Ο προβατισμός και τα μουσικά ΜΜΕ

Pitchfork-approved stories

Από τον Μάνο Πατεράκη, 16/10/2015 @ 11:10
Αφορμή για το σημερινό άρθρο είναι η -πολύ ωραία για τα γούστα μου και ιδιαίτερη- χθεσινή κριτική του Νικόλα του Ρώσση στο πολυσυζητημένο νέο άλμπουμ των Deafheaven, της κατ' εξοχής μπάντας που λαμβάνει τον ιδιότυπο και υπαρκτό τίτλο του «pitchfork approved metal». Με αυτήν την αφορμή φτιάξαμε και ένα πολύ όμορφο αφιέρωμα με «20+1 black metal δίσκους για όσους δεν είναι μπλακμεταλλάδες»... Παρεμπιπτόντως αυτό.

Ο προβατισμός και τα μουσικά ΜΜΕ

«Μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι υπάρχει κόσμος που μηρυκάζει τα όσα γράφονται σε σημείο που υπερβαίνει τη γραφικότητα»

Διαφωνώ εν μέρει με το σημείο της κριτικής όπου τα χώνει στο Pitchfork. Δεν θα κρυφτώ, μου βγαίνει κι εμένα μια αυθόρμητη ξινίλα όταν ακούω το όνομά του, αλλά στην πραγματικότητα αυτό δεν οφείλεται στο καθαυτό μέσο -έχει πολύ αξιόλογα κείμενα- μα στους αναγνώστες του. Μπορούμε να ισχυριστούμε με ασφάλεια ότι οι αναγνώστες του Pitchfork, του μεγαλύτερου indie / alternative μουσικού μέσου, μηρυκάζουν τα όσα γράφονται εκεί σε σημείο που υπερβαίνει την γραφικότητα.

Αν προωθήσει το Pitchfork έναν doom metal δίσκο από τους εκατό που βγήκαν την τελευταία πενταετία, οι πιτσφορκικοί θα ακούσουν αυτόν και μόνο αυτόν. Αν προωθήσει έναν black metal, από το πουθενά, το ίδιο. Μέχρι και grindcore έχει φτάσει να τους σερβίρει -αυτοτρολλαριζόμενο ενδεχομένως;- και το πιάτο εκαταναλώθη με συγχαρητήρια στον σεφ. Τα παραδείγματα δεν είναι τυχαία. Είναι άκρως υπαρκτά. Θέλετε ονόματα; Windhand; Deafheaven; Napalm Death; Η λίστα συνεχίζεται...

Ο προβατισμός και τα μουσικά ΜΜΕ

«Το πρόβλημα δεν έγκειται στον ακροατή, αλλά στα ανά τον κόσμο μέσα που δρουν ωσάν να πήραν κομματική γραμμή»

Το πρόβλημα, βέβαια, δεν έγκειται στον μέσο ακροατή. Όσοι τον κράζουν απλά προσπαθούν να αυτοπροβληθούν μέσα στον ελιτισμό τους, ξεκάθαρα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο υγιές από έναν ακροατή που έχει χίλιες-δυο ασχολίες στη ζωή του για να κάθεται να ξημεροβραδιάζεται ψάχνοντας κρυμμένα διαμάντια και έτσι εμπιστεύεται ένα μουσικό μέσο που έχει αποδείξει ότι ταιριάζουν τα χνώτα τους. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν αυτόματα βλέπεις από όλα τα indie alternative μέσα ανά τον κόσμο να μιλούν και αυτά, από το πουθενά, για τον ίδιο doom metal δίσκο, για τον ίδιο black metal δίσκο, για τον ίδιο grindcore δίσκο, ωσάν να πήραν κομματική γραμμή... Κάτι δεν πάει καλά ε;

Διότι, αν κάνουμε κάτι εμείς οι μουσικοί δημοσιογράφοι εδώ πέρα, ξέχωρα  από το να βγάζουμε τα κόμπλεξ μας και να κάνουμε το ψώνιο μας, είναι να αποτυπώνουμε την υποκειμενική, μουσική μας κρίση, να δημιουργούμε hypes (τι πιο όμορφο), να δίνουμε άλλη διάσταση σε κάτι που άκουσε κάποιος, αποκωδικοποιώντας ενδεχομένως ορισμένα πράγματα και συνδέοντας με συγκεκριμένο τρόπο τα κομμάτια του παζλ ενός δίσκου και -τέλος- να δημιουργούμε μια ψευδαίσθηση αντικειμενικότητας.

