Hellfest 2014: Day 2 (Aerosmith, Deep Purple, Avenged Sevenfold, Carcass, Monster Magnet, κ.ά.) @ Clisson (Γαλλία), 21/06/14
Ανταπόκριση από την δεύτερη μέρα του Hellfest - Dreaming on
Από τους Χρήστο Καραδημήτρη, Αντώνη Κονδύλη, 03/07/2014 @ 11:02
Η δεύτερη μέρα του Hellfest ξεκίνησε με τα υπολείμματα κούρασης της πρώτης, αλλά και με καλύτερη οργάνωση από πλευράς μας, έχοντας μάθει πλέον τα κατατόπια. Αυτό μας βοήθησε να βρεθούμε εγκαίρως από την πρώτη μπάντα στις 10:30 το πρωί, αντέχοντας μέχρι τις 02:15 τα ξημερώματα που τελείωσαν οι Avenged Sevenfold και οι Carcass.
Ξεκινάμε λοιπόν...
Hark (The Valley, 10:30-11:00)
Πειστική εμφάνιση από μια πολλά υποσχόμενη μπάντα
Οι Hark είναι μια μπάντα που στηρίζει πολύ η Season Of Mist, παίζοντας βαρύ, riffάτο heavy rock / metal, με φωνητικά που θα παρέπεμπαν στις πρώτες δουλειές των Mastodon. Το μουσικό αυτό ύφος βγαίνει καλά επί σκηνής αν υποστηριχτεί σωστά και οι Hark το έκαναν πολύ καλά αυτό. Με ένα δυνατό ντεμπούτο στις αποσκευές και σιγουριά επί σκηνής, η λογική λέει πως τα επόμενα χρόνια μόνο καλύτερα θα είναι για τη μπάντα και θα την βρουν να ανεβαίνει θέσεις σε τέτοια φεστιβάλ.
Highlight: Πολλά ζητάτε για 10:30 το πρωί. (ΧΚ)
Of Mice And Men (Mainstage 02, 11:40-12:10)
Ευχάριστη έκπληξη το Metalcore των Αμερικανών
Όπως αναφέρθηκε και για τους Crossfaith στην ανταπόκριση της πρώτης μέρας, το metalcore είναι ένα είδος που ενδείκνυται για τις πρωινές ώρες στις κεντρικές σκηνές, υπό την έννοια ότι ο κόσμος ανταποκρίνεται καλύτερα. Μουσικά, οι περισσότερες μπάντες μου φαίνονται generic κι αδιάφορες, αλλά οι Of Mice And Men με εξέπληξαν ευχάριστα, καθότι σε κάθε τραγούδι είχαν τουλάχιστον μια ωραία ιδέα, με αιχμή του δόρατος τα καθαρά φωνητική του μπασίστα (που παίζει να είναι περισσότερα κι από του κανονικού τραγουδιστή). Σημείωσα πολλά καλά πράγματα, μου άφησαν πολύ καλή εντύπωση και σκοπεύω να ψάξω τη δισκογραφία τους. Αυτό δεν είναι και το ζητούμενο για μια τέτοια μπάντα μέσα από μια τέτοια εμφάνιση;
Highlight: Ο μπασίστας με την τελείως «φλώρικη» για τα δεδομένα της μπάντας φυσική παρουσία, αλλά και την εξαιρετική φωνή. (ΧΚ)
Benighted (Altar, 12:15-12:45)
Death metal και ξερό ψωμί
Μανιασμένη και σχιζοφρενική απάντηση των Benighted που έπαιζαν εντός έδρας και δεν έχασαν την ευκαιρία να προφέρουν μεγάλες δόσεις groove και ασφαλώς καφρίλας. Με όχημα το brutal death metal οι Γάλλοι ήταν πραγματικά ισοπεδωτικοί με έντονη σκηνική παρουσία, που σε στιγμές σου έδινε την εντύπωση ότι το έσκασαν από το ψυχιατρείο. Απολαυστικοί.
Highlight: Το ασταμάτητο headbanging του τραγουδιστή και οι νευρικές κινήσεις που έκανε σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του set. (AK)
Lez Zeppelin (Mainstage 01, 12:15-12:45)
All female tribute στους Led Zeppelin; Bitch please...
Δεν ήθελε και πολλή φαντασία για να καταλάβω ότι η μπάντα με το όνομα Lez Zeppelin θα ήταν tribute band των Led Zeppelin. Αυτό που δεν είχα φανταστεί όμως ήταν ότι πρόκειται για μπάντα με γυναικεία μέλη και πιθανότατα καλό management δεδομένου ότι τους έκλεισε αυτό το ωραιότατο slot στην κεντρική του Hellfest. Με μπούτι έξω και λίγο ξεκωλέ αισθητική θα κέρδιζαν την προσοχή του κοινού, ενώ τόσο η τραγουδίστρια (κυρίως) όσο και η κιθαρίστρια αντέγραφαν όσο μπορούσαν τις συνήθειες των Plant και Page αντιστοίχως. Καλός ο χαβαλές, αλλά η ουσία είναι πως μουσικά δεν έδιναν κάτι στις κλασσικές συνθέσεις των Zeppelin και εν τέλει αν ήταν ανδρική tribute band δεν θα έπαιζαν ούτε σε ξενοδοχείο με Άγγλους, στη Ρόδο, το καλοκαίρι. Μόνη διασωθείσα επί της ουσίας η κιθαρίστρια, που έκανε και τα (βαρετά) κόλπα με το δοξάρι.
Setlist: Immigrant Song, The Ocean, Dazed And Confused, Rock And Roll, Black Dog. (ΧΚ)
Skid Row (Mainstage 01, 13:35-14:35)
Αναμενόμενα μέτριο αποτέλεσμα, αλλά τίμια προσπάθεια από τους Skid Row
Είχα πολλή όρεξη να δω τους Skid Row, παρόλο που η πορεία και κυρίως η μουσική της μπάντας την τελευταία δεκαπενταετία, με τον Johnny Solinger πίσω από το μικρόφωνο, δεν μου λέει σχεδόν τίποτα. Γιορτάζοντας τα 25 χρόνια από το θρυλικό ντεμπούτο τους, το set που παρουσίασαν περιείχε πολλά τραγούδια μέσα από αυτό, κάτι που είναι καλό και κακό.
Το πρώτο θέμα είναι πως η μπάντα έχει αλλάξει ριζικά χαρακτήρα και έχει προσαρμόσει όλα τα τραγούδια σε πιο τραχύ παίξιμο, δίνοντας μια punk αισθητική και μειώνοντας αισθητά το μελωδικό στοιχείο που διακατείχε τα δύο πρώτα άλμπουμ της μπάντας. Το δεύτερο θέμα είναι ότι (προφανώς) ο Solinger δεν μπορεί να αποδώσει ιδιαίτερα πειστικά τις τρομερές εκείνες ερμηνείες του Bach. Ok, ούτε ο Bach μπορεί, αλλά δεν είναι το ίδιο.
Από τη μια πλευρά κομμάτια σαν το "18 And Life" ή το "Big Guns" έχαναν την μαγεία τους και ακούγοντας ξεθυμασμένα, αλλά παράλληλα κομματάρες σαν το "Monkey Business" και το "Get The Fuck Out" ταίριαζαν καλύτερα και αποδόθηκαν σωστά, αφήνοντας μια σχετικά καλή γεύση μετά το πέρα της εμφάνισης.
Setlist: Let's Go, Big Guns, Piece Of Me, 18 And Life, Riot Act, Kings Of Demolition, Monkey Business, Get The Fuck Out, Slave To The Grind, Youth Gone Wild.
Highlight: Η δυναμική εκτέλεση του "Get The Fuck Out". (ΧΚ)
Buckcherry (Mainstage 02, 14:20-15:05)
Η κατάλληλη μπάντα για να δεις σε φεστιβάλ. Αποκλείεται να μην περάσεις καλά με τους Buckcherry επί σκηνής...
Την προηγούμενη φορά είδα τους Buckcherry στο Download υπό καταρρακτώδη βροχή και παρόλα αυτά είχαν καταφέρει να μας κάνουν να περάσουμε καλά. Τώρα, με έναν καυτό ήλιο δεν υπήρχε περίπτωση να μην περάσω ακόμα καλύτερα. Αυτό συμβαίνει γιατί είναι μια μπάντα που κάνει πολύ καλά τα βασικά πράγματα σε μια rock ζωντανή εμφάνιση και μεταδίδει κέφι και ρυθμό στο κοινό που τους παρακολουθεί. Κάτι που είναι φαινομενικά απλό, αλλά στην πράξη πολύ δύσκολο όπως αποδεικνύεται.
Με εξαιρετικό ήχο από την αρχή (έχασε μόνο την επιστροφή στο μικρόφωνο για ένα verse ο Todd) ξεκίνησαν με το "Lit It Up" και ανέβασαν στα ύψη το κέφι με το "All Night Long" ένα κομμάτι φτιαγμένο για να σου φτιάχνει τη διάθεση. Χαλάρωσαν την κατάσταση με το "Sorry" και ξανανέβασαν την ένταση με το "Dirty Mind" από το ντεμπούτο τους, ενώ το τελευταίο τους άλμπουμ αντιπροσωπεύτηκε μόνο από το "Gluttony". Σε κάποιο σημείο ο Todd άρχισε να τραγουδάει στίχους από το "Big Balls" των AC/DC και φυσικά έκλεισαν το σετ τους, όπως πάντα, με το υπέρτατο feel good anthem "Crazy Bitch" να groovάρει όλο το κοινό που είχε σπεύσει να τους δει.
Αμέτρητα tattoo, ωραίο και συμπαγές παίξιμο, ιδανικός frontman και μια μπάντα που εγγυάται ότι θα περάσεις καλά στις συναυλίες της.
Setlist: Lit It Up, Rescue Me, All Night Long, Ridin, Sorry, Dirty Mind, Gluttony, Crazy Bitch.
Highlight: Ό,τι και να κάνουν, το "Crazy Bitch" είναι πάντα το απόλυτο highlight στις συναυλίες τους. (ΧΚ)
Subrosa (Valley , 14:20-15:05)
Γυναικεία κυριαρχία και ...μουσική
Μια από τις μπάντες που ήθελα να δω σε αυτό το φεστιβάλ. Η μουσική τους είναι εξαίσια και οι τρεις γυναίκες πάνω στη σκηνή να κρατούν τα ηνία του συγκροτήματος είναι σίγουρα κάτι που παρουσιάζει ενδιαφέρον. Βαρύς ήχος πάνω στον οποίο τοποθετούσαν γυναικεία φωνητικά δημιουργώντας στιγμές ονειρικές και λυρικές που τέμνονταν από ηχητικές εκρήξεις και που παραδόξως βοηθούσαν να αναδειχθούν όλα τα παραπάνω. Ξεχώριζαν τα βιολιά που έδιναν ένα ξεχωριστό χρώμα. Δεν πρόλαβαν να παίξουν παραπάνω από τρία κομμάτια, αλλά αρκούσαν για να κερδίσουν το χειροκρότημα όλων αυτών που είχαν σπεύσει να τους δουν. Θεωρώ πολύ δύσκολο να μην άρεσε αυτό που προσέφεραν οι Subrosa. Τουλάχιστον εντυπωσιακοί.
Setlist: Fat Of The Ram, Ghosts Of A Dead Empire, The Usher.
