Opeth live σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, 03-04/03/12

Από τους Αντώνη Κονδύλη, Γιάννη Βόλκα, 06/03/2012 @ 12:28
04/03/12, Fuzz Club, Αθήνα

Την Κυριακή το βράδυ στο Fuzz είχαμε τη ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια ιδιαίτερα δημοφιλή μπάντα, που μας έκανε την τιμή να επισκεφθεί τη χώρα μας για μια ακόμη φορά. Το διαφορετικό σε σχέση με το παρελθόν είναι η δεδομένη πλέον επιθυμία των Opeth (μέσω του ύφους του "Heritage", αλλά και των δηλώσεων του Akerfeldt) για την οριστική στροφή τους σε πιο prog rock μονοπάτια. Αυτό θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος ότι θα απέτρεπε παλιούς φίλους τους να δώσουν το «παρών», αλλά η προσέλευση του κόσμου ήταν πολύ καλή.

Opeth

Χωρίς κάποια καθυστέρηση με βάση την προγραμματισμένη ώρα, οι Σουηδοί εμφανίστηκαν στη σκηνή και ξεκίνησαν το set με τα "The Devil's Orchard" και "I Feel The Dark" από το τελευταίο τους άλμπουμ, ενώ συνέχισαν με το "Face Of Melinda". Το πρώτο πράγμα που προσέχεις στους Opeth είναι η εξαιρετική μουσική τους κατάρτιση και, παρά το ότι το θεωρούμε δεδομένο, η δυνατότητά τους να αποδίδουν τα κομμάτια με ακρίβεια πάνω στη σκηνή. Είναι κάτι το οποίο αν μη τι άλλο κάποιες στιγμές εντυπωσιάζει. Ο ήχος ήταν σε γενικές γραμμές καλός και θα έλεγα βοηθούσε να αναδειχθούν οι ιδιαιτερότητες των συνθέσεών τους. Η συνέχεια περιελάμβανε το "Credence" από το μακρινό "My Arms, Your Hearse" αλλά και γενικότερα θέλησαν να μας προσφέρουν στιγμές από τα περισσότερα άλμπουμ τους. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν πολύ θερμή και εναρμονισμένη με το ύφος που παρουσίαζαν οι Σουηδοί μέχρι εκείνο το σημείο.

Opeth

Καθώς περνούσε η ώρα γινόταν σαφές ότι το set χωρίστηκε σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Το πρώτο μισό είχε ακουστικά σε ένα βαθμό κομμάτια, συνυφασμένα περισσότερο με το παρόν και πιθανότατα με το μέλλον της μπάντας, ενώ στη συνέχεια ο ήχος βάρυνε και είχαμε τη δυνατότητα να ακούσουμε κομμάτια του ύφους που οι Opeth έχουν δηλώσει ότι θα αφήσουν οριστικά. Έτσι, τις μαγευτικές στιγμές που μας προσέφεραν με το "To Rid The Disease" διαδέχθηκαν οι μεθυστικές μελωδίες του "Folklore", για να ακολουθήσει το σαρωτικό "Heir Apparent", η γλυκιά μελαγχολία του "The Drapery Falls" και να ολοκληρωθεί η εμφάνισή τους μέσα στις ομοβροντίες του "Deliverance". Σε όλη τη διάρκεια η απόδοσή τους ήταν σταθερά σε υψηλό επίπεδο και αισθανόσουν ότι δε θα χάσουν νότα, δείχνοντας ότι βρίσκονται σε πολύ καλή φόρμα και γενικότερα σε μια πολύ καλή περιόδο.

Opeth

Το set διήρκεσε σχεδόν δύο ώρες, χωρίς να υπολογίσουμε σε αυτό την ακατάσχετη φλυαρία του Akerfeldt. Ομιλητικότατος όπως πάντα, δεν ξέχασε να κάνει αναδρομή στο παρελθόν αναφορικά με τις αγαπημένες του heavy metal μπάντες, αρχικά, μετά το γυρίσαμε στο black metal, θυμηθήκαμε τον Dio, ευχηθήκαμε χρόνια πολλά στον ηχολήπτη και τον drummer, για τον οποίο μας προέτρεψε να πούμε και το happy birthday, και πολλά άλλα, τα οποία ξεχνάω αυτήν τη στιγμή. Θα έλεγα ότι είναι λίγο ενοχλητικό, αλλά αν το πάρεις στο χαβαλέ με την παρέα έχει την πλάκα του.

Opeth

Όπως προαναφέρθηκε, είναι σαφής η ροπή της μπάντας σε πιο progressive rock μονοπάτια. Ακόμα και τα κομμάτια που επιλέχθηκαν από παλαιότερους δίσκους έχουν λιγότερες απαιτήσεις σε growl φωνητικά. Προσωπικά, είναι κάτι το οποίο ούτε με εξέπληξε, ούτε με δυσαρέστησε, καθώς η στροφή που επιχειρούν οι Opeth τυγχάνει της πλήρους αποδοχής μου.  Ωστόσο, πρέπει να τονιστεί ότι τα πιο brutal φωνητικά, όποτε αυτά χρειάστηκαν, έχαναν σε δύναμη πιθανότατα γιατί ο ίδιος ο Akerfeldt δεν ενδιαφέρεται πλέον και άρα δε δίνει ιδιαίτερη βάση σε αυτό το στοιχείο.
 
Συνολικά θα έλεγα ότι είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε μια εξαιρετική συναυλία από μια μπάντα η οποία εξελίσσεται και τολμάει να διαμορφώσει τον ήχο της ανάλογα με τα «πιστεύω» και τις προτιμήσεις της. Θεωρώ δεδομένο ότι μπορούμε να περιμένουμε από αυτούς πολλές ακόμα καλές στιγμές στο μέλλον.

