Τι ακούει ο κόσμος το 2015;
Ενημερώσου για να το παίζεις μάγκας όταν οι άλλοι μιλάνε για το αν θα εκραγεί ή όχι ο Greyjoy
Από τον Μάνο Πατεράκη, 22/05/2015 @ 10:34
Σε κανά μήνα, εμείς εδώ στο Rocking.gr θα αρχίσουμε να ετοιμάζουμε τις mid-year λίστες μας, κυρίως επειδή αγαπάμε τις καινούργιες μουσικές, αλλά ακόμα κυριότερα επειδή αγαπάμε τις λίστες. Μέχρι τότε αγαπητέ αναγνώστη, το Footnotes έκανε την έρευνά του για να σου μιλήσει για τους πιο πολυσυζητημένους και critically acclaimed (ακούγεται ωραιότερα στα εγγλέζικα) φετινούς δίσκους ανά είδος.
Indie: Ένας απίστευτος χαμός έχει γίνει με την επιστροφή στις ρίζες του Sufjan Stevens. Μελιστάλαχτο indie folk, το ακούς και κολλάς από την αφελή χαρμοθλίψη. Το παίζεις μελαγχολικός τύπος και ρίχνεις και το χαριτωμένο indie κοριτσάκι της διπλανής πόρτας που υπάρχει μόνο στις Η.Π.Α. και στη Β. Ευρώπη, αλλά δεν βαριέσαι, ποτέ δεν ξέρεις. Βρες μια που ακούει Παντελίδη και αφιέρωσέ της το "All Of Me Wants All Of You". Θα συγκινηθεί απ' τον τίτλο και δεν θα παρατηρήσει ποτέ τον στίχο «you checked your text while I masturbated».
Metal: Οι ανά τον κόσμο metalheads δεν έχουν συμφωνήσει ομόφωνα μέχρι στιγμής σε έναν δίσκο. Αν έπρεπε να επιλέξουμε κάποιον να περάσει από το αυστηρό μας κόσκινο, αυτό θα ήταν το "In Times" των Enslaved, της νορβηγικής μπάντας που αποφάσισε εδώ και χρόνια να ξεφύγει από το black metal παρελθόν της και να το γυρίσει σε άλλα μονοπάτια (κελ σουρπρίζ!). Μπορεί το φετινό τους άλμπουμ να μην συγκρίνεται με το "RIITIIR" του 2012, αλλά είναι καλό και έχει συγκεντρώσει μέχρι στιγμής τις περισσότερες αποθεωτικές κριτικές.
Hip hop: Ο Kendrick Lamar έχει κερδίσει την αδιαμφισβήτητη κορυφή μιλώντας για το πόσο μεγάλο πουλί έχουν οι μαύροι και αυτός, ως μαύρος, για το πόσο πλακουτσωτή μύτη έχουν οι μαύροι και αυτός, ως μαύρος, και πόσο κατατρεγμένοι είναι στην κοινωνία οι μαύροι και αυτός, ως μαύρος. Οι διθύραμβοι έχουν κατακλύσει όλα τα μουσικά μέσα για το κοινωνικοποιημένο hip hop του «εστίν τσατσά πεταλούδας» ("To Pimp A Butterfly") και οφείλω να πω ότι καταλαβαίνω το γιατί. Έχω λιώσει και το "King Kunta" που μιλάει για τον Kunta Kinte, πρωταγωνιστή του βιβλίου "Roots" που θυμάμαι αμυδρά, ως όνειρο, να βλέπω στην τηλεόραση...
Jazz: Φαντάσου τον εαυτό σου. Αράζεις σε ένα τζαζόμπαρο, φοράς τραγιάσκα και πίνεις ένα ουίσκι εισαγωγής με περίεργο όνομα και εντυπωσιακή ετικέτα. Καπνίζεις με στυλ και κάνεις τα πάντα σε αργή κίνηση, σαν πικάπ που πνέει τα λοίσθια. Φτάνει η κουβέντα στο ποιος είναι ο επόμενος Coltrane -γιατί το ξέρεις ότι θα φτάσει εκεί η κουβέντα κάποια στιγμή- και εσύ έχεις έτοιμη την απάντηση. Ο φετινός τριπλός δίσκος του Kamasi Washington. Όλοι γνέφουν καταφατικά κι εσύ πίνεις μια γουλιά ικανοποιημένος καθώς ο DJ βάζει το "Change Of The Guard".
