Nightmare: «Η απομάκρυνση από τις ρίζες της μπάντας αποτελεί μέρος της εξέλιξής μας»

Οι Nightmare αποτελούν μια από τις πιο ιστορικές αλλά κι ενεργές μπάντες της γαλλικής σκηνής, έχοντας ιδρυθεί το μακρινό 1979. Βέβαια, με μοναδικό εναπομείναν μέλος από την αυθεντική τους σύνθεση τον μπασίστα Yves Campion και με αρκετά νέα παιδιά να απαρτίζουν το τωρινό τους lineup, ουσιαστικά μιλάμε για μια σχεδόν νέα μπάντα, η οποία εξελίσσει την ιστορία του ονόματος που φέρει. Έτσι, ο ενθουσιώδης Matt Asselberghs, κιθαρίστας τους στα τελευταία τρία άλμπουμ της μπάντας κι εκ των βασικών της συνθετών, μας μιλά για το νέο ξεκίνημα που επιτελείται, χάρη και στα νέα μέλη, τους στόχους του ως μουσικός και την πρωτόλεια heavy metal σκηνή της Γαλλίας στα δύσκολα '80s.

Γεια σου Matt, πώς είσαι; Συγχαρητήρια για το νέο σας άλμπουμ. Το ακούω λίγο καιρό τώρα και πραγματικά πιστεύω πως είναι ένα σπουδαίο δείγμα μοντέρνου heavy metal.

Αισθάνομαι υπέροχα. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για το "Dead Sun" και τη δημιουργία του. μπορείς να μας πεις μερικά πράγματα για τη διαδικασία ηχογράφησης και τον συνθετικό τομέα του δίσκου;

Για να είμαι ειλικρινής, το άλμπουμ γράφτηκε με τον ίδιο τρόπο όπως και τα προηγούμενα μας. Είχαμε κάμποσα riff και πολλές ιδέες μαζί με τον Franck, οπότε αποφασίσαμε να τις δουλέψουμε, ο Piv πρόσθεσε τα ντραμς ενώ η Mag και ο Yves δούλεψαν τα δικά τους μέρη. Ωστόσο, κάθε δίσκος των Nightmare ξεκινά από το χτίσιμο της κιθαριστικής δουλειάς πρωτίστως.

Το "Dead Sun" είναι το πρώτο σας άλμπουμ με τη Magali Luyten και τον Olivier Casula. Πώς επιλέξατε να συνεργαστείτε μαζί τους και γιατί χώρισαν οι δρόμοι σας με τα αδέρφια Amore;

Κοίταξε, ο Jo και o David αποφάσισαν να αποχωρίσουν από την μπάντα με δική τους θέληση και σίγουρα υπήρξε δύσκολο για την μπάντα να δεχτεί την απόφασή τους, όμως επιλέξαμε τελικά να συνεχίσουμε. Ο Piv είναι ένας από τους καλύτερους μου φίλους, γνωριζόμαστε για πολύ καιρό, ενώ έχουμε ξαναπαίξει μαζί στους Sangdragon και τους Dead Crows. Είναι εξαιρετικά ταλαντούχος και πολύ καλό παιδί και η παρουσία του ενισχύει την ηρεμία στην μπάντα, γεγονός που έλειπε κάπως τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Την Mag τη γνωρίσαμε στο PPM Festival το 2012, ενώ είχε τραγουδήσει ένα κομμάτι και στο "Burden Of God" άλμπουμ μας. Η ιδέα να μπει στην μπάντα ήταν δική μου, καθώς πολύ απλά πίστευα πως είναι καιρός να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι ακόμη δυνατότερο και η Mag μας έδινε αυτές τις προοπτικές.

Συμφωνώ, η Magali Luyten δεν ακούγεται ως η τυπική γυναίκα τραγουδίστρια, έχοντας μια ευρεία γκάμα στην ερμηνευτική της παλέτα. Θεωρώ πως σας δίνει μια επιπλέον ώθηση με τη συνολική της απόδοση στον δίσκο. Μπορούμε, λοιπόν, να μιλήσουμε για μια νέα αρχή για την μπάντα;

Ακριβώς, η Mag δεν είναι μια συνηθισμένη metal τραγουδίστρια, υπό την έννοια πως δεν επιδίδεται μονάχα σε growl ή σε οπερετικά φωνητικά. Ακολουθεί το ένστικτό της απλά και προσθέτει στο κάθε κομμάτι ό,τι θεωρεί πως θα του ταιριάζει καλύτερα, δίνοντας μας τόσες προοπτικές. Οπότε, ναι, ξεκάθαρα είναι ένα νέο ξεκίνημα για εμάς.