Highlight: Οι γυναικείες παρουσίες που ήταν το α και το ω της μπάντας. (AK)
Incantation (Altar, 15:10-15:55)
Old school death metal. Θέλετε τίποτα άλλο;
Βετεράνοι και από τις παλιοσειρές του death metal. Σίγουρα δεν χρειάζονται και πολλά για να σε ταρακουνήσουν και το κατάφεραν με το όπλο που διαθέτουν. Ξεκίνησαν με κάποια ηχητικά προβλήματα, τα οποία διορθώθηκαν σύντομα και υπήρξαν σαρωτικοί. Στα σχεδόν 45 λεπτά της εμφάνισής τους συνέχισαν να μας βομβαρδίζουν με παλιά και νεότερα κομμάτια τους, σημαντικά για πολλούς οπαδούς του ακραίου ήχου. Ήταν πραγματικά καταιγιστικοί, αλλά προσωπικά από ένα σημείο και μετά κάπου θα έλεγα ότι με κούρασαν, κάτι το εντελώς προσωπικό που δεν σχετίζεται με την απόδοση της μπάντας. Ίσως να πέρασαν τα χρόνια για ορισμένα πράγματα.
Setlist: Debauchery, Shadows Of The Ancient Empire, Vanquish In Vengeance, Emaciated Holy Figure, Profanation, Horns Of Eradication, The Ibex Moon, Carrion Prophecy, Impending Diabolical Conquest, Lead To Desolation.
Highlight: Το "Shadows Of The Ancient Empire". (AK)
Walking Papers (Mainstage 01, 15:10-15:55)
Συμπαθητική μπάντα, αλλά μάλλον όχι για φεστιβάλ
Κακά τα ψέματα οι Walking Papers τραβάνε την προσοχή του κόσμου κατά κύριο λόγο επειδή έχουν τον Duff McKagan στις τάξεις τους, αν και έχω την αίσθηση πως έχει ελάχιστη συμβολή στην διαμόρφωση της μουσικής της μπάντας. Δεν είδα όλο το σετ εξαιτίας προγραμματισμένων υποχρεώσεων backstage, αλλά, παρόλο που έπαιζαν συμπαθητικά, η πιο χαλαρή τους προσέγγιση δεν κατάφερε σε κάποιο σημείο να ενθουσιάσει το κοινό του Hellfest, ούτε κι εμένα. Ίσως θα είχε περισσότερο νόημα να τους κρίνω σε μεγαλύτερο βάθος αν γνώριζα καλύτερα το υλικό τους, αλλά όπως και να έχει δε θα ήθελα να ξαναδώ τον Duff με τους Loaded ή τους Walking Papers. Ο νοών νοείτω...
Highlight: Δεν έχω κάποια άποψη για highlight. (ΧΚ)
Skyclad (Temple, 16:00-16:45)
Ικανοποιητική εμφάνιση από τους Άγγλους
Χωρίς τον Martin τα πράγματα θα είναι πάντα περίεργα. Ξεκίνησαν με δύο κομμάτια από το "Irrational Anthems" και δύο από το "A Semblance Of Normality" με τον Kevi Ridley στα φωνητικά και την ακουστική. Η εμφάνισή τους ήταν καλή και η συνέχεια ακόμη καλύτερη, καθώς στη σκηνή βρέθηκε για το υπόλοιπο o παλιός κιθαρίστας Dave Pugh, ο οποίος συμμετείχε σε κλασικά album της μπάντας του πρώτου μισού της δεκαετίας του 1990. Σίγουρα αποτέλεσαν μια καλή επιλογή για εκείνο το σημείο του φεστιβάλ. (ΑΚ)
Setlist: Inequality Street, Penny Dreadful, The Parliament Of Fools, Anotherdrinkingsong, The Sky Beneath My Feet, The Widdershins Jig, Cardboard City, Skyclad, The Declaration Of Indifference, Spinning Jenny, Thinking Allowed?.
Δεύτερη άποψη: Λίγο η κούραση που είχε αρχίσει να μαζεύεται, λίγο η κακή ορατότητα στη σκηνή δεν μου επέτρεψαν να απολαύσω τους Skyclad που σε γενικές γραμμές απέδιδαν μια χαρά το σπουδαίο υλικό τους. (ΧΚ)
Shining (Temple, 17:50-18:40)
Δεν ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα και ήθελα
Οι μουσικοί πειραματισμοί των Shining είναι κάτι που ενώ θα μπορούσε να με ελκύει, με αφήνει αδιάφορο. Δυστυχώς η ελπίδα μου ότι θα μπορούσε η μουσική τους ζωντανά να αποκτά μια διαφορετική και πιο ενδιαφέρουσα διάσταση διαψεύστηκε. Στα σχεδόν 50 λεπτά μπορώ να πω ότι δεν μου τράβηξαν την προσοχή και δυσκολεύτηκα αρκετά να τους παρακολουθήσω. Ενδεχομένως δεν βοηθάει και το ύφος τους, που δεν ενδείκνυται για ένα τέτοιο φεστιβάλ. (ΑΚ)
Highlight: Δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.
Δεύτερη άποψη: Περίμενα πολύ καλύτερα πράγματα από τους Shining, καθώς μου άρεσε η τελευταία δουλειά τους. Ίσως περίμενα να εστιάσουν περισσότερο στην αναπτυσσόμενη progressive πλευρά τους, αλλά αυτή (μάλλον ορθώς λόγω χώρου) εστίασαν στην πιο ακραία τους. (ΧΚ)
Protest The Hero (Warzone, 18:45-19:40)
Πάμε Καναδά να βρούμε τι πίνουν!
Είχα τρομερή περιέργεια να δω αυτά εδώ τα παλικάρια. Η μουσική τους πρωτοτυπία, ο τεράστιος βαθμός τεχνικής δυσκολίας και το cool image που έχουν περάσει ήθελα να δω αν αποτυπώνονται επί σκηνής.
Ε, ναι, λοιπόν! Όλα είναι τόσο καλά και ακόμα καλύτερα. Παίζουν παπάδες, τους παίζουν άψογα και την ίδια στιγμή είναι σούπερ cool. Ο τραγουδιστής με την παλιά μπλούζα Teenage Mutant Ninja Turtle ξεστόμιζε μεγάλες ατάκες ανάμεσα στα τραγούδια και γενικά το σχεδόν ωριαίο σετ τους κύλησε νεράκι, με το "C'est La Vie" να τυγχάνει της θερμότερης ανταπόκρισης. Μόνη παραφωνία το πάρα πολύ χώμα που είχε στις πρώτες σειρές, το οποίο έφτυνα για ώρα.
Μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του festival από τους Καναδούς που έχουν το ταλέντο και τα φόντα να εξελιχθούν σε πολύ μεγάλη μπάντα.
Setlist: Clarity, Hair-Trigger, Bone Marrow, Underbite, The Dissentience , C'est La Vie , Bloodmeat, Sex Tapes, Blindfolds Aside.
Highlight: Τα «γαλλικά» και οι υπόλοιπες ατάκες του τραγουδιστή Rody Walker, καθώς και αυτά που έπαιζαν οι δυο κιθαρίστες. (ΧΚ)
Gorguts (Altar, 18:45-19:40)
Δέος από τους φοβερούς και τρομερούς Gorguts
Οι σπουδαίοι Καναδοί επανήλθαν το 2013 με μια δισκάρα και επειδή δεν αποτελούν ένα ακόμα death metal συγκρότημα, ανέβηκαν στη σκηνή για να παίξουν «παπάδες». Και ασφαλώς το έκαναν με περισσή άνεση. Ο Luc Lemay εμφανίστηκε στη σκηνή με σοφιστικέ στυλ φορώντας γυαλιά πλαισιωμένος από ταλαντούχους μουσικούς που απέδωσαν άψογα την πολύπλοκη και σαγηνευτική μουσική τους. Υπερτεχνικά σημεία δίνουν τη θέση τους σε μέρη με πελώριο groove, ενώ παράλληλα η μπάντα δημιουργεί την αίσθηση ότι δεν χάνει ούτε νότα εν μέσω ενός τεράστιου ηχητικού όγκου. Αν δεν το δεις δεν μπορείς να καταλάβεις τι χάνεις. Από τις μεγαλύτερες εμφανίσεις του φεστιβάλ.
Setlist: Le Toit Du Monde, An Ocean Of Wisdom, Forgotten Arrows, Colored Sands, Orphans Of Sickness, Nostalgia, Inverted, Obscura.
Highlight: Θα έλεγα όλο το set, αλλά για να μην φανώ υπερβολικός επιλέγω το "Obscura". (ΑΚ)
Clutch (Valley, 19:45-20:40)
Οι Clutch είναι μεγάλοι Clutch παντού
Το Valley δεν πρέπει να μάζεψε περισσότερο κόσμο σε καμία άλλη μπάντα, αν αυτό λέει κάτι. Μέσα ήταν ασφυκτικά γεμάτο και ο κόσμος ήταν πολύς ακόμα κι απέξω. Η δε ανταπόκριση του κοινού απέδειξε ότι οι Clutch έχουν ξεπεράσει τη μέση καλή μπάντα σε θέμα αναγνωρισιμότητας και αποδοχής κι έχουν πάει πλέον στο επόμενο level.
Ανεβαίνοντας στη σκηνή ο Neil μας ζήτησε επιτόπου να του επιτρέψουμε να φτιάξει τα παντελόνια του ("The Mob Goes Wild"), μετά μας προσγείωσε ("Earth Rocker") και στη συνέχεια μας απογείωσε μαζί με τις Les Paul και τις Jazz Masters κιθάρες ("The Face"), ενώ όλος ο κόσμος τραγούδαγε παρέα το "The Regulator". Μια από τις κορυφαίες στιγμές ήρθε όταν με την φυσαρμόνικα και την κουδούνα του ο Neil ερμήνευσε το "D.C. Sound Attack!" κουνώντας τους πάντες, ενώ το "Electric Worry" πρέπει να ανακηρυχτεί σε διεθνή ύμνο, αφού είναι πιστοποιημένο πλέον πως ξεσηκώνει παντού, τους πάντες. Στο τέλος τους έμεινε χρόνος για ένα επιπλέον κομμάτι και το "The Wolf Man Kindly Requests" μας έστειλε αδιάβαστους να αναλογιζόμαστε για μια ακόμα φορά, τι γαμημένη μπαντάρα είναι αυτή... (ΧΚ)
Setlist: The Mob Goes Wild, Earth Rocker, The Face, Gravel Road, Crucial Velocity, The Regulator , Mice and Gods, Sidewinder, D.C. Sound Attack!, Electric Worry, One Eye Dollar, The Wolf Man Kindly Requests.
Highlight: Το "Electric Worry" είναι μάλλον προφανές, οπότε θα πω το τρελό groove του "D.C. Sound Attack!".
Δεύτερη Άποψη: Άργησαν να τελειώσουν οι Gorguts και όταν έφτασα στην Valley είχε γεμίσει κόσμο και παρακολούθησα τους Clutch από απόσταση. Αυτό όμως δεν με εμπόδισε να τους ευχαριστηθώ και εκτός Ελλάδας. Ο Neil δεν είχε πρόβλημα να ωθήσει και το κοινό του φεστιβάλ να τραγουδάει μαζί με αυτό τα τραγούδια της μπάντας. Πάντα απολαυστικοί μας προσφέρουν μουσική γεμάτη ενέργεια. Ιδανική μουσική για κάθε στιγμή και περίσταση. (ΑΚ)
Soulfly (Mainstage 01, 20:45-21:40)
Ο Max κρατάει ακόμα, αλλά τα σημάδια κούρασης είναι πιο εμφανή από ποτέ...