Progressive: Η τέταρτη νιότη που βιώνει ο Steven Wilson τον έχει καταστήσει και φέτος πρόσωπο της χρονιάς, μακράν του δεύτερου. Τι κι αν το πολυσυζητημένο "Hand. Cannot. Erase." δεν φτάνει τον προκάτοχό του, είναι πανέμορφο με τον δικό του τρόπο. Και το καλύτερο; Είναι τόσο απλό που μπορείς να το απολαύσεις τόσο εσύ και να ισχυρίζεσαι στον εαυτό σου ότι ακούς progressive όσο και η κοπελιά σου που την βρίσκει με τα τελευταία Anathema (μα γιατί;). Οκέη, ντάξει, όχι όλα τα τραγούδια του, το "Ancestral" μπορείς να το ακούς και μόνος σου.
Τα ακραία: Εδώ τα πράγματα είναι εύκολα. Ως γνωστόν, εδώ και περίπου τέσσερα-πέντε χρονάκια οι πιτσφορκικοί φλώροι έχουν συμφωνήσει να ακούνε κάθε χρόνο δυο-τρεις ακραίους δίσκους που τους πλασάρουν και για το 2015 το ρόλο αυτό έχει πάρει, όλως περιέργως, ο 15ος δίσκος των πατεράδων του grindcore, Napalm Death, που γρυλίζουν ακατάπαυστα σαν να τους έκλεψε ο Justin Bieber την οδοντόβουρτσα και έμειναν στο μπάνιο μπουκωμένοι. Έχοντας συμπεριλάβει τραγούδι άνω των τεσσάρων λεπτών, θα λέγαμε ότι ξεπουλήθηκαν. Ας μείνουμε στο "Smash A Single Digit".
Pop: Όταν λέμε pop, μην φαντάζεστε Britney Spears. Η pop της μόδας πια είναι ψαγμένη, πειραματική, self-righteous και με ψηλά τη μύτη. Art pop λοιπόν και όλες οι αδικημένες κοπελιές με αρτιστική φλέβα, φωτογραφική μηχανή, tumblr και κάποια άμεση σχέση με την καλών τεχνών έλιωσαν το φετινό άλμπουμ της Ισλανδής Bjork. Κι εγώ το βρήκα ενδιαφέρον προσπαθώντας κλασικά να καταλάβω τι θέλει να πει η τύπισσα με την εξωγήινη φάτσα, τα μυστήρια βίντεο και τις ακόμη πιο μυστήριες μελωδίες.
Punk: Κλασικά, τη μερίδα του λέοντος έχει το μοδάτο τα τελευταία χρόνια post-punk (το καθαρό punk rock εξακολουθεί να είναι πασέ). Οι Viet Cong συγκέντρωσαν όλα τα βλέμματα του κόσμου μέσα στο 2015 με το πειραματικό ντεμπούτο τους. Α, επίσης τους ακυρώνουν συναυλίες εξαιτίας του προσβλητικού τους ονόματος, αλλά εκείνοι δεν ξέρουν τίποτα, δεν είχαν σκοπό να προκαλέσουν. Πάντως, η συναυλία τους στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο θα πραγματοποιηθεί κανονικά, τέτοια θέματα αμερικάνικα δεν μας αγγίζουν, οπότε θα ακούσουμε ανεπηρέαστοι κομμάτια σαν το "Bunker Buster".
Stoner: Εδώ η νεολαία μας που βράζει το αίμα της έχει πέσει με τα μούτρα στα τοπικά προϊόντα. Βλέπετε, σε διεθνές επίπεδο, αν ακούς ακόμα stoner είναι σαν να ακούς ακόμα Καίτη Γαρμπή αντί για Demy. Ωστόσο, παρ' όλη τη μικρή παραγωγικότητα, βρέθηκε το "Lore" των Βοστονέζων Elder να κλέψει κάμποσα επιφωνήματα θαυμασμού, έχοντας κλασικά stoner riff με mastodon-ισμούς. Κυρίως, όμως, μείναμε Ελλάδα. Βάζαμε ταλαιπωρημένη σχολική τσάντα paxos στην πλάτη, καρό ανοιχτό πουκάμισο και χτυπιόμασταν με Nightstalker, Planet Of Zeus, 1000mods και όλη την κλίκα.
