Katatonia

Dead End Kings

Peaceville (2012)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 20/08/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Στη ζωή είναι ωραίο να ξέρεις ότι υπάρχουν κάποιες σταθερές αξίες και για τους οπαδούς τους οι Katatonia είναι μια από αυτές. Δεν αποτελεί, λοιπόν, κανενός είδους έκπληξη που οι Σουηδοί με το "Dead End Kings" προσθέτουν ένα ακόμα εξαιρετικό άλμπουμ στη συλλογή τους.

Σε μια τόσο σταθερά ποιοτική πορεία είναι οι μικρές λεπτομέρειες και οι υποκειμενικοί παράγοντες που κάνουν την εκάστοτε κυκλοφορία να ξεχωρίζει στα αυτιά του κάθε ακροατή, σε σχέση με κάποια άλλη. Στην προκειμένη περίπτωση, θεωρώ το νέο άλμπουμ των Katatonia το καλύτερο άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει από την εποχή του "Viva Emptiness" και αυτό διότι μου δίνει την αίσθηση πως είναι ό,τι πιο κοντινό αισθητικά και ποιοτικά σε αυτό, σε σχέση με τα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει έκτοτε.

Αφενός, εδώ έχουμε έναν υποκειμενικό παράγοντα και συγκεκριμένα πως το "Viva Emptiness" είναι ο δίσκος με τον οποίο λάτρεψα τους Katatonia και παραμένει ο αγαπημένος μου ως σήμερα, αλλά από την άλλη είναι και μια σειρά επιπλέον στοιχείων που καθιστούν τόσο όμορφο του άκουσμα του νέου άλμπουμ. Έχει δοθεί ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στις μελωδίες από το "Night Is The New Day", διαθέτει μια από τις καλύτερες παραγωγές που έχουν επιτύχει, ενώ ειδικά στον τομέα των ενορχηστρώσεων η δουλειά που έχει γίνει είναι πολύ προσεγμένη, με τα πλήκτρα εν γένει και τη συχνή χρήση του πιάνου να ενδυναμώνουν πολύ τις συνθέσεις. Ο δε Jonas Renkse όσο πάει ωριμάζει, γράφοντας όλο και καλύτερες φωνητικές γραμμές.

Κυρίως, είναι οι συνθέσεις που εμπεριέχονται στο "Dead End Kings" και θα ήθελα να σταθώ ειδικότερα σε τέσσερεις εξ' αυτών. Αρχικά, το εναρκτήριο "The Parting" που στηρίζεται στα καθιερωμένα κοφτά riff και τις ιδιαίτερα δυναμικές φωνητικές γραμμές του άλμπουμ, αποτελεί την καλύτερη εισαγωγή που θα μπορούσε να έχει το άλμπουμ, ενώ το "The Racing Heart", που αποτελεί την αγαπημένη μου σύνθεση του άλμπουμ, θα μπορούσε -λόγω του κολλητικού του refrain- να χαρακτηριστεί και ως ένα μικρό "My Twin", ενώ είμαι σίγουρος πως θα αποτελέσει μελλοντικό single / video, καθώς στο τέλος του μαζί με την «πνιγμένη» φωνή, νιώθω πως βυθίζομαι κι εγώ. Παράλληλα, το βαλσάκι που παίζει στο πιάνο της εισαγωγής του "Leech" θα φέρει στο μυαλό λίγη από την αισθητική των Ulver και για κάποιο λόγο του "Perdition City" που επίσης τόσο λατρεύω, ενώ το "Undo You" αποτελεί άλλη μια ξεχωριστή, υποτονική και ιδιαίτερα μελωδική για τα μέτρα της μπάντας σύνθεση, με μια ακόμα ιδιαίτερη ερμηνεία.

Από εκεί και πέρα, η χαρακτηριστική «αποπνικτική» ομορφιά των Katatonia βρίσκεται σε τραγούδια όπως το "Hypnone" με το πολύ ωραίο riff ή στο πιο δυναμικό "Buildings", το οποίο ακούς ένα καλοκαιρινό βράδυ σε μια μισοάδεια πόλη και νιώθεις τα κτίρια να σε πνίγουν. Το "Dead Letters" που αποτέλεσε τον προπομπό του άλμπουμ έδωσε την λανθασμένη εντύπωση πως αυτός θα ήταν ο πιο Tool δίσκος της μπάντας, αλλά δεν παύει να μια πολύ δυνατή σύνθεση που κλείνει ιδανικά το άλμπουμ, ενώ το ντουέτο του Renkse με την τραγουδίστρια των The Gathering, Silje Wergeland, στο mid tempo "The One You Are Looking For Is Not Here" αποτελεί μια ιδιαίτερη προσθήκη, συνδράμοντας το δικό της διαφορετικό χρώμα στο συνολικό αποτέλεσμα.

Όταν είδα ότι υπάρχει τραγούδι με τον τίτλο "Ambitions" αρχικά θεώρησα πως ο Renkse κάνει χιούμορ, αλλά μετά σκέφτηκα πως μόνο άνθρωποι με φιλοδοξίες και δη χαμένες, μπορούν να αποδίδουν με τόση πειστικότητα την εσωστρέφεια και τον πεσιμισμό των όσων εκφράζει μέσω των στίχων του. Οι οποίοι στίχοι, ως συνήθως, χωρίς να βγάζουν άμεση νοηματική αλληλουχία, αφήνουν το στίγμα τους και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αισθητικής του συγκροτήματος. Εδώ, μιλάνε για τους «βασιλιάδες των αδιεξόδων», αυτούς δηλαδή που με τις ενσυνείδητες πράξεις τους οδήγησαν τους εαυτούς τους στα εν λόγω αδιέξοδα και τουλάχιστον πρέπει να νιώθουν την ικανοποίηση ότι στηρίχτηκαν στη δική τους βούληση. Για μια ακόμα φορά, τόσο οι στίχοι, όσο και οι ερμηνείες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της συνολικής αισθητικής, αποπνέοντας το γκρίζο / μαύρο χρώμα του εξωφύλλου.

Πέρασα πολλά καλοκαιρινά βράδια ακούγοντας το "Dead End Kings" και η συντροφιά του υπήρξε πολύτιμη, όπως πολύτιμη αναμένεται να αποτελέσει και τις αντίστοιχες νύχτες του χειμώνα που έρχεται, όταν και είμαι σίγουρος ότι θα το αναζητώ συχνά. Στη ζωή είναι πολλά αυτά που μας απογοητεύουν συνεχώς και οι Katatonia μπορεί να συγκαταλέγονται μεταξύ των καλύτερων για να τραγουδάνε για αυτές τις απογοητεύσεις, αλλά η ώρα που οι ίδιοι θα μας απογοητεύσουν δεν έφτασε ακόμα.

  • SHARE
  • TWEET