει εντελώς και πηγαίνει σε ένα διαφορετικό μονοπάτι συνδέοντάς το με το προηγούμενο ουσιαστικά μόνο με τη συνέχεια της ιστορίας που διηγείται.

Και η αλήθεια είναι ότι είναι αδύνατον να μιλήσεις για οποιοδήποτε δίσκο τους χωρίς να σταθείς στους στίχους που αποτελούν εσκεμμένα το κέντρο των τραγουδιών, όπως εξάλλου μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς διαβάζοντας και μόνο τους τίτλους. Κινούμενος στα εξώτερα όρια της observational στιχουργικής, κάθε τραγούδι είναι σαν να αποτελεί απόσπασμα από το προσωπικό ημερολόγιο του Kozelek. Πάντοτε γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, περιγράφοντας λεπτομερώς διάφορες καθημερινές συνηθισμένες ή λιγότερο συνηθισμένες ιστορίες και με μία υπόνοια μελαγχολικής, φιλοσοφικής εσωστρέφειας κάνει τον ακροατή συμμέτοχο στην καθημερινότητα και τους προβληματισμούς του δημιουργού τους. Δεν λείπουν μάλιστα οι συνεχείς αναφορές στον ευρύτερο καλλιτεχνικό χώρο (κυρίως σε μουσικές και ταινίες) ως προσωπικά βιώματα, όπως για παράδειγμα η περιγραφή των συναισθημάτων του Kozelek την πρώτη φορά που άκουσε το "Tea For One" των Led Zeppelin.

Το ένα από τα δύο τραγούδια που έχουν τον ηλεκτρισμό και το ερμηνευτικό ύφος του Neil Young και των Crazy Horse, το "With A Sort Of Grace I Walked To The Bathroom To Cry" είναι το πρώτο που εντυπωσιάζει τόσο για την οργισμένη ορμή που βγάζει ο Kozelek όσο και γιατί, ε, δεν μπορείς να μην αγαπάς τον ήχο που θυμίζει τον Καναδό βετεράνο. Τα "Birds Of Films" και "Cry Me A River Williamsburg Sleeve Tattoo Blues" ακολουθούν κατά πόδας στα πιο γνώριμα ακουστικά μονοπάτια.

Το γεγονός ότι είναι και τα τρία προαναφερθέντα μαζεμένα στην αρχή του δίσκου δεν βοηθάει στο πρόβλημα της ροής που αναφέραμε εξαρχής. Ή μήπως είναι το αντίστροφο που συμβαίνει; Σε κάθε περίπτωση κάποιες στιγμές δεν μπορείς να μην νιώσεις ότι οι Sun Kil Moon εξάντλησαν τις φόρμες τους, κι ας μένεις μαζί τους ως το τέλος, αν μη τι άλλο για να δεις που θα καταλήξει η αφήγηση του τραγουδιού (συνήθως σε κάτι πολύ απλοϊκό αλλά παραδόξως ικανοποιητικό).