Peter Hammill @ Κύτταρο, 14/11/10

18/11/2010 @ 12:37
«Δηλαδή θα έρθει κόσμος να ακούσει έναν τύπο μόνο του με ένα πιάνο ή μία κιθάρα;». Εύλογη η απορία των υπαλλήλων του Κυττάρου όσο ετοίμαζαν το χώρο. Και λέω ετοίμαζαν, γιατί μπροστά από τη σκηνή στήθηκαν κάμποσα τραπεζάκια που θα φιλοξενούσαν κάτι λιγότερο από τους μισούς, όπως αποδείχθηκε, θεατές, που, σε συνδυασμό με τους ορθίους, έδωσαν την εντύπωση ενός γεμάτου Κυττάρου. Σε οποιαδήποτε άλλη rock συναυλία θα είχα σοβαρές ενστάσεις, αλλά η συγκεκριμένη περίπτωση είναι από όπου και να την πιάσεις διαφορετική.

Η έννοια του rock είναι ούτως ή άλλως συγκεχυμένη ως προς το περιεχόμενό της, αλλά κάπου κοντά στα πιο μακρινά όριά της περιλαμβάνει τους ιδιαίτερους ρυθμούς του Peter Hammill, παιγμένους σε ένα γυαλιστερό πιάνο με ουρά. Η ατμόσφαιρα, λοιπόν, είχε έντονο το στοιχείο της μυσταγωγίας, της κατάνυξης αλλά και της λατρείας. Μία λατρεία που εκφράστηκε με παρατεταμένο και έντονο χειροκρότημα με το που ο λευκοντυμένος τραγουδοποιός εμφανίστηκε στη σκηνή. Αφού μας χαιρέτησε σεμνά, μία λογική που θα διατηρούσε σε όλη του την εμφάνιση, ακούμπησε τα δάχτυλά του στα ασπρόμαυρα πλήκτρα και ξεκίνησε ένα ταξίδι σε 40 χρόνια καριέρας με κάτι από το συγκρότημα που για χρόνια καθοδηγούσε. Οι μισοί αναγνώρισαν το τραγούδι, οι υπόλοιποι όχι, αλλά αυτό μικρή σημασία είχε. Η απόδοση του Hammill ήταν τέτοια, που σκόρπισε πηγαίο ενθουσιασμό.



Μη σκέφτεστε με όρους τραγουδιού, θα πρέπει να κινηθεί κανείς προς τη θεατρική παράσταση για να αντιληφθεί το βάθος της ερμηνείας του. Ξεσπάσματα και ψίθυροι, μπάσα και falsetto φωνητικά, όλα επιστρατεύονται στα τραγούδια του για να χρωματίσουν όπως πρέπει τους υπέροχους στίχους που διηγείται. Είναι τέτοιο το χάρισμα που έχει δοθεί σε αυτό τον άνθρωπο, που ακόμα και σε αυτή την ηλικία έχει τη δυνατότητα να ανταποκρίνεται και στα πιο απαιτητικά σημεία το λιγότερο αξιοπρεπώς. Ομολογουμένως, κάποιες φορές τα όρια που ακόμα και αυτός έχει γίνονται αισθητά και μετέπειτα ακροάσεις στο γνωστό video-site αποσπασμάτων της συναυλίας φανερώνουν ορισμένα προβληματάκια, αλλά πιστέψτε με, σε πραγματικό χρόνο όχι μόνο δεν ήταν αντιληπτά, αλλά δε μπορούσες παρά να θαυμάζεις αυτό που τα αυτιά σου σού μετέφεραν.



Αντίστοιχα και σε πλήρη αρμονία ήταν το παίξιμό του στο πιάνο αρχικά και την κιθάρα στη συνέχεια. Παίζοντας με τις δυναμικές, χτυπώντας μανιασμένα ή ντελικάτα πλήκτρα και χορδές, ενορχηστρώνοντας απλά τις συνθέσεις του, αναδείκνυε όλη τους τη μαγεία μέσα από απλές ή πιο περίπλοκες μελωδίες. Φυσικά, όταν είσαι μόνος στη σκηνή, πρέπει να έχεις τιθασεύσει τη σιωπή και να την έχεις εντάξει στο δημιούργημά σου και αυτό το έκανε καταπληκτικά ο Peter Hammill. Τόσο εντυπωσιακά μάλιστα, που ο κόσμος, μαγεμένος, σχεδόν δεν ανάσαινε στα κενά, ενώ έπρεπε να περάσουν και μερικές στιγμές από το τέλος ενός τραγουδιού μέχρι να «ξυπνήσει» και να αποθεώσει τον καλλιτέχνη όπως πρέπει.

Βέβαια, ανάμεσα στα τραγούδια, η κακή συνήθεια των Ελλήνων για «παραγγελιές» δε μπορούσε να σταματήσει, με αποτέλεσμα ο Hammill να χρειαστεί να τους δείξει το χαρτάκι με το προσημειωμένο setlist, δηλώνοντας ότι έχει κάνει ήδη μία προσθήκη, ώστε να πεισθούν ότι οι απαιτήσεις ήταν επί ματαίω. Ακόμα και αυτό, όμως, ήταν ενταγμένο σε ένα πλαίσιο θαυμασμού και ευγνωμοσύνης, οπότε συγχωρείται.



Το φινάλε ήρθε με μία δραματική εκτέλεση του "Still Life", που ορκίζομαι ότι προκάλεσε αρκετές ανατριχίλες και ίσως να βούρκωσε και κάποια μάτια. Σίγουρα πάντως αρκετά στόματα το σιγομουρμούρισαν, χαμηλόφωνα και με σεβασμό προς κάτι μαγικό που λάμβανε υπόσταση μπροστά στα μάτια τους. Το encore που ακολούθησε είχε πραγματικά την έννοια της ανταπόδοσης του καλλιτέχνη προς το ακροατήριό του και έκλεισε τη βραδιά με το συναισθηματισμό που της άξιζε.  

Επιστρέφοντας λοιπόν στην αρχική απορία που εκφράστηκε από τα χείλη πολλών, είμαι σίγουρος, μη εξοικειωμένων με την τέχνη του Hammill, η απάντηση είναι ότι όχι μόνο πήγαν να τον δουν, αλλά θα το ξαναέκαναν με την πρώτη ευκαιρία.

Setlist:

My Room (Waiting For Wonderland) (από το "Still Life")
Just Good Friends (από το "Patience")
The Unconsious Life (από το "Enter K")
Gone Ahead (από το "Incoherance")
The Mercy (από το "Thin Air")
The Comet, The Course, The Tail (από το "In Camera")
If I Could (από το "The Future Now")
Ophelia (από το "Sitting Tragets")
Driven (από το "Clutch")
Sitting Targets (από το "Sitting Targets")
Patient (από το "Patient")
A Better Time (από το "X My Heart")
Friday Afternoon (από το "Singularity")
Undone (από το "Thin Air")
Traintime (από το "Patience")
Still Life (από το "Still Life")
--------------------------
The Birds (από το "Fool's Mate")

Κώστας Σακκάλης
  • SHARE
  • TWEET