Phosphorescent, Pelion Rivers @ Fuzz Club, 28/05/19

Καθώς η ώρα πλησίαζε 22:00 και το Fuzz δεν γέμιζε, πίστεψα πως λόγω της χαμηλής προσέλευσης του κοινού, η συναυλία δεν θα χαρακτηριστεί επιτυχημένη. Ευτυχώς διαψεύστηκα. Όσο η εμφάνιση του Phosphorescent πλησίαζε προς το τέλος, καταλάβαινε κανείς ότι είναι από αυτά τα live όπου ο κόσμος επικοινωνεί άμεσα με τον καλλιτέχνη μέσω ενός ιδιαίτερου κώδικα, αλλά και το κοινό μεταξύ του αποκτά μια  σιωπηλή, «μυστικιστική» σχέση.

Τη βραδιά άνοιξε ο Άγγελος Αϊβάζης, υπό το one-man project, Pelion Rivers. Μόνος του, με την κιθάρα του, παρουσίασε τραγούδια από το ομώνυμο digital album του, το οποίο μπορεί κάποιος να προμηθευτεί επίσης σε κασέτα, καθώς επίσης διασκεύασε το "Don't Think Twice, It's All Right" του Bob Dylan. Τα κομμάτια του θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν folk/blues, με fingerstyle παίξιμο ακουστικής κιθάρας. Μερικά ήταν αρκετά συναισθηματικά, τα περισσότερα ταξιδιάρικα, ενώ με αναφορές στον «Ξένο» του Καμύ, έγιναν περισσότερο κατανοητές οι επιρροές του καλλιτέχνη.

Στις 22:30 εμφανίστηκε στη σκηνή ο Matthew Houck ή αλλιώς Phosphorescent, με άλλους πέντε μουσικούς, ξεκινώντας την εμφάνιση με το  “Black Moon / Silver Waves”. Κύριο ρόλο στον ήχο έπαιξαν ο συνδυασμός του πιάνου με το organ, και ο αντίστοιχος των drums με τα λοιπά κρουστά-drum machines, ενώ παράλληλα ο Houck, ερμήνευσε τα κομμάτια με την ιδιαίτερη, επιτηδευμένα «φαλτσαριστή» φωνή του.  Ακούσαμε σχεδόν ολόκληρο τον τελευταίου δίσκο "C'est La Vie", καθώς επίσης κομμάτια από το σύνολο της δεκαπενταετούς δισκογραφίας του. Νομίζω όμως πως το κοινό μπήκε για τα καλά στο πνεύμα της συναυλίας όταν το "Nothing Was Stolen", απογειώθηκε με τα σόλο του πιάνο και του organ. Γενικά στις εκτελέσεις υπήρχαν '70s progressive στοιχεία, γεγονός που έγινε ιδιαίτερα εμφανές στο outro του "Around The Horn".

Πλησιάζοντας προς το τέλος δεν θα μπορούσε να λείψει το ένα και μοναδικό "Song For Zula". Ο frontman κατέβηκε από τη σκηνή, κοίταξε τον καθένα στα μάτια, αγκάλιασε πολλούς και όντας ένα με το κοινό, μοιράστηκε την μεγάλη του επιτυχία. Στο encore ο Houck εμφανίστηκε μόνος του για το κορυφαίο σημείο της συναυλίας, όταν το κοινό σεβάστηκε τον καλλιτέχνη και έκανε απόλυτη ησυχία, ώστε τα "C'est La Vie", "Wolves" και "My Dove, My Lamb" να αποδoθούν μέσα σε ένα κλίμα μυσταγωγικής τελετής. Ειδικά το "Wolves" ήταν εξαιρετικό. Ο Houck στον στίχο "To Wait Till Those Wolves Make Nice" ηχογραφούσε live διαφορετικούς τόνους της φωνής του και τους λούπαρε, δημιουργώντας μια πολυφωνική, ομιχλώδη ατμόσφαιρα, τόσο συγκινητική, όσο και καθηλωτική. Ύστερα από αυτά τα τρία κομμάτια, αστειευόμενος ότι δεν έχει κάπου αλλού να πάει, οπότε θα παίζει όλο το βράδυ, κάλεσε στη σκηνή τους ξεχασμένους υπόλοιπους μουσικούς ώστε να μας ανεβάσουν με το "New Birth In New England" και να κλείσουν την εμφάνιση με το "Right On/Ride On".

Φωτογραφίες: Μάνος Καλαφατέλης