Manowar

Οι Manowar ήταν ανέκαθεν ένα συγκρότημα που προκαλούσε ποικίλα και αντικρουόμενα σχόλια με κάθε του καινούριο δίσκο ή με κάθε εμφάνιση και συνέντευξη. Ήταν και είναι ένα συγκρότημα των άκρων. Οι οπαδοί τους τούς ακολουθούν παντού τυφλά και τούς λατρεύουν σα θεούς. Οι επικριτές τους τούς αποκαλούν «γραφικούς και ψωνισμένους». Το γεγονός αυτό από μόνο του καταδεικνύει τη δυσκολία του εγχειρήματος που έχω μπροστά μου. Να σχολιάσω, δηλαδή, την καινούρια τους δισκογραφική δουλειά. Από την άλλη, γνωρίζω ότι όσοι λατρεύουν τους Manowar έχουν ήδη λιώσει το CD στο cd-player, δεν περιμένουν να διαβάσουν αυτές εδώ τις γραμμές. Για τους φανατικούς τους οπαδούς, λοιπόν, το να περιμένουν δύο ολόκληρα χρόνια για το καινούριο άλμπουμ των βασιλιάδων -όπως αυτοαποκαλούνται- του heavy metal είναι φοβερό βασανιστήριο. Το διάστημα από το 2007 και το υπέροχο "Gods Of War" μέχρι το φθινόπωρο του 2009, που θα κυκλοφορήσει το "Hammer Of The Gods", είναι τεράστιο. Οι Manowar, γνωρίζοντας το γεγονός αυτό και έχοντας πάντα απεριόριστο σεβασμό στους οπαδούς τους, κυκλοφορούν ένα EP με τίτλο "Thunder In The Sky" για να πάρουμε μια πρώτη γεύση του τι μας περιμένει σε λίγους μήνες.

Μην περιμένετε αλλαγές. Οι Manowar είναι αυτοί που έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Έχουν αφήσει για τα καλά πίσω τους τα '80s και το επικό στυλ που είχαν τότε και έχουν γυρίσει από το "The Triumph Of Steel" και μετά σε πιο power metal φόρμες. Η στροφή τους αυτή απογοήτευσε πολλούς από τους θαυμαστές τους, άλλοι όμως τη βρήκαν πολύ ενδιαφέρουσα και αναγκαία. Αν κρίνουμε, λοιπόν, από το ορεκτικό, προετοιμαστείτε για ένα ακόμα καταπληκτικό άλμπουμ - στολίδι για τη δισκοθήκη σας... Το "Thunder In The Sky" είναι ένα μαγευτικό πρελούδιο για το κύριο μέρος, το οποίο πλέον αναμένουμε με ανυπομονησία.

Στο πρώτο από τα δύο CD έχουμε πέντε καινούρια τραγούδια και μία επανεκτέλεση του μεγαλειώδους "The Crown And The Ring". Ας πάρουμε όμως τα κομμάτια ένα-ένα με τη σειρά. Το "Thunder In The Sky" (De Maio/Logan) ξεκινάει και πραγματικά νομίζεις ότι βρίσκεσαι στη μέση μιας μεταλλικής καταιγίδας. Η επική γέφυρα στη μέση του τραγουδιού -σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος- σε αφήνει άναυδο. Η πώρωση συνεχίζεται στο "Let The Gods Decide" (De Maio/Logan). Κλασσικό Manowar! Το "Father" (De Maio) είναι μία μπαλάντα που αναδεικνύει τα υπέροχα μελωδικά φωνητικά του Adams. Μουσικά είναι το πιο αδύναμο κομμάτι του cd, αλλά τα φωνητικά σε κερδίζουν. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι στο δεύτερο CD υπάρχει αυτό το κομμάτι σε 16 διαφορετικές γλώσσες. Το αποτέλεσμα βέβαια δεν είναι και το καλύτερο, μιας και υπάρχουν εμφανέστατα προβλήματα στην μετάφραση αλλά και στην εκφορά των ελληνικών...

Σίγουρα μουσικά η επιλογή τους αυτή χαρακτηρίζεται ως αποτυχημένη. Σε μία τέτοια κίνηση όμως το τελευταίο που σε νοιάζει είναι η ποιότητα. Άλλωστε δεν ισχυρίστηκε ποτέ ο Adams ότι είναι πολύγλωσσος και ότι γνωρίζει άπταιστα να τραγουδά ακόμα και ιαπωνικούς στίχους. Αυτό που έχει σημασία εδώ είναι η αγάπη και ο σεβασμός που τρέφει το μεγάλο αυτό συγκρότημα στους οπαδούς του. Δεν είχαν καμιά ανάγκη οι Manowar να το κάνουν αυτό. Ούτε θα εξαρτηθούν οι πωλήσεις τους από αυτό το δεύτερο cd. Απλά είναι ο τρόπος τους, πιστεύω, για να πουν «ευχαριστούμε» σ' αυτούς που τόσα χρόνια τους στηρίζουν και τους εμπιστεύονται για την ψυχαγωγία τους.

