Melvins

Οι Melvins είναι από τους πρωτεργάτες του Sludge Metal (και όχι μόνο). Έχουνε κυκλοφορήσει δισκάρες και είναι μια από τις πλέον επιδραστικές μπάντες στον χώρο. Όταν έφτιαχναν το αξεπέραστο "Houdini" άλλοι ήταν ακόμα αγέννητοι. Ποιος άραγε θυμάται την απίθανη συναυλία στην τρύπα του Rodeo κάποτε; Ποιος ξεχνάει ότι οι Nirvana, οι Tool, οι Neurosis και οι Sonic Youth έχουν/είχαν πάντα να λένε τα καλύτερα για τον Buzz και την παρέα του;

Αν πάμε στην τελευταία δεκαετία βέβαια, μετά το υπέροχο "(A) Senile Animal" δηλαδή, δεν έχω ακούσει τίποτα απίθανο, εντυπωσιακό και άπιαστο από αυτούς. Αν και ασταμάτητοι και υπερεργατικοί, δεν έχουν κυκλοφορήσει κάτι που θα κάνει θόρυβο όσο παλιά. Με τη σειρά "Nude With Boots", "The Bride Screamed Murder", "Freak Puke", "Everybody Loves Sausages", "Tres Carbones", "Hold It In", "Basses Loaded" και "A Walk With Love & Death" αν και δεν έπεσαν ποτέ κάτω του αναμενόμενου, δεν κατάφεραν να κερδίσουν ή να πλησιάσουν τη μαγεία και την καινοτομία πολλών προκατόχων τους από το παρελθόν.

Αυτήν τη φορά ο δίσκος έγινε με δύο μπασίστες, ο ας πούμε βασικός Steven McDonald (Redd Kross, OFF!) και ο Jeff Pinkus των Butthole Surfers. Έχουμε ακούσει δύο στα τύμπανα, δυο στις κιθάρες, ήρθε η ώρα για ένα ακόμα πείραμα με δύο μπασίστες λοιπόν. Το κομμάτι "Stop Moving To Florida" είναι ένα μίγμα του "Stop" του James Gang και του "Moving To Florida" των Butthole Surfers . Επίσης υπάρχει μια αρκετά βαριά και ενδιαφέρουσα διασκευή για το "I Want To Hold Your Hand" των Beatles και μία εξαιρετικά βρόμικη του "Graveyard" (πάλι) των Butthole Surfers. Υπάρχουν δύο πολύ μικρά χρονικά κομμάτια, τα "Embrace The Rub" και "Break Bread" τα οποία αρκετά φωνακλάδικα θυμίζουν τα νιάτα της μπάντας. Το πρώτο αρκετά πιο punk και το δεύτερο σκονισμένο και τραχύ. Το "Don’t Forget To Breathe" αργό και βασανιστικό βγάζει μια ένωση grunge και blues η οποία είναι ειλικρινά αρκετά γοητευτική και φτάνει σε μια ψυχεδέλεια που μαγεύει. Το επόμενο "Flamboyant Duck" έχει ωραία alternative ιδέα και με την βοήθεια του banjo ακούγεται ακόμα πιο country, έως το τελευταίο λεπτό που οι κιθάρες βαραίνουν κάπως. Τίποτα ιδιαίτερο. Σε παρόμοιο ύφος και το "Prenup Butter". Περισσότερη σκόνη στις κιθάρες, εναλλακτικό και μοντέρνο stoner με βαρετό χτίσιμο και άχρωμο.

Ο δίσκος είναι καλός. Είναι ένα καλό ποτ-πουρί. Μέχρι εκεί. Όπως όλα τα παραπάνω άλμπουμ της τελευταίας δεκαετίας, κρατά σταθερές, ακολουθεί τους κανόνες που οι ίδιοι έχουν βάλει, παίζει με διάφορα είδη, αλλά δεν εντυπωσιάζει και δεν ξεπερνάει την καλή τους (αρχική) περίοδο. Σίγουρα και αυτό θα αρέσει σε οπαδούς. Σίγουρα έχει πολλές όμορφες στιγμές. Δεν θα μνημονευτεί όμως και δεν θα γίνει ποτέ κλασικός.

Bandcamp