Katatonia

Σε μια περίοδο γρήγορης και διαρκούς κατανάλωσης, δεν βλέπεις πολύ συχνά μπάντες που ζουν από τη μουσική να παίρνουν τον χρόνο τους μεταξύ διαδοχικών κυκλοφοριών. Οι Katatonia τα τελευταία χρόνια έχουν ξεφύγει από το εμπορικά σύνηθες διετές πρόγραμμα δισκογραφικής παρουσίας. Το "Dead End Kings" κυκλοφόρησε το 2012, ενώ η ακουστική του διασκευή με το "Dethroned And Uncrowned" του 2013, έδωσε σε μας μια διαφορετική οπτική της μουσικής και στην μπάντα μια αφορμή να εξερευνήσει αυτήν την απαλότερη, αλλά εξίσου σκοτεινή πλευρά του ήχου της, τόσο στουντιακά όσο και σε ζωντανό περιβάλλον. Το live άλμπουμ "Sanctitude" από την ακουστική περιοδεία, μας έδωσε μερικά ακόμη κομμάτια αποτυπωμένα σε αυτήν τη μορφή. Ήταν μια ένδειξη της μετέπειτα πορείας της μπάντας; Αυτό καλούμαστε να ανακαλύψουμε με το "The Fall Of Hearts", ένα από τα μεγαλύτερα σε διάρκεια και πλέον περίπλοκα άλμπουμ της καριέρας των Katatonia.

Δεν σας κρύβω ότι με το που πήρα το promo στα (ψηφιακά) χέρια μου, ήμουν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος, εξάλλου οι Katatonia έχουν αποδείξει ξανά και ξανά πόσο δυνατή μουσική μπορούν να γράψουν και την ικανότητά τους να μας ταξιδέυουν με αυτήν τη γλυκιά τους μελαγχολία. Η πρώτη ακρόαση μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Πολλά απο τα κομμάτια έχουν αρκετά αντισυμβατικές δομές, ενώ και οι μελωδίες ξεφεύγουν μερικές φορές από το αναμενόμενο. Φυσικά με μια ακρόαση δεν γίνεται να βγουν συμπαγή συμπεράσματα, οπότε και το άλμπουμ «έλιωσε» αρκετές φορές.

Με τις αρκετές φορές, λοιπόν, βρήκα και τι είναι αυτό που με κράτησε από το να πω «άλλη μια δισκάρα». Η ροή των κομματιών. Κι εξηγούμαι. Από τα δώδεκα κομμάτια της βασικής έκδοσης, τα τρία που βρίσκονται στη μέση μου φαίνεται ότι ψάχνουν για ταυτότητα, αλλά δυσκολεύονται να τη βρουν. "Sanction", "Residual" και "Serac" δείχνουν να χάθηκαν λίγο στην αναζήτηση της προοδευτικής κατεύθυνσης της μπάντας, κι ενώ διαθέτουν κάποια ενδιαφέροντα riffs και μελωδίες, μοιάζουν να κυλάνε χωρίς προσανατολισμό.

Δεν θέλω να είμαι αρνητικός, γιατί ο δίσκος περιέχει μερικά από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει οι Katatonia, απλά θα σας πρότεινα να μην αποθαρρυνθείτε αν οι πρώτες ακροάσεις σας αφήσουν μουδιασμένους. Το ίδιο έπαθα κι εγώ. Η πρώτη γεύση που πήραμε με το "Old Hearts Fall" δεν είναι απόλυτα αντιπροσωπευτική του συνόλου, καθώς είναι από τα πιο πιασάρικα τραγούδια και αρκετά κοντά στο ύφος του "Dead End Kings". Το "Decima" που το ακολουθεί, μοιάζει σαν συνέχειά του καθώς έχει παρεμφερείς μελωδίες, είναι ένα αργόσυρτο κομμάτι με βάση τα πλήκτρα και την ακουστική κιθάρα ιδιαίτερα μελαγχολικό κι όμορφο. Το ξεκίνημα του άλμπουμ με τα "Takeover" και "Serein" δείχνει τις προθέσεις των Katatonia να πειραματιστούν, τόσο ρυθμικά όσο και μελωδικά, με το δεύτερο να έχει μεγάλες πιθανότητες να αποτελέσει το επόμενο single, αφού είναι αρκετά upbeat και κολλητικό.

Το ζουμί του άλμπουμ και η επίδειξη της ηχητικής εξέλιξης βρίσκεται στο δεύτερο μισό του δίσκου, όπου από το "Last Song Before The Fade" που μοιάζει με το πνευματικό τέκνο του "Day And Then The Shade" έως και το φοβερό "Passer" που κλείνει το δίσκο είναι μια αλληλουχία κομματιών που σε κάνουν να ψάχνεις άσκοπα για αδυναμίες, ενώ οι εναλλαγές μεταξύ δυναμικότητας και ατμοσφαιρικής προσέγγισης κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον. Το "Shifts" για παράδειγμα είναι ένα απαλό κομμάτι, αργόσυρτο γεμάτο συναίσθημα, με πλούσια ενορχήστρωση που προσδίδει πολλά επίπεδα σε μια φαινομενικά απλή μελωδία. Το "Pale Flag" φαντάζει να γράφτηκε κατά τη διάρκεια της ακουστικής περιοδείας, αφού η κιθάρα πρωταγωνιστεί, ενώ ο συνδυασμός με τα κρουστά αποτελεί κάτι αρκετά καινοτόμο και διαφορετικό σαν σύνολο, παραμένοντας όμως χαρακτηριστικά Katatonia. To κλείσιμο είναι το καλύτερο δυνατό, καθώς το "Passer" θεωρώ πως αποτελεί την πιο δυνατή σύνθεση του άλμπουμ, διέπεται από μια progressive αισθητική, ρυθμικές ακροβασίες, από τη μια με ακουστικές κιθάρες και πλήκτρα και από την άλλη με δυνατά riffs και τα ντραμς να παίρνουν φωτιά. Και σαν να μην έφτανε αυτό το ταξίδι, έρχεται μια κορύφωση από το πουθενά, με μια μελωδία τόσο μελαγχολική, που αφήνει μια αίσθηση ανεκπλήρωτου, σαν ένα καλοκαίρι που έφυγε κι από τη μια σε γέμισε αναμνήσεις και από την άλλη σε στενοχωρεί που πέρασε για πάντα.

Ανάμεικτα συναισθήματα, λοιπόν, σε έναν βαθμό, σταθερά εξαιρετική μουσική από την άλλη. Οι Katatonia δείχνουν ότι δεν μασάνε να πάνε τον ήχο τους λίγο παραπέρα, έστω και αν στραβοπατάνε στιγμιαία, έχουν μάθει να τρέχουν όμως τόσα χρόνια, που αυτό φαντάζει ασήμαντο. Και το "The Fall Of Hearts" είναι μια δουλειά πλήρης, με όμορφες και ταξιδιάρικες μουσικές, μελωδίες που μπαίνουν στο μυαλό και την καρδιά. Εάν κάποια (ελάχιστα) κομμάτια παραλείπονταν και άλλαζε λίγο η ροή στο πρώτο μισό του δίσκου, θα μιλούσαμε άνετα για αριστούργημα. Αλλά ένας πολύ καλός δίσκος που δεν είναι απόλυτα safe, αλλά δείχνει διάθεση για πειραματισμό κι εξέλιξη είναι το λιγότερο ικανοποιητικός. Ή μήπως όχι;