Matt Duke

Συχνά, είναι δύσκολο να ορίσεις το ακριβές μουσικό στιλ του κάθε «singer / songwriter», πέραν αυτού του χαοτικού όρου. Δεν υπάρχουν αρκετές ταμπέλες, αφεντικό. Αν ο άνθρωπος δεν επιδοθεί σε εξόφθαλμες αντιγραφές, τότε πώς να βρεις τις συντεταγμένες του; Στη στοίβα των pop / rock συνθετοτραγουδιστών, ο Αμερικανός Matt Duke παλεύει να ξεχωρίσει, ως άλλος ένας οξυδερκής αχτένιστος Ken, με τον ενθουσιασμό ενός Luke Skywalker, ενώ οι Jedi του χώρου τον αγνοούν επίμονα.

Πολυμήχανος, από αυτούς που φτάνουν όλες τις θεμιτές νότες και τοποθετούν ορθά το υπερευαίσθητο falsetto, επιδιώκει το μέσο όρο μεταξύ John Mayer, Damien Rice και James Blunt, αποφεύγοντας ένδοξα την υπέρμετρη γυαλάδα του πρώτου, την υποτονική εσωστρέφεια του δεύτερου και το δακρύβρεχτο προφίλ του τρίτου. Η κεφάτη, γλυκιά, δομημένη pop, με μερικές -μάλλον άστοχες- στιχουργικές τσαχπινιές, πλάθει ένα συμπαθές και κινηματογραφικό τρίτο δισκογραφικό βήμα και το ονομάζει "Kingdom Underground". Το πρόβλημα είναι ότι ο νεαρός Matt δεν είναι αρκετά καταφερτζής και τα τραγούδια του δε γραπώνουν την προσοχή, όπως οφείλουν.

Μέσα σε μια λίμνη αίματος κείτεται σπαράζουσα η τεστοστερόνη. Παρά τις δυο-τρεις rock μικροεξάρσεις των συνθέσεων, το προϊόν αφορά εμφανώς μόνο γυναικείους δέκτες. Όμως, το «λίγο - πιο - περίπλοκο - από - όσο - χρειάζεται - για - να - το - παίξει- το - ραδιόφωνο» ταμπεραμέντο μάλλον δικαιολογεί το γεγονός ότι ο αξιοπρεπέστατος αυτός καλλιτέχνης χτίζει το βασίλειό του υπογείως, ακόμη.