Πρέπει να πάνε περίπου δέκα χρόνια από τότε που είδα τελευταία φορά τους Soulfly ζωντανά και για να είμαι ειλικρινής τους θεωρούσα μια από τις πιο δυναμικές μπάντες που έχει παρακολουθήσει. Αφενός, τα hitάκια τους σε συνδυασμό με κάποια παλιά Sepultura τραγούδια δημιουργούσαν ένα πολύ δυνατό σετ, ενώ παράλληλα ο Max πάντα ήξερε να groovάρει και να περνάει τον ρυθμό μέσα από τα shows του. Η εμφάνισή τους στο Hellfest έβγαλε έναν δυναμισμό, αλλά μετριάστηκε από κάποιους ανασταλτικούς παράγοντες:
Πρώτον, ο Cavalera έχει «πέσει» πολύ και ως προς το physique του (έχει παχύνει αρκετά), αλλά κυρίως φωνητικά δεν δύναται να ερμηνεύσει ικανοποιητικά κάποια τραγούδια, καθώς είναι εμφανές ότι ξεμένει από ανάσες.
Δεύτερον, την κιθάρα ο Max την έχει περισσότερο για «γραβάτα» και ο ήχος των κομματιών με μία επί της ουσίας κιθάρα από τον Rizzo είναι ανεπαρκής σε πολλά σημεία.
Τρίτον, το γαλλικό κοινό είναι τελείως ξενέρωτο και όσες προσπάθειες κι αν έκανε ο Max να το ξεσηκώσει τις περισσότερες φορές τον παρακολουθούσε με απάθεια, λες και τους μίλαγε βραζιλιάνικα...
Τέταρτον και κυριότερο ήταν ότι δεν μας ενδιαφέρει να βγάλει ο Max και τον δεύτερο γιο του επί σκηνής για να μας πουν ένα μέτριο τραγούδι σαν το "Revengeance". Πραγματικά χαμένος χρόνος σε μια εμφάνιση που μπροστά σε τόσο κοινό δεν επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες.
Πέραν αυτών, η ένταση υπήρχε, το groove έβγαινε, το set είχε αρκετές ωραίες επιλογές και κύλησε σχετικά ευχάριστα, χωρίς να ενθουσιάσει ιδιαίτερα. Παρόλο που το show των Soulfly ήταν καλύτερο από αυτό των Sepultura, έστω και οριακά, η σκέψη με την οποία αποχωρούσα από το Mainstage 01 ήταν πως κι από τις δύο μπάντες κάτι λείπει... (ΧΚ)
Setlist: Cannibal Holocaust, Refuse / Resist, Bloodshed, Prophecy, Back To The Primitive, Seek 'N' Strike, Downstroy, Tribe, Rise Of The Fallen, Revengeance, Roots Bloody Roots, Jumpdafuckup / Eye For An Eye.
Highlight: Θα έλεγα το "Tribe", ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Soulfly, από το πρώτο άλμπουμ τους.
Δεύτερη Άποψη: Τον Max τον αγαπάμε, αλλά όπως συμβαίνει με τους Sepultura, παρουσιάζει και αυτός μια πτωτική πορεία (τουλάχιστον στο συναυλιακό κομμάτι) με το πέρασμα των χρόνων. Δυστυχώς το επιβεβαίωσε. Μπορεί το "Refuse / Resist" να το έπαιξαν καλύτερα από τους Seps, αλλά κάτι έλειπε από το σύνολο της εμφάνισης της μπάντας. Υπήρχαν κάποιες καλές στιγμές, αλλά όταν μια οριακά ανεκτή εμφάνιση συνδυάζεται με την κούραση του φεστιβάλ, δεν βλέπεις την ώρα να δεις τους επόμενους. (ΑΚ)
Deep Purple (Mainstage 02, 21:40-22:50)
Σε ανέλπιστα καλή φόρμα οι Deep Purple!
Το δίλημμα μεταξύ Deep Purple και Monster Magnet ήταν ισχυρό. Τα 15 περίπου λεπτά που χώριζαν την εκκίνηση των δυο συγκροτημάτων μου έδωσαν την ευκαιρία να παρακολουθήσω τα πρώτα τέσσερα τραγούδια του set των θρυλικών Άγγλων και πραγματικά με δυσκολία έφυγα από τον χώρο των κεντρικών σκηνών.
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν το πλήθος του κόσμου που είχε μαζευτεί να τους δει, καθώς ήταν πραγματικά τεράστιο και θεωρώ πως οι Purple το αποζημίωσαν πλήρως. Όπως ανέφερε ο Glover στη συνέντευξη τύπου νωρίτερα, οι Deep Purple ήθελαν να κερδίσουν το κοινό του Hellfest παίζοντας τη μουσική τους κι όχι προσαρμόζοντας το set τους σε ένα metal oriented κοινό, κάτι που κατάφεραν απόλυτα.
Ο Gillan (αν και ζοριζόταν) ήταν αξιοπρεπής, αλλά ήταν η κιθάρα του Morse που ξεχώριζε γεμίζοντας το χώρο, ενώ συνολικά ο ήχος ήταν εξαιρετικά ισορροπημένος. Πρόλαβα το κλείσιμο του "Black Night" και μάλλον μετάνιωσα που δεν κάθισα σε όλο το σετ τους. Δεν το περίμενα και δεν το πίστευα, αλλά με διέψευσαν, δείχνοντας πως το έχουν ακόμα, όντας καλύτεροι από το πρόσφατο παρελθόν τους. (ΧΚ)
Setlist: Apres Vous, Into The Fire, Hard Lovin' Man, Strange Kind Of Woman, Uncommon Man, Lazy, Perfect Strangers, Space Truckin', Smoke On The Water, Green Onions, Hush, Black Night.
Highlight: Δεν είδα αρκετό μέρος της εμφάνισης για να ξεχωρίσω κάποιο highlight, αλλά θα σταθώ στον πολύ κόσμο που μάζεψαν και έχω την αίσθηση πως κέρδισαν. (ΧΚ)
Monster Magnet (Valley, 21:55-22:50)
Ο Dave Wyndorf δείχνει να επιστρέφει σιγά-σιγά και είναι τίγκα στην ψυχεδέλεια...
Ευτυχώς πρόλαβα να δω τον Wyndorf να παίζει ζωντανά με τους Monster Magnet όταν ακόμα ήταν ακμαίος σωματικά και ψυχικά, ενώ τον είδα σε μια από τις πρώτες εμφανίσεις της επιστροφής του το 2008 στο Λονδίνο, μένοντας έκπληκτος από το πόσο είχε επηρεαστεί από την περιπέτειά του. Πίστεψα ότι δύσκολα θα επανέλθει, έστω στο επίπεδο που τον είδα στο Hellfest, και μπορώ να πω πως το χάρηκα, αν και μιλώντας μαζί του πριν μερικούς μήνες είχα διακρίνει ότι πνευματικά ήταν σε εξαιρετική κατάσταση.
Η νέα του μπάντα (πρώτη φορά τους έβλεπα χωρίς τον Mundell στις κιθάρες) είναι καλά προβαρισμένη, αλλά όλο το σκηνικό έχει στραφεί σε υπερβολικό στοιχείο προς τον space / ψυχεδελικό χαρακτήρα των Magnet των πρώτων δίσκων, υποβιβάζοντας σημαντικά το ευθύ rock που αγάπησα από το "Powertrip" και μετά. Ακόμα και τα τραγούδια μέσα από το αναφερθέν άλμπουμ έχουν προσαρμοστεί σε πιο space καταστάσεις, με πολύ reverb και delay, κάτι που αλλοιώνει τον χαρακτήρα τους.
Ο ήχος ήταν τούμπανο, η φωνή του Dave αναλλοίωτη και μπορεί τα τραγούδια μέσα από το "Dopes To Infinity" ήταν αυτά που ευνοήθηκαν περισσότερο από την ηχητική στροφή της μπάντας, αλλά πάντα το πιο διασκεδαστικό κομμάτι σε κάθε συναυλία των Monster Magnet θα είναι το "Space Lord", που ήρθε με το κλείσιμο και τον κόσμο να ανταποκρίνεται θερμά. (ΧΚ)
Setlist: Superjudge, Medicine, Nod Scene, Dopes To Infinity, Tractor, Twin Earth, Look To Your Orb For The Warning, Powertrip, Space Lord.
Highlight: «Space Lord Mother Fucker»... It's only two words...
Δεύτερη Άποψη: Ομολογώ ότι η επαφή μου με την μπάντα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ενδελεχής, αλλά μου άρεσε πολύ όλο το σκηνικό που είχε στηθεί από και για τους Monster Magnet. Το συγκρότημα έδειχνε σε αρκετά καλή κατάσταση, με δεμένο παίξιμο και καλή διάθεση δημιουργούσε το κλίμα να τους ακολουθήσεις στο ρυθμό τους. Προσωπικά το ευχαριστήθηκα, όπως και πολλοί από αυτούς που είχαν γεμίσει το Valley. (ΑΚ)
Nile (Altar, 22:55-23:55)
Οι Nile μας μετέφεραν στα άδυτα των πυραμίδων με μια ακόμα συνταρακτική εμφάνιση
Εκεί που είσαι καταπονημένος από την προσπάθεια να παρακολουθήσεις όσο γίνεται περισσότερα συγκροτήματα και έχοντας φτάσει στο τέλος της δεύτερης ημέρας, ορισμένα πράγματα δυσκολεύουν. Ωστόσο πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα σε αναγκάζουν να λυτρωθείς από αυτό. Αυτό ακριβώς έκαναν οι Nile. Με ανάγκασαν να ξεχάσω την κούραση και με έναν τέλειο ήχο και απόδοση που καθήλωνε μας άφησαν με το σαγόνι στο πάτωμα. Το rhythm section τσάκιζε κόκκαλα, τη στιγμή που οι κιθάρες ζωγράφιζαν και οι επιλογές από όλη την δισκογραφία τους ικανοποιούσαν και τους πιο απαιτητικούς. Μεγάλη εμφάνιση από τους Αμερικάνους που συντάραξαν συθέμελα το χώρο, αποτελώντας και αυτοί κομμάτι μιας σειράς με σπουδαίες death metal παρουσίες την δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ.
Setlist: Sacrifice Unto Sebek, Defiling The Gates Of Ishtar, Kafir!, Hittite Dung Incantation, Enduring The Eternal Molestation Of Flame, Supreme Humanism Of Megalomania, The Blessed Dead, The Howling Of The Jinn, The Inevitable Degradation Of Flesh, Sarcophagus, Black Seeds Of Vengeance.
Highlight: Το "Black Seeds Of Vengeance". (AK)
Gorgoroth (Temple, 00:00-01:00)
Κατάμαυρο νορβηγικό metal
Ακριβώς στα μεσάνυχτα ανέβηκαν στη σκηνή οι Νορβηγοί. Προσπερνώ την γραφικότητα με την φωτεινή επιγραφή «Hell» και εστιάζω μόνο στην εμφάνιση των Gorgoroth. Δεν ήταν κακοί, αλλά αισθάνθηκα την εμφάνισή τους θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί flat ως προς την μουσική και αισθητική διακύμανσή της. Το ίδιο ενδεχομένως πίστευε και ο κόσμος που είχε γεμίσει τον χώρο και έδειχνε να παρακολουθεί βαριεστημένος. Σίγουρα έπαιζαν καλά, τους βοήθησε και ο καλός ήχος, αλλά ορισμένες στιγμές οι συγκυρίες δεν βοηθάνε. Είναι σωστό να τονιστεί ότι η τιμιότητα της προσπάθειας και η αξιοπιστία που αισθάνεσαι διακατέχει το show των Νορβηγών.