Επανερχόμαστε, όμως, στο πρώτο CD. Μετά το "Father", λοιπόν, έχουμε το "Die With Honour" (De Maio), το οποίο σε μερικούς από εμάς είναι ήδη γνωστό από ένα σινγκλάκι που κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες. Άλλο ένα κλασσικό Manowar κομμάτι που διανθίζεται από επικά χορωδιακά φωνητικά. Άμεσο και ειλικρινές. Συνεχίζουμε με το "The Crown And The Ring". Ο απόλυτος Manowar ύμνος, το τραγούδι με το οποίο κλείνουν τις συναυλίες τους. Αν δε σου αρέσει, δε σου αρέσουν οι Manowar. Δεν έχεις συλλάβει τη φιλοσοφία τους. Είναι σίγουρα ένα τραγούδι ορισμός του ποιοτικού epic metal. Δεν καταλαβαίνω, πάντως, γιατί το αποκαλούν "Metal Version". Απλά του έχουν προσθέσει λίγη κιθάρα, τα τύμπανα είναι κάπως διαφορετικά σε ορισμένα σημεία και ο Eric το τραγουδά ξανά από την αρχή, χωρίς όμως να το αλλάζει ιδιαίτερα. Μάλλον ήθελαν να γεμίσουν το CD και βρήκαν μια βιαστική, θα έλεγα, λύση. Τελευταίο τραγούδι είναι το "God Or Man" (De Maio/Logan). Απλά έπος! Ο Karl εδώ τα δίνει όλα στην κιθάρα, ενώ σε κάποιο σημείο προς το τέλος μου θυμίζει και λίγο από Judas Priest. Πιστεύω ότι είναι μαζί με το πρώτο τα καλύτερα του EP.

Τώρα πάμε στους συντελεστές. Δε μπορώ να καταλάβω πώς τα καταφέρνει ο Eric Adams και ακούγεται καλύτερος σε κάθε δίσκο. Του λείπει ίσως η φρεσκάδα που είχε στα '80s, αλλά άλλη μια φορά μας αποδεικνύει γιατί θεωρείται ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές του ιδιώματος από φίλους και εχθρούς της μπάντας. Ο De Maio σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος μπασίστας στον κόσμο, αλλά φαίνεται κι εδώ ότι το μπάσο στους Manowar παίζει το ρόλο που παίζει η κιθάρα σε άλλα συγκροτήματα. Δεν κρατάει απλά τον ρυθμό. αλλά γεμίζει τα κομμάτια με μια απίστευτη δύναμη. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο Joey χρησιμοποιούσε 12χορδο και 8χορδο μπάσο πριν από 20 και βάλε χρόνια, ανοίγοντας το δρόμο για πολλούς μεταγενέστερους καλλιτέχνες που ήθελαν να πειραματιστούν με το όργανο. Όσο για τον Logan, νομίζω ότι αυτή είναι η καλύτερη στιγμή του με τους Manowar. Είχα καιρό να ακούσω την κιθάρα να παίζει τόσο σημαντικό ρόλο σε τραγούδια τους. Και δεν είναι μόνο τα έξοχα ριφάκια και τα σόλο του. Ακούστε κάτι φοβερά γεμίσματα στο "Thunder In The Sky" και θα καταλάβετε τι εννοώ. Τέλος, στα τύμπανα έχουμε εδώ τον Donnie Hamzik, τον θρυλικό ντράμερ από το "Battle Hymns". Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Πάντως στο επίσημο site τους ο Columbus αναφέρεται ως ντράμερ του συγκροτήματος. Έτσι κι αλλιώς, τα τύμπανα είναι όπως είναι πάντα σε δίσκους των Manowar. Σκέτοι δυναμίτες!

Τελευταίους αφήσαμε τους στίχους, που είναι όπως πάντα επικοί, και την κρυστάλλινη παραγωγή, χάρη στον ασύλληπτο και σε αυτόν τον τομέα De Maio. Για να κλείσουμε, θεωρώ το "Thunder In The Sky" ένα πολύ καλό προπομπό του LP που θα έρθει σε λίγους μήνες. Οι Manowarάδες και οι υπόλοιποι επικομεταλάδες θα καραγουστάρουν. Οι υπόλοιποι σίγουρα δε μπορείτε να τους κατηγορήσετε για έλλειψη ειλικρίνειας.