Οι προσωπικότητες των '10s: Nick Cave

Από τις θεοσεβούμενες μπαλάντες στο χάος και από τη θλίψη στην κάθαρση

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 22/06/2020 @ 14:03

To Rocking.gr επέλεξε τις 10 σημαντικότερες προσωπικότητες της μουσικής των '10s και σας τις παρουσιάζει. Μπορείτε να βρείτε εδώ τα υπόλοιπα άρθρα του αφιερώματος σε μια λίστα που θα ανανεώνεται συνεχώς μέχρι να δημοσιευτούν όλα.

To ξεκίνημα της δεκαετίας των '10s βρήκε τον Nick Cave κάπου αλλού. Αλλού, αλλά όχι πολύ μακριά. Ο δρόμος προς το μέλλον περνούσε από το μακρινό παρελθόν του, από τις κολασμένες κιθάρες και τα υστερικά φωνητικά που έμοιαζαν με soundtrack του Κάτω Κόσμου. Ο «πρίγκηπας του σκότους» πέρασε κάμποσα χρόνια στην αγκάλη κάποιου εκκεντρικού Θεού που μόνο εκείνος καταλάβαινε, έζησε μάταιους έρωτες που τροφοδότησαν τη μούσα του, αλλά όταν πάτησε τα πενήντα οργάνωσε ένα καθυστερημένο Πάρτυ Γενεθλίων. Οι Grinderman δεν ήταν παρά μία μετενσάρκωση των Birthday Party για τον νέο αιώνα.

«Ο ήχος που ακούτε είναι το σάουντρακ μίας γιγάντιας κρίσης μέσης ηλικίας», δήλωσε ο ίδιος, παρουσιάζοντας το ντεμπούτο του της δεύτερης μπάντας του. «Πότε πότε είναι χρήσιμο να ξεφτιλιζόμαστε και να ξεκινάμε καταστροφικά ταξίδια». Αγκαλιά με το φάλτσο βιολί του, ο ηφαιστειώδης Warren Ellis δίπλα του χαμογελούσε σαρδόνια κάτω από το γκρίζο γένι του.

Οι Grinderman έφεραν μαζί τους την αύρα της αναγέννησης και οι θεοσεβούμενες μπαλάντες παραμερίστηκαν για να αφήσουν χώρο στο χάος. Όταν το καινούριο project κατέβασε τα μολύβια και αποχώρησε από τη σκηνή, μετά το αποχαιρετιστήριο "Grinderman 2" του 2010, το έδαφος κάτω από τις μαύρες μπότες του Cave έβγαζε καπνούς.

Ο νιόπαντρος Cave σηκώθηκε από τις σκιές και πέρασε στο προσκήνιο. Η πενταετία που κύλησε από το "Dig, Lazarus, Dig" του 2008 μέχρι τον επόμενο προσωπικό του δίσκο με τους Bad Seeds (το "Push The Sky Away" του 2013) έμοιαζε με εφαλτήριο εκτόξευσης. Τα πνευματικά παιδιά του ενηλικιώθηκαν, η σφραγίδα του υπήρχε παντού ανάγλυφη και η Βρετανία τον υιοθέτησε σαν εθνικό θησαυρό, ξενόφερτο από τους Αντίποδες αλλά αναπόδραστα δικό της.

Το "Push The Sky Away" ακολούθησε έναν παράξενο μινιμαλισμό, όπου οι νότες έμοιαζαν στριφνοί μαίανδροι, οι τεμπέλικες μελωδίες ξεσήκωναν το μυαλό και οι στίχοι έκρυβαν υπαρξιακές αναζητήσεις πίσω από σινεμασκόπ ταξίδια ("Higgs Boson Blues", "Jubilee Street"). Το όψιμο σινεμασκόπ του Cave είναι τελείως διαφορετικό απ' ό,τι έπαιζαν μέχρι τότε οι οθόνες του εγκεφάλου του. Η Βίβλος του είναι γραμμένη ανάποδα.

Όταν όμως το τοπίο άρχισε να ξεκαθαρίζει, ήρθε ένας τρομακτικός σεισμός για να γκρεμίσει τον θαυμαστό, νέο κόσμο του άνδρα με τα μαύρα. Ο τραγικός θάνατος του 15χρονου Αrthur Cave τον Ιούλιο του 2015 σε μία εκδρομή στο Μπράιτον βύθισε τον κόσμο του χαροκαμένου πατέρα σε βαθύ έρεβος.

Το μισογραμμένο άλμπουμ "Skeleton Tree" του 2016 πήρε μεμιάς διαφορετική τροπή, αν και το υλικό που είχε ήδη ηχογραφηθεί έμοιαζε με δυσοίωνη προφητεία. Ο μαύρος διονυσιασμός των συναυλιών του έχασε τη λασπωμένη ορμή του και έγινε χείμαρρος δακρύων. Η φωνή του Cave έκρυβε έναν συνεχή λυγμό και οι συνθέσεις του μιλούσαν για θάνατο ακόμα και όταν έλεγαν για τη ζωή.

Σαράντα λεπτά μετά την πρώτη νότα, το συναίσθημα που πλημμυρίζει τον ακροατή είναι μάλλον κάθαρση παρά θλίψη. To "Skeleton Tree" μπορεί να είναι το κορυφαίο άλμπουμ της ζωής του Cave, της δεύτερης ζωής του τουλάχιστον, αλλά δεν λέει ολόκληρη την αλήθεια. Αυτήν την υποψιάστηκαν πρώτοι οι αμήχανοι θεατές του ντοκυμαντέρ "One More Time With Feeling". Στο σκοτεινό εκράν του σινεμά, ο Cave ήταν χλωμός σαν φάντασμα.

Ο πόνος ξεχείλισε μέσα από την ψυχή του Cave και σκέπασε το σύμπαν του τρία χρόνια αργότερα, στο εξοντωτικό "Ghosteen" (2019), που είναι ένα ατελείωτο βασανιστήριο, ένας θρήνος με τον τρόπο που θρηνούν οι προφήτες. Στα αυλάκια του κρύβονται θρύλοι, ελεγείες, συμβολισμοί, οράματα, άγρια θηρία, τερατογενέσεις, δαίμονες, θάνατοι. Ένας γνήσιος τρόμος.

Το σπαρακτικό "Hollywood", με το οποίο κλείνει ο δίσκος, είναι το απόλυτο βιωματικό αριστούργημα του Nicholas Edward Cave, μία αληθινή κατάθεση ψυχής, ένας ακρογωνιαίος λίθος στην ιστορία της rock μουσικής. Όταν το καθηλωτικό έπος των 14 λεπτών ολοκληρώνεται, ο αποσβολωμένος ακροατής θέλει να κρατήσει τον Cave στην αγκαλιά του για να του συμπαρασταθεί και να τον διαβεβαιώσει ότι όλα θα πάνε καλά.

Αλλά ο Νick έχει ήδη φύγει. Βρίσκεται, και πάλι, κάπου αλλού.

  • SHARE
  • TWEET