Highlight: Δυσκολεύομαι να βρω highlight. (AK)
Aerosmith (Mainstage 01, 22:55-00:55)
Η headline εμφάνιση των Αμερικανών περιείχε μερικές εξαιρετικές στιγμές, αλλά και αρκετές μέτριες, σε ένα εντυπωσιακό από πλευράς σκηνικών show από τον Steven Tyler και τους υπόλοιπους
Νομίζω πως αν ο κόσμος που συνηθίζει να πηγαίνει στο Hellfest είχε μια ένσταση για το φετινό lineup αυτή θα αφορούσε στη θέση των Aerosmith ως τρίτο μεγάλο headliner (για τα άλλα δύο θα έπεφτε φωτιά να τους κάψει).
Με την πατάτα που κυκλοφόρησαν ως άλμπουμ και με δεδομένα τα κουτσομπολιά γύρω από τη μπάντα που επικρατούν της μουσικής τα τελευταία χρόνια, αλλά και την περσόνα που έχει αναπτύξει ο Tyler είχα κι εγώ τις αμφιβολίες μου, αλλά δεν παύουν να είναι μια από τις πρώτες μπάντες που αγάπησα στη rock μουσική, με τραγούδια που πάντα θα λατρεύω.
Ο κλασικός διάδρομος που βγαίνει κάθετα της σκηνής προς το κοινό είχε στηθεί για να αλωνίζει ο Tyler (κι ενίοτε ο Joe Perry), ενώ ένα τεράστιο video wall κάλυπτε το πίσω μέρος της σκηνής αναπαράγοντας κατά βάση πολύ ωραία και σωστά δουλεμένα videos.
Το "Back In The Saddle" έβγαλε τους Aerosmith κάπως μουδιασμένα επί σκηνής και το πρώτο πράγμα που μπορούσα να παρατηρήσω ήταν πως φωνή του Tyler δεν θύμιζε την αψεγάδιαστη φωνή που είχα ακούσει πριν λίγα χρόνια στην μια και μοναδική εμφάνισή τους επί ελληνικού εδάφους, ενώ και ο ήχος παρότι ευκρινής ήταν κάπως χαμηλός. Το ίδιο σκηνικό συνεχίστηκε στην πάντα αδιάφορη για εμένα διασκευή του "Train Kept-A-Rollin'", αλλά και στο "Eat The Rich" που είναι μια από τις αγαπημένες μου συνθέσεις της μπάντας, σκεφτόμενος ότι τα κραγιόν στο μάγουλο μάραναν τον Tyler.
Ευτυχώς, το πάντα «ανεβαστικό» "Love In An Elevator" (see what I did there?) ήταν η πρώτη καλή στιγμή της εμφάνισης των Βοστωνέζων αποδιδόμενο πολύ καλά σε ερμηνεία και με σαφώς βελτιωμένο ήχο, αλλά ήρθε το αχρείαστο "Oh Yeah" (μόνο τα πολύ καλά video είχαν κάτι να πουν) και μια τελείως άνευρη εκτέλεση του "Cryin'" για να ξαναχαλάσουν την ροή της συναυλίας.
Τα "Livin' On The Edge" και "Last Child" έδειξαν ότι η μπάντα είχε αρχίσει να ζεσταίνεται αποδιδόμενα ικανοποιητικά, πριν ακολουθήσει μια ακόμα τελείως άστοχη επιλογή, με το "Freedom Fighter" από το τελευταίο άλμπουμ, το οποίο τραγούδησε ο Perry φυσικά. Από τις συνθέσεις που ακολούθησαν εντύπωση μου έκανε η επιλογή του "I Don't Want To Miss A Thing", ένα τραγούδι που θεωρώ ψιλο-ντροπή για την ιστορία των Aerosmith, που όμως δεν μπορώ να παραβλέψω ότι τους έχει αποφέρει πολλά έσοδα και μάλλον επιλέχθηκε για να τραγουδηθεί από τον πάρα πολύ κόσμο του φεστιβάλ, που παρακολουθούσε τους Aerosmith εκείνη την ώρα.
Η καλύτερη στιγμή της εμφάνισης των Aerosmith ήρθε (παραδόξως) με τη διασκευή στο "Come Together" των The Beatles, που είτε το πιστεύετε είτε όχι τραγουδήθηκε περισσότερο από τα ίδια τα τραγούδια της μπάντας από το κοινό. Από το σημείο και μετά -επιτέλους- η συναυλία ανέβηκε επίπεδο και εξελίχθηκε ιδανικά μέχρι τέλους, με το αναμενόμενο "Walk This Way" και την έκπληξη του "Mamma Kin" να κλείνουν το κανονικό σετ.
Για το encore στην άκρη του διαδρόμου στήθηκε ένα μεγάλο άσπρο πιάνο και ο Tyler ξεκίνησε τις πρώτες νότες του "Dream On" για την στιγμή της αποθέωσης της μπάντας. Ο Perry έπαιξε το solo πάνω στο πιάνο, με τον Tyler να ανεβαίνει κι αυτός προς το τέλος του τραγουδιού, ερμηνεύοντας το κλείσιμό του ενώ χιλιάδες χαρτάκια γέμισαν τον ουρανό του Hellfest. Το "Sweet Emotion" με την χαρακτηριστική γραμμή του Hamilton έσβησε όμορφα μια εμφάνιση, που ευτυχώς σώθηκε προς το φινάλε της, προσφέροντας στιγμές που αξίζει να θυμάσαι.
Setlist: Back In The Saddle, Train Kept A-Rollin', Eat The Rich, Love In An Elevator, Oh Yeah, Cryin', Livin' On The Edge , Last Child, Freedom Fighter, Same Old Song And Dance, Rats In The Cellar, I Don't Want To Miss A Thing, No More No More, Come Together, Dude (Looks Like A Lady), Walk This Way, Mama Kin, Dream On, Sweet Emotion.
Highlight: Όσο κι αν φαίνεται κλισέ, το σκηνικό με το πιάνο που περιέγραψα παραπάνω για το "Dream On" ήταν πολύ ωραίο. Και για τι τραγούδι μιλάμε ε... (ΧΚ)
Carcass (Altar, 01:05-02:05)
Οι Carcass έχουν πάρει φόρα και δεν τους σταματάει κανένας
Αποτελούν μια από τις σημαντικότερες μπάντες στην ιστορία του ακραίου ήχου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουν επανέλθει για τα καλά και αυτή η εμφάνιση επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά του λόγου το αληθές. Παρουσιάστηκαν πάνω στη σκηνή με αέρα, άνεση και διάθεση να τα δώσουν όλα και να μας πάρουν το κεφάλι.
Η άψογη εκτέλεση του "Buried Dreams" μας έβαλε από την πρώτη στιγμή στο κλίμα μια μας προετοίμασε για αυτό που θα ακολουθούσε. Το καθηλωτικό "Incarnated Solvent Abuse" και αλλά τραγούδια από παρόν και το παρελθόν που έφταναν μέχρι και το "Genital Grinder" του 1987, ξεσήκωσαν όλους που βρισκόμασταν εκεί.
Ο τέλειος ήχος και οι χειρουργικές εκτελέσεις απογείωσαν όλα τα κομμάτια. Το συγκρότημα έδειχνε να απολαμβάνει την εμφάνισή τοη δείχνοντας να διασκεδάζουν μαζί με όλο τον κόσμο που ήταν εκείνη την ώρα στο Altar για να τους δει. Ο Jeff Walker δεν σταμάτησε να επικοινωνεί και να πειράζει το κοινό, ενώ ο Bill Steer παρουσιάστηκε άνετος, χαλαρός και απελευθερωμένος από τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Γενικότερα έδειχναν αναγεννημένοι, ασταμάτητοι και σε τρομερή φόρμα. Αισθάνομαι ότι βρίσκονται στην καλύτερη περίοδο της καριέρας τους.
Setlist: Buried Dreams, Incarnated Solvent Abuse, Cadaver Pouch Conveyor System, This Mortal Coil, Reek Of Putrefaction, The Granulating Dark Satanic Mills, Unfit For Human Consumption, Genital Grinder, Exhume To Consume, Captive Bolt Pistol, Corporal Jigsore Quandary, Heartwork.
Highlight: Πάντα θα είναι το "Corporal Jigsore Quandary", αλλά και οι παραινέσεις του Jeff Walker για όσους δεν τους αρέσει αυτό που βλέπουν να πάνε να δουν τους Avenged Sevenfold (που έπαιζαν εκείνη την ώρα). (AK)
Avenged Sevenfold (Mainstage 02, 01:00-02:15)
Hail to the new kings of heavy music
Μπορείς να πιστεύεις ότι αρνητικό θες (ή σου λένε) για τους Avenged Sevenfold, αλλά εσύ χάνεις από αυτή την προκατάληψή σου. Πρόκειται για μια από τις σπουδαιότερες μπάντες της νέας γενιάς και πιθανότατα χρειάζεται να παρευρεθείς σε μια εμφάνιση σαν αυτή που έδωσαν στη 01:00 τα ξημερώματα, κλείνοντας την δεύτερη μέρα του Hellfest για να το αντιληφθείς.
Δυνατός και ευκρινής ήχος, σπουδαίο κιθαριστικό παίξιμο (κυρίως από τον Synister Gates) κι ένας χαρισμάτικός frontman που οργώνει τη σκηνή χωρίς να χάνει ούτε σε σημείο τις ερμηνείες του. Με εντυπωσιακά σκηνικά, τα οποία περιλαμβάνουν, ράμπες, φωτιές και βεγγαλικά να συνοδεύουν τα τραγούδια και τα ξεσπάσματα μέσα σε αυτά κι ένα σετ γεμάτο τραγουδάρες, οι Avenged Sevenfold για περίπου 75 λεπτά καθήλωσαν το πολυπληθές κοινό που έμεινε εκεί για να τους δει, αψηφώντας τη συσσωρευμένη κούραση των δύο ημερών.
Από το απλό, κατανοητό και πωρωτικό metal του "Shepherd Of Fire" που άνοιξε τη συναυλία, στον sing-along metal ύμνο του "Hail To The King" και από το "Nightmare" μέχρι το G'N'Rικό "Doing Time" ή το κλασικό πλέον "Bat Country" η εμφάνιση ήταν από αυτές που δεν κάνουν κοιλιά ούτε για ελάχιστο.
Θα μπορούσα να σταθώ σε δυο ξεχωριστές στιγμές. Πρώτα, στα λόγια του M Shadows για τον πρόωρα αδικοχαμένο drummer της μπάντας Jimmy 'The Rev' Sullivan, στον οποίο αφιερώνουν κάθε βράδυ το "So Far Away" και δεύτερον στην εκπληκτική απόδοση του "Buried Alive" που ισοπέδωσε και ενθουσίασε το κοινό του Hellfest.
Γενικά, δεν έχω κάτι αρνητικό να αναφέρω, πέραν του ότι το μπάσο και η μπότα ήταν ελαφρώς ψηλά στη μίξη, χωρίς όμως να ενοχλούν ή να χαλάνε την ισορροπία του ήχου. Ακόμα και το άστοχο ως σύνθεση και κίνηση "This Means War" (για τους γνωστούς λόγους) συνοδευόμενο από πολλά βεγγαλικά ήταν αρκούντως εντυπωσιακό.
Οι Avenged Sevenfold προσέφεραν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του festival δίχως αμφιβολία και είναι κρίμα που όσο καθυστερούμε, τόσο πιο απίθανο είναι να τους δούμε στη χώρα μας, καθώς το μέγεθός τους ανεβαίνει με γεωμετρική ταχύτητα (και το κασέ τους επίσης). Είναι ήδη πολύ μεγάλη μπάντα.
Setlist: Shepherd Of Fire, Critical Acclaim, Bat Country , Hail To The King, Doing Time , Buried Alive, So Far Away, Nightmare, This Means War, Afterlife, Unholy Confessions.
