Roger Glover: «Προτιμούμε να ηγούμαστε παρά να ακολουθούμε»

Μιλήσαμε με τον μπασίστα των θρύλων Deep Purple για τον νέο δίσκο, την επικείμενη περιοδεία και τα σχέδια συνταξιοδότησής του

Από τον Κώστα Πολύζο, 13/04/2017 @ 11:08

Ο νέος δίσκος των βρετανών rockers Deep Purple βρίσκεται ήδη στις προθήκες των δισκοπωλείων οπότε θεωρήσαμε επιτακτική την ανάγκη να συνομιλήσουμε γι’ αυτόν με τον Roger Glover, ο οποίος αποδείχτηκε ένας πολύ καλός συνομιλητής με τρομερή αίσθηση του χιούμορ. Φυσικά η συζήτηση δεν έμεινε μόνο εκεί, αλλά προσπαθήσαμε να μάθουμε ποια είναι τα μελλοντικά τους σχέδια. Είναι το τέλος πιο κοντά απ' όσο φανταζόμαστε άραγε και ποιος κατά τη γνώμη του είναι ένας από τους πιο υποτιμημένους κιθαρίστες;

Το μόνο που κάνουμε είναι να αναγνωρίζουμε την πραγματικότητα πως στην ηλικία που βρισκόμαστε δεν μπορούμε να συνεχίσουμε για πάντα. Τουλάχιστον το λέμε αυτό στους ανθρώπους αντί να το κρατάμε μυστικό

Ας ξεκινήσουμε με την ερώτηση του ενός εκατομμυρίου. Η επικείμενη περιοδεία και ο νέος δίσκος σηματοδοτούν το τέλος της καριέρας σας;

Λοιπόν, κανείς δεν χρησιμοποίησε τη λέξη «τελευταίος», άλλοι άνθρωποι μπορεί να το κάνουν, αλλά εμείς δεν λέμε καθόλου κάτι τέτοιο. Αυτό που λέμε είναι πως αργά ή γρήγορα θα τελειώσουμε, αλλά δεν ξέρουμε πότε αυτό θα συμβεί. Προσωπικά, ελπίζω να μην είναι αυτός ο τελευταίος μας δίσκος. Νομίζω πως ήταν ο Ian Paice που είπε πως αυτή ίσως να είναι η τελευταία παγκόσμια περιοδεία, αν βέβαια και αυτή διαρκέσει τόσο πολύ. Η αλήθεια παραμένει πως δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχτούν τα πράγματα. Το μόνο που κάνουμε είναι να αναγνωρίζουμε την πραγματικότητα πως στην ηλικία που βρισκόμαστε δεν μπορούμε να συνεχίσουμε για πάντα. Τουλάχιστον το λέμε αυτό στους ανθρώπους αντί να το κρατάμε μυστικό.

Deep Purple

Πόσο σας πήρε να ολοκληρώσετε τον δίσκο και ποιο ήταν το πιο δύσκολο και το πιο εύκολο μέρος της διαδικασίας; Πώς είναι να δουλεύει κάποιος με τον Bob Erzin; Τι φέρνει η παρουσία του στον δίσκο;

Το πιο εύκολο μέρος ήταν να φτιάξουμε τον δίσκο. Το πιο δύσκολο είναι να απαντάω ερωτήσεις γι' αυτόν. [γέλια]

Κάναμε το "Now What?!" με τον Bob και νομίζω πως ήταν κάποιου είδους αποκάλυψη για εμάς το να δουλεύουμε με έναν παραγωγό με τον οποίο μπορούσαμε να συνεννοηθούμε τόσο καλά. Τα πηγαίναμε πολύ καλά και το τελικό αποτέλεσμα νομίζω πως ήταν καταπληκτικό. Όταν τελειώσαμε εκείνον τον δίσκο το πρώτο πράγμα που είπε ο Bob ήταν «πότε ξεκινάμε τον επόμενο;». Οπότε, υποθέτω πως λειτουργεί αμφίδρομα. Ήταν διασκεδαστικό γι' αυτόν να δουλεύει μαζί μας όσο ήταν και για εμάς να δουλεύουμε μαζί του. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε καν το ερώτημα αν θα ξανασυνεργαστούμε μαζί του. Ήμασταν σίγουροι πως για τον καινούργιο δίσκο θα δουλεύαμε ξανά μαζί. Έχουμε πολύ καλή συνεννόηση και έχουμε γίνει καλοί φίλο. Μας ξέρει πλέον απ' έξω κι ανακατωτά. Ποτέ δεν μας πέρασε από το μυαλό να προσλάβουμε κάποιον άλλον.

