Γιάννης Λυμπέρης: Τα καλύτερα άλμπουμ του 2015

Οι Ιρλανδοί είναι προσωπικό κόλλημα και τίποτα δεν πρόκειται να το αλλάξει, πολύ απλά, γιατί δεν αλλάζουν και αυτοί. Είναι πάντα καλοί! Αυτή τη φορά ξαναγύρισαν 20 χρόνια πίσω για να θυμηθούν τον «ήρωα» του ιστορικού "Troublegum" και να μας πουν τι κάνει σήμερα. Γαμεί και δέρνει, αυτό κάνει!

Παλικάρι από τα λίγα, μπορεί να είναι την ίδια στιγμή αστείος και βαθιά μελαγχολικός. Με περισσότερη ακουστική παρά ηλεκτρική προσέγγιση, ο 35-άρης από την Philadelphia ανήκει πλέον στους σπουδαίους τραγουδοποιούς της γενιάς του με εντυπωσιακό σερί εξαιρετικών δίσκων.

Ο Kevin Parker έχει βάλει στόχο να γίνει η μπάντα του το νούμερο 1, αλλά χωρίς να ξεπουληθεί στιγμή. Aυτή τη φορά το 'ριξε στον χορό, και αποδεικνύει πως μπορεί να γράψει πανεύκολα ένα χιτάκι ή ένα σύνθετο τραγούδι, με πολλαπλές αναγνώσεις και progressive ενορχηστρώσεις.

Η 28-χρονη Αυστραλή δεν παρουσιάζει τίποτα καινούργιο. Έχει όμως σφυγμό, ζωντάνια, μιλάει για καθημερινά ζόρια, αστεία και χωρίς να κλαίγεται. Και διάλεξε το σωστό τρόπο να τα πει. Με πολλές κιθάρες. Ενθουσιώδης και σοβαρή, το μέλλον είναι δικό της, που λέει και ο ποιητής...

Στο θανατερό "Vices", ο Araya τραγουδά «A little violence is the ultimate drug / Let's get hiiiigh» και αμέσως σκέφτεσαι πως μόνο οι Slayer μπορούν να γράψουν τέτοιους στίχους. Μετά τον θάνατο του Hanneman πολλοί τους ξέγραψαν, αυτός ο δίσκος όμως κάνει και έναν ολόκληρο στρατό να φοβάται να τα βάλει μαζί τους!

Η χημεία σε μια μπάντα παίζει ισοδύναμο ρόλο με τη σύνθεση της μουσικής. Οι τέσσερις Blur είναι από τις λίγες μπάντες που δεν έχουν αλλάξει ποτέ μέλος, από το 1988 όταν μαζεύτηκαν για πρώτη φορά. Η επιστροφή τους είναι ιμοναδική και ας ελπίσουμε, σημείο αναφοράς για την νέα πορεία τους.

Oι Αμερικανοί φίλοι έχουν πάρει φόρα και δύσκολα θα σταματήσουν. Αψεγάδιαστοι, γκρουβάτοι του κερατά, παραδίδουν ακόμα έναν δίσκο-ομορφιά που γεννά πέντε-έξι τραγούδια που δεν θα λείπουν από 'δω και πέρα από τις συναυλίες τους.

To τραγούδι τους "River Of Longing" θα έπρεπε κανονικά να τους βάλει αμέσως στον χάρτη. Κομματάρα. Οι Αυστραλοί καταφέρουν, στον πέμπτο κιόλας δίσκο τους, να βρουν τον δικό τους ήχο, που δύσκολα βάζεις ταμπέλα με ένα άκουσμα. Ονειρική pop, garage, art-noise; Ακούστε τον, και αποφασίστε!

Δεν θα κατακτούσαν τον κόσμο με αυτόν τον δίσκο, αλλά σίγουρα θα τον έκαναν πιο διασκεδαστικό. Αυτή ακριβώς είναι και η φύση του rock 'n' roll. Να περνάς καλά, πίνοντας, ροκάροντας και κυνηγώντας κορίτσια. Δυστυχώς το 2015, θα είναι πάντα μαύρο για αυτούς.

Η συνεργασία του με τον Tyler Bates, διάσημο συνθέτη κινηματογραφικών σάουντρακ, του δίνει νέα πνοή. Ετσι κι αλλιώς, ο Manson μάλλον έχει γεράσει για να κάνει όσα έκανε παλιά, και αφοσιώνεται πλήρως στη μουσική. Περισσότερο... χαλαρωτική, όσο μπορεί να το πει κανείς αυτό για τον Marilyn.

Είχαν επιστρέψει θριαμβευτικά στη σκηνή, πήραν την απόφαση και για τον δίσκο. Ακούγονται όπως μόνο αυτοί, δεν αντιγράφουν, δεν πάνε με τις μόδες, παίζουν σκεπτόμενοι «σε όποιον αρέσουμε, οι άλλοι να πάνε να...». Δίσκος για πολλαπλές ακροάσεις, που αποκαλύπτουν δεκάδες μυστικά.

Οι πολλές κιθάρες πειράζουν το μυαλό (λέμε τώρα...) ας ακούσουμε και κάνα μπιμπλίκι. Το τρίο από την Σκοτία -δύο άνδρες, ένα γλυκό κορίτσι- είναι όσο καλό είναι αυτό που πήγε το μυαλό σας διαβάζοντας την αρχή της πρότασης. Synth pop με μυαλό και ψυχή.

O δίσκος σε «ρουφάει» στη δίνη του, ακούγεται «επικίνδυνος», με ένα σωρό ιδέες που αποδεικνύουν πως ο 67χρονος ακόμα μπορεί να φτιάχνει εικόνες όχι μόνο για τα μάτια σου αλλά και τα αυτιά σου.
Ατμοσφαιρικός με την πραγματική έννοια και όχι με εκείνη που γράφεται όταν δεν υπάρχουν πολλά «επίθετα» για το περιεχόμενο.

Δύσκολα πιστεύεις πως αυτό είναι νετμπούτο δίσκος. Και πώς να τον χαρακτηρίσεις; Krautrock, garage, noise, garage, post-punk, όλα μέσα. Με μια στιβαρή σαν μπετόν rhythm section, ακούγονται σαν να «παίζουν μέσα σε λαβύρινθο» όπως έχουν πει οι ίδιοι, και συμφωνούμε γιατί δεν βρήκα κάτι άλλο να γράψω.

Kάθε δεύτερος δίσκος, μετά από ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο, είναι ένα μεγάλο στοίχημα. Οι Αμερικανοί πούλησαν 1 εκατομμύριο αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ! Η φωνάρα της Brittany Howard δεν θέλει να σκεπάσει τη μπάντα αλλά να αποτελέσει μέρος ενός δίσκου με ένα σωρό ιδέες, που πατάει ξανά σε χρυσές εποχές του παρελθόντος απλά για να γράψει το μέλλον τους.