Highlight: Το "Buried Alive", ειδικά από το δεύτερο μισό του που δυναμώνει. Καταιγιστικό και καθηλωτικό. (ΧΚ)
2nd Day Awards:
Καλύτερη εμφάνιση: Avenged Sevenfold / Carcass
Πιο αδιάφορη εμφάνιση: Shining
Ευχάριστη έκπληξη: Deep Purple
Κατώτεροι του αναμενομένου: Aerosmith
Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com
Ξεκινάμε λοιπόν...
Hark (The Valley, 10:30-11:00)
Πειστική εμφάνιση από μια πολλά υποσχόμενη μπάντα
Οι Hark είναι μια μπάντα που στηρίζει πολύ η Season Of Mist, παίζοντας βαρύ, riffάτο heavy rock / metal, με φωνητικά που θα παρέπεμπαν στις πρώτες δουλειές των Mastodon. Το μουσικό αυτό ύφος βγαίνει καλά επί σκηνής αν υποστηριχτεί σωστά και οι Hark το έκαναν πολύ καλά αυτό. Με ένα δυνατό ντεμπούτο στις αποσκευές και σιγουριά επί σκηνής, η λογική λέει πως τα επόμενα χρόνια μόνο καλύτερα θα είναι για τη μπάντα και θα την βρουν να ανεβαίνει θέσεις σε τέτοια φεστιβάλ.
Highlight: Πολλά ζητάτε για 10:30 το πρωί. (ΧΚ)
Of Mice And Men (Mainstage 02, 11:40-12:10)
Ευχάριστη έκπληξη το Metalcore των Αμερικανών
Όπως αναφέρθηκε και για τους Crossfaith στην ανταπόκριση της πρώτης μέρας, το metalcore είναι ένα είδος που ενδείκνυται για τις πρωινές ώρες στις κεντρικές σκηνές, υπό την έννοια ότι ο κόσμος ανταποκρίνεται καλύτερα. Μουσικά, οι περισσότερες μπάντες μου φαίνονται generic κι αδιάφορες, αλλά οι Of Mice And Men με εξέπληξαν ευχάριστα, καθότι σε κάθε τραγούδι είχαν τουλάχιστον μια ωραία ιδέα, με αιχμή του δόρατος τα καθαρά φωνητική του μπασίστα (που παίζει να είναι περισσότερα κι από του κανονικού τραγουδιστή). Σημείωσα πολλά καλά πράγματα, μου άφησαν πολύ καλή εντύπωση και σκοπεύω να ψάξω τη δισκογραφία τους. Αυτό δεν είναι και το ζητούμενο για μια τέτοια μπάντα μέσα από μια τέτοια εμφάνιση;
Highlight: Ο μπασίστας με την τελείως «φλώρικη» για τα δεδομένα της μπάντας φυσική παρουσία, αλλά και την εξαιρετική φωνή. (ΧΚ)
Benighted (Altar, 12:15-12:45)
Death metal και ξερό ψωμί
Μανιασμένη και σχιζοφρενική απάντηση των Benighted που έπαιζαν εντός έδρας και δεν έχασαν την ευκαιρία να προφέρουν μεγάλες δόσεις groove και ασφαλώς καφρίλας. Με όχημα το brutal death metal οι Γάλλοι ήταν πραγματικά ισοπεδωτικοί με έντονη σκηνική παρουσία, που σε στιγμές σου έδινε την εντύπωση ότι το έσκασαν από το ψυχιατρείο. Απολαυστικοί.
Highlight: Το ασταμάτητο headbanging του τραγουδιστή και οι νευρικές κινήσεις που έκανε σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του set. (AK)
Lez Zeppelin (Mainstage 01, 12:15-12:45)
All female tribute στους Led Zeppelin; Bitch please...
Δεν ήθελε και πολλή φαντασία για να καταλάβω ότι η μπάντα με το όνομα Lez Zeppelin θα ήταν tribute band των Led Zeppelin. Αυτό που δεν είχα φανταστεί όμως ήταν ότι πρόκειται για μπάντα με γυναικεία μέλη και πιθανότατα καλό management δεδομένου ότι τους έκλεισε αυτό το ωραιότατο slot στην κεντρική του Hellfest. Με μπούτι έξω και λίγο ξεκωλέ αισθητική θα κέρδιζαν την προσοχή του κοινού, ενώ τόσο η τραγουδίστρια (κυρίως) όσο και η κιθαρίστρια αντέγραφαν όσο μπορούσαν τις συνήθειες των Plant και Page αντιστοίχως. Καλός ο χαβαλές, αλλά η ουσία είναι πως μουσικά δεν έδιναν κάτι στις κλασσικές συνθέσεις των Zeppelin και εν τέλει αν ήταν ανδρική tribute band δεν θα έπαιζαν ούτε σε ξενοδοχείο με Άγγλους, στη Ρόδο, το καλοκαίρι. Μόνη διασωθείσα επί της ουσίας η κιθαρίστρια, που έκανε και τα (βαρετά) κόλπα με το δοξάρι.
Setlist: Immigrant Song, The Ocean, Dazed And Confused, Rock And Roll, Black Dog. (ΧΚ)
Skid Row (Mainstage 01, 13:35-14:35)
Αναμενόμενα μέτριο αποτέλεσμα, αλλά τίμια προσπάθεια από τους Skid Row
Είχα πολλή όρεξη να δω τους Skid Row, παρόλο που η πορεία και κυρίως η μουσική της μπάντας την τελευταία δεκαπενταετία, με τον Johnny Solinger πίσω από το μικρόφωνο, δεν μου λέει σχεδόν τίποτα. Γιορτάζοντας τα 25 χρόνια από το θρυλικό ντεμπούτο τους, το set που παρουσίασαν περιείχε πολλά τραγούδια μέσα από αυτό, κάτι που είναι καλό και κακό.
Το πρώτο θέμα είναι πως η μπάντα έχει αλλάξει ριζικά χαρακτήρα και έχει προσαρμόσει όλα τα τραγούδια σε πιο τραχύ παίξιμο, δίνοντας μια punk αισθητική και μειώνοντας αισθητά το μελωδικό στοιχείο που διακατείχε τα δύο πρώτα άλμπουμ της μπάντας. Το δεύτερο θέμα είναι ότι (προφανώς) ο Solinger δεν μπορεί να αποδώσει ιδιαίτερα πειστικά τις τρομερές εκείνες ερμηνείες του Bach. Ok, ούτε ο Bach μπορεί, αλλά δεν είναι το ίδιο.
Από τη μια πλευρά κομμάτια σαν το "18 And Life" ή το "Big Guns" έχαναν την μαγεία τους και ακούγοντας ξεθυμασμένα, αλλά παράλληλα κομματάρες σαν το "Monkey Business" και το "Get The Fuck Out" ταίριαζαν καλύτερα και αποδόθηκαν σωστά, αφήνοντας μια σχετικά καλή γεύση μετά το πέρα της εμφάνισης.
Setlist: Let's Go, Big Guns, Piece Of Me, 18 And Life, Riot Act, Kings Of Demolition, Monkey Business, Get The Fuck Out, Slave To The Grind, Youth Gone Wild.
Highlight: Η δυναμική εκτέλεση του "Get The Fuck Out". (ΧΚ)
Buckcherry (Mainstage 02, 14:20-15:05)
Η κατάλληλη μπάντα για να δεις σε φεστιβάλ. Αποκλείεται να μην περάσεις καλά με τους Buckcherry επί σκηνής...
Την προηγούμενη φορά είδα τους Buckcherry στο Download υπό καταρρακτώδη βροχή και παρόλα αυτά είχαν καταφέρει να μας κάνουν να περάσουμε καλά. Τώρα, με έναν καυτό ήλιο δεν υπήρχε περίπτωση να μην περάσω ακόμα καλύτερα. Αυτό συμβαίνει γιατί είναι μια μπάντα που κάνει πολύ καλά τα βασικά πράγματα σε μια rock ζωντανή εμφάνιση και μεταδίδει κέφι και ρυθμό στο κοινό που τους παρακολουθεί. Κάτι που είναι φαινομενικά απλό, αλλά στην πράξη πολύ δύσκολο όπως αποδεικνύεται.
Με εξαιρετικό ήχο από την αρχή (έχασε μόνο την επιστροφή στο μικρόφωνο για ένα verse ο Todd) ξεκίνησαν με το "Lit It Up" και ανέβασαν στα ύψη το κέφι με το "All Night Long" ένα κομμάτι φτιαγμένο για να σου φτιάχνει τη διάθεση. Χαλάρωσαν την κατάσταση με το "Sorry" και ξανανέβασαν την ένταση με το "Dirty Mind" από το ντεμπούτο τους, ενώ το τελευταίο τους άλμπουμ αντιπροσωπεύτηκε μόνο από το "Gluttony". Σε κάποιο σημείο ο Todd άρχισε να τραγουδάει στίχους από το "Big Balls" των AC/DC και φυσικά έκλεισαν το σετ τους, όπως πάντα, με το υπέρτατο feel good anthem "Crazy Bitch" να groovάρει όλο το κοινό που είχε σπεύσει να τους δει.
Αμέτρητα tattoo, ωραίο και συμπαγές παίξιμο, ιδανικός frontman και μια μπάντα που εγγυάται ότι θα περάσεις καλά στις συναυλίες της.
Setlist: Lit It Up, Rescue Me, All Night Long, Ridin, Sorry, Dirty Mind, Gluttony, Crazy Bitch.
Highlight: Ό,τι και να κάνουν, το "Crazy Bitch" είναι πάντα το απόλυτο highlight στις συναυλίες τους. (ΧΚ)
Subrosa (Valley , 14:20-15:05)
Γυναικεία κυριαρχία και ...μουσική
Μια από τις μπάντες που ήθελα να δω σε αυτό το φεστιβάλ. Η μουσική τους είναι εξαίσια και οι τρεις γυναίκες πάνω στη σκηνή να κρατούν τα ηνία του συγκροτήματος είναι σίγουρα κάτι που παρουσιάζει ενδιαφέρον. Βαρύς ήχος πάνω στον οποίο τοποθετούσαν γυναικεία φωνητικά δημιουργώντας στιγμές ονειρικές και λυρικές που τέμνονταν από ηχητικές εκρήξεις και που παραδόξως βοηθούσαν να αναδειχθούν όλα τα παραπάνω. Ξεχώριζαν τα βιολιά που έδιναν ένα ξεχωριστό χρώμα. Δεν πρόλαβαν να παίξουν παραπάνω από τρία κομμάτια, αλλά αρκούσαν για να κερδίσουν το χειροκρότημα όλων αυτών που είχαν σπεύσει να τους δουν. Θεωρώ πολύ δύσκολο να μην άρεσε αυτό που προσέφεραν οι Subrosa. Τουλάχιστον εντυπωσιακοί.
Setlist: Fat Of The Ram, Ghosts Of A Dead Empire, The Usher.
Highlight: Οι γυναικείες παρουσίες που ήταν το α και το ω της μπάντας. (AK)
Incantation (Altar, 15:10-15:55)
Old school death metal. Θέλετε τίποτα άλλο;
Βετεράνοι και από τις παλιοσειρές του death metal. Σίγουρα δεν χρειάζονται και πολλά για να σε ταρακουνήσουν και το κατάφεραν με το όπλο που διαθέτουν. Ξεκίνησαν με κάποια ηχητικά προβλήματα, τα οποία διορθώθηκαν σύντομα και υπήρξαν σαρωτικοί. Στα σχεδόν 45 λεπτά της εμφάνισής τους συνέχισαν να μας βομβαρδίζουν με παλιά και νεότερα κομμάτια τους, σημαντικά για πολλούς οπαδούς του ακραίου ήχου. Ήταν πραγματικά καταιγιστικοί, αλλά προσωπικά από ένα σημείο και μετά κάπου θα έλεγα ότι με κούρασαν, κάτι το εντελώς προσωπικό που δεν σχετίζεται με την απόδοση της μπάντας. Ίσως να πέρασαν τα χρόνια για ορισμένα πράγματα.