Η μουσική του δίσκου θα υπάρχει για πάντα άπαξ και ηχογραφήθηκε, ενώ οι ζωές των μουσικών όχι

Ποια είναι η βασική ιδέα πίσω από τον τίτλο "Infinite". Πρόκειται για κάποιου είδους δήλωση ή πρόκειται απλά για μια λέξη που σας άρεσε σαν τίτλος;

Αν ήμουν ο Bob Dylan θα σου έλεγα «σημαίνει ό,τι θες να σημαίνει, από εσένα εξαρτάται». [γέλια]

Δεν υπάρχει ανάγκη να εξηγούμε τα πάντα, αλλά προφανώς θα εξηγήσω κάποια πράγματα. Ο τίτλος ήρθε από τη δισκογραφική εταιρεία. Ψάχνανε για ένα σύμβολο τόσο δυνατό όσο και το ερωτηματικό στο "Now What?!". Ήμασταν αρκετά απασχολημένοι είτε περιοδεύοντας είτε φτιάχνοντας τον δίσκο για να κάτσουμε να σκεφτούμε εκείνη τη στιγμή κάτι τέτοιο και αυτοί ήρθαν και μας παρουσίασαν αυτήν την ιδέα και εμείς απλά συμφωνήσαμε. Μπορείς να το ερμηνεύσεις όπως θες. Είναι αμφίσημο. Ακόμα και το εξώφυλλο με το παγοθραυστικό προσθέτει στη συζήτηση περί του τι μπορεί να σημαίνει. Δεν το σχεδιάσαμε να σημαίνει κάτι, είναι απλά αυτό που είναι και το τι θες να δεις εξαρτάται από εσένα.

Ίσως ο κόσμος να το ερμηνεύσει ως την αέναη επιρροή που ασκούν οι Deep Purple στη rock μουσική ή κάτι τέτοιο...

[Γέλια] Ή ίσως πως η μουσική του δίσκου θα υπάρχει για πάντα άπαξ και ηχογραφήθηκε, ενώ οι ζωές των μουσικών όχι.

Πριν κρίνω έναν δίσκο πρέπει να μεσολαβήσει μια περίοδος πέντε έως έξι ετών για να κοιτάξω πίσω και πω τι ακριβώς πρεσβεύει

Ακούγοντας τον καινούργιο δίσκο, βλέπω μια μπάντα που βουτάει στις ρίζες της και πλησιάζει τη μουσική με έναν πιο bluesy τρόπο. Παράλληλα, βέβαια, υπάρχει έντονο και το progressive rock στοιχείο που απορρέει κυρίως από το παίξιμο του Steve και τα πλήκτρα του Don. Τι ακριβώς προσπαθήσατε να κάνετε από άποψη μουσικής κατεύθυνσης στο "Infinite";

Ό,τι κι αν νομίζεις πως θέλαμε να κάνουμε, αυτό κάναμε! [γέλια]

Πριν ξεκινήσουμε να φτιάχνουμε έναν δίσκο δεν κάνουμε μια ομαδική συνδιάσκεψη καθισμένοι γύρω από ένα τραπέζι, συζητώντας τι θα συμβεί. Και αυτό δεν το κάνουμε για δύο λόγους, α) δεν θα ήταν έτσι κι αλλιώς δυνατόν κάτι τέτοιο και β) αν φτιάξεις εξαρχής ένα τέτοιο πλάνο θα πρέπει να παλέψεις να το τηρήσεις μέχρι τέλους, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Έτσι, προτιμούμε να ξεκινάμε να παίζουμε και να τζαμάρουμε για να δούμε πού θα μας βγάλει. Πραγματικά δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα πώς θα καταλήξει το πράγμα.

