Candlemass, Need live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

30/09/07, Gagarin 205, Αθήνα

Επιστολή Α' προς Κορινθίους (Κεφ. 1, §28): «και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός, και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήση».

Κυριακή, 30 Σεπτεμβρίου 2007,
Αγαπημένε Messiah,

Αποφάσισα να σου γράψω αυτή την επιστολή με αφορμή το live των πρώην συναδέλφων σου στη χώρα μας - όπως θα κατάλαβες, αναφέρομαι στους αγαπημένους Candlemass και την εμφάνισή τους στο Gagarin club, με support γκρουπ τους δικούς μας Need. Σαφώς και θα προτιμούσα να ήσουν και εσύ εδώ και να μας διασκέδαζες με τα χαρωπά αστεία και τις γκριμάτσες σου, αλλά μάλλον λόγοι ανωτέρας βίας δεν το κατέστησαν αυτό δυνατό.



Λίγο πριν τις 7.30 μ.μ. ήμουν έξω από το συγκεκριμένο club και ήδη ο κόσμος που ήταν εκεί είχε αρχίσει να εισέρχεται στο χώρο με περιέργεια και ανυπομονησία συνάμα, μιας και η απουσία σου ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή. Κάποια set lists από άλλες ευρωπαϊκές εμφανίσεις είχαν πια διαρρεύσει και το αν θα κατάφερνε ο άξιος αντικαταστάτης σου, κατ' εμέ, να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας τέτοιας εμφάνισης (δεδομένου ότι στηριζόταν μεγάλο μέρος σε παλιότερα αγαπημένα κομμάτια που με εσένα τα λατρέψαμε) ήταν το μεγάλο ερώτημα που ταλάνιζε πολλούς από εμάς που είχαμε την τύχη να απολαύσουμε live τους Candlemass παλιότερα. Αρκετά ενθαρρυντικό ήταν δε και το ότι κόσμος νεαρής σχετικά ηλικίας περίμενε υπομονετικά την είσοδό του - πράγμα που σημαίνει ότι αρκετοί νέοι metalheads μυήθηκαν στη μαγεία των Candlemass υπό τη μεγάλη αγκαλιά του κυρίου Lowe (επέτρεψέ μου να τον αποκαλώ έτσι). Σε λίγο όμως όλες οι απορίες θα έπαιρναν τέλος...



Κατά τις 8 μ.μ. έκαναν την εμφάνισή τους οι Need μπροστά σε ένα θερμό σχετικά κοινό - δεν περίμενα ότι θα είχαν τόσους υποστηρικτές η αλήθεια είναι. Έπαιξαν κάποια κομμάτια από την πρώτη τους δουλειά, "The Wisdom Machine", με αρκετό επαγγελματισμό που φάνηκε από τα πρώτα μόλις λεπτά και κατάφεραν γρήγορα να ζεστάνουν και εμάς τους υπόλοιπους που είχαμε αρχίσει σιγά σιγά να πληθαίνουμε για να ευχαριστηθούμε τους συμπατριώτες σου doomsters. "Twinsoul", "Sea Of Lost Faces" και "Stroll Of Choice" ήταν μεταξύ άλλων μερικά από τα τραγούδια που ήταν αναγνωρίσιμα στο ελληνικό κοινό, καθώς και ένα απόσπασμα από το "Master Of Puppets" σε μια διαφορετική version από αυτή που το έχουμε συνηθίσει. Λίγο μου ξένισε το "Jesus Saves" των Savatage με τον hardcore ήχο του, αλλά ο Jon V και ο Ravaya κέρδισαν τις καλύτερες των εντυπώσεων, αν και με κάποια προβληματάκια στον ήχο που διορθώθηκαν σχετικά νωρίς. Και κάπου γύρω στις 8.45 μ.μ. όλα αυτά ανήκαν στο παρελθόν.