Post-Rock/Metal: Στο post-rock ένας δίσκος έκανε φοβερό θόρυβο και αυτός δεν ήταν άλλος από τη δισκογραφική επιστροφή των αρχηγών ολόκληρου του ήχου, των Καναδών Godspeed You! Black Emperor. Ναι, αυτός με τον περίεργο τίτλο "Assunder, Sweet And Other Distress", καθότι είμαστε ψαγμένα τυπάκια και παίζουμε σύγχρονη κλασική μουσική. Έχουμε και εξώφυλλο με πρόβατα γιατί έτσι. Βέβαια, αν από τα τέσσερα κομμάτια μόνο τα δύο ήταν κομματάρες και τα άλλα να 'χαμε να λέγαμε είναι άλλη ιστορία. Τους σεβόμαστε γι' αυτό που είναι.
Footnotes
♠ Ζητήσαμε από τον τραγουδιστή των Accept τους δέκα αγαπημένους του δίσκους όλων των εποχών και μας απάντησε τρεις δίσκους των AC/DC και δύο δίσκους του συγκροτήματος στο οποίο είναι μέλος, σε έναν εκ των οποίων μάλιστα τραγουδάει ο ίδιος. Πόσο πιο εμφατικά να σου πει κάποιος «δεν ακούω μουσική ρε φιλαράκι»;
♠ Οι Έλληνες (Έλληνας) Spectral Lore είναι από τις συγκλονιστικότερες μπάντες στον χώρο του ατμοσφαιρικού black metal.Υπενθυμίζω κομμάτια ΕΠΗ σαν το "The Thorns That Guide My Warpath" και "The Cold March Towards Eternal Brightness". Αυτοί, λοιπόν, έδωσαν στη δημοσιότητα πριν τρεις μέρες ολοκαίνουργια 40-λεπτη κυκλοφορία, σε ambient μονοπάτια. Την ακούτε όλη εδώ.
♠ Αύριο έχουμε Eurovision και η Ελλάδα θα συμμετέχει στον τελικό καθώς πέρασε από τα προκριματικά! Δάκρυα εθνικής υπερηφάνειας σε όλη την επικράτεια. Αν καταφέρουμε να μην καταστραφεί η Γη από κομήτη μετά από ακόμα ένα κρίσιμο eurogroup, νομίζω ότι σαν χώρα οφείλουμε να είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι.
2015 in the world, λοιπόν
Indie: Ένας απίστευτος χαμός έχει γίνει με την επιστροφή στις ρίζες του Sufjan Stevens. Μελιστάλαχτο indie folk, το ακούς και κολλάς από την αφελή χαρμοθλίψη. Το παίζεις μελαγχολικός τύπος και ρίχνεις και το χαριτωμένο indie κοριτσάκι της διπλανής πόρτας που υπάρχει μόνο στις Η.Π.Α. και στη Β. Ευρώπη, αλλά δεν βαριέσαι, ποτέ δεν ξέρεις. Βρες μια που ακούει Παντελίδη και αφιέρωσέ της το "All Of Me Wants All Of You". Θα συγκινηθεί απ' τον τίτλο και δεν θα παρατηρήσει ποτέ τον στίχο «you checked your text while I masturbated».
Metal: Οι ανά τον κόσμο metalheads δεν έχουν συμφωνήσει ομόφωνα μέχρι στιγμής σε έναν δίσκο. Αν έπρεπε να επιλέξουμε κάποιον να περάσει από το αυστηρό μας κόσκινο, αυτό θα ήταν το "In Times" των Enslaved, της νορβηγικής μπάντας που αποφάσισε εδώ και χρόνια να ξεφύγει από το black metal παρελθόν της και να το γυρίσει σε άλλα μονοπάτια (κελ σουρπρίζ!). Μπορεί το φετινό τους άλμπουμ να μην συγκρίνεται με το "RIITIIR" του 2012, αλλά είναι καλό και έχει συγκεντρώσει μέχρι στιγμής τις περισσότερες αποθεωτικές κριτικές.
