A Silver Mount Zion, Misuse @ Κύτταρο, 30/03/08

Όταν η Αεκάρα φιλοδωρεί την αγαπημένη σου ομάδα με 4 τεμάχια, δεν ψάχνεις για δικαιολογίες, αλλά καταφεύγεις στα κατάλληλα προς την περίσταση αγχολυτικά: 2 ηλεκτρικές κιθάρες, 2 βιολιά, 1 κοντραμπάσο, 1 τσέλο και μία ντραμς είναι ικανά να σου πάρουν μακριά τον πόνο, στο χώρο εκείνο όπου οπαδός των Dodheimsgard συνυπήρξε με φανατικούς υποστηρικτές της ηλιθιότητας, που δεν κατάφεραν να παρακολουθήσουν τη sold out θεατρική παράσταση της Κατερίνας Γιουλάκη λίγα μέτρα πιο κάτω και είπαν να μπουν στο πρώτο μαγαζί που θα έβλεπαν κόσμο απ' έξω.

Ω Έλληνα, πότε θα καταλάβεις πια πότε τελειώνει το τραγούδι για να χειροκροτήσεις;

Οι πόρτες άνοιξαν λίγο μετά τις 21:00 και μέχρι την ώρα που ξεκίνησαν οι συμπατριώτες μας Misuse, αρκετός κόσμος συνέχισε να εισέρχεται στο συναυλιακό χώρο, ο οποίος και τελικά γέμισε.

21:45 - 22:10...
Οι Misuse θεωρούνται -όχι άδικα- το καλύτερο εγχώριο συγκρότημα του post rock ήχου και το απέδειξαν για μια φορά ακόμα, παρά τη μικρή διάρκεια της εμφάνισής τους. Έπαιξαν 2 τραγούδια από τον επερχόμενο ομώνυμο δίσκο τους (κυκλοφορεί στις 06.05.08, αν δεν κάνω λάθος) και κατάφεραν με τη βοήθεια του εξαιρετικού ήχου να αποσπάσουν το θερμό χειροκρότημα του κοινού. Γκάζια που εναλλάσσονταν με ήρεμες μελωδίες και που, με τη συνοδεία των πλήκτρων, δημιούργησαν ένα εξαιρετικό ακουστικό αποτέλεσμα. Αυτό που με παραξένεψε θετικά ήταν η σκηνική παρουσία της μπάντας, τα πρόσωπα και οι εκφράσεις τους, που δεν έβγαζαν την υποβόσκουσα οργή και την κατάθλιψη που συναντάμε σε άλλες περιπτώσεις, αλλά μια ηρεμία και σοβαρότητα που τους ταίριαζε γάντι. Οι Misuse δεν είναι άλλη μια νέα ελπιδοφόρα μπάντα, αλλά ένα νέο μεγάλο συγκρότημα. Ραντεβού στο release party του δίσκου τους, στο ίδιο μέρος, στις 06 Μαΐου. Ανυπομονώ...

22:35 - 00:15...
Οι A Silver Mount Zion είναι αυτοί ρε παιδιά ή μήπως οι Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band; Ερώτημα που απαντήθηκε από τον αξιότιμο Efrim Menuck και κλείνω προς τη δεύτερη επιλογή, αν και δεν έχει μεγάλη σημασία. Το side project 7 μουσικών, εκ των οποίων οι τρεις ήταν μέλη των αποθανόντων Godspeed You! Black Emperor, έκανε την εμφάνισή του στη σκηνή χωρίς φανφάρες, αλλά με περίσσιο χειροκρότημα. Το "13 Blues for Thirteen Moons" μόλις έχει ξεκινήσει...



Εξωπραγματικά απίστευτος ήχος και η ενορχήστρωσή του (όπως και στα υπόλοιπα τραγούδια) είναι ένα μικρό θαύμα από μόνη της. Ο Efrim Menuck, αν και σε προφίλ στήσιμο προς το κοινό, μοιάζει απόμακρα οικείος και η μεγάλη απόστασή του από το μικρόφωνο είναι το πρώτο highlight της βραδιάς. Φωνάρα!



