Εκεί που για 20 περίπου χρόνια και μετά την φυγή του από τους Manowar, o Ross The Boss αγνοούταν ουσιαστικά από το μεταλλικό στερέωμα, την τελευταία δεκαετία έχει επιστρέψει δυναμικά, με όχημα τόσο το προσωπικό του σχήμα, όσο και τους Death Dealer. Μετά από τέσσερα συνολικά metal άλμπουμ, που χωρίς να είναι άσχημα δεν τα λες και αξιομνημόνευτα, η επαναδραστηριοποίηση της προσωπικής μπάντας του αγέραστου και ακούραστου Αμερικανού κιθαρίστα σε συναυλιακό επίπεδο, με πολύ καλούς όρους εμπορικά και Manowar περιεχόμενο, έφερε φέτος νέο δίσκο υπό το όνομα Ross The Boss.
Σε σχέση με την μπάντα που εμφανίστηκε τον Μάιο του 2017 στο Up The Hammers Festival, παραμένουν ο αμφιλεγόμενος Marc Lopes στα φωνητικά και ο πολύς και πολυπράγμων Mike LePond στο μπάσο, ενώ τον Kenny "Rhino" Earl έχει αντικαταστήσει ο Steve Bolognese, παρότι στο "By Blood Sworn" τύμπανα έπαιξε ο φερέλπις Lance Barnewold. Υπεύθυνοι για την ζεστή, οργανική παραγωγή με τις προβλεπόμενες ατέλειές της είναι οι μάλλον άσημοι Jesse Cannon και Dean Rispler, ενώ το πολύ όμορφο εξώφυλλο υπογράφει ο Γάλλος Stan Decker.
Η αλήθεια είναι ότι στις πρώτες ακροάσεις η κρίση μου για τον δίσκο ήταν ιδιαίτερα αρνητική για δύο λόγους. Πρώτον, η ομοιότητα με τους Manowar σε αρκετά σημεία είναι ξεδιάντροπη, με αποκορύφωμα το εναρκτήριο και ομώνυμο "By Blood Sworn" που καθ' όλη την διάρκειά του κραυγάζει "Blood Of My Enemies". Δεύτερον και μάλλον σημαντικότερο, τα σχεδόν ακραία και άσχημα φωνητικά του Lopes σε αρκετά σημεία δεν ταιριάζουν επουδενί με τις classic metal ρίζες του Ross The Boss και του δίσκου, χαλώντας την διάθεση όποιου οπαδού θα μπορούσε να κάνει τα στραβά μάτια.
Ακούγοντας περισσότερες φορές το "By Blood Sworn", η αρχική ιδιαίτερα αρνητική κρίση μετριάστηκε, αντιλαμβανόμενος την αναμφισβήτητη εκτελεστική δεινότητα του Ross The Boss, αλλά και το ταλέντο που διαθέτει στον συνθετικό τομέα, όταν αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί και βγαίνει στην επιφάνεια. Κατά την γνώμη μου το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ καλύτερο αν ο αυθεντικός κιθαρίστας των Manowar δεν πίεζε τον εαυτό του στο να βγάλει φουλ metal γούστα και έμενε κυρίως στα hard 'n' heavy χωράφια που τα γνωρίζει καλύτερα απ' την παλάμη του.
Από έναν δίσκο που στηρίζεται με το ένα πόδι γερά στο hard 'n' heavy metal αλλά με το άλλο προσπαθεί απεγνωσμένα να πατήσει στα πιο σκληρά παρακλάδια, θα κρατήσω τα hard rock γούστα του "Among The Bones" και του "Devil's Day", τη σολάρα του "We Are The Night", κάμποση από την ατμόσφαιρα του "Faith Of The Fallen", την άποψη του "Fistful Of Hate" και λίγη από την αρρώστια του σπονδυλωτού "Lilith". Κατά τα άλλα, επειδή δυστυχώς ούτε είμαι ο Ross The Boss και ούτε πρόκειται ποτέ να γίνω, προτιμώ να ακούσω για χιλιοστή φορά ό,τι έκανε με τους Manowar.