Hip hop: Ο Kendrick Lamar έχει κερδίσει την αδιαμφισβήτητη κορυφή μιλώντας για το πόσο μεγάλο πουλί έχουν οι μαύροι και αυτός, ως μαύρος, για το πόσο πλακουτσωτή μύτη έχουν οι μαύροι και αυτός, ως μαύρος, και πόσο κατατρεγμένοι είναι στην κοινωνία οι μαύροι και αυτός, ως μαύρος. Οι διθύραμβοι έχουν κατακλύσει όλα τα μουσικά μέσα για το κοινωνικοποιημένο hip hop του «εστίν τσατσά πεταλούδας» ("To Pimp A Butterfly") και οφείλω να πω ότι καταλαβαίνω το γιατί. Έχω λιώσει και το "King Kunta" που μιλάει για τον Kunta Kinte, πρωταγωνιστή του βιβλίου "Roots" που θυμάμαι αμυδρά, ως όνειρο, να βλέπω στην τηλεόραση...
Jazz: Φαντάσου τον εαυτό σου. Αράζεις σε ένα τζαζόμπαρο, φοράς τραγιάσκα και πίνεις ένα ουίσκι εισαγωγής με περίεργο όνομα και εντυπωσιακή ετικέτα. Καπνίζεις με στυλ και κάνεις τα πάντα σε αργή κίνηση, σαν πικάπ που πνέει τα λοίσθια. Φτάνει η κουβέντα στο ποιος είναι ο επόμενος Coltrane -γιατί το ξέρεις ότι θα φτάσει εκεί η κουβέντα κάποια στιγμή- και εσύ έχεις έτοιμη την απάντηση. Ο φετινός τριπλός δίσκος του Kamasi Washington. Όλοι γνέφουν καταφατικά κι εσύ πίνεις μια γουλιά ικανοποιημένος καθώς ο DJ βάζει το "Change Of The Guard".
Progressive: Η τέταρτη νιότη που βιώνει ο Steven Wilson τον έχει καταστήσει και φέτος πρόσωπο της χρονιάς, μακράν του δεύτερου. Τι κι αν το πολυσυζητημένο "Hand. Cannot. Erase." δεν φτάνει τον προκάτοχό του, είναι πανέμορφο με τον δικό του τρόπο. Και το καλύτερο; Είναι τόσο απλό που μπορείς να το απολαύσεις τόσο εσύ και να ισχυρίζεσαι στον εαυτό σου ότι ακούς progressive όσο και η κοπελιά σου που την βρίσκει με τα τελευταία Anathema (μα γιατί;). Οκέη, ντάξει, όχι όλα τα τραγούδια του, το "Ancestral" μπορείς να το ακούς και μόνος σου.
Τα ακραία: Εδώ τα πράγματα είναι εύκολα. Ως γνωστόν, εδώ και περίπου τέσσερα-πέντε χρονάκια οι πιτσφορκικοί φλώροι έχουν συμφωνήσει να ακούνε κάθε χρόνο δυο-τρεις ακραίους δίσκους που τους πλασάρουν και για το 2015 το ρόλο αυτό έχει πάρει, όλως περιέργως, ο 15ος δίσκος των πατεράδων του grindcore, Napalm Death, που γρυλίζουν ακατάπαυστα σαν να τους έκλεψε ο Justin Bieber την οδοντόβουρτσα και έμειναν στο μπάνιο μπουκωμένοι. Έχοντας συμπεριλάβει τραγούδι άνω των τεσσάρων λεπτών, θα λέγαμε ότι ξεπουλήθηκαν. Ας μείνουμε στο "Smash A Single Digit".
Pop: Όταν λέμε pop, μην φαντάζεστε Britney Spears. Η pop της μόδας πια είναι ψαγμένη, πειραματική, self-righteous και με ψηλά τη μύτη. Art pop λοιπόν και όλες οι αδικημένες κοπελιές με αρτιστική φλέβα, φωτογραφική μηχανή, tumblr και κάποια άμεση σχέση με την καλών τεχνών έλιωσαν το φετινό άλμπουμ της Ισλανδής Bjork. Κι εγώ το βρήκα ενδιαφέρον προσπαθώντας κλασικά να καταλάβω τι θέλει να πει η τύπισσα με την εξωγήινη φάτσα, τα μυστήρια βίντεο και τις ακόμη πιο μυστήριες μελωδίες.