Setlist: Debauchery, Shadows Of The Ancient Empire, Vanquish In Vengeance, Emaciated Holy Figure, Profanation, Horns Of Eradication, The Ibex Moon, Carrion Prophecy, Impending Diabolical Conquest, Lead To Desolation.
Highlight: Το "Shadows Of The Ancient Empire". (AK)
Walking Papers (Mainstage 01, 15:10-15:55)
Συμπαθητική μπάντα, αλλά μάλλον όχι για φεστιβάλ
Κακά τα ψέματα οι Walking Papers τραβάνε την προσοχή του κόσμου κατά κύριο λόγο επειδή έχουν τον Duff McKagan στις τάξεις τους, αν και έχω την αίσθηση πως έχει ελάχιστη συμβολή στην διαμόρφωση της μουσικής της μπάντας. Δεν είδα όλο το σετ εξαιτίας προγραμματισμένων υποχρεώσεων backstage, αλλά, παρόλο που έπαιζαν συμπαθητικά, η πιο χαλαρή τους προσέγγιση δεν κατάφερε σε κάποιο σημείο να ενθουσιάσει το κοινό του Hellfest, ούτε κι εμένα. Ίσως θα είχε περισσότερο νόημα να τους κρίνω σε μεγαλύτερο βάθος αν γνώριζα καλύτερα το υλικό τους, αλλά όπως και να έχει δε θα ήθελα να ξαναδώ τον Duff με τους Loaded ή τους Walking Papers. Ο νοών νοείτω...
Highlight: Δεν έχω κάποια άποψη για highlight. (ΧΚ)
Skyclad (Temple, 16:00-16:45)
Ικανοποιητική εμφάνιση από τους Άγγλους
Χωρίς τον Martin τα πράγματα θα είναι πάντα περίεργα. Ξεκίνησαν με δύο κομμάτια από το "Irrational Anthems" και δύο από το "A Semblance Of Normality" με τον Kevi Ridley στα φωνητικά και την ακουστική. Η εμφάνισή τους ήταν καλή και η συνέχεια ακόμη καλύτερη, καθώς στη σκηνή βρέθηκε για το υπόλοιπο o παλιός κιθαρίστας Dave Pugh, ο οποίος συμμετείχε σε κλασικά album της μπάντας του πρώτου μισού της δεκαετίας του 1990. Σίγουρα αποτέλεσαν μια καλή επιλογή για εκείνο το σημείο του φεστιβάλ. (ΑΚ)
Setlist: Inequality Street, Penny Dreadful, The Parliament Of Fools, Anotherdrinkingsong, The Sky Beneath My Feet, The Widdershins Jig, Cardboard City, Skyclad, The Declaration Of Indifference, Spinning Jenny, Thinking Allowed?.
Δεύτερη άποψη: Λίγο η κούραση που είχε αρχίσει να μαζεύεται, λίγο η κακή ορατότητα στη σκηνή δεν μου επέτρεψαν να απολαύσω τους Skyclad που σε γενικές γραμμές απέδιδαν μια χαρά το σπουδαίο υλικό τους. (ΧΚ)
Shining (Temple, 17:50-18:40)
Δεν ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα και ήθελα
Οι μουσικοί πειραματισμοί των Shining είναι κάτι που ενώ θα μπορούσε να με ελκύει, με αφήνει αδιάφορο. Δυστυχώς η ελπίδα μου ότι θα μπορούσε η μουσική τους ζωντανά να αποκτά μια διαφορετική και πιο ενδιαφέρουσα διάσταση διαψεύστηκε. Στα σχεδόν 50 λεπτά μπορώ να πω ότι δεν μου τράβηξαν την προσοχή και δυσκολεύτηκα αρκετά να τους παρακολουθήσω. Ενδεχομένως δεν βοηθάει και το ύφος τους, που δεν ενδείκνυται για ένα τέτοιο φεστιβάλ. (ΑΚ)
Highlight: Δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.
Δεύτερη άποψη: Περίμενα πολύ καλύτερα πράγματα από τους Shining, καθώς μου άρεσε η τελευταία δουλειά τους. Ίσως περίμενα να εστιάσουν περισσότερο στην αναπτυσσόμενη progressive πλευρά τους, αλλά αυτή (μάλλον ορθώς λόγω χώρου) εστίασαν στην πιο ακραία τους. (ΧΚ)
Protest The Hero (Warzone, 18:45-19:40)
Πάμε Καναδά να βρούμε τι πίνουν!
Είχα τρομερή περιέργεια να δω αυτά εδώ τα παλικάρια. Η μουσική τους πρωτοτυπία, ο τεράστιος βαθμός τεχνικής δυσκολίας και το cool image που έχουν περάσει ήθελα να δω αν αποτυπώνονται επί σκηνής.
Ε, ναι, λοιπόν! Όλα είναι τόσο καλά και ακόμα καλύτερα. Παίζουν παπάδες, τους παίζουν άψογα και την ίδια στιγμή είναι σούπερ cool. Ο τραγουδιστής με την παλιά μπλούζα Teenage Mutant Ninja Turtle ξεστόμιζε μεγάλες ατάκες ανάμεσα στα τραγούδια και γενικά το σχεδόν ωριαίο σετ τους κύλησε νεράκι, με το "C'est La Vie" να τυγχάνει της θερμότερης ανταπόκρισης. Μόνη παραφωνία το πάρα πολύ χώμα που είχε στις πρώτες σειρές, το οποίο έφτυνα για ώρα.
Μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του festival από τους Καναδούς που έχουν το ταλέντο και τα φόντα να εξελιχθούν σε πολύ μεγάλη μπάντα.
Setlist: Clarity, Hair-Trigger, Bone Marrow, Underbite, The Dissentience , C'est La Vie , Bloodmeat, Sex Tapes, Blindfolds Aside.
Highlight: Τα «γαλλικά» και οι υπόλοιπες ατάκες του τραγουδιστή Rody Walker, καθώς και αυτά που έπαιζαν οι δυο κιθαρίστες. (ΧΚ)
Gorguts (Altar, 18:45-19:40)
Δέος από τους φοβερούς και τρομερούς Gorguts
Οι σπουδαίοι Καναδοί επανήλθαν το 2013 με μια δισκάρα και επειδή δεν αποτελούν ένα ακόμα death metal συγκρότημα, ανέβηκαν στη σκηνή για να παίξουν «παπάδες». Και ασφαλώς το έκαναν με περισσή άνεση. Ο Luc Lemay εμφανίστηκε στη σκηνή με σοφιστικέ στυλ φορώντας γυαλιά πλαισιωμένος από ταλαντούχους μουσικούς που απέδωσαν άψογα την πολύπλοκη και σαγηνευτική μουσική τους. Υπερτεχνικά σημεία δίνουν τη θέση τους σε μέρη με πελώριο groove, ενώ παράλληλα η μπάντα δημιουργεί την αίσθηση ότι δεν χάνει ούτε νότα εν μέσω ενός τεράστιου ηχητικού όγκου. Αν δεν το δεις δεν μπορείς να καταλάβεις τι χάνεις. Από τις μεγαλύτερες εμφανίσεις του φεστιβάλ.
Setlist: Le Toit Du Monde, An Ocean Of Wisdom, Forgotten Arrows, Colored Sands, Orphans Of Sickness, Nostalgia, Inverted, Obscura.
Highlight: Θα έλεγα όλο το set, αλλά για να μην φανώ υπερβολικός επιλέγω το "Obscura". (ΑΚ)
Clutch (Valley, 19:45-20:40)
Οι Clutch είναι μεγάλοι Clutch παντού
Το Valley δεν πρέπει να μάζεψε περισσότερο κόσμο σε καμία άλλη μπάντα, αν αυτό λέει κάτι. Μέσα ήταν ασφυκτικά γεμάτο και ο κόσμος ήταν πολύς ακόμα κι απέξω. Η δε ανταπόκριση του κοινού απέδειξε ότι οι Clutch έχουν ξεπεράσει τη μέση καλή μπάντα σε θέμα αναγνωρισιμότητας και αποδοχής κι έχουν πάει πλέον στο επόμενο level.
Ανεβαίνοντας στη σκηνή ο Neil μας ζήτησε επιτόπου να του επιτρέψουμε να φτιάξει τα παντελόνια του ("The Mob Goes Wild"), μετά μας προσγείωσε ("Earth Rocker") και στη συνέχεια μας απογείωσε μαζί με τις Les Paul και τις Jazz Masters κιθάρες ("The Face"), ενώ όλος ο κόσμος τραγούδαγε παρέα το "The Regulator". Μια από τις κορυφαίες στιγμές ήρθε όταν με την φυσαρμόνικα και την κουδούνα του ο Neil ερμήνευσε το "D.C. Sound Attack!" κουνώντας τους πάντες, ενώ το "Electric Worry" πρέπει να ανακηρυχτεί σε διεθνή ύμνο, αφού είναι πιστοποιημένο πλέον πως ξεσηκώνει παντού, τους πάντες. Στο τέλος τους έμεινε χρόνος για ένα επιπλέον κομμάτι και το "The Wolf Man Kindly Requests" μας έστειλε αδιάβαστους να αναλογιζόμαστε για μια ακόμα φορά, τι γαμημένη μπαντάρα είναι αυτή... (ΧΚ)
Setlist: The Mob Goes Wild, Earth Rocker, The Face, Gravel Road, Crucial Velocity, The Regulator , Mice and Gods, Sidewinder, D.C. Sound Attack!, Electric Worry, One Eye Dollar, The Wolf Man Kindly Requests.
Highlight: Το "Electric Worry" είναι μάλλον προφανές, οπότε θα πω το τρελό groove του "D.C. Sound Attack!".
Δεύτερη Άποψη: Άργησαν να τελειώσουν οι Gorguts και όταν έφτασα στην Valley είχε γεμίσει κόσμο και παρακολούθησα τους Clutch από απόσταση. Αυτό όμως δεν με εμπόδισε να τους ευχαριστηθώ και εκτός Ελλάδας. Ο Neil δεν είχε πρόβλημα να ωθήσει και το κοινό του φεστιβάλ να τραγουδάει μαζί με αυτό τα τραγούδια της μπάντας. Πάντα απολαυστικοί μας προσφέρουν μουσική γεμάτη ενέργεια. Ιδανική μουσική για κάθε στιγμή και περίσταση. (ΑΚ)
Soulfly (Mainstage 01, 20:45-21:40)
Ο Max κρατάει ακόμα, αλλά τα σημάδια κούρασης είναι πιο εμφανή από ποτέ...
Πρέπει να πάνε περίπου δέκα χρόνια από τότε που είδα τελευταία φορά τους Soulfly ζωντανά και για να είμαι ειλικρινής τους θεωρούσα μια από τις πιο δυναμικές μπάντες που έχει παρακολουθήσει. Αφενός, τα hitάκια τους σε συνδυασμό με κάποια παλιά Sepultura τραγούδια δημιουργούσαν ένα πολύ δυνατό σετ, ενώ παράλληλα ο Max πάντα ήξερε να groovάρει και να περνάει τον ρυθμό μέσα από τα shows του. Η εμφάνισή τους στο Hellfest έβγαλε έναν δυναμισμό, αλλά μετριάστηκε από κάποιους ανασταλτικούς παράγοντες:
Πρώτον, ο Cavalera έχει «πέσει» πολύ και ως προς το physique του (έχει παχύνει αρκετά), αλλά κυρίως φωνητικά δεν δύναται να ερμηνεύσει ικανοποιητικά κάποια τραγούδια, καθώς είναι εμφανές ότι ξεμένει από ανάσες.