Πριν κρίνω έναν δίσκο πρέπει να μεσολαβήσει μια περίοδος πέντε έως έξι ετών για να κοιτάξω πίσω και πω τι ακριβώς πρεσβεύει. Αλλά ό,τι κι αν κάνουμε πάντα είναι βασισμένο στο κριτήριο των Deep Purple περί σωστού και λάθους. Σίγουρα υπάρχουν διαφωνίες σχετικά με τι είναι σωστό και τι λάθος στη μουσική, υπάρχει συμβιβασμός έως έναν βαθμό αλλά είναι ένα προϊόν συνεργασίας. Δεν υπάρχει κάποιος που υπαγορεύει την κατεύθυνση στην οποία θα κινηθούμε, όποια κι αν είναι αυτή. Ηχογραφούμε αυτό που μας βγαίνει. Όσο εξέπληξε εσένα το αποτέλεσμα, άλλο τόσο ήταν έκπληξη και για εμάς.

Deep Purple

Και πώς προέκυψε η διασκευή στους Doors; Ποιανού ιδέα ήταν;

Είχαμε κάνει μια διασκευή σε τραγούδι του Jerry Lee Lewis [σ.σ.: "It'll Be Me"] στον προηγούμενο δίσκο, νομίζω ήταν bonus track, οπότε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων ο Bob είπε πως έπρεπε να κάνουμε ακόμα μια για περάσουμε καλά. Ήταν πρόταση του Paice το "Roadhouse Blues" γιατί το έπαιζε με κάποια tribute μπάντα. Δεν ψάχναμε για κάποιο πολύπλοκο τραγούδι που θα έπρεπε να μάθουμε και να προβάρουμε αρκετά πριν το ηχογραφήσουμε. Θα έπρεπε να ήταν κάτι που υπήρχε στο αίμα μας. Οπότε, θα έπρεπε να κοιτάξουμε πίσω στα πρώτα μας χρόνια να βρούμε κάτι με το οποίο ήμασταν εξοικειωμένοι. Όταν ο Paice πρότεινε το "Roadhouse Blues" είπαμε «ΟΚ, ας κάνουμε αυτό» και η απόφαση πάρθηκε αμέσως. Μισή ώρα αργότερα και αφού βρήκαμε τους στίχους στο internet και καταλήξαμε στη βασική ενορχήστρωση, ήταν έτοιμο. Έγινε πολύ γρήγορα. Έγινε με μια λήψη, φωνητικά και όλα με μια λήψη και αυτή είναι η ουσία μιας διασκευής είναι η αλήθεια. Πρέπει να είναι κάτι το οποίο θα σε διασκεδάσει. Κάναμε, λοιπόν, μια δική μας εκδοχή και είπαμε «ΟΚ το κρατάμε, πλησιάσαμε αρκετά» [γέλια]

Οι εποχές που έπρεπε να φτιάξεις έναν δίσκο και έπρεπε να περιοδεύσεις για την προώθησή του πέρασαν. Εμείς περιοδεύουμε έτσι κι αλλιώς

Ποιο είναι το κίνητρο σε ανθρώπους της ηλικίας σας για να γράφετε μουσική; Έχει να κάνει με την έμπνευση και να την εκμεταλλεύεστε όσο ακόμα υπάρχει; Μήπως κατά κάποιον τρόπο συνδέετε το τέλος των Deep Purple με τις ζωές σας και το να μην το αφήνετε νιώθετε πως θα σας βοηθήσει να μείνετε τριγύρω περισσότερο;

Μακάρι να το σκεφτόμουν κατά αυτόν τον τρόπο και να ίσχυε κιόλας! [γέλια]

Υπήρξα μουσικός όλη μου τη ζωή. Ακόμα και αν τελειώσουν οι Deep Purple, αυτό δεν θα σημαίνει πως θα πάψω να είμαι μουσικός και συνθέτης. Είναι αυτό που ξέρω να κάνω και όλοι μας αυτό κάνουμε τα τελευταία πενήντα χρόνια. Το ότι θα τελειώσουν οι Purple δεν σημαίνει πως θα τελειώσουμε και ατομικά. Απλά θα σημαίνει πως η μπάντα δεν είναι βιώσιμη πλέον για τον όποιο λόγο, είτε έχει να κάνει με θέματα υγείας, είτε...