Η ώρα της αποθέωσης ήταν εγγύς και όλοι εμείς, εκεί, πιστοί, περιμέναμε με προσήλωση και ταπεινότητα να δεχτούμε αυτό που θα ακολουθούσε. Το soundcheck έγινε πρόχειρα αλλά καθόλου βιαστικά, λες και όλα είχαν αρχίσει να μετρούν αντίστροφα και το λεπτό έμοιαζε αιώνας. Το ρολόι μου έδειξε 9.30, πυκνοί λευκοί καπνοί έκαναν την εμφάνισή τους και ένας ένας έπαιρναν τις θέσεις του μπροστά από τους τέσσερεις λευκούς σταυρούς (υπό τους ήχους του "Marche Funebre"), που εσύ ο ίδιος ενέπνευσες και αποθεώθηκες ανάμεσά τους. Και μετά... μετά έδωσε και το "παρών" ο κύριος Lowe, μέσα στο κατάμαυρο βελούδινο πανωφόρι του, ουχί σαν παλιομοδίτικος καπουτσίνος, βγαλμένος από μια άλλη εποχή, βικτωριανή θαρρώ, όπου οι σκιές έχουν πραγματική υπόσταση και μπορείς να τις αγγίξεις αν το θες και η ατμόσφαιρα είναι αρκετά σαγηνευτική και σε αναγκάζει να παραδοθείς στη δίνη της. Από Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, καλέ μου Messiah, σταμάτησες να υπάρχεις. Και δεν εννοώ βιολογικά. Εννοώ συναισθηματικά. Στα μάτια όλων μας παρέλαυνε η αφοπλιστική φιγούρα του κυρίου Lowe και των τεσσάρων Σαμαρειτών οι οποίοι μας ταξίδεψαν για αρκετή ώρα πίσω στο 1985, που και πάλι δεν υπήρχες. Έτσι και τώρα. "The Well Of Souls" και ας μη μιλήσω για την ερμηνεία, τη σκηνική παρουσία και το δέσιμο των Candlemass. Όλοι εμείς ήμασταν εκστασιασμένοι και σε κάθε αργόσυρτο riff παρακαλούσαμε να μην τελειώσει ποτέ αυτό το live. "At The Gallows End" και αυτό που συνέβαινε ήταν κάτι το εξωπραγματικό: φώναζε όλο το Gagarin τους στίχους και οι Candlemass είχαν μείνει άφωνοι. Κεφάλια πήγαιναν ρυθμικά πάνω- κάτω, χέρια ανέμιζαν στον αέρα, στις πρώτες σειρές το σπρώξιμο ήταν κάτι παραπάνω από αναπόφευκτο, μιας και όλοι ήθελαν να αγγίξουν το αμερικάνικο αηδόνι.

Μετά ήρθε και το κερασάκι: "Solitude" και βρισκόμασταν ακόμη στην αρχή. Τι άλλο θα ακολουθούσε μετά; Δυστυχώς ή ευτυχώς (μέχρι την ώρα που γράφω τα παραπάνω δεν έχω αποφασίσει ακόμα) στο συγκεκριμένο κομμάτι η φωνή του κυρίου Lowe ακουγόταν ελάχιστα, χάρη στις δικές μας φωνές που έσειαν κυριολεκτικά τον χώρο. "Emperor Of The Void" και "Devil Seed", όπου έκαναν την εμφάνισή τους και οι νεότεροι οπαδοί τους πιο δυναμικά, και ξαναβουτηχτήκαμε στα παλιά καλά: "Mirror Mirror" και "Under The Oak". Σε εκείνο το σημείο ξέφυγα και πρέπει να με αναθεμάτισε ο μπροστινός μου αρκετές φορές, αλλά άχτι είχα να ακούσω το "Under The Oak". "Of Stars And Smoke" και το ατελείωτο "A Sorcerer's Pledge" έδωσαν τη σκυτάλη στο διάλειμμα πριν το πρώτο encore.

Χαμογελαστά πρόσωπα, ικανοποιημένο ακροατήριο και ανυπομονησία για το τι θα συνέβαινε μετά ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά των υπόλοιπων είκοσι λεπτών. Η μπάντα ξαναβγήκε εμφανώς ευχαριστημένη από απόδοση και ανταπόκριση και το "Black Dwarf" δεν άργησε να χοροπηδήσει στα αυτιά μας. Η μεγάλη έκπληξη ήταν μετά, μιας και το "Embracing The Styx" πολλοί το βροντοφώναζαν καθ' όλη τη διάρκεια του live, αλλά ουδείς το περίμενε και αρκετοί ένθερμοι έφτασαν κοντά στη σκηνή για να σφίξουν το χέρι του κυρίου Lowe, που δεν ήξερε πλέον πως να αντιδράσει (αν και cool), και του «φίλου» σου του Leif Edling, που σίγουρα ευχόταν να δίνουν κάθε μέρα τέτοια συναυλία. Το χειροκρότημα που ακολούθησε ήταν κάτι παραπάνω από μια απλή ανταμοιβή, τα φώτα άναψαν, εκτινάσσοντας τις καρδιές μας από φόβο μην τελειώσει το live, και μετά από μια γενναία υπόκλιση οι Candlemass πήραν το δρόμο των παρασκηνίων, ευτυχώς όχι για πολύ.

Ο κόσμος φώναζε και άλλες «παραγγελιές», τα χειροκροτήματα δε σταματούσαν και το «we want more» ήταν η κυρίαρχη φράση των δυο λεπτών που ακολούθησαν. Οι Candlemass βρίσκονταν ξανά on stage με πλατιά χαμόγελα και ήταν έτοιμοι για τη χαριστική βολή, το "Samarithan". Κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κυρίου Lowe, που σε όλο το live μας ευλογούσε με προτεταμένους τον δείκτη και τον μικρό των δαχτύλων του, έκανε τις συσπάσεις των ραχιαίων μυών μας ακόμη μεγαλύτερες μέχρι που κατέρρευσαν (για μένα πάντα μιλώντας). 10.50 μ.μ. και η εμφάνιση των Candlemass ανήκε πια στην ιστορία, στην καλή ιστορία - σε αυτήν που θα μηρυκάζουμε καμιά φορά όταν θα πέσουμε θύμα «αρπαχτής» ή που, ακόμα καλύτερα, θα διηγούμαστε στους νεότερους, λέγοντας «ήμουν κι εγώ εκεί».



