Empty Frame

Η μουσική πρόταση των Empty Frame, από τις πρώτες κιόλας μέρες της, παρουσίαζε πολλές δομικές κι αισθητικές ιδιαιτερότητες. Λίγο η πάντοτε καλαίσθητη, διακριτική μα συνάμα εμφατική χρήση οργάνων όπως το βιολί και το τσέλο, λίγο η εν γένει προσέγγιση τους να ενδίδουν στις πιο γκρίζες παρυφές του ψυχισμού, η αθηναϊκή μπάντα έχει καταφέρει να αποκτήσει το δικό της πιστό πυρήνα ακροατών, που την ακολουθεί σε κάθε ένα από τα ομολογουμένως πολύ ενδιαφέροντα καλλιτεχνικά της βήματα έως τώρα.

Οφείλω να παραδεχτώ πως, παρότι ημιμαθής μέχρι αρκετά πρόσφατα σχετικά με το συνολικό τους έργο, η περαιτέρω αναζήτηση του με έφερε ενώπιον πολλών κι ευχάριστων εκπλήξεων. Η άκρατα συναισθηματική τους φύση, παράλληλα με την ειλικρινή εναλλακτικότητα του χαρακτήρα τους φαίνεται να τους βγαίνει αυθόρμητα, ενώ οι συνεργασίες τους δείχνουν μια μπάντα επιλεκτική, η οποία μοιάζει να προτιμά να υπηρετήσει πρώτα και κύρια τις ανάγκες και τα «θέλω» της Τέχνης της, παρά να κυνηγήσει βεβιασμένα μια μεγαλύτερη προβολή.

Σε ετούτο εδώ το εγχείρημα, τους συναντάμε να αναπαράγουν σε στουντιακές συνθήκες ζωντανής ηχογράφησης, το μουσικό θέμα που συνέθεσαν για την οπτικοακουστική παράσταση "Hands/Χέρια", η οποία πραγματοποιήθηκε σε περιορισμένες εμφανίσεις στο θέατρο Olvio, τον Ιούνιο του 2015. Σε συνεργασία με τη χορευτική ομάδα Still Pilgrim Paradox, οι Empty Frame συνέβαλαν ισόποσα σε μια αρκετά απαιτητική καλλιτεχνική δράση, «ντύνοντας» τις χορογραφίες των συνεργατών τους με ήχους κι ατμόσφαιρες που περιορίζονται από την κατηγοριοποίηση τους μονάχα υπό την ταμπέλα του alternative rock.

Βέβαια, ας μη θεωρηθεί πως το "Hands/Χέρια" προϋποθέτει να έχει δει κανείς την παράσταση για να το κατανοήσει στην ολότητα του. Αυτόφωτο ως είναι, διατηρεί τη σαουντρακική φύση του (όντας αυστηρώς instrumental), ξεδιπλώνοντας ταυτοχρόνως τις αρετές του ως ένα απαιτητικό δημιούργημα της εκλεπτυσμένης, ουσιωδώς προοδευτικής οπτικής του ευρύτερου σκληρού ήχου. Οι απάνεμες, κλασσικές προοπτικές που ξανοίγονται μέσω της χρήσης του πιάνου εξισορροπούν την κυκλοθυμική διάθεση του βιολιού και του τσέλου, ενώ τα «συμβατικά» rock όργανα χτίζουν εύθραυστους ηχοτόπους σχιζοειδούς post-rock αισθητικής.

Ιδιαιτέρως τις πιο βραδινές ώρες, το νέο πόνημα των Empty Frame αποτελεί μια πρόταση που δύσκολα θα απογοητεύσει, χαρίζοντας μας το ιδανικό μουσικό θέμα μιας νοητής παράστασης όπου το λευκό και το γκρίζο χορεύουν αγκαλιασμένα υπό το φως αλαφροΐσκιωτων κεριών.

Μπορείτε να το ακούσετε εδώ.