Αν οι άνθρωποι δεν έρχονται να μας δουν, αυτό θα είναι ένα καλό στοιχείο που θα μας υποδεικνύει να σταματήσουμε, αλλά ευτυχώς για εμάς αυτό δεν συμβαίνει. Έχουμε ακροατήριο παντού στον κόσμο και περιοδεύουμε άσχετα αν έχουμε άλμπουμ ή όχι. Οι εποχές που έπρεπε να φτιάξεις έναν δίσκο και έπρεπε να περιοδεύσεις για την προώθησή του πέρασαν. Εμείς περιοδεύουμε έτσι κι αλλιώς. Ίσως έρθει μια εποχή που θα φτιάχνουμε μόνο δίσκους και δεν θα περιοδεύουμε καθόλου, ποιος ξέρει; Δεν κλείνουμε ποτέ πόρτες, πάντα τις αφήνουμε λίγο ανοιχτές.

Ποτέ δεν ξέραμε την εξέλιξη που θα είχε το "Smoke On The Water" ή το "Highway Star" ή το "Lazy". Εκείνη την εποχή το καθένα ήταν απλά ένα τραγούδι κάποιου δίσκου

Κατά τη διάρκεια της καριέρας σας έχετε γράψει κάποια πραγματικά φανταστικά τραγούδια. Κάποια ήταν βασισμένα σε απλές δομές, άλλα στηριζόντουσαν σε πιο προοδευτικά και τεχνικά πράγματα. Οπότε, κατά την άποψή σου τι είναι αυτό που κάνει ένα τραγούδι σπουδαίο;

Χμ... [το σκέφτεται για λίγο]. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει ένα τραγούδι σπουδαίο. Όπως σου είπα και πιο πριν, ποτέ δεν σχεδιάζουμε τα πράγματα. Δεν είναι δηλαδή πως θα κάτσουμε κάτω και θα πούμε «εντάξει, ας γράψουμε ένα εμβληματικό τραγούδι». Δεν γνωρίζουμε ποιο θα είναι το μέλλον ενός τραγουδιού. Ποτέ δεν ξέραμε την εξέλιξη που θα είχε το "Smoke On The Water" ή το "Highway Star" ή το "Lazy". Εκείνη την εποχή το καθένα ήταν απλά ένα τραγούδι κάποιου δίσκου. Και τίποτα δεν έχει αλλάξει σε σχέση με τότε. Γράφουμε τραγούδια, τα κυκλοφορούμε και περιμένουμε να δούμε τι θα συμβεί με αυτά. Υποθέτω πως κάποια θα κάνουν την πορεία τους... είναι σαν μικρά μωρά. Δίνεις ζωή σε ένα τραγούδι, το βλέπεις να μεγαλώνει, κάποια θα ωριμάσουν και κάποια όχι. Οπότε, είναι δύσκολο να προβλέψεις τι θα συμβεί.

Δεν κάνουμε ό,τι κάνουν οι άλλες μπάντες. Προτιμάμε να ηγούμαστε από το να ακολουθούμε

Κατά την ταπεινή μου άποψη, οι Deep Purple ποτέ δεν πήραν τα εύσημα που τους αξίζουν για τη σημαντικότατη συνεισφορά τους στη διαμόρφωση της σκληρής μουσικής. Πολλές μπάντες συνεχώς αναφέρονται σε εσάς ως βασική επιρροή, αλλά δεν νομίζω πως αυτό έχει αποτυπωθεί στη συνείδηση του οπαδού. Όλοι μιλάνε για τους Black Sabbath, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Εσύ συμφωνείς με αυτό;

Δεν ξέρω αν πραγματικά συμβαίνει κάτι τέτοιο επειδή μου το λες εσύ. [γέλια]