Με μονάχα τον Yves Campion να αποτελεί αυθεντικό μέλος της μπάντας από τα πρώτα χρόνια της, ουσιαστικά μπορούμε να μιλήσουμε για ένα σχεδόν καινούργιο συγκρότημα πλέον. Αναρωτιέμαι, πιστεύεις πως έχετε πλέον κοινά με το παρελθόν της μπάντας και με τον ήχο των πρώτων δύο σας δίσκων ή ακόμη και των πιο πρόσφατων, όπως για παράδειγμα το "Genetic Disorder";

Υποθέτω πως με την τωρινή μας σύνθεση δεν μπορούμε στην πραγματικότητα να μιλάμε για κάποια μεγάλη σύνδεση με το παρελθόν των Nightmare και τον ήχο του "Waiting For The Twilight" και του "Power Of The Universe". Όμως ποτέ δεν ήταν αυτός ο στόχος μας κιόλας. Μπορεί να απομακρυνόμαστε από τις ρίζες της μπάντας, ακόμη και από τις πιο πρόσφατες περιόδους μας, αλλά είναι μέρος της εξέλιξης μας.

Στα τελευταία τρία άλμπουμ σας είχατε έναν πιο πολύπλοκο και τσαμπουκαλεμένο ηχητικό προσανατολισμό. Έχοντας υπόψη τις δουλειές σου με τους Architekt και τους Sangdragon, μπορούμε να υποθέσουμε πως είσαι ο βασικός λόγος πίσω από αυτήν την κατεύθυνση;

Το να είσαι μέλος σε διάφορες μπάντες σίγουρα σε επηρεάζει σαν συνθέτη. Οι Architekt είναι το «μωρό» μου, εννοώντας πως δεν οριοθετούμαι από κανέναν για τις ιδέες μου, όντας σε ένα απόλυτα φιλικό περιβάλλον που κυριαρχεί η μουσική. Μάλιστα, μαζί με τον Ed (Edouard Verneret, ο πληκτράς της μπάντας) δουλεύουμε πάνω στον επόμενο μας δίσκο.

Οι Sangdragon από την άλλη, είναι σαν ένα μουσικό σχολείο για μένα. Χάρη στον Vincent Urbain έμαθα πώς να παίζω πραγματικά ακραία μουσική και να διευρύνω τις τεχνικές μου αρετές σαν κιθαρίστας.

Υποθέτω, λοιπόν, πως στις δουλειές μου με τους Nightmare νιώθω πως είναι απαραίτητο να φέρω κάποιες καινούργιες ιδέες, να προσθέσω κάποιες διαφορετικές πινελιές, αν θες, για να δημιουργήσουμε κάτι νέο κι ανανεωτικό.

Ποιες είναι οι κυριότερες επιρροές σου ως μουσικός και ποιες από αυτές μπορούμε να ακούσουμε στη μουσική των Nightmare; Προσωπικά, θα μπορούσα να πω πως σε έχουν επηρεάσει κιθαρίστες όπως ο John Norum και ο Jeff Loomis, μεταξύ άλλων. Έχω δίκιο;

Έπεσες διάνα! Ο Franck είναι ιδιαίτερα επηρεασμένος από το παίξιμο του Tony Iommi, ενώ εγώ έχω σαν ήρωα τον John Norum. Ο άνθρωπος ξέρει πώς να κάνει μια κιθάρα να «κλαίει», πραγματικά ελπίζω να τον συναντήσω από κοντά μια μέρα και να μοιραστούμε κάποιες σκέψεις για τη μουσική κι όχι μόνο. Ακόμη, μου αρέσει ο ήχος του Michael Amott ιδιαίτερα. Για να είμαι ειλικρινής, προτιμώ τον πιο παραδοσιακό τρόπο, του να παίζεις δίχως να έχεις κάποιον συγκεκριμένο στόχο και να αφήνεις το πνεύμα της μουσικής να σε καθοδηγεί. Στις μέρες μας η μουσική είναι τόσο τυποποιημένη και οριοθετημένη και με τους Nightmare προσπαθούμε να κρατήσουμε την παλιά φλόγα, μαζί με κάποια νέα στοιχεία για να διατηρηθεί το ενδιαφέρον.