Γυρνώντας προς τη βάση μου (με όση δύναμη μου είχε απομείνει), σκεφτόμουν καλέ μου Messiah, πως θα ήταν αν ήσουν σήμερα το βράδυ εσύ στη θέση του frontman (γιατί μου έλειψες από τη σκηνή) και αν θα ήθελα να σε δω τελικά ακούγοντας τα τραγούδια του νέου δίσκου από τη μαγευτική σου φωνή. Η απάντηση είναι όχι. Ο Rob Lowe είναι κάτι παραπάνω από αντικαταστάτης - είναι ενωτικός, cool, χωρίς φαμφάρες και υπερβολές. Καλύτερα λοιπόν να ασχοληθείς με το να βρεις τελικά το νόημα της ζωής ή δεν ξέρω με τι άλλο ασχολείσαι και άσε εμάς να «πονάμε» με τον δικό μας τρόπο στις συναυλίες του διαμετρήματος των Candlemass - τουλάχιστον Εκείνοι είναι εδώ, δίπλα μας και φαίνεται ότι το ευχαριστιούνται.

Ο νέος είναι ωραίος κύριε Marcolin.

Φιλικά,

Μαρία Βουτυριάδου (μια φανατική οπαδός σου, από τα παλιά)

Υ.Γ.: Το set list των Need:

Torn
The White Tunnel
Twinsoul
Sea of Lost Faces
7h
Jesus Saves (Savatage)
Stroll of Choice
Denmad
Nickels and Dimes

Το set list των Candlemass:

Marche Funebre
The Well of Souls
At the Gallows End
Solitude
Emperor of the Void
Devil Seed
Mirror Mirror
Under the Oak
Of Stars and Smoke
A sorcerer’s Pledge
-----------------
Black Dwarf
Embracing the Styx
-----------------
Samarithan

---

29/09/07, Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη

Doom βραδιά απόψε και το σκοτεινό όνειρο πολλών doom και power metal φανς έμελλε να πραγματοποιηθεί. Τις συναυλιακές δραστηριότητες για απόψε επωμίσθηκαν να ανοίξουν οι Need, ένα ημεδαπό συγκρότημα για το οποίο οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είχα ακούσει τίποτα προηγουμένως. Η μουσική τους θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αποτελεί ένα συνονθύλευμα «μοντέρνων ήχων» και τεχνοτροπιών (τόσο φωνητικά όσο και μουσικά). Ένα trendy υβρίδιο b-rate Machine Head, Nevermore, ίσως ακόμη και Mordred.

Με το τέλος του σχεδόν 45λέπτου σετ των Need, έφτασε η ώρα της "doom κατάνυξης". Με τον Robert Lowe στα φωνητικά (και όλο φυσικά το κλασσικό line-up) οι Candlemass φαίνεται να έχουν ξανανιώσει και επαναπροσδιορίσει την ίδια τους μουσική οντότητα, ανοίγοντας ένα νέο κεφάλαιο (μουσικά, συνθετικά και οπτικοκινητικά).

Έτσι, με το "Codex Gigas" για intro και το "The Well Of Souls" ως προπομπό, οι αδιαφιλονίκητοι ιεροκήρυκες του ευρωπαϊκού doom metal απέδειξαν "who's the boss" στο χώρο αυτό. Ειλικρινά, δε βαριέμαι όσο συχνά και να τους βλέπω και κάθε φορά όπως και απόψε τα all time classics τους ("Mirror Mirror", "Under The Oak", "Solitude", "Samarithan", "Black Stone Wielder") αλλά και τα πρόσφατα "Emperor Of The Void", "Of Stars And Smoke", "Black Dwarf" ηχούσαν στα αυτιά σα να ήταν η πρώτη φορά, όπως τότε που μας επισκέφτηκαν στον «Ελλήσποντο» ( metal «γερόντια» δακρύστε!).

Εντάξει, ο ήχος δεν ήταν και ο πιο τέλειος, αλλά ποιος νοιάζεται για τον ήχο όταν συνυπάρχεις για λίγο στον ίδιο χώρο με μουσικούς θρύλους; Να σημειωθεί ότι η απουσία του M. Marcolin δε φαίνεται να έχει πλήξει καθόλου τη σκηνική παρουσία των Candlemass. Αντιθέτως, ο Robert Lowe έχει δώσει μία ίσως πιο μυσταγωγική αύρα στη μπάντα (ίσως ακόμη και στα όρια των dark wave performers). Πραγματικά, κάθε εμφάνιση των Candlemass αποτελεί και ένα σεμινάριο συναυλιακού επαγγελματισμού. Κρίμα που η προσέλευση του κόσμου ήταν χαμηλή για την αξία του συγκροτήματος αυτού του βεληνεκούς. Epicus doomicus, aeturnus.