Θα σου πω όμως. Ποτέ δεν σκεφτόμαστε με τέτοιους όρους και δεν βλέπουμε όλο αυτό ως διαγωνισμό. Δεν πιστεύουμε πως υπάρχουν καλύτερες και χειρότερες μπάντες από εμάς. Κατά κάποιον τρόπο έχουμε χαράξει το δικό μας μονοπάτι. Ποτέ δεν υπήρξαμε μια μπάντα που ήταν της μόδας. Βασικά πάντα διατηρούσαμε χαμηλό προφίλ σε ό,τι έχει να κάνει με αυτό το θέμα. Δεν κάνουμε ό,τι κάνουν οι άλλες μπάντες. Προτιμάμε να ηγούμαστε από το να ακολουθούμε. Οπότε δεν σκεφτόμαστε με τέτοιους όρους. Αν σε κάποιους αρέσει η μουσική μας έχει καλώς. Αν πάλι όχι, επίσης είναι ΟΚ. Απλά δεν μας ενδιαφέρει.

Δεν υπάρχει χιούμορ στο metal, ενώ εμείς έχουμε χιούμορ

Κατά τη διάρκεια της "The Long Goodbye Tour" θα είστε η headline μπάντα σε κάποια metal κατά βάση φεστιβάλ, όπως είναι το Hellfest και το Graspop. Πώς αισθάνεσαι γι' αυτό και πώς περιμένεις να σας αντιμετωπίσει το κοινό;

Καταρχήν, εμείς δεν περιμένουμε τίποτα, αυτό άπτεται σε άλλους ανθρώπους. Η μουσική είναι μουσική και αν αρχίσεις να μπαίνεις σε κατηγορίες και μετά υπο-κατηγορίες και μετά σε υπο-κατηγορίες των υπο-κατηγοριών... είναι heavy metal; Είναι thrash metal; Είναι καμπαρέ metal; Θέλω να πω, είναι ανούσιο...

Η μουσική για εμάς είναι απλά μουσική. Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας ως μια metal μπάντα ούτε στο ελάχιστο. Είμαστε μια rock μπάντα και μια rock μπάντα περιέχει πολλά συναισθήματα. Είναι λίγο jazz, λίγο κλασική, λίγο folk, λίγο pop, λίγο... οτιδήποτε. Δεν υπάρχουν περιορισμοί στη μουσική μας. Δεν είναι δηλαδή πως έχουμε χαράξει δύο νοητές γραμμές έξω από τις οποίες δεν επιτρέπεται να πατήσουμε. Έχω ακούσει πολλά συγκροτήματα και μου ακούγονται παρόμοια και νομίζω πως κάτι τέτοιο δεν θα ήταν καλό για εμάς. Δεν ακουγόμαστε σαν κανέναν άλλον. Αν υπάρχει κάποιος σκοπός στα τραγούδια μας αυτός είναι το να μην προσπαθούμε να γίνουμε κάποιοι άλλοι. Δεν μας ενδιαφέρει το ραδιόφωνο, δεν μας ενδιαφέρουν τα pop charts. Αν επιτρέπαμε στους εαυτούς μας να επηρεαστούμε από κάτι τέτοιο θα το χάναμε το παιχνίδι. Ακολουθούμε τον δικό μας δρόμο και αυτό είναι όλο.

Έχουμε παίξει σε φεστιβάλ όπου υπήρχαν πολλές πραγματικά heavy μπάντες, αλλά για εμένα αυτά τα heavy συγκροτήματα είναι μονοδιάστατα. Δεν υπάρχει χιούμορ στο metal και εμείς έχουμε χιούμορ. Δεν είναι χιούμορ καρικατούρας ή τσίρκου και δεν παίρνουμε τους εαυτούς μας τόσο στα σοβαρά. Δεν έχουμε τατουάζ, δεν φοράμε φανταχτερά δερμάτινα και δεν χοροπηδάμε πάνω κάτω σαν ζώα. [γέλια] Είμαστε μουσικοί και παίζουμε μουσική. Είναι τόσο απλό.

Deep Purple

Πιστεύεις πως αυτή η περιοδεία θα σας φέρει και από την Ελλάδα;

Το σίγουρο είναι πως ελπίζω να συμβεί αυτό γιατί το ελληνικό κοινό είναι πολύ καλό.

