Maud The Moth

Τον 4ο αιώνα π.Χ., η λυρική ποιήτρια Ήριννα από την Τήλο, συνέθεσε το ποίημα Ηλακάτη. Το ποίημα ήταν αφιερωμένο στην παιδική της φίλη Βαυκίδα η οποία μόλις είχε παντρευτεί σε πολύ νεαρή ηλικία, «ανταλλάσσοντας» την ανεξαρτησία της για την ασφάλεια της κοινωνικής σύμβασης του γάμου. Η ηλακάτη (αλλιώς γνωστή ως ρόκα, distaff στα αγγλικά) λοιπόν γίνεται και εδώ - όπως και σε πολλές άλλες παραδόσεις - ένα μυστικό σύμβολο: απεικονίζει την αρετή και την ήρεμη δημιουργικότητα του έγγαμου βίου και αποκαλύπτει το σιωπηλό και συλλογικό γυναικείο τραύμα. Κι όπως η ρόκα συγκεντρώνει γύρω της το μαλλί που θα γνεθεί, το “The Distaff” της Ισπανίδας Amaya Lopez-Carromero (ή αλλιώς Maud the moth) συγκεντρώνει ιστορίες και τραύματα, και τα κάνει τραγούδια.

Από τα εξώφυλλα και της φωτογραφίες της Maud the moth γίνεται αντιληπτό πως το αισθητικό κομμάτι είναι πολύ καλά προσεγμένο, με μια ματιά που ακροβατεί ανάμεσα στο παραμύθι και τον πειραματισμό. Προφανώς και η μουσική μοιράζεται αντίστοιχες αρετές, κινούμενη σε ένα neoclassical πεδίο, με κύριο όχημα το πιάνο και την υπέροχη φωνή της Amaya. Θα βρει κανείς όμως και αρκετές πρακτικές παρμένες από experimental και ambient στυλ, όπως απολαύσαμε και στο υπέροχο “Bordando El Manto Terrestre” του 2023. Η κίνηση ματ έρχεται όμως από τον βασικό συνεργάτη της Maud the moth και παραγωγό Scott McLean (Ashenspire, healthyliving): έχοντας κάνει ντόρο στο underground τα προηγούμενα χρόνια, το team εδώ συνειδητοποιεί πως το σκληρό κοινό μπορεί να αγαπήσει την Maud the moth - την έχει ήδη αγκαλιάσει το Roadburn - άρα μερικές heavy κιθάρες εδώ κι εκεί προσθέτουν ένα ενδιαφέρον κι εξαιρετικά στρατηγικό doomy περίβλημα.

Στο κέντρο όμως της μουσικής εμπειρίας του “The Distaff” στέκεται ως βασικό συστατικό το δράμα. Οι ερμηνείες της Amaya είναι σπαρακτικές και καθηλωτικές σε όλα τα τραγούδια, διαθέτοντας έναν αιθέριο λυρισμό και μια darkwave αίσθηση. Το δεκάλεπτο “Despeñaperros” ξεχωρίζει ως το βασικό έπος του δίσκου, κάθε τραγούδι όμως έχει την δική του δυναμική και τις δικές του εκπλήξεις. Φερειπείν, η χορωδία του “Burial Of The Patriarchs” είναι στοιχειωτική, το (αγαπημένο μου) “A Temple By The River” φλερτάρει με την κινηματογραφική μουσική, η αρμονία των ακόρντων του “Exuvia” έχουν κάτι το jazzy. Κάθε τραγούδι μοιάζει σαν ένα μυστικό μουσικό κουτί.

Περισσότερο μεγαλοπρεπές παρά μελαγχολικό, το “The Distaff” χτίζει την δύναμη του πάνω στο βάθος της εμπειρίας που επιφυλάσσει στον ακροατή. Οι διαθέσεις του είναι σταθερές και ελαφρώς μονοδιάστατες, τα συναισθήματα όμως έχουν ένα πηγαίο βάθος. Με το cello και το βιολί να συνοδεύουν το πιάνο - μαζί με τις σποραδικές πινελιές από τύμπανα και κιθάρες - το άλμπουμ ηχεί σκοτεινό και αισθαντικό. Είναι ένα νυχτερινό κι αινιγματικό άκουσμα που απευθύνεται στην ψυχή και το υποσυνείδητο. Εκεί σμιλεύει τον εαυτό του σαν διαμάντι, πανέμορφο και άθραυστο. Θα κερδίσει τον ακροατή για το σύνολο της εμπειρίας και για την δύναμη της φαντασίας που το περικλείει κι όχι γιατί περιέχει easy listening υλικό.

Το πέμπτο άλμπουμ της Maud The Moth στέκεται ως το πλουσιότερο και πιο καλοφτιαγμένο της καριέρας της, ως τώρα. Είναι το άλμπουμ που οφείλει να την ανεβάσει επίπεδο στην συνείδηση ενός εκλεκτικού ακροατηρίου και να την φέρει πιο κοντά στο διαμέτρημα καλλιτεχνών όπως η Anna Von Hausswolff. Το “The Distaff” έχει αυτού του είδους την ποιότητα και την αλχημιστική μαγεία, κλείνοντας δε με ένα “Kwisatz Haderach”, αποκτάμε κι εμείς το δικαίωμα να δούμε την Amaya Lopez-Carromero ως μια μουσική bene gesserit και να λυγίσουμε κάτω από το ξόρκι της Φωνής.

Bandcamp