Δεύτερον, την κιθάρα ο Max την έχει περισσότερο για «γραβάτα» και ο ήχος των κομματιών με μία επί της ουσίας κιθάρα από τον Rizzo είναι ανεπαρκής σε πολλά σημεία.
Τρίτον, το γαλλικό κοινό είναι τελείως ξενέρωτο και όσες προσπάθειες κι αν έκανε ο Max να το ξεσηκώσει τις περισσότερες φορές τον παρακολουθούσε με απάθεια, λες και τους μίλαγε βραζιλιάνικα...
Τέταρτον και κυριότερο ήταν ότι δεν μας ενδιαφέρει να βγάλει ο Max και τον δεύτερο γιο του επί σκηνής για να μας πουν ένα μέτριο τραγούδι σαν το "Revengeance". Πραγματικά χαμένος χρόνος σε μια εμφάνιση που μπροστά σε τόσο κοινό δεν επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες.
Πέραν αυτών, η ένταση υπήρχε, το groove έβγαινε, το set είχε αρκετές ωραίες επιλογές και κύλησε σχετικά ευχάριστα, χωρίς να ενθουσιάσει ιδιαίτερα. Παρόλο που το show των Soulfly ήταν καλύτερο από αυτό των Sepultura, έστω και οριακά, η σκέψη με την οποία αποχωρούσα από το Mainstage 01 ήταν πως κι από τις δύο μπάντες κάτι λείπει... (ΧΚ)
Setlist: Cannibal Holocaust, Refuse / Resist, Bloodshed, Prophecy, Back To The Primitive, Seek 'N' Strike, Downstroy, Tribe, Rise Of The Fallen, Revengeance, Roots Bloody Roots, Jumpdafuckup / Eye For An Eye.
Highlight: Θα έλεγα το "Tribe", ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Soulfly, από το πρώτο άλμπουμ τους.
Δεύτερη Άποψη: Τον Max τον αγαπάμε, αλλά όπως συμβαίνει με τους Sepultura, παρουσιάζει και αυτός μια πτωτική πορεία (τουλάχιστον στο συναυλιακό κομμάτι) με το πέρασμα των χρόνων. Δυστυχώς το επιβεβαίωσε. Μπορεί το "Refuse / Resist" να το έπαιξαν καλύτερα από τους Seps, αλλά κάτι έλειπε από το σύνολο της εμφάνισης της μπάντας. Υπήρχαν κάποιες καλές στιγμές, αλλά όταν μια οριακά ανεκτή εμφάνιση συνδυάζεται με την κούραση του φεστιβάλ, δεν βλέπεις την ώρα να δεις τους επόμενους. (ΑΚ)
Deep Purple (Mainstage 02, 21:40-22:50)
Σε ανέλπιστα καλή φόρμα οι Deep Purple!
Το δίλημμα μεταξύ Deep Purple και Monster Magnet ήταν ισχυρό. Τα 15 περίπου λεπτά που χώριζαν την εκκίνηση των δυο συγκροτημάτων μου έδωσαν την ευκαιρία να παρακολουθήσω τα πρώτα τέσσερα τραγούδια του set των θρυλικών Άγγλων και πραγματικά με δυσκολία έφυγα από τον χώρο των κεντρικών σκηνών.
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν το πλήθος του κόσμου που είχε μαζευτεί να τους δει, καθώς ήταν πραγματικά τεράστιο και θεωρώ πως οι Purple το αποζημίωσαν πλήρως. Όπως ανέφερε ο Glover στη συνέντευξη τύπου νωρίτερα, οι Deep Purple ήθελαν να κερδίσουν το κοινό του Hellfest παίζοντας τη μουσική τους κι όχι προσαρμόζοντας το set τους σε ένα metal oriented κοινό, κάτι που κατάφεραν απόλυτα.
Ο Gillan (αν και ζοριζόταν) ήταν αξιοπρεπής, αλλά ήταν η κιθάρα του Morse που ξεχώριζε γεμίζοντας το χώρο, ενώ συνολικά ο ήχος ήταν εξαιρετικά ισορροπημένος. Πρόλαβα το κλείσιμο του "Black Night" και μάλλον μετάνιωσα που δεν κάθισα σε όλο το σετ τους. Δεν το περίμενα και δεν το πίστευα, αλλά με διέψευσαν, δείχνοντας πως το έχουν ακόμα, όντας καλύτεροι από το πρόσφατο παρελθόν τους. (ΧΚ)
Setlist: Apres Vous, Into The Fire, Hard Lovin' Man, Strange Kind Of Woman, Uncommon Man, Lazy, Perfect Strangers, Space Truckin', Smoke On The Water, Green Onions, Hush, Black Night.
Highlight: Δεν είδα αρκετό μέρος της εμφάνισης για να ξεχωρίσω κάποιο highlight, αλλά θα σταθώ στον πολύ κόσμο που μάζεψαν και έχω την αίσθηση πως κέρδισαν. (ΧΚ)
Monster Magnet (Valley, 21:55-22:50)
Ο Dave Wyndorf δείχνει να επιστρέφει σιγά-σιγά και είναι τίγκα στην ψυχεδέλεια...
Ευτυχώς πρόλαβα να δω τον Wyndorf να παίζει ζωντανά με τους Monster Magnet όταν ακόμα ήταν ακμαίος σωματικά και ψυχικά, ενώ τον είδα σε μια από τις πρώτες εμφανίσεις της επιστροφής του το 2008 στο Λονδίνο, μένοντας έκπληκτος από το πόσο είχε επηρεαστεί από την περιπέτειά του. Πίστεψα ότι δύσκολα θα επανέλθει, έστω στο επίπεδο που τον είδα στο Hellfest, και μπορώ να πω πως το χάρηκα, αν και μιλώντας μαζί του πριν μερικούς μήνες είχα διακρίνει ότι πνευματικά ήταν σε εξαιρετική κατάσταση.
Η νέα του μπάντα (πρώτη φορά τους έβλεπα χωρίς τον Mundell στις κιθάρες) είναι καλά προβαρισμένη, αλλά όλο το σκηνικό έχει στραφεί σε υπερβολικό στοιχείο προς τον space / ψυχεδελικό χαρακτήρα των Magnet των πρώτων δίσκων, υποβιβάζοντας σημαντικά το ευθύ rock που αγάπησα από το "Powertrip" και μετά. Ακόμα και τα τραγούδια μέσα από το αναφερθέν άλμπουμ έχουν προσαρμοστεί σε πιο space καταστάσεις, με πολύ reverb και delay, κάτι που αλλοιώνει τον χαρακτήρα τους.
Ο ήχος ήταν τούμπανο, η φωνή του Dave αναλλοίωτη και μπορεί τα τραγούδια μέσα από το "Dopes To Infinity" ήταν αυτά που ευνοήθηκαν περισσότερο από την ηχητική στροφή της μπάντας, αλλά πάντα το πιο διασκεδαστικό κομμάτι σε κάθε συναυλία των Monster Magnet θα είναι το "Space Lord", που ήρθε με το κλείσιμο και τον κόσμο να ανταποκρίνεται θερμά. (ΧΚ)
Setlist: Superjudge, Medicine, Nod Scene, Dopes To Infinity, Tractor, Twin Earth, Look To Your Orb For The Warning, Powertrip, Space Lord.
Highlight: «Space Lord Mother Fucker»... It's only two words...
Δεύτερη Άποψη: Ομολογώ ότι η επαφή μου με την μπάντα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ενδελεχής, αλλά μου άρεσε πολύ όλο το σκηνικό που είχε στηθεί από και για τους Monster Magnet. Το συγκρότημα έδειχνε σε αρκετά καλή κατάσταση, με δεμένο παίξιμο και καλή διάθεση δημιουργούσε το κλίμα να τους ακολουθήσεις στο ρυθμό τους. Προσωπικά το ευχαριστήθηκα, όπως και πολλοί από αυτούς που είχαν γεμίσει το Valley. (ΑΚ)
Nile (Altar, 22:55-23:55)
Οι Nile μας μετέφεραν στα άδυτα των πυραμίδων με μια ακόμα συνταρακτική εμφάνιση
Εκεί που είσαι καταπονημένος από την προσπάθεια να παρακολουθήσεις όσο γίνεται περισσότερα συγκροτήματα και έχοντας φτάσει στο τέλος της δεύτερης ημέρας, ορισμένα πράγματα δυσκολεύουν. Ωστόσο πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα σε αναγκάζουν να λυτρωθείς από αυτό. Αυτό ακριβώς έκαναν οι Nile. Με ανάγκασαν να ξεχάσω την κούραση και με έναν τέλειο ήχο και απόδοση που καθήλωνε μας άφησαν με το σαγόνι στο πάτωμα. Το rhythm section τσάκιζε κόκκαλα, τη στιγμή που οι κιθάρες ζωγράφιζαν και οι επιλογές από όλη την δισκογραφία τους ικανοποιούσαν και τους πιο απαιτητικούς. Μεγάλη εμφάνιση από τους Αμερικάνους που συντάραξαν συθέμελα το χώρο, αποτελώντας και αυτοί κομμάτι μιας σειράς με σπουδαίες death metal παρουσίες την δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ.
Setlist: Sacrifice Unto Sebek, Defiling The Gates Of Ishtar, Kafir!, Hittite Dung Incantation, Enduring The Eternal Molestation Of Flame, Supreme Humanism Of Megalomania, The Blessed Dead, The Howling Of The Jinn, The Inevitable Degradation Of Flesh, Sarcophagus, Black Seeds Of Vengeance.
Highlight: Το "Black Seeds Of Vengeance". (AK)
Gorgoroth (Temple, 00:00-01:00)
Κατάμαυρο νορβηγικό metal
Ακριβώς στα μεσάνυχτα ανέβηκαν στη σκηνή οι Νορβηγοί. Προσπερνώ την γραφικότητα με την φωτεινή επιγραφή «Hell» και εστιάζω μόνο στην εμφάνιση των Gorgoroth. Δεν ήταν κακοί, αλλά αισθάνθηκα την εμφάνισή τους θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί flat ως προς την μουσική και αισθητική διακύμανσή της. Το ίδιο ενδεχομένως πίστευε και ο κόσμος που είχε γεμίσει τον χώρο και έδειχνε να παρακολουθεί βαριεστημένος. Σίγουρα έπαιζαν καλά, τους βοήθησε και ο καλός ήχος, αλλά ορισμένες στιγμές οι συγκυρίες δεν βοηθάνε. Είναι σωστό να τονιστεί ότι η τιμιότητα της προσπάθειας και η αξιοπιστία που αισθάνεσαι διακατέχει το show των Νορβηγών.
Highlight: Δυσκολεύομαι να βρω highlight. (AK)
Aerosmith (Mainstage 01, 22:55-00:55)
Η headline εμφάνιση των Αμερικανών περιείχε μερικές εξαιρετικές στιγμές, αλλά και αρκετές μέτριες, σε ένα εντυπωσιακό από πλευράς σκηνικών show από τον Steven Tyler και τους υπόλοιπους
Νομίζω πως αν ο κόσμος που συνηθίζει να πηγαίνει στο Hellfest είχε μια ένσταση για το φετινό lineup αυτή θα αφορούσε στη θέση των Aerosmith ως τρίτο μεγάλο headliner (για τα άλλα δύο θα έπεφτε φωτιά να τους κάψει).
