Bereft

Δεν ξέρω αν ισχύει ή αν είναι απλά ιδέα μου, αλλά νομίζω ότι φέτος είναι η χρονιά του death/doom. Μέχρι στιγμής έχουμε το συγκλονιστικό ντεμπούτο των Anhedonist, την επαναδραστηριοποίηση των Disembowelment ως Inverloch και την, επίσης, επαναδραστηριοποίηση των Unearthly Trance (μαζί με τον Tim Bagshaw των Ramesses) ως Serpentine Path. Σε αυτά έρχεται να προστεθεί και το ντεμπούτο των Bereft, το οποίο στην ουσία πρόκειται για project των Sacha Dunable (Intronaut, Graviton), Derek Donley (Graviton), Derek Rydquistare (ex-The Faceless) και Charles Elliott (Abysmal Dawn).

Καλως ήρθατε στο «Νεκροτομείο» ("Leichenhaus" στα γερμανικά) λοιπόν και όπως υποννοείται από το τον τίτλο, ο δίσκος μέσα από την κάθε πτυχή του, εξερευνά τον θάνατο και τον πόνο. Τα φανταστικά κιθαριστικά leads σε συνδυασμό με την καταθλιπτική ατμόσφαιρα αποτελούν τη βάση του ήχου τους και φέρνουν στο νου τους θεούς του funeral doom, Esoteric (αν και σαφέστατα πιο γρήγοροι οι Bereft) και χτίζουν πάνω σε αυτή τη βάση έναν ολόκληρο πύργο από σάπια και νευρικά sludge riffs, drone/noise ηχοστρώματα με ψυχεδελικές αναφορές, τελετουργικά, πένθιμα drums και μερικά από τα καλύτερα φωνητικά διά στόματος Charles Elliott.

Ο δίσκος αποτελείται από επτά κομμάτια, το ένα καλύτερο από το άλλο, δομημένα με προοδευτική αντίληψη, εμπλέκοντας σχεδόν κάθε παρακλάδι του ακραίου ήχου με ευφάνταστο τρόπο, δημιουργώντας παράλληλα μια άκρως καταθλιπτική ατμόσφαιρα. Άλλες φορές πάλι ακούγονται πιο θυμωμένοι, όπως στο "Cruel Mirage" με το γκρουβάτο μπάσο να έχει τον κεντρικό ρόλο και τα βάρβαρα riff να οδηγούν σε ένα sludge οργασμό.

Γενικά, στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου γίνονται αντιληπτές οι επιρροές από τις προσωπικές δουλειές των μελών του συγκροτήματος. Για παράδειγμα, τα περισσότερα κιθαριστικά μέρη -τα οποία έχει γράψει ο Dunable- θα θυμίσουν απόφευκτα Intronaut, αλλά αυτό που μένει τελικά και είναι εντυπωσιακό, είναι ο τρόπος που έδεσαν αυτές τις επιρρόες και τις διαφορετικές καταβολές του καθενός για να δημιουργήσουν ένα καταπληκτικό και ομοιογενές κράμα ανυπέρβλητου όγκου και ζοφερής αισθητικής.

Συμπερασματικά, εδώ έχουμε να κάνουμε με άλλο ένα μεγαλειώδες ντεμπούτο και ίσως την μεγαλύτερη έκπληξη της φετινής χρονιάς. Ένα λαβυρινθώδες αριστούργημα που αν και θέλει ακροάσεις για να αποκαλυφθεί το μεγαλείο του, στο τέλος αποζημιώνει με τον πλέον καθηλωτικό τρόπο.