Ως Γάλλος μουσικός, θεωρώ πως είσαι εξοικειωμένος με τις κυκλοφορίες και την ιστορία της heavy metal σκηνής της χώρας σου. Θα μπορούσες, λοιπόν, να μας πεις ποιες μπάντες ξεχωρίζεις από το σύνολο της γαλλικής σκηνής;

Κοίτα, η γαλλική σκηνή, σε σύγκριση με το κίνημα του NWOBHM, μοιάζει με σαπουνόπερα (γέλια). Ωστόσο, είχαμε κάποιες πολύ αξιόλογες μπάντες όπως οι Trust, οι Satan Jokers και οι ADX, πίσω στα '80s. Σήμερα, βέβαια, έχουμε πολύ περισσότερες μπάντες, από τις οποίες οι Gojira, ETHS, Loudblast, Mass Hysteria, Black Bomba και ROTN είναι πιθανόν αυτές που προτιμώ περισσότερο.

Ας πάμε πίσω στο νέο σας άλμπουμ. Πού θα το κατέτασσες σε σχέση με την υπόλοιπη δισκογραφία σας; Αν είχες την ευκαιρία θα άλλαζες κάτι από αυτό;

Αυτός ο δίσκος μας έχει τον καλύτερο ήχο, την κορυφαία μουσική και το πιο σωστό feeling που θα μπορούσε να έχει. Δουλέψαμε πραγματικά σκληρά γι' αυτό το άλμπουμ και προσωπικά είναι το αγαπημένο μου. Ωστόσο, θεωρώ πως κάθε φορά πρέπει να προοδεύουμε, να προχωράμε μπροστά. Γι’ αυτό, σε κάθε δίσκο μας προσπαθούμε για ένα συνεχώς βελτιωμένο αποτέλεσμα, συγκριτικά με τους προκατόχους του.

Η παραγωγή του άλμπουμ είναι υποδειγματική, σας προσδίδει έναν πανίσχυρο ήχο. Σίγουρα, βοηθάει τα μέγιστα στο να αναδειχθούν οι δυναμικές των συνθέσεών σας. Ποιος είναι υπεύθυνος γι' αυτήν;

Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζω έναν από τους κορυφαίους παραγωγούς στον κόσμο, τον Joos Van Der Broek. Κατάφερε και μας έδωσε ακριβώς τον στερεοφωνικό ήχο που ζητούσαμε, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά.

Αλήθεια, τι βρίσκεται στα ακουστικά σου αυτήν την περίοδο;

Απολαμβάνω μερικές κυκλοφορίες του Joe Bonamassa και του John Norum. Ακόμη, κάποια rap beat, το τελευταίο άλμπουμ των In Flames και πολλούς Dark Tranquility.

Ποια είναι τα πλάνα σας έπειτα από την κυκλοφορία του "Dead Sun";

Προφανώς να περιοδεύσουμε όπου και όσο μπορούμε, δίνοντας μια καλή εικόνα στον κόσμο για το ποιοι είμαστε και το πόσο καλό είναι το υλικό του "Dead Sun".

Μπορούμε δηλαδή να ελπίζουμε πως θα επισκεφτείτε και την Ελλάδα για κάποια εμφάνιση; Αν δεν κάνω λάθος, δεν έχετε έρθει ποτέ προς τα μέρη μας...

Έχεις δίκιο. Ελπίζω πως θα καταφέρουμε να έρθουμε μέσα στο 2017 και θα τα πούμε κι από κοντά πίνοντας καμιά μπύρα.

Σε ευχαριστώ πολύ Matt για τον χρόνο και τις απαντήσεις σου. Κλείσε τη συνέντευξη όπως θέλεις...

Εγώ σε ευχαριστώ, εσένα κι όσους μας δίνουν την ευκαιρία να αποδείξουμε πως δεν έχουμε ξοφλήσει ακόμη, αλλά αντίθετα είμαστε καλύτεροι από ποτέ. Μείνετε ασφαλείς κι ακούτε METAL!

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Dead Sun" από τον Σπύρο Κούκα.