Με την πατάτα που κυκλοφόρησαν ως άλμπουμ και με δεδομένα τα κουτσομπολιά γύρω από τη μπάντα που επικρατούν της μουσικής τα τελευταία χρόνια, αλλά και την περσόνα που έχει αναπτύξει ο Tyler είχα κι εγώ τις αμφιβολίες μου, αλλά δεν παύουν να είναι μια από τις πρώτες μπάντες που αγάπησα στη rock μουσική, με τραγούδια που πάντα θα λατρεύω.
Ο κλασικός διάδρομος που βγαίνει κάθετα της σκηνής προς το κοινό είχε στηθεί για να αλωνίζει ο Tyler (κι ενίοτε ο Joe Perry), ενώ ένα τεράστιο video wall κάλυπτε το πίσω μέρος της σκηνής αναπαράγοντας κατά βάση πολύ ωραία και σωστά δουλεμένα videos.
Το "Back In The Saddle" έβγαλε τους Aerosmith κάπως μουδιασμένα επί σκηνής και το πρώτο πράγμα που μπορούσα να παρατηρήσω ήταν πως φωνή του Tyler δεν θύμιζε την αψεγάδιαστη φωνή που είχα ακούσει πριν λίγα χρόνια στην μια και μοναδική εμφάνισή τους επί ελληνικού εδάφους, ενώ και ο ήχος παρότι ευκρινής ήταν κάπως χαμηλός. Το ίδιο σκηνικό συνεχίστηκε στην πάντα αδιάφορη για εμένα διασκευή του "Train Kept-A-Rollin'", αλλά και στο "Eat The Rich" που είναι μια από τις αγαπημένες μου συνθέσεις της μπάντας, σκεφτόμενος ότι τα κραγιόν στο μάγουλο μάραναν τον Tyler.
Ευτυχώς, το πάντα «ανεβαστικό» "Love In An Elevator" (see what I did there?) ήταν η πρώτη καλή στιγμή της εμφάνισης των Βοστωνέζων αποδιδόμενο πολύ καλά σε ερμηνεία και με σαφώς βελτιωμένο ήχο, αλλά ήρθε το αχρείαστο "Oh Yeah" (μόνο τα πολύ καλά video είχαν κάτι να πουν) και μια τελείως άνευρη εκτέλεση του "Cryin'" για να ξαναχαλάσουν την ροή της συναυλίας.
Τα "Livin' On The Edge" και "Last Child" έδειξαν ότι η μπάντα είχε αρχίσει να ζεσταίνεται αποδιδόμενα ικανοποιητικά, πριν ακολουθήσει μια ακόμα τελείως άστοχη επιλογή, με το "Freedom Fighter" από το τελευταίο άλμπουμ, το οποίο τραγούδησε ο Perry φυσικά. Από τις συνθέσεις που ακολούθησαν εντύπωση μου έκανε η επιλογή του "I Don't Want To Miss A Thing", ένα τραγούδι που θεωρώ ψιλο-ντροπή για την ιστορία των Aerosmith, που όμως δεν μπορώ να παραβλέψω ότι τους έχει αποφέρει πολλά έσοδα και μάλλον επιλέχθηκε για να τραγουδηθεί από τον πάρα πολύ κόσμο του φεστιβάλ, που παρακολουθούσε τους Aerosmith εκείνη την ώρα.
Η καλύτερη στιγμή της εμφάνισης των Aerosmith ήρθε (παραδόξως) με τη διασκευή στο "Come Together" των The Beatles, που είτε το πιστεύετε είτε όχι τραγουδήθηκε περισσότερο από τα ίδια τα τραγούδια της μπάντας από το κοινό. Από το σημείο και μετά -επιτέλους- η συναυλία ανέβηκε επίπεδο και εξελίχθηκε ιδανικά μέχρι τέλους, με το αναμενόμενο "Walk This Way" και την έκπληξη του "Mamma Kin" να κλείνουν το κανονικό σετ.
Για το encore στην άκρη του διαδρόμου στήθηκε ένα μεγάλο άσπρο πιάνο και ο Tyler ξεκίνησε τις πρώτες νότες του "Dream On" για την στιγμή της αποθέωσης της μπάντας. Ο Perry έπαιξε το solo πάνω στο πιάνο, με τον Tyler να ανεβαίνει κι αυτός προς το τέλος του τραγουδιού, ερμηνεύοντας το κλείσιμό του ενώ χιλιάδες χαρτάκια γέμισαν τον ουρανό του Hellfest. Το "Sweet Emotion" με την χαρακτηριστική γραμμή του Hamilton έσβησε όμορφα μια εμφάνιση, που ευτυχώς σώθηκε προς το φινάλε της, προσφέροντας στιγμές που αξίζει να θυμάσαι.
Setlist: Back In The Saddle, Train Kept A-Rollin', Eat The Rich, Love In An Elevator, Oh Yeah, Cryin', Livin' On The Edge , Last Child, Freedom Fighter, Same Old Song And Dance, Rats In The Cellar, I Don't Want To Miss A Thing, No More No More, Come Together, Dude (Looks Like A Lady), Walk This Way, Mama Kin, Dream On, Sweet Emotion.
Highlight: Όσο κι αν φαίνεται κλισέ, το σκηνικό με το πιάνο που περιέγραψα παραπάνω για το "Dream On" ήταν πολύ ωραίο. Και για τι τραγούδι μιλάμε ε... (ΧΚ)
Carcass (Altar, 01:05-02:05)
Οι Carcass έχουν πάρει φόρα και δεν τους σταματάει κανένας
Αποτελούν μια από τις σημαντικότερες μπάντες στην ιστορία του ακραίου ήχου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουν επανέλθει για τα καλά και αυτή η εμφάνιση επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά του λόγου το αληθές. Παρουσιάστηκαν πάνω στη σκηνή με αέρα, άνεση και διάθεση να τα δώσουν όλα και να μας πάρουν το κεφάλι.
Η άψογη εκτέλεση του "Buried Dreams" μας έβαλε από την πρώτη στιγμή στο κλίμα μια μας προετοίμασε για αυτό που θα ακολουθούσε. Το καθηλωτικό "Incarnated Solvent Abuse" και αλλά τραγούδια από παρόν και το παρελθόν που έφταναν μέχρι και το "Genital Grinder" του 1987, ξεσήκωσαν όλους που βρισκόμασταν εκεί.
Ο τέλειος ήχος και οι χειρουργικές εκτελέσεις απογείωσαν όλα τα κομμάτια. Το συγκρότημα έδειχνε να απολαμβάνει την εμφάνισή τοη δείχνοντας να διασκεδάζουν μαζί με όλο τον κόσμο που ήταν εκείνη την ώρα στο Altar για να τους δει. Ο Jeff Walker δεν σταμάτησε να επικοινωνεί και να πειράζει το κοινό, ενώ ο Bill Steer παρουσιάστηκε άνετος, χαλαρός και απελευθερωμένος από τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Γενικότερα έδειχναν αναγεννημένοι, ασταμάτητοι και σε τρομερή φόρμα. Αισθάνομαι ότι βρίσκονται στην καλύτερη περίοδο της καριέρας τους.
Setlist: Buried Dreams, Incarnated Solvent Abuse, Cadaver Pouch Conveyor System, This Mortal Coil, Reek Of Putrefaction, The Granulating Dark Satanic Mills, Unfit For Human Consumption, Genital Grinder, Exhume To Consume, Captive Bolt Pistol, Corporal Jigsore Quandary, Heartwork.
Highlight: Πάντα θα είναι το "Corporal Jigsore Quandary", αλλά και οι παραινέσεις του Jeff Walker για όσους δεν τους αρέσει αυτό που βλέπουν να πάνε να δουν τους Avenged Sevenfold (που έπαιζαν εκείνη την ώρα). (AK)
Avenged Sevenfold (Mainstage 02, 01:00-02:15)
Hail to the new kings of heavy music
Μπορείς να πιστεύεις ότι αρνητικό θες (ή σου λένε) για τους Avenged Sevenfold, αλλά εσύ χάνεις από αυτή την προκατάληψή σου. Πρόκειται για μια από τις σπουδαιότερες μπάντες της νέας γενιάς και πιθανότατα χρειάζεται να παρευρεθείς σε μια εμφάνιση σαν αυτή που έδωσαν στη 01:00 τα ξημερώματα, κλείνοντας την δεύτερη μέρα του Hellfest για να το αντιληφθείς.
Δυνατός και ευκρινής ήχος, σπουδαίο κιθαριστικό παίξιμο (κυρίως από τον Synister Gates) κι ένας χαρισμάτικός frontman που οργώνει τη σκηνή χωρίς να χάνει ούτε σε σημείο τις ερμηνείες του. Με εντυπωσιακά σκηνικά, τα οποία περιλαμβάνουν, ράμπες, φωτιές και βεγγαλικά να συνοδεύουν τα τραγούδια και τα ξεσπάσματα μέσα σε αυτά κι ένα σετ γεμάτο τραγουδάρες, οι Avenged Sevenfold για περίπου 75 λεπτά καθήλωσαν το πολυπληθές κοινό που έμεινε εκεί για να τους δει, αψηφώντας τη συσσωρευμένη κούραση των δύο ημερών.
Από το απλό, κατανοητό και πωρωτικό metal του "Shepherd Of Fire" που άνοιξε τη συναυλία, στον sing-along metal ύμνο του "Hail To The King" και από το "Nightmare" μέχρι το G'N'Rικό "Doing Time" ή το κλασικό πλέον "Bat Country" η εμφάνιση ήταν από αυτές που δεν κάνουν κοιλιά ούτε για ελάχιστο.
Θα μπορούσα να σταθώ σε δυο ξεχωριστές στιγμές. Πρώτα, στα λόγια του M Shadows για τον πρόωρα αδικοχαμένο drummer της μπάντας Jimmy 'The Rev' Sullivan, στον οποίο αφιερώνουν κάθε βράδυ το "So Far Away" και δεύτερον στην εκπληκτική απόδοση του "Buried Alive" που ισοπέδωσε και ενθουσίασε το κοινό του Hellfest.
Γενικά, δεν έχω κάτι αρνητικό να αναφέρω, πέραν του ότι το μπάσο και η μπότα ήταν ελαφρώς ψηλά στη μίξη, χωρίς όμως να ενοχλούν ή να χαλάνε την ισορροπία του ήχου. Ακόμα και το άστοχο ως σύνθεση και κίνηση "This Means War" (για τους γνωστούς λόγους) συνοδευόμενο από πολλά βεγγαλικά ήταν αρκούντως εντυπωσιακό.
Οι Avenged Sevenfold προσέφεραν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του festival δίχως αμφιβολία και είναι κρίμα που όσο καθυστερούμε, τόσο πιο απίθανο είναι να τους δούμε στη χώρα μας, καθώς το μέγεθός τους ανεβαίνει με γεωμετρική ταχύτητα (και το κασέ τους επίσης). Είναι ήδη πολύ μεγάλη μπάντα.
Setlist: Shepherd Of Fire, Critical Acclaim, Bat Country , Hail To The King, Doing Time , Buried Alive, So Far Away, Nightmare, This Means War, Afterlife, Unholy Confessions.
Highlight: Το "Buried Alive", ειδικά από το δεύτερο μισό του που δυναμώνει. Καταιγιστικό και καθηλωτικό. (ΧΚ)
2nd Day Awards:
Καλύτερη εμφάνιση: Avenged Sevenfold / Carcass
Πιο αδιάφορη εμφάνιση: Shining
Ευχάριστη έκπληξη: Deep Purple
Κατώτεροι του αναμενομένου: Aerosmith
Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com
GALLERY
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