Οι μονοί ρυθμοί τους, συναντούν κάπου ελληνικούς παραδοσιακούς σκοπούς (ποντιακούς για να είμαι πιο ακριβής) και το ανεπαίσθητο κούνημα του κεφαλιού ξεκινάει. Η ομοιότητα του έταιρου κιθαρίστα με τον Alex Mahone με τρομάζει, αλλά συνέρχομαι γρήγορα και με απορροφούν οι 2 βιολίστριες... για λίγο. Η πρώτη προσπάθεια επικοινωνίας του E. Menuck με το κοινό δεν είναι και η ιδανικότερη, αλλά έχει πληρωμένη απάντηση:

-«Play something from Godspeed!»
-«Never heard of them!»



Και δε σε χάλασε φίλος, άλλη μπάντα κι αυτή είναι η αλήθεια. Περισσότερες διαφορές έχουν παρά ομοιότητες. Οι Godspeed είναι πιο εγκεφαλικοί από τους Silver Mount Zion και, ποιος ξέρει, το παληκάρι μπορεί να το είχε καημό να τραγουδήσει.



«Free Palestine» ακούγεται από το κοινό και η πρώτη νότα ξενερώματος εμφανίζεται μαζί με κάποιους κάφρους που μουρμουράνε όλη την ώρα και να χαζογελάνε, εκνευρίζοντας την πλειονότητα του κοινού. Ώρα είναι ν' ανοίξουνε και διάλογο τώρα. Αυτό είναι, το καλύτερο κοινό του κόσμου δίνει μαθήματα συναυλιακής αντι-συμπεριφοράς, αλλά δε θα χαλαστώ. Δεν είναι δυνατόν άλλωστε όταν η μπάντα εκτελεί ένα ολοκαίνουργιο ακυκλοφόρητο αριστούργημα ονόματι "Metal Bird".



Ευτυχώς που δεν επηρεάζονται από τα μεμονωμένα τεκτενόμενα του εξώστη και παραμένουν αφοσιωμένοι στο έργο τους. Η στιχομυθία Menuck-κοινού έχει βελτιωθεί αισθητά και τα πρώτα χαμόγελα της μπάντας εμφανίζονται. Το πολυφωνικό κλείσιμο του "Blindblindblind" με τον απίστευτο συγχρονισμό του απλά δεν υπάρχει και μας αποχαιρετάνε για πρώτη φορά. Η επιστροφή είναι δεδομένη και το "Microphones In The Trees" δίνει τη θέση του στην τελευταία έξοδό τους με το ανατριχιστικό "Hang On To Each Other" και την a capella ερμηνεία του από όλα τα μέλη του γκρουπ. Συγκλονιστικοί, την ίδια στιγμή που καταρρίπτεται πανηγυρικά ο μύθος της τσελίστριας. Όσοι την είδατε όρθια, θα με καταλάβετε...

Το set list, για την ιστορία, ήταν:
"13 Blues For Thirteen Moons"
"Black Waters Blowed / Engine Broke Blues"
"Metal Bird"
"1,000,000 Died To Make This Sound"
"BlindBlindBlind"
"Microphones In The Trees"
"Hang On To Each Other"

Οι Καναδοί από το Μόντρεαλ μεγαλούργησαν χωρίς να είναι εκνευριστικά άριστοι στα μουσικά τους καθήκοντα. Δεν αναπλήρωσαν το κενό όσων δεν παρακολουθήσαμε ζωντανά τους Godspeed, αλλά πάλι, στο Οκανά μεθαδόνη προσφέρουν κι όχι αγνή ανόθευτη πρέζα, έτσι δεν είναι; Ελπίζω αρκετοί να συνειδητοποίησαν τη διαφορετικότητα των δύο αυτών μουσικών σχημάτων ούτως ώστε να τους ξαναδούμε από τα μέρη μας. Χάρη θα μας κάνουν άλλωστε...

* Παρακαλείται η διεύθυνση του μαγαζιού, την επόμενη φορά που θα τους φιλοξενήσει στη σκηνή της, να παρέχει στο μπαρ ΜΟΝΟ κυβάκια ζάχαρης, κουτάλια, αναπτήρες, γλυκόριζες και φαρμακευτικό οινόπνευμα. Το αψέντι φαντάζει λίγο πλέον...