Cult Of Luna / The Old Wind

H Pelagic, μετά το split "Transcendental" των Mono με τους The Ocean, ετοίμασε άλλη μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δωδεκάιντση κυκλοφορία με δύο φανταστικές σουηδικές μπάντες.

Οι μάστορες τους είδους όσο αφορά την Ευρώπη, Cult Οf Luna, επέλεξαν να διασκευάσουν τους Amebix, την ιστορική βρετανική crust punk μπάντα από τα τέλη των '70s. To τραγούδι που καταλαμβάνει την πρώτη πλευρά του βινυλίου είναι το "Last Will And Testament" και έρχεται να μας θυμίσει πόσο μεγάλη μπάντα είναι και οι μεν και οι δε. Έχοντας να τους ακούσουμε περίπου τρία χρόνια, με τα  "Vertikal" και "Vertikal II", μας παρουσιάζουν μια διασκευή τόσο καλά δομημένη και τόσο δικιά τους που συναρπάζει. Τα φωνητικά βαθιά και αρκετά σκληρά, με μια πιο μοντέρνα δόση σε σχέση με αυτά των Βρετανών. Οι κιθάρες εξίσου βαθιές, έχοντας πάντα αυτόν τον ξεχωριστό ήχο που τους χαρακτηρίζει. Το κομμάτι δεν αλλάζει πολύ συνθετικά, αλλά το συγκρότημα καταφέρνει και του δίνει μια άλλη οπτική, μια πιο ατμοσφαιρική διάσταση και ένα ηχοτοπίο που του ταιριάζει γάντι, για να του αλλάξει την punk χροιά με μια πιο βαριά και σκληρή απόδοση. Μια διασκευή είναι πάντα δύσκολο εγχείρημα, αλλά εδώ η προσπάθεια αξίζει πολλά μπράβο.

Οι The Old Wind, οι οποίοι και αυτοί πριν τρία χρόνια κυκλοφορήσαν έναν εξαιρετικό δίσκο, ο οποίος εξέφραζε το παρελθόν και το μέλλον του μοντέρνου sludge metal ήχου στην Ευρώπη, σε αυτή την κυκλοφορία έχουν αναλάβει την δεύτερη πλευρά, με δύο ολοκαίνουργια κομμάτια τους. Φέτος, μαζί με τον εξαιρετικό Tomas Liljedahl στα ουρλιαχτά, είναι πάλι στις κιθάρες ο Niklas Quintana (Breach) και ο πολύς Robin Staps των The Ocean. Η μόνη αλλαγή είναι στο μπάσο που ανέλαβε ο Mattias Hagerstrand, αφού στα τύμπανα ακούμε πάλι τον Karl Daniel Liden. Στο "Wooden Scythe" οι φωνές μπορούν να σε καθοδηγήσουν πάνω σε νότες σταθερές, αργές και βαριές. Περισσότερες παραμορφώσεις και ένα πιο εναλλακτικά ακραίο ύφος, δίνει στο κομμάτι αυτό το μοντέρνο hardcore στυλ που το απελευθερώνει. Το δευτερο κομμάτι, "Daugthers Of Cleanse", είναι πιο μελωδικό, αλλά εξίσου ανήσυχο και βαρύ. Με ακανόνιστη ροή, αλλά όμορφα βαριά κρουστά και ένα άτυπο ρυθμό που προσπαθεί να ακολουθήσει την μελωδία. Θυμίζει πολλά κομμάτια του χώρου, καθώς εναλλάσσεται όπως ακριβός θα το έκαναν οι πατέρες του είδους. Αργό, σταθερά με ξεσκισμένα φωνητικά, κόβει και σταματάει απότομα για να ξαναπάρει φόρα και να σε τσακίσει βασανιστικά.

Ο τίτλος του δίσκου σημαίνει, στα σουηδικά, «ακατέργαστη ανησυχία». Έτσι νιώθεις ακούγοντας και τα τρία κομμάτια. Πιεσμένος και αγχωμένος,  από έναν ήχο ψυχρό και ωμό. Με αυτό το δείγμα, πώς να μην αναμένουμε με ανυπομονησία τις επόμενες ολοκληρωμένες δουλειές και των δύο συγκροτημάτων που, από ό,τι ξέρω, θα έχουν εκπλήξεις!

Το "Raangest" θα το βρείτε και σε πολύ όμορφα έγχρωμα βινύλια.