Punk: Κλασικά, τη μερίδα του λέοντος έχει το μοδάτο τα τελευταία χρόνια post-punk (το καθαρό punk rock εξακολουθεί να είναι πασέ). Οι Viet Cong συγκέντρωσαν όλα τα βλέμματα του κόσμου μέσα στο 2015 με το πειραματικό ντεμπούτο τους. Α, επίσης τους ακυρώνουν συναυλίες εξαιτίας του προσβλητικού τους ονόματος, αλλά εκείνοι δεν ξέρουν τίποτα, δεν είχαν σκοπό να προκαλέσουν. Πάντως, η συναυλία τους στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο θα πραγματοποιηθεί κανονικά, τέτοια θέματα αμερικάνικα δεν μας αγγίζουν, οπότε θα ακούσουμε ανεπηρέαστοι κομμάτια σαν το "Bunker Buster".
Stoner: Εδώ η νεολαία μας που βράζει το αίμα της έχει πέσει με τα μούτρα στα τοπικά προϊόντα. Βλέπετε, σε διεθνές επίπεδο, αν ακούς ακόμα stoner είναι σαν να ακούς ακόμα Καίτη Γαρμπή αντί για Demy. Ωστόσο, παρ' όλη τη μικρή παραγωγικότητα, βρέθηκε το "Lore" των Βοστονέζων Elder να κλέψει κάμποσα επιφωνήματα θαυμασμού, έχοντας κλασικά stoner riff με mastodon-ισμούς. Κυρίως, όμως, μείναμε Ελλάδα. Βάζαμε ταλαιπωρημένη σχολική τσάντα paxos στην πλάτη, καρό ανοιχτό πουκάμισο και χτυπιόμασταν με Nightstalker, Planet Of Zeus, 1000mods και όλη την κλίκα.
Post-Rock/Metal: Στο post-rock ένας δίσκος έκανε φοβερό θόρυβο και αυτός δεν ήταν άλλος από τη δισκογραφική επιστροφή των αρχηγών ολόκληρου του ήχου, των Καναδών Godspeed You! Black Emperor. Ναι, αυτός με τον περίεργο τίτλο "Assunder, Sweet And Other Distress", καθότι είμαστε ψαγμένα τυπάκια και παίζουμε σύγχρονη κλασική μουσική. Έχουμε και εξώφυλλο με πρόβατα γιατί έτσι. Βέβαια, αν από τα τέσσερα κομμάτια μόνο τα δύο ήταν κομματάρες και τα άλλα να 'χαμε να λέγαμε είναι άλλη ιστορία. Τους σεβόμαστε γι' αυτό που είναι.
Footnotes
♠ Ζητήσαμε από τον τραγουδιστή των Accept τους δέκα αγαπημένους του δίσκους όλων των εποχών και μας απάντησε τρεις δίσκους των AC/DC και δύο δίσκους του συγκροτήματος στο οποίο είναι μέλος, σε έναν εκ των οποίων μάλιστα τραγουδάει ο ίδιος. Πόσο πιο εμφατικά να σου πει κάποιος «δεν ακούω μουσική ρε φιλαράκι»;
♠ Οι Έλληνες (Έλληνας) Spectral Lore είναι από τις συγκλονιστικότερες μπάντες στον χώρο του ατμοσφαιρικού black metal.Υπενθυμίζω κομμάτια ΕΠΗ σαν το "The Thorns That Guide My Warpath" και "The Cold March Towards Eternal Brightness". Αυτοί, λοιπόν, έδωσαν στη δημοσιότητα πριν τρεις μέρες ολοκαίνουργια 40-λεπτη κυκλοφορία, σε ambient μονοπάτια. Την ακούτε όλη εδώ.
♠ Αύριο έχουμε Eurovision και η Ελλάδα θα συμμετέχει στον τελικό καθώς πέρασε από τα προκριματικά! Δάκρυα εθνικής υπερηφάνειας σε όλη την επικράτεια. Αν καταφέρουμε να μην καταστραφεί η Γη από κομήτη μετά από ακόμα ένα κρίσιμο eurogroup, νομίζω ότι σαν χώρα οφείλουμε να είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
