Viet Cong

Οι Women ήταν αναμφίβολα μια από τις πιο εγκληματικά υποτιμημένες μπαντάρες της τελευταίας δεκαετίας. Σχηματίστηκαν το 2007 από τα αδέρφια Flegel (Patrick και Matthew), Michael Wallace και Chris Reimer στο Calgary του Καναδά και έδωσαν έναν ξεχωριστό αέρα στο μοντέρνο post-punk περνώντας την μαυρίλα και την ψυχρότητα του είδους μέσα από ένα pop πρίσμα, προσδίδοντας αμεσότητα στη μουσική τους, χάρη στις εντυπωσιακές αιθέριες μελωδίες τους. Λόγω διαρκών καυγάδων, δυστυχώς, η μπάντα διαλύθηκε το 2012, με τους Matthew Flegel και Wallace όμως να μην μένουν με σταυρωμένα τα χέρια. Παίρνουν τους Scott Monroe και Daniel Christensen των Lab Coast και Sharp Ends αντίστοιχα και σχηματίζουν τη νέα τους μπάντα, τους Viet Cong.

To '13 κυκλοφορούν το φανταστικό ντεμπούτο EP τους, "Cassette", αρχικά αποκλειστικά σε... κασέτα και έναν χρόνο αργότερα και σε βινύλιο. Μέσα στο '14, η μπάντα ανακοινώνει ότι τα κομμάτια που αποτελούσαν το "Cassette" ήταν ό,τι έμεινε εκτός του επερχόμενου full length ντεμπούτου τους (κάτι αρκετά σοκαριστικό αν αναλογιστούμε το ποιοτικό μέγεθος του EP) που θα ακολουθούσε στις αρχές του '15 και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα.

Οι Viet Cong στον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο τα κάνουν όλα άψογα. Όχι μόνο δεν επαναπαύονται στο μοναδικής αισθητικής ύφος των Women, αλλά το πάνε πολύ παραπέρα απλώνοντας τη μουσική τους σαν σύννεφο πάνω από κάθε παρακλάδι του punk των '80s, χρησιμοποιώντας μοντέρνα καταπληκτική παραγωγή και συνθετική δεινότητα που αιχμαλωτίζει. Ο αέρας φρεσκάδας φαίνεται από το εναρκτήριο κομμάτι "Newspaper Spoons" κιόλας, με τα απόκοσμα drones να ανοίγουν την αυλαία. Κάθε ένα τραγούδι, από τα επτά που περιλαμβάνονται εδώ, μοιάζει να βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, δημιουργώντας την αίσθηση της αγωνίας αφού ποτέ δεν ξέρεις τι θέμα θα ακολουθήσει.

Στο ερωτεύσιμο single, "Continental Shelf" που κυκλοφόρησαν στα τέλη του '14, έχουν αυτές τις ύπουλες, τσιριχτές κιθάρες που θυμίζουν Cure, στο "Silhouettes" έχουν κάτι από την garage rock revival τσαχπινιά των Strokes, στο πιθανότατα καλύτερο κομμάτι του δίσκου, "Bunker Buster" οι κιθάρες γαζώνουν σαν πριονοκορδέλες θυμίζοντας λίγο από το μεγαλείο των Slint και Shellac, στο "March Of Progress" ξεκινάνε με ένα εκπληκτικό ρεσιτάλ κρουστών και από τα μισά και μετά το γυρνάνε σε νεοψυχεδελικά ηχοτοπία à la Flaming Lips, ενώ στο εντεκάλεπτο αριστουργηματικό "Death", που κλείνει τον δίσκο, κάνουν κάτι απίστευτα πράγματα που δεν επιδέχονται περιγραφής και πρέπει να το ακούσετε για να καταλάβετε για τι είδους μεγαλοπρέπεια μιλάω.

Γενικά, σε ολόκληρο τον δίσκο υπάρχει διάχυτη η αγάπη για όλους τους προπάτορες της πειραματικής rock και punk σκηνής, όπως τους Velvet Underground και τους Television, αλλά όλες αυτές οι επιρροές είναι τόσο σωστά αφομοιωμένες και τόσο εξαίρετα δομημένες που εν τέλει το τελικό αποτέλεσμα καταφέρνει και ακούγεται απόλυτα προσωπικό και μοναδικό. Η κρυστάλλινη, μοντέρνα παραγωγή, εξάλλου, είναι τέτοια που, όχι μόνο δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτισης, αλλά εναγκαλίζει και το μέλλον με μια αμυδρή pop χροιά συνδυασμένη άψογα με το υποβόσκον σκοτάδι που επικράτει. Συν τοις άλλοις, τα φωνητικά έχουν αυτή την χαρακτηριστική βραχνάδα του post-punk, με έντονη αισθηματικότητα και ίσως και μια ελαφριά μελαγχολία που δένουν εξαίσια με την ξεχωριστή μουσική πανδαισία.

Οι Viet Cong καταφέρνουν ήδη από τις αρχές του '15 να κυκλοφορήσουν έναν δίσκο που μπορεί κάλλιστα να βρεθεί ψηλά στις τελικές λίστες του έτους. Επειδή όμως αυτό είναι και σχετικά αμελητέο, μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά ότι είναι ένας δίσκος ορόσημο για ολάκερο το punk και όχι μόνο, που θα μας απασχολεί καιρό. Η πρώτη τεράστια κυκλοφορία της χρονιάς βρέθηκε.