Αντώνης Κονδύλης



03/03/12, Block 33, Θεσσαλονίκη

Εδώ και περίσσοτερο από μια δεκαετία το ελληνικό κοινό καθώς και ο μουσικός τύπος στηρίζει τους Opeth θεωρώντας τους ένα από τα πιο αξιόλογα και ποιοτικά metal/prog rock συγκροτήματα. Η φετινή περιοδεία όμως είχε ξεχωριστό ενδιαφέρον μετά την κυκλοφορία ενός κορυφαίου δίσκου τόσο για τους ίδιους όσο και για το σύνολο των περσινών κυκλοφοριών. Με την σιγουριά βετεράνων πλέον, οι Σουηδοί δεν δυσκολεύτηκαν να μαζέψουν αρκετό κόσμο (για τα δεδομένα της εποχής) στο Block33. Με σχετικά ακριβό εισιτήριο, χωρίς support bands και μεγάλες δηλώσεις, με μοναδικό όπλο την μουσική τους κατάφεραν να δείξουν την αξία τους αλλά και να επιβεβαιώσουν για άλλη μια φορά την αγάπη που τρέφει το ελληνικό κοινό προς το πρόσωπό τους.

Opeth

Μιλώντας για τους Opeth του 2012 μιλάμε πιο ξεκάθαρα από ποτέ για τον Mikael Akerfeldt. O mainman των Σουηδών έχοντας στο πλευρό του μόνο τον Martin Mendez από του παλιότερους συνοδοιπόρους του κινεί εδώ και χρόνια μόνος του τα νήματα σχετικά με την μουσική κατεύθυνση του συγκροτήματος. Μετά την φυγή του κιθαρίστα Peter Lindgren όμως, μονοπωλεί το ενδιαφέρον τόσο στο studio όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις των Opeth. Ακριβώς αυτό συνέβη και στην συγκεκριμένη εμφάνιση τους. Είτε με τα φωνητικά του (καθαρά και brutal) που παραμένουν κορυφαία, είτε με το φλεγματικό χιούμορ του που θα ζήλευε όλη η Μεγάλη Βρετανία ο Akerfeldt έχει αποδεχτεί τον ρόλο του και δείχνει να το αντιμετωπίζει με χαρακτηριστική άνεση και χαλαρότητα. Από τα βέλη του δεν έδειχνε να γλυτώνει κανείς αφού διακωμώδησε τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος αλλά και πολύ πετυχημένα τον Joey DeMaio των Manowar.

Opeth

Θα ήταν άδικο όμως να υποτιμήσουμε τους υπόλοιπους σημερινούς Opeth αφού το κάθε μέλος έφερνε εις πέρας με απόλυτη επιτυχία τον ρόλο του διατηρώντας όμως μια σεμνότητα απέναντι στον “αρχηγό” του συγκροτήματος. Δεν έλειπαν τα σημεία που οι Mendez, Akesson, Axenrot και Svalberg έδειχναν σαν hard rock/metal συγκρότημα των 80's  με την έντονη σκηνική παρουσία τους αν και στο μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς άφηναν χώρο στον Akerfeldt να παρουσιάσει το έργο του.

Opeth

Μουσικά, η εμφάνιση των Opeth προχωρούσε με φυσική συνέχεια από τα progressive rock κομμάτια του “Heritage” στις μελωδικές συνθέσεις του παρελθόντος (Face Of Melinda, Credence, To Rid The Disease) ενω το “Slither” δίκαια αφιερώθηκε στον Ronnie James Dio. Στην συνέχεια ο ρυθμός ανέβαινε συστηματικά, τα brutal φωνητικά “μπήκαν το παιχνίδι” και οι Opeth ξαναμεταμορφώθηκαν σε metal μπάντα. Από το δεύτερο, heavy, μέρος αναμφίβολα ξεχώρισε το “The Drapery Falls” από το “Blackwater Park”, δίσκος που θα αποτελεί πάντα μέτρο σύγκρισης σε σχέση με την υπόλοιπη δισκογραφία των Σουηδών. Το “Deliverance” για encore μας έφερε στο τέλος ενός σχεδόν δίωρου σετ του οποίου την διάρκεια κανείς δεν αντιλήφθηκε.

Opeth

Θα ήταν άδικο να γκρινιάξει κανείς για επιλογή κομματιών ή για την έλλειψη κάποιου αφού η δομή των συνθέσεων των Opeth απαγορεύει τις πολλές αλλαγές στο setlist ενώ η διάρκεια των κομματιών, ειδικότερα των παλιότερων, δεν καθιστά δυνατό στο συγκρότημα να παίζει περισσότερα από 11-12 κομμάτια.

Οι Opeth μετά από δυο δεκαετίες συνεχίζουν δυναμικά να κερδίζουν νέους οπαδούς συντηρώντας όμως και έναν πυρήνα από παλιότερους. Αυτό που απομένει είναι να δούμε για πόσα ακόμα χρόνια το μυαλό του Mikael Akerfeldt θα καταφέρει να μας απασχολεί με τον ίδιο πετυχημένο τρόπο.

OpethSetlist:

The Devil's Orchard
I Feel The Dark
Face Of Melinda
Slither
Credence
To Rid The Disease
Folklore
Heir Apparent
The Grand Conjuration
The Drapery Falls
--------------------------
Deliverance

Γιάννης Βόλκας
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν




  • SHARE
  • TWEET