Ο προβατισμός και τα μουσικά ΜΜΕ

«Δεν υπάρχει άλλωστε η παραμικρή αντικειμενικότητα στην τέχνη, ό,τι κι αν σας λένε. Άρα, ούτε γάτα ούτε ζημιά.»

Πέραν, λοιπόν, από τους μουσικούς δημοσιογράφους που οφείλουν να είναι όσο tabula rasa είναι εφικτό, δεν βλέπω κανένα κακό σε έναν μουσικόφιλο που επηρεάζεται πολύ από αυτά που διαβάζει. Ακόμα και αν κάνει πηγαδάκια στα live που πηγαίνει από σπόντα. Άλλωστε, δεν είναι απλά αυτό που ακούν τα αυτιά σου. Πολλές φορές, όλος αυτός ο επηρεασμός και η προαναφερθείσα ψευδαίσθηση εξυψώνει το αποτέλεσμα και δεν σας κρύβω ότι το ζηλεύω. Δεν υπάρχει άλλωστε η παραμικρή αντικειμενικότητα στην τέχνη, ό,τι κι αν σας λένε. Άρα, ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Footnotes

♠ Σαν σήμερα γεννήθηκε η Nico. Τι λέτε, να ξεθάψουμε εκείνη τη δισκαροδισκάρα με την μπανάνα; Μήπως την γουστάρω τόσο επειδή στο μυαλό μου, απ' όταν άρχισα να ακούω μουσική, ορίστηκε ως αδιαμφισβήτητα κλασική; Ποτέ δεν θα μάθω. Πίσω στο "Heroin".

♠ Τέλειωσαν, λέει, τις ηχογραφήσεις του νέου τους άλμπουμ οι Radiohead. Καταφέρνουν σταθερά με τους τελευταίους τους δίσκους να μην μπορούν να βγάλουν τον -αντάξιο του ονόματος και της ιστορίας τους- Μεγάλο δίσκο. Όσο φοβερές συγκινήσεις κι αν έχουν τα "Amnesiac" και "In Rainbows", όσο συμπαθητικά κι αν είναι τα "Hail To The Thief" και "The King Of Limbs", υπάρχει πια η πιθανότητα να βγει μεγαθήριο αντάξιο "Ok, Computer" και "Kid A"; Αμφιβάλλω, αλλά δεν τους ξεγράφω διότι γνωρίζω ότι ψάχνονται και δεν έχουν επαναπαυθεί.

♠ Ευχαριστώ τον φίλο στα σχόλια του προηγούμενου Footnotes για το τρίβια ότι ο τραγουδιστής της πρώτης ισλανδικής heavy metal μπάντας, για την οποία μίλησα, έχει dance pop και hard rock συμμετοχές στην Eurovision. Ομορφιές.

♠ Υπάρχει μια εξαιρετική πανάγνωστη blues rock μπάντα που λέγεται Electric Hoodoo, κυκλοφόρησε φέτος τον τελευταίο της δίσκο και μπορείτε να τον ακούσετε εδώ. Μάλιστα, μπορείτε να τον κατεβάσετε σε mp3 πληρώνοντας όσα θέλετε, με τα έσοδα να πηγαίνουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Θα σας πρότεινα να μην δώσετε μερικά πουρμπουάρ στους επόμενους καφέδες και να επιλέξετε να τα ξοδέψετε εκεί. Το αξίζουν.
  • SHARE
  • TWEET