Electric Litany, Gravitysays_i, @ Gagarin 205, 18/04/15

Πιστεύω ότι θα ήταν έκπληξη ακόμα και για τα ίδια τα συγκροτήματα το ασφυκτικά γεμάτο Gagarin. Στην προηγούμενη πολύ πρόσφατη συναυλία των Electric Litany, ας πούμε, ο κόσμος ήταν με το ζόρι ο μισός. Να κάνει διαφορά η μέρα (Σάββατο αντί Κυριακής); Να έγινε καλύτερη προώθηση αυτή τη φορά; Πιστεύω τίποτα από τα δύο. Νομίζω απλά ότι ο συνδυασμός των δύο αυτών συγκροτημάτων ήταν εξαιρετικά ταιριαστός και συσπείρωσαν γύρω τους όχι μόνο το φανατικό κοινό τους, αλλά και αυτούς που βρήκαν ευκαιρία να ακούσουν δύο από τα πιο πολυσυζητημένα και ποιοτικά ελληνικά συγκροτήματα.

Στο μυαλό μου η συναυλία δεν είχε headliner και support και νομίζω της ίδια διαχείρισης έτυχε και από τους διοργανωτές, τα ίδια τα συγκροτήματα και τους θεατές. Οι Gravitysays_i έπαιξαν πάνω από μία ώρα και καταχειροκροτήθηκαν με ενθουσιασμό σαν να ήταν ένα θρυλικό συγκρότημα που μόλις επανενώθηκε.



Παρότι τα πρώτα τραγούδια τους ως νέα δεν ήταν γνωστά στο κοινό, η ανταπόκριση υπήρξε θετικότατη δείγμα του ότι το συγκρότημα βαδίζει σε καλό δρόμο. Εντοπίσαμε μία ελαφρά κλίση προς τα πλήκτρα τα οποία όμως είχαν μία μάλλον '70s χροιά, καθόλου άσχημα δηλαδή. Το σαντούρι ήταν πάντα παρόν αλλά ακόμα πιο δυνατά μπήκε στο παιχνίδι όταν παίχτηκε απνευστί ολόκληρο το "The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud", που με τις κορυφώσεις του και τις δυναμικές του ουκ ολίγες φορές ανάγκασε τους ακροατές να χειροκροτήσουν κατά τη διάρκειά του.



Ενδεικτικό του ότι και τα δύο συγκροτήματα της βραδιάς μόνο να κερδίσουν είχαν από τη συναυλία αυτή και δεδομένου της αξιοπιστίας της απόδοσής τους, είναι ότι όπως είναι δεδομένο με τους Gravitysays_i, όσοι τους άκουσαν για πρώτη φορά έγιναν και άμεσα οπαδοί.

Setlist: More Than A Matter Of Instinct / Objects Ιn Mirror Αre Closer Than They Appear / An Ivory Heart / Dowser / The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud (ολόκληρο το άλμπουμ) / Cry-Out.

«Για τους Gravitysays_i δεν χρειάζεται να πούμε κάτι, τους είδατε», ήταν τα αφοπλιστικά λόγια του Αλέξανδρου Μιαρή και με αυτή τη σύνδεση η συναυλία μπήκε στη δεύτερη φάση της. Υπήρξε μία αναμόχλευση του κοινού με άλλες παρέες να έρχονται μπροστά στη σκηνή και άλλες να μετακινούνται πίσω, δείχνοντας έτσι ίσως την προτίμησή τους, αλλά κανείς δεν έφυγε.



Και γιατί να φύγει όταν μόλις δεύτερο τραγούδι της εμφάνισής τους παίζεται ένα από τα πιο καθηλωτικά του set των Electric Litany, κίνηση τολμηρή αλλά που δείχνει και το ρεπερτόριό τους, παρά τους ...δυόμιση δίσκους τους. Οι καθαρά '80s επιρροές τους είναι ίσως ακόμα πιο διακριτές στα live τους αλλά αυτό που περισσότερο τους  χαρακτηρίζει είναι το πώς «καταστρέφουν» και αναδομούν τις συνθέσεις τους με σταματήματα-ξεκινήματα, αναχωρήσεις και επιστροφές στα βασικά τους μοτίβα και τα κοφτά riff του Μιαρή.



Κάποια στιγμή το σαντούρι που περίμενε υπομονετικά από τους Gravitysays_i έλαβε τη μεταχείριση που του άξιζε για το "The Soul Remembers Everything". Ίσως το καλύτερο τραγούδι των Electric Litany αποδόθηκε όπως του άξιζε με την προσθήκη του Θεόδωρου Λαή που επανέλαβε το ρόλο του με την κρητική λύρα στη σκηνή όπως και στον δίσκο και παρέμεινε και για το επόμενο "Vanish".



Η συνέχεια περιελάμβανε κι άλλες κορυφώσεις (σίγουρα διαφορετικές για τον καθένα) με το "Tear" να ξεχωρίζει, προσωπικά, και να κλείνει το βασικό κομμάτι της συναυλίας. Το encore ήρθε με τη μορφή άλλων τεσσάρων τραγουδιών τα οποία και έφεραν τη συνολική διάρκεια της συναυλίας κοντά στο δίωρο.



Στο τέλος ο εμφανώς άβολος στο να μιλάει στο κοινό τραγουδιστής έβγαλε από μέσα του αντί χαιρετισμού μία φράση που είναι πάντα κατάλληλη να κλείσεις οποιαδήποτε συναυλία, όπως και οποιοδήποτε κείμενο: «Σκατά στους φασίστες».

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com