Dear Reader

Πίσω από το project που φέρνει κάτι από λογοτεχνική αφήγηση βρίσκεται η Cherilyn MacNeil, solo πλέον, μετά την αποχώρηση του μπασίστα Darryl Torr. Η Νοτιοαφρικανή καλλιτέχνιδα δεν είναι αυτό που θα λέγαμε καινούργια στον χώρο, μετράει ήδη οχτώ χρόνια δισκογραφικής καριέρας και οι προηγούμενες δουλειές της είχαν αποσπάσει θετικές κριτικές κατά γενική ομολογία. Γέννημα - θρέμμα της γεμάτης αντιθέσεις Νοτίου Αφρικής, μέλος της βερολινέζικης δισκογραφικής οικογένειας της City Slang και με ηχογραφήσεις κάπου στο Σαν Φρανσίσκο, το έργο της αγγίζει τον κοσμοπολιτισμό με μία λεπτεπίλεπτη αισθαντικότητα. Μετά από μία απουσία τεσσάρων ετών εμφανίζεται εκ νέου με το "Day Fever" και πολλές ιστορίες να διηγηθεί.

Χωρίς τις πολιτικές δηλώσεις των προηγούμενων δίσκων, εδώ η MacNeil εστιάζει σε αυτά τα καθημερινά περιστατικά που αφήνουν μία έντονη γεύση, η οποία, όμως, είναι αδύνατο να περιγραφεί, παρά μόνο ως μία στυφή υφή στη γλώσσα. Με τη συνδρομή της indie pop οι πιο ανεπαίσθητες εντυπώσεις μιας μέρας μπορούν να γίνουν τροφή για σκέψη μέσα σε μυθιστορηματικά ηχοτόπια που επιμελείται η καλλιτέχνιδα (με τον βιρτουόζο John Vanderslice να στέκεται πίσω από την κονσόλα), επιστρατεύοντας ορχηστρικά στοιχεία, πολυφωνικά μέρη, την αιθέρια φωνή της (που έχει ένα κάτι από τις παραδοσιακά σπουδαίες κυρίες Kate Bush και Florence Welch), κλασικά όργανα και τη folk ηρεμία.

Οι πλούσιες ενορχηστρώσεις αποπνέουν οικειότητα και γαλήνη, αποτελούν εξαιρετικό πλαίσιο ώστε να ξεδιπλωθεί η ευαισθησία του στιχουργικού κομματιού και σίγουρα θα σου αποκαλύψουν ακόμα περισσότερες χρωματιστές ψηφίδες, από αυτές του πανέμορφου εξωφύλλου, με κάθε ακρόαση. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο καλείσαι να ξεπεράσεις την προβλεψιμότητα των συνθέσεων και το κακό tracklisting. Είναι κρίμα ενδιαφέρουσες στιγμές, για παράδειγμα το "Nothing Melodious", να χάνονται μέσα σε πανομοιότυπες μελωδίες που αν και δεν είναι τρομερά πολύπλοκες, κουράζουν με τη μονοτονία τους και κάνουν τα σαραντα-κάτι λεπτά που διαρκεί ο δισκός να μοιάζουν πολύ περισσότερα. Μια ροή συνεκτική, μα τόσο επαναλαμβανόμενη, σε αναγκάζει συχνά πυκνά να ελέγχεις αν αυτό που ακούς είναι δεκαπεντάλεπτο κομμάτι κι άλλο τόσο να φλερτάρεις με την πλήξη και το pause.

Οι καλές προθέσεις και το τεράστιο μουσικό εύρος του "Day Fever" δίνουν στις αφηγήσεις της MacNeil το βήμα για να μετατραπούν σε μουσικά παραμυθάκια, παρόλη την αυτοαναφορικότητα και μελαγχολία που αποπνέεται σε κάποια σημεία. Και κάπου εδώ ξεχωρίζει το "Day Fever", αυτά τα πραγματάκια θα πάρεις δηλαδή, αφού μπορέσεις να προσπεράσεις τις εξαντλητικές ηχητικές επαναλήψεις: τη νέα προοπτική που δίνει στην καθημερινότητα, το ρουτίνιασμα, τους φόβους και σε εκείνα τα κολλήματα που ταλαιπωρούν συχνά πυκνά το μυαλό σου. Όλα αυτά τα κομμάτια, ακόμη κι αν δε μπορείς να τα ξεφορτωθείς, τουλάχιστον αποδέξου τα, αγκάλιασε τα και συνέχισε μαζί τους. Σίγουρα αυτό δεν ταιριάζει σε πολιτική σκέψη, ειδικά όταν το προηγούμενο άλμπουμ μιλούσε ανοιχτά για τις σκληρές μέρες του Απαρτχάιντ. Αν βέβαια αλλάξουν τα ανθρώπινα γρανάζια θα αλλάξει κι ολόκληρη η μηχανή. Υπό αυτό το πρίσμα μπορεί να θεωρηθεί και το "Day Fever" πολιτικό έργο, έτσι δεν είναι;