In The Woods

Η επαναδραστηριοποίηση των In The Woods και η κυκλοφορία του προπέρσινου "Pure" μετά από 18 χρόνιας σιωπής ήταν για εμένα κάτι σαν το Star Wars: Force Awakens. Λιποθυμική χαρά και ανεβασμένος στα δέντρα με δάκρυα, ευτυχίας και νοσταλγίας, ενώ ήξερα ότι μας πλασάρουν απλά την ίδια ιστορία που ξέρουμε και αγαπούμε, αλλά με πολύ καλύτερη παραγωγή. Ως εκ τούτου, εμφανίζομαι σαφώς πιο ψύχραιμος, μετρημένος και τζέντλεμαν με το "Cease The Day".

Αν θέλατε με το πέμπτο άλμπουμ των Νορβηγών στην εικοσιπεντάχρονη καριέρας τους να βρείτε ποιοτικό μελαγχολικό ατμοσφαιρικό metal, εμποτισμένο με μερικά διακριτικά black metal στοιχεία θα το βρείτε. Αν θέλατε να ακούσετε συνθέσεις που παραπέμπουν στo magnum opus τους, το "Omnio" θα μπορέσετε. Αν θέλατε να στραβοκοιτάξουν λίγο περισσότερο στις πρώτες του μέρες προς το "Heart Of Ages", προσθέτοντας λίγα παραπάνω black tremolos και ουρλιαχτά, οι ευχές σας εισακούσθηκαν.

Αν θέλατε να βρείτε κάτι να αντικαταστήσει στην καρδιά σας το "299.796km" ή το "I Am Your Flesh", ίσως να βρείτε λύτρωση στο "Still Yearning" ή στο "Strike Up With The Dawn". Αν θέλατε έναν δίσκο που τιμάει και διατηρεί την κληρονομιά των In The Woods και να διαθέτει μερικά εκπληκτικά τραγούδια όπως το επιθετικό "Substance Vortex" ή το "Respect My Solitude", το οποίο συνδυάζει τις πιο μελωδικές και γλυκανάλατες στιγμές τους με τις πιο black, ή κάτι με βαρύ και ασήκωτο groove που θυμίζει ταυτόχρονα The Rasmus και Εmperor, όπως το "Cloud Seeder" πετύχατε και πάλι διάνα.

Αν όμως θέλατε έναν δίσκο που πάει τους πρωτοπόρους In The Woods ένα βήμα παρακάτω, θα πέσετε σε φρεσκοβαμμένο τοίχο. Αν θέλατε να ακούσετε κάτι που να μην εξαργυρώνει ακόμα το "Omnio", αλλά να προσπαθεί να ξεπεράσει το "Strange In Stereo", χτυπάτε λάθος κουδούνι. Αν θέλατε κάτι που να μην αναμασά την ήδη μασημένη δυναμική του "Pure", ξαναπεράστε αργότερα. Αν θέλατε να μην ακούσετε ένα άκυρο ψευτό-live τραγούδι (βλ. "Transcending Yesterdays") με κατώτερη παραγωγή και μέτριο ήχο εμβόλιμο μέσα σε ένα καλό δίσκο, η μπριζόλα σας παραψήθηκε και τα παράπονα στον σεφ. Εξάλλου, τις ερασιτεχνικές live επιδόσεις τους δυστυχώς τις είδαμε και στην Αθήνα. Αν θέλατε βέβαια ο δίσκος, μετά από αυτό το άτοπο εγχείρημα, να έχει τουλάχιστον αντί για ένα ενδιαφέρον outro, μια κάλτσα ραμμένη στα όρθια με πιάνο που δεν έχει λόγω ύπαρξης και πιάνει τσάμπα χώρο, τότε ήρθατε στο κατάλληλο σημείο.

Ο δίσκος πληροί όλα τα προσόντα που αποζητούνται στο αμείλικτα απαιτητικό μουσικό παρόν και μπορεί να σταθεί στα πόδια του αυτόνομα, χωρίς να θεωρούμε ότι στηρίζεται στα δεκανίκια του παρελθόντος, ακόμα και αν λάβουμε υπόψη τα προαναφερθέντα πλημμελήματα που διαπράττει. Αλλά, ρε γαμώτο, αν το δεις μία φορά ως tribute των In The Woods στους εαυτούς τους, δεν μπορείς να το «ξε-δεις».