Τι πιστεύεις για την καριέρα σου ως παραγωγός; Ποια θα διάλεγες ως την καλύτερη δουλειά σου [ως παραγωγός] πέραν των Purple;

Είναι σαν να προσπαθήσεις να συγκρίνεις καφέ με πορτοκάλια. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο. Σίγουρα υπάρχουν αρκετοί δίσκοι πάνω στους οποίους ευχαριστήθηκα να δουλεύω περισσότερο από κάποιους άλλους, αλλά ειλικρινά θα έπρεπε να είχα μπροστά μου μια λίστα με ό,τι έχω κάνει προκειμένου να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση...

Όταν οι άνθρωποι μιλάνε για τους σημαντικότερους κιθαρίστες πάντα αναφέρουν τους Beck, Page και Clapton. Αλλά γιατί όχι τον Gallagher;

ΟΚ, τότε αντί αυτού πες μου πώς ήταν να δουλεύεις με τον Rory Gallagher;

Ήταν καταπληκτικά! Καταρχάς θα σου πω πως γνώριζα τον Rory από τα τέλη των '60s αφού είχαμε περιοδεύσει με τους Taste. Όταν είχα πρωτομπεί στους Purple οι Taste είχαν ανοίξει αρκετές συναυλίες μας. Οπότε, ήξερα τον Rory και όταν συνέχισε ως solo καλλιτέχνης... Ήταν ένας καταπληκτικός blues μουσικός.

Όταν μου προσφέρθηκε η δουλειά του παραγωγού το θεώρησα πραγματικά μεγάλη τιμή. Ήταν ένας αξιαγάπητος άνθρωπος. Για εμένα, αν μιλήσουμε για υποτιμημένους ανθρώπους, είναι πολύ υποτιμημένος. Όταν οι άνθρωποι μιλάνε για τους σημαντικότερους κιθαρίστες πάντα αναφέρουν τους Beck, Page και Clapton. Αλλά γιατί όχι τον Gallagher; Ή ακόμα και τον Blackmore;  Δεν παίρνει την αναγνώριση που παίρνουν οι υπόλοιποι. Ή ο Hendrix για παράδειγμα. Υπάρχουν πάρα πολλοί σπουδαίοι κιθαρίστες, αλλά συνήθως η προβολή πάει στους παλιότερους. Όπως συζητήσαμε πιο πριν για τους Purple και το γεγονός πως ακολουθούμε τον δικό μας δρόμο, έτσι και ο Rory βρισκόταν στο δικό του μονοπάτι. Οριοθέτησε μια τάση και απλά έπαιζε αυτό που είχε στην καρδιά του. Και αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να κάνει κάποιος. Άσχετα αν θα έχεις επιτυχία ή όχι, θα πρέπει να εξακολουθείς να παίζεις από την καρδιά σου.

Και πόσο διαφορετικό είναι το να κάνεις την παραγωγή σε δίσκους της δικιάς σου μπάντας;

Είναι πολύ δύσκολο να είσαι σε μια μπάντα και ταυτόχρονα παραγωγός της. Καταρχάς, αυτό μοιάζει λίγο μάταιο υπό μια έννοια. Είναι μια γνώμη από τις πέντε. Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις επισκόπηση με την απαραίτητη αντικειμενικότητα που ένας παραγωγός πρέπει να έχει. Αυτό που τελικά κάνεις είναι να προσπαθείς να ικανοποιήσεις τους πάντες και συνεπώς να μην ικανοποιείς κανέναν. Καταλήγει η όλη φάση να είναι «παραγωγή υπό επιτροπή», τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη μίξη, γιατί όλοι θέλουν να ακούν τον εαυτό τους στη μίξη. Αλλά κάποιες φορές δεν είναι αυτό το θέμα. Μια καλή μίξη, δεν σημαίνει πως όλοι ακούγονται ισότιμα. Χρειάζεται μια εξωτερική πηγή προκειμένου να πειστεί η μπάντα γι' αυτό. Σχεδόν πάντα θα έρθει ο τραγουδιστής να σου πει «δεν ακούγομαι δυνατά», ο κιθαρίστας που θα σου πεις «το solo δεν ακούγεται δυνατά», ο ντράμερ «τα τύμπανα δεν ακούγονται δυνατά» και ούτω καθεξής. Το να έχεις μαζί σου, όμως, κάποιον σαν τον Bob Erzin αλλάζει τα δεδομένα. Τον εμπιστευόμαστε. Τον εμπιστευόμαστε πως θα κάνει αυτό που είναι σωστό για το τραγούδι και συνολικά για την μπάντα και όχι για τον καθένα ατομικά.

