Delain

Ανάμεσα στην πληθώρα των συγκροτημάτων με συμφωνικά στοιχεία και γυναικεία φωνητικά που εμφανίστηκαν την περασμένη δεκαετία, οι Delain είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Παρότι ξεκίνησαν ως studio project του Martijn Westerholt με ξεκάθαρα symphonic metal ήχο, σε σύντομο χρονικό διάστημα ο προσανατολισμός τους άλλαξε τελείως. Με την Charlotte Wessels να αναλαμβάνει σε μόνιμη βάση τα φωνητικά, οργανώθηκε ένα συναυλιακό line-up, ενώ ηχητικά έγινε στροφή σε περισσότερο εναλλακτικές rock φόρμες με συμφωνικό περιτύλιγμα.

Δισκογραφικά, το χαρακτηριστικότερο δείγμα του ήχου των Ολλανδών είναι αδιαμφισβήτητα το "We Are The Others", στο οποίο κατάφεραν να βρουν ισορροπία ανάμεσα στο τυπικό συμφωνικό metal του ντεμπούτου τους και στον πιο ευθύ ήχο του άνισου "April Rain", κλίνοντας περισσότερο προς το δεύτερο. Το "The Human Contradiction" που ακολούθησε, συνέχισε σε αντίστοιχο ύφος, δίνοντας περισσότερο όγκο στα heavy σημεία και περισσότερο catchiness στα μελωδικά. Σίγουρα, μπορεί να μην είναι απαραίτητα ενδεικτικό ως προς την ποιότητα της μουσικής, αλλά το γεγονός ότι και οι δύο αυτοί δίσκοι έχουν βρεθεί μεταξύ άλλων στα charts του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γερμανίας και της Γαλλίας, κάτι έχει να πει.

Στο "Moonbathers" η πεντάδα, φαίνεται πως επηρεάστηκε από την επετειακή επανέκδοση του "Lucidity" και την εορταστική βραδιά που έχει ανακοινωθεί από καιρό. Χωρίς να ακούγονται επιτηδευμένα ή εκτός χρόνου, αρκετά στοιχεία από την πρώτη περίοδο της μπάντας επιστρέφουν στο προσκήνιο, χωρίς ωστόσο να παραβλέπεται το πιο πρόσφατο, εναλλακτικό ύφος. Το "Hands Of Gold" που ανοίγει το δίσκο, συνεχίζει ακριβώς από εκεί που άφησε το "The Tragedy Of The Commons" δύο χρόνια πριν· σε full-on symphonic mode, με την ορχήστρα να βρίσκεται στα ίδια περίπου επίπεδα με τις κιθάρες, οι φωνητικές γραμμές της Wessels  ξεχωρίζουν και η Alissa White-Gluz συμβάλει ξανά με τα growls της. Η τομή ανάμεσα στον παλιότερο και τον νεότερο ήχο επιτυγχάνεται ιδανικά στο "The Glory And The Scum", ένα από τα δυνατότερα σημεία του άλμπουμ, όπου οι εφτάχορδες έρχονται σε πρώτο πλάνο και η ορχήστρα ακολουθεί, έχοντας συμπληρωματικό ρόλο.

Στιχουργικά ο δίσκος στέκεται σε τουλάχιστον ικανοποιητικά επίπεδα, με αναφορές στην ανθρώπινη φύση, τη βία στις διάφορες μορφές της, αλλά και σε περισσότερο προσωπικά ζητήματα. Ανάμεσα στη θεματική γκριζάδα κομματιών όπως το πιασάρικο "Suckerpunch", το ιδιαίτερο "Chrysalis - The Last Breath" ξεχωρίζει και στέκεται ανάμεσα στις πιο σκοτεινές στιγμές της δισκογραφίας του συγκροτήματος. Από εκεί και πέρα δεν ξέρω κατά πόσο σχετίζεται με τον ερχομό της Merel Bechtold, αλλά συνολικά οι συνθέσεις έχουν μια περισσότερο heavy προσέγγιση. Αυτή αντικατοπτρίζεται χαρακτηριστικά στο upbeat κολλητικό "Fire With Fire", στο κιθαριστικό "Pendulum" με τα συναυλιακά περάσματα, και στο "Danse Macabre" που σε σημεία φωνητικά παραπέμπει σε Anneke. Η διασκευή στο "Scandal" των Queen, αν και αρκετά επίφοβη θεωρητικά, παραμένοντας σε μεγάλο βαθμό πιστή στο πρωτότυπο ακούγεται απόλυτα πετυχημένη.

Στηριζόμενο στις μελωδίες του Westerholt και τα εξαιρετικά φωνητικά της Wessels, το "Moonbathers" ακούγεται ως ένα πλήρες, καλοσχεδιασμένο σύνολο, κρατώντας τους πειραματισμούς σε ελάχιστο επίπεδο. Είναι αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι η μπάντα κατάφερε να επαναφέρει στοιχεία από το παρελθόν της, χωρίς να ακούγεται ως πισωγύρισμα, καθώς επίσης και το ότι κάθε κομμάτι, από την αρχή μέχρι το πανέμορφο σιγοτραγουδιστό κλείσιμο του "The Monarch", έχει λόγο ύπαρξης και δένει στην ροή του δίσκου. Μπορεί να μην έχουν το stage-show των Within Temptation ή το brand name των Epica, αλλά με κυκλοφορίες σαν αυτή, οι Delain δικαιωματικά αξίζουν μία θέση δίπλα στα μεγάλα ονόματα του είδους.