Dimmu Borgir

Πέρασαν κιόλας 4 χρόνια από την κυκλοφορία του "Death Cult Armageddon", ενός δίσκου που δεν εκτόξευσε (ούτε κι αυτός) τη μπάντα σε άλλo επίπεδo. Ίσως επειδή το μπαμ έγινε σχετικά νωρίς με το μεγαλειώδες "Enthrone Darkness Triumphant" και ήταν λίγο δύσκολο ν' ακολουθήσει κάτι εξίσου κορυφαίο. Όχι πως και οι επόμενοι δίσκοι δεν ήταν καλοί, απλά δεν είχαν το συστατικό εκείνο που θα τους έκανε μοναδικούς, διαχρονικούς αν θέλετε.

Το ότι έχουν φανατικούς θαυμαστές κι επικριτές σημαίνει θεωρητικά πως η μουσική τους μπορεί πολύ εύκολα να διχάσει. Είναι όμως όντως έτσι; Για να λάβετε κι εσείς μιαν απάντηση μην πατήσετε το play με την προδιάθεση του ότι θ' ακούσετε black, majestic metal, είτε ακόμα και mainstream black metal. Ακούστε το μέχρι τέλους, όχι μία, αλλά πολλές φορές και αναρωτηθείτε αν αυτό που ακούσατε σας άρεσε.

Ναι, η βάση τους δε μπορεί παρά να είναι το black metal, εμπλουτισμένο με λούπες / samples, και η ατμόσφαιρα του πέραν του δέοντος σκοτεινή με ύφος soundtrack. Σ' αυτό βοηθάει τα μέγιστα και η θεματολογία των στίχων (concept), οι οποίοι αφορούν σε έναν βοηθό ιερέα στο Μεσαίωνα, που κάνει μία στροφή 360 μοιρών στα "χριστιανικά" πιστεύω του, κατηγορείται για μετενσάρκωση του διαβόλου και οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην εξαγνίζουσα πυρά.

Η διαφοροποίηση με τα προηγούμενα άλμπουμ τους είναι στο ότι οι κιθάρες έχουν πλέον τον κύριο λόγο και όχι τα πλήκτρα και φυσικά η συμμετοχή του τεράστιου Hellhammer στα τύμπανα. Παρόλ' αυτά οι συνθέσεις παραμένουν πομπώδεις, τα riffs αναδύουν ένα majestic άρωμα και η άψογη ενορχήστρωση / παραγωγή προσδίδει και λίγο θεατρικό χαρακτήρα στο όλο εγχείρημα. Η επιθετικότητα είναι έκδηλη και στα 43 λεπτά (επιτέλους ρε σεις), ενώ τα επικά φωνητικά του Vortex, αν και λίγα, αποσπούν τις καλύτερες των εντυπώσεων.

Όλοι οι επικριτές τους θα ήταν χαρούμενοι εάν συνέθεταν έναν τέτοιο δίσκο -το "The Fallen Arises" θα το ζήλευε ακόμα και η Καραΐνδρου- και η μπάντα ακούγεται σε μεγάλα αναγεννημένα κέφια. Highlight η πλήρης αντιδιαστολή εισαγωγής / επιλόγου, όπου ο εμβατηριακός σκοπός καταλήγει στον ήχο φωτιάς / καψίματος. Α ρε παπαδοπαίδι τι σου έμελλε να πάθεις...

Με το "Enthrone Darkness Triumphant" μας έδειξαν το δρόμο προς το σκοτεινό τους κάστρο, με το "In Sorte Diaboli" μας άνοιξαν διάπλατα τις πύλες του και το αν θα τις διαβείτε είναι πλέον καθαρά δική σας επιλογή. Εγώ πάντως καλού κακού κουβαλάω και κανα κοντομάνικο μαζί μου... Κάτι μου λέει ότι θα ζεματάει εκεί μέσα...