Επιτυχία δεν είναι να είσαι πλούσιος και διάσημος. Επιτυχία δεν είναι να είσαι στην κορυφή των chart. Η Επιτυχία βρίσκεται μέσα στην καρδιά σου και έχει να κάνει με το πώς αισθάνεσαι για τον εαυτό σου

Η τελευταία μου ερώτηση δεν έχει να κάνει μόνο για τη σχέση σας με τον Blackmore, αλλά και για τις ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα. Δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη μέσα στο συγκρότημα, αλλά γιατί πιστεύεις πως οι άνθρωποι απομακρύνονται τόσο πολύ όταν ξεκάθαρα αυτά που τους ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από όσα τους χωρίζουν;

Νομίζω πως όταν οι άνθρωποι που βρίσκονται απ' έξω βλέπουν μια επιτυχημένη μπάντα να έχει προβλήματα σκέφτονται «μα γιατί διαλύθηκαν αφού είναι επιτυχημένοι;». Και αυτό συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται διαφορετικά τον όρο «επιτυχία». Επιτυχία δεν είναι να είσαι πλούσιος και διάσημος. Επιτυχία δεν είναι να είσαι στην κορυφή των chart. Η επιτυχία βρίσκεται μέσα στην καρδιά σου και έχει να κάνει με το πώς αισθάνεσαι για τον εαυτό σου. Οι άνθρωποι μιλάνε για τους προσωπικούς μου δίσκους και πως δεν έχουν πουλήσει αρκετά, αλλά είναι αυτό κάτι που με στεναχωρεί; Όχι, γιατί για εμένα πρόκειται ήδη για μια επιτυχία, επειδή κατάφερα και τους έφτιαξα. Αυτή είναι η επιτυχία. Οι άνθρωποι δεν σκέφτονται με αυτούς τους όρους. Αν φτιάξεις έναν δίσκο ο οποίος δεν πάει καλά εμπορικά, έχει καλώς. Μπορείς να αναλύσεις τους λόγους που αυτό συνέβη. Μπορεί να μην είχε καλό ήχο, ίσως τα τραγούδια να μην ήταν καλά ή η χρονική στιγμή να μην ήταν σωστή, ίσως να μην πήρε αρκετή προβολή... Θέλω να πω πως υπάρχουν ένα κάρο λόγοι που κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, αλλά το βρίσκω χάσιμο χρόνου να κάθεσαι να υπεραναλύεις. Άπαξ και φτιάξεις έναν δίσκο, τέλος, πρέπει να πας παρακάτω, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Και οι Purple να ξέρεις πως έχουμε αυτήν την τάση να μην κοιτάμε το τώρα. Πάντα κοιτάμε αυτό που έπεται και όχι αυτό που προηγήθηκε.

Οπότε, είναι τόσο δύσκολο να διατηρήσεις καλές σχέσεις με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας;

Αν υπάρχει αλληλοσεβασμός και αλληλοεκτίμηση, όχι! Δεν είναι καθόλου δύσκολο. Νομίζω πως τα πάμε αρκετά καλά μεταξύ μας. Έχουμε τις διαφορές μας, βέβαια, αλλά δεν θέλουμε να αλληλοσκοτωθούμε. [γέλια]

OΚ, κατανοητό. Λοιπόν κύριε Glover σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Ήταν πραγματικά μεγάλη τιμή να συνομιλώ μαζί σας και σας εύχομαι τα καλύτερα για το μέλλον.

Κι εγώ σε ευχαριστώ! Εκτιμώ τη βοήθειά σου.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Infinite" από τον Κώστα Πολύζο.

  • SHARE
  • TWEET